Κάθε προσπάθεια εξέτασης του δίκαιου της απόφασης τελειώνει όταν
συνυπολογιστεί ότι 6 από τις 16 ομάδες της Super League παίζουν στην
κατηγορία επειδή στο τέλος της σεζόν άλλαξαν οι κανονισμοί, επιτρέποντας
την παραμονή, αλλά απαγορεύοντας τις μεταγραφές πάνω από 23, οι οποίοι
κανονισμοί ξανάλλαξαν, επιτρέποντας μέχρι τρεις μεταγραφές πάνω από τα
23, και είναι βέβαιο ότι θα άλλαζαν και για τρίτη φορά, αν κάποια ομάδα
δεν μπορούσε να κατέβει στο πρωτάθλημα. Σε μία σεζόν που η Επιτροπή
Επαγγελματικού Αθλητισμού μεταβάλλεται σε συμβουλευτική της ΕΠΟ του
Πιλάβιου -σαν τη συμβουλευτική Βουλή του Παπαδόπουλου-, που η Βουλή
περνάει εσπευσμένα ρύθμιση των χρεών ώστε να μπορέσουν οι ομάδες να
πάρουν φορολογικές ενημερότητες, που όλα αποφασίζονται ώστε να συνεχίσει
να υπάρχει επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σε μία τέτοια σεζόν η εξέταση των
νόμων και των τύπων είναι παράλογη. Οι αποφάσεις υπαγορεύονται από την
ανάγκη και σαν τέτοιες πρέπει να εξετάζονται. Οπότε πάμε στην πράξη.
Το ιδανικό θα ήταν το ποδόσφαιρο να ξεκινήσει από την αρχή. Κάτι ανάλογο με ό,τι είχε γίνει το 1959, όταν οι ενώσεις Αθηνών, Πειραιώς και Μακεδονίας είχαν εκπροσωπηθεί από τέσσερις ομάδες οι δύο πρώτες και τρεις η δεύτερη, με δυνατότητα να παίξει και τέταρτη που ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος μπήκε στον πίνακα κερδίζοντας με 2-0 την Ασπίδα Ξάνθης. Οι υπόλοιπες τέσσερις ομάδες ήταν επαρχιακές και συγκεκριμένα η Δόξα Δράμας, ο Παναιγειάλιος, ο Παγκορινθιακός και ο Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης. Οι δύο τελευταίες έπεσαν όπως είχαν ανέβει. Όπως έπεσε και η Α.Ε. Νικαίας που είχε μπει στην Α' Εθνική λόγω της πίεσης της Ενωσης Πειραιά. Οι τρεις υποβιβασμένες ομάδες αντικαταστάθηκαν από τρεις της Β' Εθνικής, που γινόταν τότε σε Βόρειο και Νότιο Όμιλο, με τους πρωταθλητές να μπαίνουν κατ' ευθείαν και τους δευτεραθλητές να παίζουν μπαράζ και πάει λέγοντας. Με την κατηγορία να μπαίνει σε ρότα και να διατηρείται μέχρι σήμερα, έστω και αν στο μεταξύ το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό.
Ιδανικά, και αν οι ιδιοκτήτες των ομάδων είχαν μυαλό και μπέσα, σήμερα έπρεπε να γίνει κάτι άλλο. Όχι να ανέβουν πέντε και να πέσουν τρεις, ούτε να πέσουν δύο και να ανεβούν τέσσερις. Έπρεπε οι ομάδες να συμφωνήσουν ότι στο τέλος της εφετινής σεζόν στη Super League θα μείνουν μόνο οκτώ ομάδες, ενώ από τη Football League θα ανεβούν δύο. Οι υπόλοιπες έξι ή οκτώ ομάδες που θα συμπληρώνουν τη νέα Super League θα έπρεπε να ψηφιστούν από τις 10 ομάδες ανεξαρτήτως κατηγορίας, με κριτήριο τη γεωγραφική τους θέση και την οικονομική τους δυνατότητα. Αναμφισβήτητα μπαίνει το ερώτημα, αν μπορεί κάποιος να περιμένει τον Ολυμπιακό Βόλου -σε περίπτωση που ανέβαινε- να ψηφίζει άνοδο της Λάρισας ή τον Πανιώνιο να ψηφίζει υπέρ της ΑΕΚ. Προφανώς όχι, αλλά οι αποφάσεις θα ήταν πλειοψηφικές. Αλλά και άδικες να ήταν, τον πρώτο χρόνο η πραγματικότητα θα διόρθωνε την αδικία, όπως είχε γίνει και με την Α' Εθνική, που μετά τα πρώτα χρόνια με την Α.Ε. Νικαίας, τον Ατρόμητο Πειραιά και τον Θερμαϊκό είχε τις κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες. Μέχρι η δικτατορία να αποφασίσει να ανεβάζει ομάδες, να βάζει τις κυπριακές να παίζουν gratis και άλλες διάφορες σαχλαμάρες. Συμπερασματικά, όπως στην οικονομία λένε αφήστε την αγορά να αποφασίσει, και στο ποδόσφαιρο έπειτα από μια αρχική παρέμβαση θα έπρεπε να γίνει το ίδιο.
Τα τρία στοιχεία που χρειάζονται
Mε το να κρατηθούν πέντε λεπτά σιγής στα ματς της αγωνιστικής σε διαμαρτυρία για την επίθεση στον Αρη Ασβεστά τι μπορεί να γίνει; Να πει ο κόσμος «πω πω να πάμε να ανακαλύψουμε ποιος έκανε την επίθεση» ή να πουν όσοι έκαναν την επίθεση «εδώ η κατάσταση αγρίεψε» και να πάνε να παραδοθούν; Προφανώς η λύση στις επιθέσεις δεν θα δοθεί ούτε με δημοσιοποίηση του προβλήματος ούτε με περιγραφές των 2.000 λέξεων και ανακοινώσεις των 1.000. Η λύση θα δοθεί με λιγότερη γραφειοκρατία, καλύτερη αστυνόμευση και πολλή αυτοσυγκράτηση.
Λιγότερη γραφειοκρατία, γιατί όταν σου πουν «πήγαινε στο τμήμα για καταγγελία, στη ΓΑΔΑ για δεύτερη καταγγελία, στον ιατροδικαστή για διαπίστωση, στο ποτάμι ή όπου στο διάολο είναι για να σου δείξουμε φωτογραφίες», αν δεν έχεις πάθει ζημιά, αφού έχεις και το προηγούμενο ότι σε 20 επιθέσεις η Αστυνομία χάνει 20-0, λες ένα «δεν γ...έται» και το αφήνεις.
Καλύτερη αστυνόμευση, γιατί δεν μπορεί να έχουμε στα γραφεία που δουλεύουμε τέσσερις κάμερες στο δωμάτιο, μία στο ασανσέρ, και μπορεί και μία στην τουαλέτα, και όταν θέλουν να βάλουν κάμερα στους δρόμους να λέμε «Χριστέ μου, θα θιγούν προσωπικά δεδομένα». Εκεί που μου την πέσανε είχε μία κάμερα τράπεζας, αλλά ήταν συμπτωματικό και πρέπει να φανεί αν από τη συμπτωματική εικόνα βγαίνει άκρη.
Και κυρίως χρειαζόμαστε μπόλικη αυτοσυγκράτηση. Σε μια κοινωνία που οι ληστείες είναι καθημερινές, που λαθρομετανάστες σφάζουν άνθρωπο στο κέντρο της Αθήνας για να του πάρουν την κάμερα που θα κινηματογραφούσε τη γέννηση του παιδιού του, που τέλος πάντων δεν έχει σχέση με ό,τι ήταν πριν από 15 χρόνια, δεν μπορούμε να ζητάμε -λόγω ευκολίας πρόσβασης στα Μέσα- να κινητοποιείται όλη η Αστυνομία, γιατί κάτι συνέβη σε εμάς ή σε έναν συνάδελφό μας. Προφανώς η πληροφόρηση για να είναι ανεπηρέαστη πρέπει να είναι ελεύθερη, αλλά αν κατηγορούμε τους πολιτικούς που έχ ουν έναν ή περισσότερους αστυφύλακες ο κάθε ένας, δεν μπορεί να ζητάμε από την Αστυνομία να βρίσκεται at our beg and call, που λένε και στο χωριό μου. Διαφορετικά οι δημοσιογράφοι είναι προνομιούχοι και ιδιαίτερα σήμερα οι άνθρωποι με προνόμια γίνονται αντιπαθείς.
Πηγή: Sportday
Το ιδανικό θα ήταν το ποδόσφαιρο να ξεκινήσει από την αρχή. Κάτι ανάλογο με ό,τι είχε γίνει το 1959, όταν οι ενώσεις Αθηνών, Πειραιώς και Μακεδονίας είχαν εκπροσωπηθεί από τέσσερις ομάδες οι δύο πρώτες και τρεις η δεύτερη, με δυνατότητα να παίξει και τέταρτη που ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος μπήκε στον πίνακα κερδίζοντας με 2-0 την Ασπίδα Ξάνθης. Οι υπόλοιπες τέσσερις ομάδες ήταν επαρχιακές και συγκεκριμένα η Δόξα Δράμας, ο Παναιγειάλιος, ο Παγκορινθιακός και ο Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης. Οι δύο τελευταίες έπεσαν όπως είχαν ανέβει. Όπως έπεσε και η Α.Ε. Νικαίας που είχε μπει στην Α' Εθνική λόγω της πίεσης της Ενωσης Πειραιά. Οι τρεις υποβιβασμένες ομάδες αντικαταστάθηκαν από τρεις της Β' Εθνικής, που γινόταν τότε σε Βόρειο και Νότιο Όμιλο, με τους πρωταθλητές να μπαίνουν κατ' ευθείαν και τους δευτεραθλητές να παίζουν μπαράζ και πάει λέγοντας. Με την κατηγορία να μπαίνει σε ρότα και να διατηρείται μέχρι σήμερα, έστω και αν στο μεταξύ το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό.
Ιδανικά, και αν οι ιδιοκτήτες των ομάδων είχαν μυαλό και μπέσα, σήμερα έπρεπε να γίνει κάτι άλλο. Όχι να ανέβουν πέντε και να πέσουν τρεις, ούτε να πέσουν δύο και να ανεβούν τέσσερις. Έπρεπε οι ομάδες να συμφωνήσουν ότι στο τέλος της εφετινής σεζόν στη Super League θα μείνουν μόνο οκτώ ομάδες, ενώ από τη Football League θα ανεβούν δύο. Οι υπόλοιπες έξι ή οκτώ ομάδες που θα συμπληρώνουν τη νέα Super League θα έπρεπε να ψηφιστούν από τις 10 ομάδες ανεξαρτήτως κατηγορίας, με κριτήριο τη γεωγραφική τους θέση και την οικονομική τους δυνατότητα. Αναμφισβήτητα μπαίνει το ερώτημα, αν μπορεί κάποιος να περιμένει τον Ολυμπιακό Βόλου -σε περίπτωση που ανέβαινε- να ψηφίζει άνοδο της Λάρισας ή τον Πανιώνιο να ψηφίζει υπέρ της ΑΕΚ. Προφανώς όχι, αλλά οι αποφάσεις θα ήταν πλειοψηφικές. Αλλά και άδικες να ήταν, τον πρώτο χρόνο η πραγματικότητα θα διόρθωνε την αδικία, όπως είχε γίνει και με την Α' Εθνική, που μετά τα πρώτα χρόνια με την Α.Ε. Νικαίας, τον Ατρόμητο Πειραιά και τον Θερμαϊκό είχε τις κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες. Μέχρι η δικτατορία να αποφασίσει να ανεβάζει ομάδες, να βάζει τις κυπριακές να παίζουν gratis και άλλες διάφορες σαχλαμάρες. Συμπερασματικά, όπως στην οικονομία λένε αφήστε την αγορά να αποφασίσει, και στο ποδόσφαιρο έπειτα από μια αρχική παρέμβαση θα έπρεπε να γίνει το ίδιο.
Τα τρία στοιχεία που χρειάζονται
Mε το να κρατηθούν πέντε λεπτά σιγής στα ματς της αγωνιστικής σε διαμαρτυρία για την επίθεση στον Αρη Ασβεστά τι μπορεί να γίνει; Να πει ο κόσμος «πω πω να πάμε να ανακαλύψουμε ποιος έκανε την επίθεση» ή να πουν όσοι έκαναν την επίθεση «εδώ η κατάσταση αγρίεψε» και να πάνε να παραδοθούν; Προφανώς η λύση στις επιθέσεις δεν θα δοθεί ούτε με δημοσιοποίηση του προβλήματος ούτε με περιγραφές των 2.000 λέξεων και ανακοινώσεις των 1.000. Η λύση θα δοθεί με λιγότερη γραφειοκρατία, καλύτερη αστυνόμευση και πολλή αυτοσυγκράτηση.
Λιγότερη γραφειοκρατία, γιατί όταν σου πουν «πήγαινε στο τμήμα για καταγγελία, στη ΓΑΔΑ για δεύτερη καταγγελία, στον ιατροδικαστή για διαπίστωση, στο ποτάμι ή όπου στο διάολο είναι για να σου δείξουμε φωτογραφίες», αν δεν έχεις πάθει ζημιά, αφού έχεις και το προηγούμενο ότι σε 20 επιθέσεις η Αστυνομία χάνει 20-0, λες ένα «δεν γ...έται» και το αφήνεις.
Καλύτερη αστυνόμευση, γιατί δεν μπορεί να έχουμε στα γραφεία που δουλεύουμε τέσσερις κάμερες στο δωμάτιο, μία στο ασανσέρ, και μπορεί και μία στην τουαλέτα, και όταν θέλουν να βάλουν κάμερα στους δρόμους να λέμε «Χριστέ μου, θα θιγούν προσωπικά δεδομένα». Εκεί που μου την πέσανε είχε μία κάμερα τράπεζας, αλλά ήταν συμπτωματικό και πρέπει να φανεί αν από τη συμπτωματική εικόνα βγαίνει άκρη.
Και κυρίως χρειαζόμαστε μπόλικη αυτοσυγκράτηση. Σε μια κοινωνία που οι ληστείες είναι καθημερινές, που λαθρομετανάστες σφάζουν άνθρωπο στο κέντρο της Αθήνας για να του πάρουν την κάμερα που θα κινηματογραφούσε τη γέννηση του παιδιού του, που τέλος πάντων δεν έχει σχέση με ό,τι ήταν πριν από 15 χρόνια, δεν μπορούμε να ζητάμε -λόγω ευκολίας πρόσβασης στα Μέσα- να κινητοποιείται όλη η Αστυνομία, γιατί κάτι συνέβη σε εμάς ή σε έναν συνάδελφό μας. Προφανώς η πληροφόρηση για να είναι ανεπηρέαστη πρέπει να είναι ελεύθερη, αλλά αν κατηγορούμε τους πολιτικούς που έχ ουν έναν ή περισσότερους αστυφύλακες ο κάθε ένας, δεν μπορεί να ζητάμε από την Αστυνομία να βρίσκεται at our beg and call, που λένε και στο χωριό μου. Διαφορετικά οι δημοσιογράφοι είναι προνομιούχοι και ιδιαίτερα σήμερα οι άνθρωποι με προνόμια γίνονται αντιπαθείς.
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου