Γιατί το γράφω αυτό;
Απλούστατα γιατί το 2004 στην αντίστοιχη φάση-στιγμή η Γαλλία ήταν κυρίως το μεγάλο όνομα και όχι η μεγάλη ομάδα.
Είχε τους μεγάλους παίκτες όπως ο Ανρί, αλλά ήταν εμφανώς σε πτωτική πορεία.
Αντίθετα σήμερα η Γερμανία δεν είναι απλώς το μεγάλο όνομα, αλλά και η Εθνική ομάδα που έρχεται. Είναι η ομάδα που στο περασμένο Μουντιάλ έφτασε ως την τετράδα και για αρκετούς έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Είναι η ομάδα που στα προκριματικά έκανε περίπατο και εκπληκτικές εμφανίσεις, είναι η ομάδα που στη φάση των ομίλων έκανε το απόλυτο πετυχαίνοντας τρεις νίκες στα τρία ματς, κάτι που δεν έκανε καμία άλλη ομάδα.
Αν η Γερμανία δεν είναι η καλύτερη ομάδα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, είναι σίγουρα η δεύτερη καλύτερη πίσω από την Ισπανία. Παρα ταύτα ο καλύτερος δεν κερδίζει πάντα. Ούτε ο καλύτερος στα χαρτιά, ούτε ο καλύτερος και στην πράξη όπως είναι η Γερμανία. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι την Παρασκευή το βράδυ οι Γερμανοί θα παίξουν καλύτερα από εμάς. Θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες, θα έχουν μεγάλη κατοχή μπάλας, θα έχουν περισσότερες τελικές. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι ότι αυτό θα τους φτάσει.
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γερμανία είναι και η εθνική ομάδα που σπάνια την πατάει. Συνήθως όταν αποκλείεται, αυτό της συμβαίνει γιατί βρήκε καλύτερη ομάδα μπροστά της. Αντίθετα πάρα πολλές φορές -και ας μην ήταν η καλύτερη ομάδα- κατάφερνε έστω και στο τέλος να παίρνει τις νίκες, τις προκρίσεις, ή να φτάνει στις κατακτήσεις τροπαίων. Εχουμε λοιπόν ως Ελλάδα να αντιμετωπίσουμε και αυτή την δυσκολία και αυτήν την πρόκληση.
Όπως και να έχει λοιπόν, το να αποκλείσουμε αυτή τη Γερμανία, αυτή τη χρονική στιγμή είναι κάτι σαφώς πιο δύσκολο και από την κατάκτηση του Euro 2004. Γίνεται; Γίνεται. Όχι μόνο με την λογική ότι στο ποδόσφαιρο τα πάντα γίνονται, αλλά και για έναν ακόμη λόγο που είναι και συγκυριακός.
Αρκετοί από τους Ελληνες ποδοσφαιριστές, όχι μόνο έχουν απομυθοποιήσει τους Γερμανούς, αλλά τους έχουν αντιμετωπίσει τόσες πολλές φορές στην καριέρα τους, που τους θεωρούν καθημερινούς αντιπάλους. Και φυσικά αναφέρομαι στον Κυριάκο Παπαδόπουλο, βασικό στη Σάλκε εδώ και δύο χρόνια. Στον Παπασταθόπουλο, βασικό στην Βέρντερ Βρέμης, Στον Γκέκα, που έπαιξε χρόνια στην Μπουντεσλίγκα με διαφορετικές ομάδες και μάλιστα αναδείχτηκε και πρώτος σκόρερ της. Αλλά και στον Φορτούνη, ο οποίος φέτος ήταν βασικός στην Καιζερσλάουτερν και στον Τζαβέλα που έχει περάσει από την Αίντραχτ.
Και ας μην ξεχνάμε ότι στην Μπουντεσλίγκα έχει παίξει ο Λυμπερόπουλος, ότι ο Μήτρογλου είναι γερμανοθρεμένος και ότι ακόμη ακόμη και ο Χολέμπας, που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής, επί της ουσίας Γερμανός είναι.
Πηγή: sport-fm.gr
Απλούστατα γιατί το 2004 στην αντίστοιχη φάση-στιγμή η Γαλλία ήταν κυρίως το μεγάλο όνομα και όχι η μεγάλη ομάδα.
Είχε τους μεγάλους παίκτες όπως ο Ανρί, αλλά ήταν εμφανώς σε πτωτική πορεία.
Αντίθετα σήμερα η Γερμανία δεν είναι απλώς το μεγάλο όνομα, αλλά και η Εθνική ομάδα που έρχεται. Είναι η ομάδα που στο περασμένο Μουντιάλ έφτασε ως την τετράδα και για αρκετούς έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Είναι η ομάδα που στα προκριματικά έκανε περίπατο και εκπληκτικές εμφανίσεις, είναι η ομάδα που στη φάση των ομίλων έκανε το απόλυτο πετυχαίνοντας τρεις νίκες στα τρία ματς, κάτι που δεν έκανε καμία άλλη ομάδα.
Αν η Γερμανία δεν είναι η καλύτερη ομάδα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, είναι σίγουρα η δεύτερη καλύτερη πίσω από την Ισπανία. Παρα ταύτα ο καλύτερος δεν κερδίζει πάντα. Ούτε ο καλύτερος στα χαρτιά, ούτε ο καλύτερος και στην πράξη όπως είναι η Γερμανία. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι την Παρασκευή το βράδυ οι Γερμανοί θα παίξουν καλύτερα από εμάς. Θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες, θα έχουν μεγάλη κατοχή μπάλας, θα έχουν περισσότερες τελικές. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι ότι αυτό θα τους φτάσει.
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γερμανία είναι και η εθνική ομάδα που σπάνια την πατάει. Συνήθως όταν αποκλείεται, αυτό της συμβαίνει γιατί βρήκε καλύτερη ομάδα μπροστά της. Αντίθετα πάρα πολλές φορές -και ας μην ήταν η καλύτερη ομάδα- κατάφερνε έστω και στο τέλος να παίρνει τις νίκες, τις προκρίσεις, ή να φτάνει στις κατακτήσεις τροπαίων. Εχουμε λοιπόν ως Ελλάδα να αντιμετωπίσουμε και αυτή την δυσκολία και αυτήν την πρόκληση.
Όπως και να έχει λοιπόν, το να αποκλείσουμε αυτή τη Γερμανία, αυτή τη χρονική στιγμή είναι κάτι σαφώς πιο δύσκολο και από την κατάκτηση του Euro 2004. Γίνεται; Γίνεται. Όχι μόνο με την λογική ότι στο ποδόσφαιρο τα πάντα γίνονται, αλλά και για έναν ακόμη λόγο που είναι και συγκυριακός.
Αρκετοί από τους Ελληνες ποδοσφαιριστές, όχι μόνο έχουν απομυθοποιήσει τους Γερμανούς, αλλά τους έχουν αντιμετωπίσει τόσες πολλές φορές στην καριέρα τους, που τους θεωρούν καθημερινούς αντιπάλους. Και φυσικά αναφέρομαι στον Κυριάκο Παπαδόπουλο, βασικό στη Σάλκε εδώ και δύο χρόνια. Στον Παπασταθόπουλο, βασικό στην Βέρντερ Βρέμης, Στον Γκέκα, που έπαιξε χρόνια στην Μπουντεσλίγκα με διαφορετικές ομάδες και μάλιστα αναδείχτηκε και πρώτος σκόρερ της. Αλλά και στον Φορτούνη, ο οποίος φέτος ήταν βασικός στην Καιζερσλάουτερν και στον Τζαβέλα που έχει περάσει από την Αίντραχτ.
Και ας μην ξεχνάμε ότι στην Μπουντεσλίγκα έχει παίξει ο Λυμπερόπουλος, ότι ο Μήτρογλου είναι γερμανοθρεμένος και ότι ακόμη ακόμη και ο Χολέμπας, που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής, επί της ουσίας Γερμανός είναι.
Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου