Οι παίκτες ήταν αυτοί που έπρεπε και ήθελαν να δείξουν τα ατομικά
προσόντα τους, την καλή τεχνική κατάρτισή τους. Να κάνουν, ρε παιδί μου,
τη φιγούρα τους.
Η άλλη ομάδα ήταν αυτή που δεν την ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Οχι, δεν έπαιζε για να χάσει, αλλά έπαιζε για να μάθει. Να βελτιώσει το σύστημα, το passing game της ομάδας, να κοπιάρει όσο καλύτερα γίνεται τον τρόπο παιχνιδιού της πρώτης ομάδας. Ακόμη και στα κορμιά των παικτών μπορούσες να καταλάβεις ποιος είναι αυτός που έχει επιλεχτεί ως αντι-Βιεϊρά ή ως αντι-Ντιαμπί, αν προτιμάτε.
Η πρώτη ομάδα ήταν ο Ολυμπιακός, και στη φιλοσοφία και στη λογική της διέκρινες τη φιλοσοφία και τη λογική των ελληνικών ακαδημιών και κυρίως των παιδιών που πάνε σε αυτές. «Εγώ να δείξω και η ομάδα να κερδίσει». Η δεύτερη ομάδα ήταν η Άρσεναλ, και καταλάβαινες ότι η φιλοσοφία και η λογική ήταν διαφορετική. «Η ομάδα να παίξει σωστά, τίποτε άλλο».
Δεν χρειαζόταν καν να περιμένω για να δω το τελικό αποτέλεσμα. Δεν χρειαζόταν καν να δω το δεύτερο ημίχρονο για να καταλάβω. Το μόνο που είχε νόημα να δεις έπειτα από το πρώτο 20λεπτο ήταν το ταλέντο, τα προσόντα, η ποιότητα του κάθε παίκτη ξεχωριστά. Τα έβλεπες, τα παρατηρούσες, τα καταλάβαινες έως ένα βαθμό. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί και στο μάτι να φαινόταν ότι τα πιτσιρίκια του Ολυμπιακού ήταν πιο ταλαντούχα. Βλέπετε, σε αυτά επιτρεπόταν να κάνουν και μία και δύο και τρεις ντρίμπλες. Βλέπετε, σε αυτά επιτρεπόταν να δοκιμάσουν να περάσουν όλη την Άρσεναλ και να βάλουν γκολ. Στους αντιπάλους αυτά δεν επιτρέπονταν. Και τα άλλα παιδιά, αυτά της Άρσεναλ, μπορούσαν να ντριμπλάρουν και έναν και δύο και τρεις παίκτες, αλλά αν το έκαναν, θα τα άκουγαν πολύ άσχημα από τους προπονητές τους.
Είπαμε, η Άρσεναλ εκπαιδευόταν και το ματς ήταν μάθημα εκπαίδευσης, ενώ για τον Ολυμπιακό ήταν ματς που έπρεπε να κερδίσει οπωσδήποτε. Δεν το είδα μέχρι τέλος το ματς και δεν αποκλείω ο Ολυμπιακός να νίκησε τελικά. Ακόμη και αν το έκανε, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει γεμάτες τις σημερινές εφημερίδες από τις φάτσες νέων παιδιών που θα έχουν ήδη βαφτιστεί «νέοι Μέσι». Οι άλλοι που... έχασαν δεν θα δουν τίποτα στις σημερινές εφημερίδες. Αύριο, όμως, είναι βέβαιο ότι αρκετοί από δαύτους θα είναι οι πρωταγωνιστές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Για αυτό σήμερα δεν κερδίζουν: σήμερα απλώς μαθαίνουν να παίζουν σωστά...
ΠΗΓΗ: Sportday
Η άλλη ομάδα ήταν αυτή που δεν την ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Οχι, δεν έπαιζε για να χάσει, αλλά έπαιζε για να μάθει. Να βελτιώσει το σύστημα, το passing game της ομάδας, να κοπιάρει όσο καλύτερα γίνεται τον τρόπο παιχνιδιού της πρώτης ομάδας. Ακόμη και στα κορμιά των παικτών μπορούσες να καταλάβεις ποιος είναι αυτός που έχει επιλεχτεί ως αντι-Βιεϊρά ή ως αντι-Ντιαμπί, αν προτιμάτε.
Η πρώτη ομάδα ήταν ο Ολυμπιακός, και στη φιλοσοφία και στη λογική της διέκρινες τη φιλοσοφία και τη λογική των ελληνικών ακαδημιών και κυρίως των παιδιών που πάνε σε αυτές. «Εγώ να δείξω και η ομάδα να κερδίσει». Η δεύτερη ομάδα ήταν η Άρσεναλ, και καταλάβαινες ότι η φιλοσοφία και η λογική ήταν διαφορετική. «Η ομάδα να παίξει σωστά, τίποτε άλλο».
Δεν χρειαζόταν καν να περιμένω για να δω το τελικό αποτέλεσμα. Δεν χρειαζόταν καν να δω το δεύτερο ημίχρονο για να καταλάβω. Το μόνο που είχε νόημα να δεις έπειτα από το πρώτο 20λεπτο ήταν το ταλέντο, τα προσόντα, η ποιότητα του κάθε παίκτη ξεχωριστά. Τα έβλεπες, τα παρατηρούσες, τα καταλάβαινες έως ένα βαθμό. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί και στο μάτι να φαινόταν ότι τα πιτσιρίκια του Ολυμπιακού ήταν πιο ταλαντούχα. Βλέπετε, σε αυτά επιτρεπόταν να κάνουν και μία και δύο και τρεις ντρίμπλες. Βλέπετε, σε αυτά επιτρεπόταν να δοκιμάσουν να περάσουν όλη την Άρσεναλ και να βάλουν γκολ. Στους αντιπάλους αυτά δεν επιτρέπονταν. Και τα άλλα παιδιά, αυτά της Άρσεναλ, μπορούσαν να ντριμπλάρουν και έναν και δύο και τρεις παίκτες, αλλά αν το έκαναν, θα τα άκουγαν πολύ άσχημα από τους προπονητές τους.
Είπαμε, η Άρσεναλ εκπαιδευόταν και το ματς ήταν μάθημα εκπαίδευσης, ενώ για τον Ολυμπιακό ήταν ματς που έπρεπε να κερδίσει οπωσδήποτε. Δεν το είδα μέχρι τέλος το ματς και δεν αποκλείω ο Ολυμπιακός να νίκησε τελικά. Ακόμη και αν το έκανε, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει γεμάτες τις σημερινές εφημερίδες από τις φάτσες νέων παιδιών που θα έχουν ήδη βαφτιστεί «νέοι Μέσι». Οι άλλοι που... έχασαν δεν θα δουν τίποτα στις σημερινές εφημερίδες. Αύριο, όμως, είναι βέβαιο ότι αρκετοί από δαύτους θα είναι οι πρωταγωνιστές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Για αυτό σήμερα δεν κερδίζουν: σήμερα απλώς μαθαίνουν να παίζουν σωστά...
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου