Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1714, έπειτα από πολιορκία 14 μηνών, είχε
φτάσει η στιγμή της απελευθέρωσης της Βαρκελώνης (από τα στρατεύματα του
Ισπανού Βασιλιά φυσικά) που βρισκόταν υπό την τυραννία του Σκοτσέζου
Δούκα του Μπέργουικ. Εκείνη την ημέρα επέλεξαν να γιορτάζουν ως ενθύμιο
της ανεξαρτησίας τους οι Καταλανοί. Βέβαια έκτοτε οι περισσότεροι εξ
αυτών δεν αισθάνθηκαν ποτέ ελεύθεροι. Για την ακρίβεια δεν ένιωσαν
Ισπανοί, αναζητώντας διαρκώς την απόσχιση τους από τους «ψευδούς... Θ»
της Μαδρίτης.
Τα χρόνια πέρασαν, η ιστορία αυτή διαιωνίστηκε και έφτασε μέχρι τις μέρες μας, με τα αλυτρωτικά αισθήματα να παραμένουν στις καρδιές των Καταλανών. Την περασμένη Τρίτη, στην επέτειο της μεγάλης σχετικής φιέστας της επαρχίας, την περίφημη «la Diada de Cataluña» βρέθηκαν όλοι όσοι υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της περιοχής. Μεταξύ αυτών και η Μπαρτσελόνα που εκπροσωπήθηκε απ' όλους. Δηλαδή από τον πρόεδρο Σάντρο Ροσέλ, καμία δεκαριά τύπους του συμβουλίου, τον προπονητή Τίτο Βιλανόβα και τον αρχηγό Κάρλες Πουγιόλ.
Αυτό συνέβη κατά το διάσημο «Més que un club», με το οποίο οι Μπλαουγκράνα γουστάρουν να μνημονεύουν πάντοτε την ιδιαιτερότητα τους. Τι αντιπροσωπεύει όμως αυτή η περιβόητη φράση (σ.σ.: περισσότερο από ένας σύλλογος); Πρόκειται πράγματι για μία φράση ζωής ή μήπως έφτασε σήμερα να είναι μία... ξεθωριασμένη ατάκα που ξεστόμισε κάποτε ένας υποψήφιος για την προεδρία του συλλόγου; Και κατά πόσο η ελεύθερη Καταλονία που τόσο δείχνουν να θέλουν και οι Μπλαουγκράνα, θα έκανε καλό ή θα μίκραινε το σωματείο;
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Ηταν στις 17 Γενάρη του 1968, όταν ο Ναρθίς δε Καρέρας είπε την... κουβέντα: «Η Μπάρτσα είναι κάτι περισσότερο από ένα ποδοσφαιρικό σωματείο ( Més que un club). Η Μπάρτσα είναι κάτι περισσότερο από ένα μέρος όπου τις Κυριακές συγκεντρωνόμαστε για να την δούμε να παίζει... ». Ηταν βλέπετε μία εποχή, όπου οι Καταλανοί ζορίζονταν υπό την πίεση του καθεστώτος του Φράνκο. Με αυτά τα λόγια λοιπόν ο Καρέρας ήθελε να εννοήσει πως στο «Καμπ Νόου» μπορούσες να μιλήσεις χωρίς φόβο τα καταλανικά, να μιλήσεις για πολιτική, να βρίσεις το καθεστώς. Ναι τότε στο γήπεδο μπορούσες να είσαι Καταλανός, μιας και στην κανονική ζωή σου ήσουν καταπιεσμένος εθνικά.
Τα χρόνια ωστόσο, πέρασαν και οι καιροί... μαλάκωσαν. Στο σήμερα οι Καταλανοί μπορούν να εκφράζονται άφοβα. Μιλούν όπου και όπως θέλουν τη γλώσσα τους (π.χ. ο Γκουαρδιόλα έδινε τις συνεντεύξεις πριν και μετά τα παιχνίδια κυρίως στα καταλανικά), φέρουν τα σύμβολα της περιοχής τους και καμαρώνουν στις τηλεοράσεις και στις πλατείες και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε από τη στιγμή που αισθάνονται ότι θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν. Οπότε με εκείνη την παλιά σημασία της καταπίεσης το «Més que un club» δεν υφίσταται...
Ποιες θα είναι οι συνέπειες όμως εάν και εφόσον αποσπαστούν από την Ισπανία; Εθνικά θα λυτρωθούν, θα γίνουν κράτος. Θα γεμίσουν υπερηφάνεια, αλλά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο θα χάσουν. Ας υποθέσουμε ότι η Cataluña γίνεται ανεξάρτητη χώρα και αυτομάτως δημιουργεί το δικό της πρωτάθλημα. Αυτό δεν είναι το λογικό; Ε, τότε λοιπόν θα παίζει clasico με την Εσπανιόλ, την Ταραγόνα, την Οσπιταλέτ, τη Μανρέσα, την Τεράσα και τη Σαμπαντέλ. Ειλικρινά ποιος θα ασχοληθεί τότε με αυτή τη λίγκα και ποιος θα χάσει την αίγλη του;
Με βάση αυτή την ανησυχία, ακόμα και οι εθνικιστές που ωστόσο έχουν την ιδιότητα και του φανατικού οπαδού της Μπάρτσα, κράζουν ασταμάτητα αυτό το διήμερο σε forums, twitter και facebook, γκρινιάζοντας για τον τρόπο που ο σύλλογος συνδράμει σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις περί ανεξαρτησίας. Είναι που πλέον η Μπάρτσα έχει γιγαντωθεί τόσο πολύ που έχει ξεπεράσει κατά μία έννοια ακόμα και την ίδια την Cataluña.
Οπότε το καλύτερο που θα είχε να κάνει η ομάδα αυτή καθ' αυτή, θα ήταν να κοιτάξει το ποδοσφαιρικό συμφέρον της και να μείνει εκεί που είναι. Να κοντράρεται με τη Ρεάλ, τη Βαλένθια και τις άλλες ομαδάρες της Πριμέρα Ντιβισόν. Και πάνω απ' όλα να επαναπροσδιορίσει τη σημασία του «Més que un club», ώστε αυτό να μην εκφράζει έναν καταπιεσμένο λαό (που δεν είναι πλέον), αλλά να έχει την έννοια της εκπροσώπησης του στον κόσμο με όχημα τη μπάλα, τα χρώματα και τις επιτυχίες της Μπάρτσα...
πηγή: gazzetta.gr
Τα χρόνια πέρασαν, η ιστορία αυτή διαιωνίστηκε και έφτασε μέχρι τις μέρες μας, με τα αλυτρωτικά αισθήματα να παραμένουν στις καρδιές των Καταλανών. Την περασμένη Τρίτη, στην επέτειο της μεγάλης σχετικής φιέστας της επαρχίας, την περίφημη «la Diada de Cataluña» βρέθηκαν όλοι όσοι υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της περιοχής. Μεταξύ αυτών και η Μπαρτσελόνα που εκπροσωπήθηκε απ' όλους. Δηλαδή από τον πρόεδρο Σάντρο Ροσέλ, καμία δεκαριά τύπους του συμβουλίου, τον προπονητή Τίτο Βιλανόβα και τον αρχηγό Κάρλες Πουγιόλ.
Αυτό συνέβη κατά το διάσημο «Més que un club», με το οποίο οι Μπλαουγκράνα γουστάρουν να μνημονεύουν πάντοτε την ιδιαιτερότητα τους. Τι αντιπροσωπεύει όμως αυτή η περιβόητη φράση (σ.σ.: περισσότερο από ένας σύλλογος); Πρόκειται πράγματι για μία φράση ζωής ή μήπως έφτασε σήμερα να είναι μία... ξεθωριασμένη ατάκα που ξεστόμισε κάποτε ένας υποψήφιος για την προεδρία του συλλόγου; Και κατά πόσο η ελεύθερη Καταλονία που τόσο δείχνουν να θέλουν και οι Μπλαουγκράνα, θα έκανε καλό ή θα μίκραινε το σωματείο;
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Ηταν στις 17 Γενάρη του 1968, όταν ο Ναρθίς δε Καρέρας είπε την... κουβέντα: «Η Μπάρτσα είναι κάτι περισσότερο από ένα ποδοσφαιρικό σωματείο ( Més que un club). Η Μπάρτσα είναι κάτι περισσότερο από ένα μέρος όπου τις Κυριακές συγκεντρωνόμαστε για να την δούμε να παίζει... ». Ηταν βλέπετε μία εποχή, όπου οι Καταλανοί ζορίζονταν υπό την πίεση του καθεστώτος του Φράνκο. Με αυτά τα λόγια λοιπόν ο Καρέρας ήθελε να εννοήσει πως στο «Καμπ Νόου» μπορούσες να μιλήσεις χωρίς φόβο τα καταλανικά, να μιλήσεις για πολιτική, να βρίσεις το καθεστώς. Ναι τότε στο γήπεδο μπορούσες να είσαι Καταλανός, μιας και στην κανονική ζωή σου ήσουν καταπιεσμένος εθνικά.
Τα χρόνια ωστόσο, πέρασαν και οι καιροί... μαλάκωσαν. Στο σήμερα οι Καταλανοί μπορούν να εκφράζονται άφοβα. Μιλούν όπου και όπως θέλουν τη γλώσσα τους (π.χ. ο Γκουαρδιόλα έδινε τις συνεντεύξεις πριν και μετά τα παιχνίδια κυρίως στα καταλανικά), φέρουν τα σύμβολα της περιοχής τους και καμαρώνουν στις τηλεοράσεις και στις πλατείες και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε από τη στιγμή που αισθάνονται ότι θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν. Οπότε με εκείνη την παλιά σημασία της καταπίεσης το «Més que un club» δεν υφίσταται...
Ποιες θα είναι οι συνέπειες όμως εάν και εφόσον αποσπαστούν από την Ισπανία; Εθνικά θα λυτρωθούν, θα γίνουν κράτος. Θα γεμίσουν υπερηφάνεια, αλλά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο θα χάσουν. Ας υποθέσουμε ότι η Cataluña γίνεται ανεξάρτητη χώρα και αυτομάτως δημιουργεί το δικό της πρωτάθλημα. Αυτό δεν είναι το λογικό; Ε, τότε λοιπόν θα παίζει clasico με την Εσπανιόλ, την Ταραγόνα, την Οσπιταλέτ, τη Μανρέσα, την Τεράσα και τη Σαμπαντέλ. Ειλικρινά ποιος θα ασχοληθεί τότε με αυτή τη λίγκα και ποιος θα χάσει την αίγλη του;
Με βάση αυτή την ανησυχία, ακόμα και οι εθνικιστές που ωστόσο έχουν την ιδιότητα και του φανατικού οπαδού της Μπάρτσα, κράζουν ασταμάτητα αυτό το διήμερο σε forums, twitter και facebook, γκρινιάζοντας για τον τρόπο που ο σύλλογος συνδράμει σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις περί ανεξαρτησίας. Είναι που πλέον η Μπάρτσα έχει γιγαντωθεί τόσο πολύ που έχει ξεπεράσει κατά μία έννοια ακόμα και την ίδια την Cataluña.
Οπότε το καλύτερο που θα είχε να κάνει η ομάδα αυτή καθ' αυτή, θα ήταν να κοιτάξει το ποδοσφαιρικό συμφέρον της και να μείνει εκεί που είναι. Να κοντράρεται με τη Ρεάλ, τη Βαλένθια και τις άλλες ομαδάρες της Πριμέρα Ντιβισόν. Και πάνω απ' όλα να επαναπροσδιορίσει τη σημασία του «Més que un club», ώστε αυτό να μην εκφράζει έναν καταπιεσμένο λαό (που δεν είναι πλέον), αλλά να έχει την έννοια της εκπροσώπησης του στον κόσμο με όχημα τη μπάλα, τα χρώματα και τις επιτυχίες της Μπάρτσα...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου