Η μουσική είναι σωστή, τα κοστούμια τέλεια, τα βήματα του μπαλέτου στην τρίχα, αλλά το show καλό για τουρίστες και φωτογραφίες.
Το 2004 πέθανε μαζί με την Παπαρίζου, τη Γιάννα και τους Ολυμπιακούς, το αναμνηστικό junk της Εθνικής της πλάκας και δεν σηκώνεται από εκεί που έχει φυτευτεί, που να γκαρίζεις γκολ και στα πλάγια άουτ. Μπράβο στην Εθνική που νίκησε τη Ρωσία, αλλά και να στοιχηθεί η Ελλάδα πίσω από τον Αλέξη για να πάει να πολεμήσει τη Μέρκελ είναι υπερβολή. Αλλο πράκτωρ και άλλο εισπράκτωρ και πάμε παρακάτω.
Τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάστηκε το εξής φαινόμενο. Μετά τον Μπόσμαν, επειδή άνοιξε η ευρωπαϊκή αγορά οι πρόεδροι των ομάδων άρχισαν να εισάγουν κατά συρροή ξένους παίκτες. Οι περισσότεροι ξένοι ήταν επιθετικοί, με αποτέλεσμα οι Ελληνες πιτσιρικάδες να σπρώχνονται όλο και πιο πολύ να παίξουν στην άμυνα.
Ετσι αρχίσαμε να βγάζουμε αμυντικούς και ιδιαίτερα στόπερ. Από τον Νταμπίζα, τον Ταυλαρίδη και τον Δέλλα, μέχρι τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον Παπασταθόπουλο η Ελλάδα εξήγαγε περισσότερα και ποιοτικότερα στόπερ και εν γένει αμυντικούς, παρά παίκτες για οποιαδήποτε άλλη θέση. Η Εθνική λοιπόν έχει μια άμυνα, που αν βρεθεί στη μέρα της σταματάει και ατμομηχανή.
Ιδιαίτερα όταν οι Ρώσοι ήταν περισσότερο μοιρολάτρες από ατμομηχανές. Ενδεικτική η σκηνή στα ¾ του αγώνα όταν ο Τζαγκόεφ χάνει την καλύτερη ευκαιρία της Ρωσίας και αντί να φωνάξει ή να τσατιστεί κοιτάζει προς τον ουρανό με θλίψη. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν slavische seele, η σλαβική δηλαδή ψυχή, που ρέπει στη μελαγχολία, αλλά η Ρωσία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη χώρα που παίζει σοβαρό ποδόσφαιρο με τις λιγότερες επιτυχίες.
Από την ομάδα του Γιασίν και του Μετρεβέλι, μέχρι του Μπλαχίν και του Προτάσοφ, η Ρωσία έχει κατεβάσει μεγάλες ενδεκάδες που ψαχνόντουσαν για μεγάλες καταστροφές. Στη Βαρσοβία βρήκε το τέλος της από την ελληνική ομάδα, στην Εθνική Ελλάδας μπορεί να προσμετρηθεί ότι όταν χρειάστηκε τη νίκη την πήρε, οι προσπάθειες για πανηγύρι ήταν για τα πανηγύρια και η πραγματική ζωή συνεχίζεται.
ΠΗΓΗ: Sportday
Το 2004 πέθανε μαζί με την Παπαρίζου, τη Γιάννα και τους Ολυμπιακούς, το αναμνηστικό junk της Εθνικής της πλάκας και δεν σηκώνεται από εκεί που έχει φυτευτεί, που να γκαρίζεις γκολ και στα πλάγια άουτ. Μπράβο στην Εθνική που νίκησε τη Ρωσία, αλλά και να στοιχηθεί η Ελλάδα πίσω από τον Αλέξη για να πάει να πολεμήσει τη Μέρκελ είναι υπερβολή. Αλλο πράκτωρ και άλλο εισπράκτωρ και πάμε παρακάτω.
Τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάστηκε το εξής φαινόμενο. Μετά τον Μπόσμαν, επειδή άνοιξε η ευρωπαϊκή αγορά οι πρόεδροι των ομάδων άρχισαν να εισάγουν κατά συρροή ξένους παίκτες. Οι περισσότεροι ξένοι ήταν επιθετικοί, με αποτέλεσμα οι Ελληνες πιτσιρικάδες να σπρώχνονται όλο και πιο πολύ να παίξουν στην άμυνα.
Ετσι αρχίσαμε να βγάζουμε αμυντικούς και ιδιαίτερα στόπερ. Από τον Νταμπίζα, τον Ταυλαρίδη και τον Δέλλα, μέχρι τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον Παπασταθόπουλο η Ελλάδα εξήγαγε περισσότερα και ποιοτικότερα στόπερ και εν γένει αμυντικούς, παρά παίκτες για οποιαδήποτε άλλη θέση. Η Εθνική λοιπόν έχει μια άμυνα, που αν βρεθεί στη μέρα της σταματάει και ατμομηχανή.
Ιδιαίτερα όταν οι Ρώσοι ήταν περισσότερο μοιρολάτρες από ατμομηχανές. Ενδεικτική η σκηνή στα ¾ του αγώνα όταν ο Τζαγκόεφ χάνει την καλύτερη ευκαιρία της Ρωσίας και αντί να φωνάξει ή να τσατιστεί κοιτάζει προς τον ουρανό με θλίψη. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν slavische seele, η σλαβική δηλαδή ψυχή, που ρέπει στη μελαγχολία, αλλά η Ρωσία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη χώρα που παίζει σοβαρό ποδόσφαιρο με τις λιγότερες επιτυχίες.
Από την ομάδα του Γιασίν και του Μετρεβέλι, μέχρι του Μπλαχίν και του Προτάσοφ, η Ρωσία έχει κατεβάσει μεγάλες ενδεκάδες που ψαχνόντουσαν για μεγάλες καταστροφές. Στη Βαρσοβία βρήκε το τέλος της από την ελληνική ομάδα, στην Εθνική Ελλάδας μπορεί να προσμετρηθεί ότι όταν χρειάστηκε τη νίκη την πήρε, οι προσπάθειες για πανηγύρι ήταν για τα πανηγύρια και η πραγματική ζωή συνεχίζεται.
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου