Δεν είναι έτσι. Πάντα, ακόμα και στα πιο απολυταρχικά καθεστώτα, ακόμα
και στις μαύρες περιόδους των λαών σε όλο τον πλανήτη, ο αθλητισμός
αποτελούσε μια διέξοδο. Μια ανάσα για πολλούς, μια «πρέζα» για άλλους,
ώστε να ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματά τους και τα σύννεφα στον
ουρανό. Για να πάρουν αμπάριζα και να διώξουν άλλη μια μέρα…
Στην Ελλάδα του 2012, όμως, ακόμα και αυτή η διέξοδος μοιάζει κλειστή, ακόμα κι αυτή η «πρέζα» γίνεται όλο και πιο δυσεύρετη. Πολύ απλά, ο ελληνικός αθλητισμός ακολουθεί το δρόμο που χαράζει το κράτος. Με εξαιρέσεις (όπως π.χ. το ασύλληπτο ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού στο μπάσκετ ή κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες στην κολύμβηση ή την κωπηλασία και πιθανότατα το γουότερ τάβλι), το αθλητικό «σύστημα» βαράει διάλυση. Πιο ειδικά το ποδόσφαιρο...
Με εξαίρεση τον υγιή Ολυμπιακό (που, πάντως, υπόσχεται ...περικοπές, έστω κι αν προχωράει ήδη σε μεταγραφές), το υπόλοιπο οικοδόμημα τρίζει συθέμελα. Τόσο που χαμένος τελικά από όλο αυτό θα βγει και ο ίδιος ο υγιής, όταν γκρεμιστεί η πολυκατοικία, πέσει η τελευταία κολόνα και βρεθεί από το ρετιρέ στο ισόγειο έχοντας από κάτω μόνο μπάζα. Ποιο το κέρδος της όποιας «υγείας» του, δηλαδή, γιατί όσο να ΄ναι, άμα φουντάρεις από το ρετιρέ, όλο και κάποιο ποδάρι θα σπάσεις. Στην καλύτερη περίπτωση...
Προσέξτε τι γίνεται γύρω γύρω. Οι μισές Παέ δεν μπορούν να βγάλουν άδεια για την επόμενη σεζόν. Λόγω χρεών, εννοείται. Οι περισσότερες, αν όχι όλες, ψάχνουν το ευρώ με του τουφέκι και περιμένουν να ακούσουν διεθνείς καμπάνες από Ουέφες και Φίφες. Οι οπαδοί, επενδυτές (με μύρια ευρώπουλα) ακούνε και επενδυτές δεν βλέπουνε. Βλέπουν, όμως πασαρέλα.
Στον Παναθηναϊκό, π.χ., μετά τον Αλή Μπαμπά και τους σαράντα Πρίγκιπες, ολόκληρος καναλάρχης, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας, δεν μπορεί –λέει- να πάρει ένα δάνειο από την τράπεζα, τη στιγμή που άλλοι μέτοχοι της εταιρίας ...έχουν δικές τους τράπεζες. Και προσπαθεί, ο ίδιος καναλάρχης - εφοπλιστής, να μαζέψει λεφτά από τον κοσμάκη που φουντάρει από τα μπαλκόνια.
Στην ΑΕΚ εμφανίζονται κάθε μέρα καινούργιοι «σπρώχτες» εκατομμυρίων, που βάζουν το μιλητό τριαντάρες και σαραντάρες, με τον κόσμο να αναρωτιέται αν ο νέος ...μεγαλομέτοχος είναι ο γνωστός σουβλατζής ή κάποιος άλλος. Πριν αποσυρθεί και πάει για σουβλάκια στον πραγματικό σουβλατζή…
Στον ΠΑΟΚ εμφανίζονται πρόσωπα που είχαν ξαναπεράσει από το θεατρικό σανίδι πριν από χρόνια, ένας εφοπλιστής(;) που μοιάζει με τον Γιώργο Κοινούση κι ένας Ιβάν Τρομερός ή Τζέγκινς Χαν, θα σας γελάσω. Κι όλο λεφτά μπαίνουν κι όλο εκπτώσεις γίνονται κι όλο το μπάτζετ μειώνεται...
Στον Άρη στο τέλος θα κάνουν έρανο και στις άλλες ομάδες παρακάτω καλύτερα μην πάμε, γιατί οι περισσότερες δεν στερούνται μόνο χρημάτων, αλλά και Αλημπαμπάδων - παραμυθιών για λαϊκή κατανάλωση.
Τέλος πάντων, σωτηρία ψάχνουν όλοι. Όλοι ...όλοι; Όλοι εκτός από τον Ολυμπιακό, γιατί μόνο το Φάληρο δεν φαλίρισε (ακόμα;). Όταν, όμως βαρέσει φαλιμέντο όλο το σύστημα, τότε ποιο το κέρδος του Ολυμπιακού, του κάθε Ολυμπιακού και της κάθε υγιούς εταιρίας - οικογένειας - πουτάνας αυτής της χώρας; Τότε θα τη χάσουμε όλοι την μπάλα.
Σάμπως τώρα τη βρίσκουμε;
Μέχρι να τη βρούμε και να αρχίσουμε ξανά να την βρίσκουμε με το κάθε είδους σακατιλίκι μας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Στην Ελλάδα του 2012, όμως, ακόμα και αυτή η διέξοδος μοιάζει κλειστή, ακόμα κι αυτή η «πρέζα» γίνεται όλο και πιο δυσεύρετη. Πολύ απλά, ο ελληνικός αθλητισμός ακολουθεί το δρόμο που χαράζει το κράτος. Με εξαιρέσεις (όπως π.χ. το ασύλληπτο ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού στο μπάσκετ ή κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες στην κολύμβηση ή την κωπηλασία και πιθανότατα το γουότερ τάβλι), το αθλητικό «σύστημα» βαράει διάλυση. Πιο ειδικά το ποδόσφαιρο...
Με εξαίρεση τον υγιή Ολυμπιακό (που, πάντως, υπόσχεται ...περικοπές, έστω κι αν προχωράει ήδη σε μεταγραφές), το υπόλοιπο οικοδόμημα τρίζει συθέμελα. Τόσο που χαμένος τελικά από όλο αυτό θα βγει και ο ίδιος ο υγιής, όταν γκρεμιστεί η πολυκατοικία, πέσει η τελευταία κολόνα και βρεθεί από το ρετιρέ στο ισόγειο έχοντας από κάτω μόνο μπάζα. Ποιο το κέρδος της όποιας «υγείας» του, δηλαδή, γιατί όσο να ΄ναι, άμα φουντάρεις από το ρετιρέ, όλο και κάποιο ποδάρι θα σπάσεις. Στην καλύτερη περίπτωση...
Προσέξτε τι γίνεται γύρω γύρω. Οι μισές Παέ δεν μπορούν να βγάλουν άδεια για την επόμενη σεζόν. Λόγω χρεών, εννοείται. Οι περισσότερες, αν όχι όλες, ψάχνουν το ευρώ με του τουφέκι και περιμένουν να ακούσουν διεθνείς καμπάνες από Ουέφες και Φίφες. Οι οπαδοί, επενδυτές (με μύρια ευρώπουλα) ακούνε και επενδυτές δεν βλέπουνε. Βλέπουν, όμως πασαρέλα.
Στον Παναθηναϊκό, π.χ., μετά τον Αλή Μπαμπά και τους σαράντα Πρίγκιπες, ολόκληρος καναλάρχης, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας, δεν μπορεί –λέει- να πάρει ένα δάνειο από την τράπεζα, τη στιγμή που άλλοι μέτοχοι της εταιρίας ...έχουν δικές τους τράπεζες. Και προσπαθεί, ο ίδιος καναλάρχης - εφοπλιστής, να μαζέψει λεφτά από τον κοσμάκη που φουντάρει από τα μπαλκόνια.
Στην ΑΕΚ εμφανίζονται κάθε μέρα καινούργιοι «σπρώχτες» εκατομμυρίων, που βάζουν το μιλητό τριαντάρες και σαραντάρες, με τον κόσμο να αναρωτιέται αν ο νέος ...μεγαλομέτοχος είναι ο γνωστός σουβλατζής ή κάποιος άλλος. Πριν αποσυρθεί και πάει για σουβλάκια στον πραγματικό σουβλατζή…
Στον ΠΑΟΚ εμφανίζονται πρόσωπα που είχαν ξαναπεράσει από το θεατρικό σανίδι πριν από χρόνια, ένας εφοπλιστής(;) που μοιάζει με τον Γιώργο Κοινούση κι ένας Ιβάν Τρομερός ή Τζέγκινς Χαν, θα σας γελάσω. Κι όλο λεφτά μπαίνουν κι όλο εκπτώσεις γίνονται κι όλο το μπάτζετ μειώνεται...
Στον Άρη στο τέλος θα κάνουν έρανο και στις άλλες ομάδες παρακάτω καλύτερα μην πάμε, γιατί οι περισσότερες δεν στερούνται μόνο χρημάτων, αλλά και Αλημπαμπάδων - παραμυθιών για λαϊκή κατανάλωση.
Τέλος πάντων, σωτηρία ψάχνουν όλοι. Όλοι ...όλοι; Όλοι εκτός από τον Ολυμπιακό, γιατί μόνο το Φάληρο δεν φαλίρισε (ακόμα;). Όταν, όμως βαρέσει φαλιμέντο όλο το σύστημα, τότε ποιο το κέρδος του Ολυμπιακού, του κάθε Ολυμπιακού και της κάθε υγιούς εταιρίας - οικογένειας - πουτάνας αυτής της χώρας; Τότε θα τη χάσουμε όλοι την μπάλα.
Σάμπως τώρα τη βρίσκουμε;
Μέχρι να τη βρούμε και να αρχίσουμε ξανά να την βρίσκουμε με το κάθε είδους σακατιλίκι μας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
πηγή: Gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου