Χωρίς τον Χαλκιά, αλλά με τον Σηφάκη κάτω από τα γκολπόστ, με τον
Παπασταθόπουλο και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο για πρώτη φορά μαζί στην
άμυνα, με τον Τζαβέλλα αντί του Χολέμπας στα αριστερά και με τον Γκέκα,
τον Σαλπιγγίδη και τον Σαμαρά για πρώτη φορά και τους τρεις μαζί στην
αρχική ενδεκάδα στη γραμμή της επίθεσης από το ξεκίνημα του τουρνουά,
είδαμε επιτέλους μια ομάδα του Σάντος.
Βοήθησε σε αυτό και η απελευθέρωση του Καραγκούνη και η στήριξη του Κατσουράνη με τον Μανιάτη στο 4-2-3-1, που στην πραγματικότητα ήταν στο πρώτο ημίχρονο ένα κανονικό 4-4-2 (με τον Σαμαρά και το Γκέκα μπροστά κι όλους τους άλλους πίσω από την μπάλα) και στο β΄, μετά την είσοδο του Χολέμπας και του Μάκου, ένα σφικτό 4-5-1 που βραχυκύκλωσε τελείως τους Ρώσους. Για πρώτη φορά στο τουρνουά δεν υπήρχαν πρωτοτυπίες και εκπλήξεις στη σύνθεση, για πρώτη φορά οι πιο πολλοί έπαιξαν στις θέσεις τους, για πρώτη φορά πιάσαμε τον αντίπαλο στον ύπνο, όντας πιο συγκεντρωμένοι: η επιτυχία της πρόκρισης είναι τεράστια, αλλά ο Καραγκούνης που γκρίνιαζε στο τέλος είχε τα δίκια του: τζάμπα τελικά χάθηκε η πρωτιά.
Ολα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν για την Εθνική τις προηγούμενες μέρες ήταν σωστά και καθόλου άδικα κι αυτό το απέδειξε το χθεσινό ματς. Στα τουρνουά αυτά δεν κρίνεται ούτε η ανταγωνιστικότητα του εθνικού μας πρωταθλήματος, ούτε το αν οι παίκτες έχουν ή δεν έχουν καλές σχέσεις με τον προπονητή τους, ούτε αν ο κόουτς αποτελεί πολυτέλεια: κρίνεται μόνο το παιχνίδι. Η Ελλάδα με τη Ρωσία έκανε ένα ματς σαν αυτά που ξέρουν να κάνουν οι ομάδες του Σάντος, δηλαδή ένα παιχνίδι καλής άμυνας και μεγάλης συγκέντρωσης. Σίγουρα βοήθησε ότι ήταν με την πλάτη στον τοίχο, σίγουρα μέτρησε ότι αντίθετα με τους Πολωνούς και τους Τσέχους οι Ρώσοι δεν είχαν μυστικά. Σίγουρα έκανε καλό και η σκληρή, αλλά όχι άδικη, κριτική.
Η Εθνική παραμένει μια ωραία παρέα. Στο όνομα της παρέας καμιά φορά γίνονται επιλογές που βασίζονται στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Αλλά πολύ συχνά οι παρέες γράφουν και ιστορία, αρκεί να 'χουν δυνατότητες. Για μένα αυτή η ομάδα δυνατότητες πάντα είχε. Και με τη Ρωσία επιτέλους τις έδειξε…
ΠΗΓΗ: Sportday
Βοήθησε σε αυτό και η απελευθέρωση του Καραγκούνη και η στήριξη του Κατσουράνη με τον Μανιάτη στο 4-2-3-1, που στην πραγματικότητα ήταν στο πρώτο ημίχρονο ένα κανονικό 4-4-2 (με τον Σαμαρά και το Γκέκα μπροστά κι όλους τους άλλους πίσω από την μπάλα) και στο β΄, μετά την είσοδο του Χολέμπας και του Μάκου, ένα σφικτό 4-5-1 που βραχυκύκλωσε τελείως τους Ρώσους. Για πρώτη φορά στο τουρνουά δεν υπήρχαν πρωτοτυπίες και εκπλήξεις στη σύνθεση, για πρώτη φορά οι πιο πολλοί έπαιξαν στις θέσεις τους, για πρώτη φορά πιάσαμε τον αντίπαλο στον ύπνο, όντας πιο συγκεντρωμένοι: η επιτυχία της πρόκρισης είναι τεράστια, αλλά ο Καραγκούνης που γκρίνιαζε στο τέλος είχε τα δίκια του: τζάμπα τελικά χάθηκε η πρωτιά.
Ολα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν για την Εθνική τις προηγούμενες μέρες ήταν σωστά και καθόλου άδικα κι αυτό το απέδειξε το χθεσινό ματς. Στα τουρνουά αυτά δεν κρίνεται ούτε η ανταγωνιστικότητα του εθνικού μας πρωταθλήματος, ούτε το αν οι παίκτες έχουν ή δεν έχουν καλές σχέσεις με τον προπονητή τους, ούτε αν ο κόουτς αποτελεί πολυτέλεια: κρίνεται μόνο το παιχνίδι. Η Ελλάδα με τη Ρωσία έκανε ένα ματς σαν αυτά που ξέρουν να κάνουν οι ομάδες του Σάντος, δηλαδή ένα παιχνίδι καλής άμυνας και μεγάλης συγκέντρωσης. Σίγουρα βοήθησε ότι ήταν με την πλάτη στον τοίχο, σίγουρα μέτρησε ότι αντίθετα με τους Πολωνούς και τους Τσέχους οι Ρώσοι δεν είχαν μυστικά. Σίγουρα έκανε καλό και η σκληρή, αλλά όχι άδικη, κριτική.
Η Εθνική παραμένει μια ωραία παρέα. Στο όνομα της παρέας καμιά φορά γίνονται επιλογές που βασίζονται στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Αλλά πολύ συχνά οι παρέες γράφουν και ιστορία, αρκεί να 'χουν δυνατότητες. Για μένα αυτή η ομάδα δυνατότητες πάντα είχε. Και με τη Ρωσία επιτέλους τις έδειξε…
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου