Ο Μιχάλης Τσόχος αφήνει το νομικό κενό και μπαίνει στην ουσία της υπόθεσης, καταλήγοντας σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα...
Ας μην σταθούμε στο πολύ σοβαρό τυπικό μέρος της υπόθεσης που έτσι και αλλιώς δεν δίνει την δυνατότητα να υπάρξει άλλη Σούπερ Λίγκα, όποιοι κι' αν θελήσουν να πάνε εκεί κι' ας πάμε στην ουσία του πράγματος.

Το πρώτο που μπορείς να σκεφτείς είναι γιατί όλοι αυτοί ενωμένοι δεν αλλάζουν την υπάρχουσα κατάσταση, την υπάρχουσα λίγκα. Αν ο ΠΑΟ, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο Αρης και όλοι όσοι διάβασα ότι είναι αποφασισμένοι για βαθιές αλλαγές στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μαζί, γιατί δεν το κάνουν εντός της λίγκας. Αλλα ας υποθέσουμε ότι εκεί τα κουκιά δεν βγαίνουν, όπως θα πει κάποιος γιατί διάφορες ομάδες θα πάνε με το μέρος του ισχυρού, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Ολυμπιακός. Δεκτό.

Ολοι αυτοί λοιπόν μη έχοντας τι άλλο να κάνουν θα πάνε δίπλα να φτιάξουν τη νέα λίγκα. Και ας υποθέσουμε ότι θα πάνε πάρα πολλές εμπορικές ομάδες σε αυτή τη νέα λίγκα. Και θα βρει και μεγάλο τηλεοπτικό συμβόλαιο και ενδεχομένως να έχει και καλύτερα έσοδα από την υπάρχουσα. Και μετά τι θα γίνει;

Ο πρωταθλητής αυτής της νέας λίγκας δεν θα παίζει Ευρώπη; Κίνητρο για να βγει κάποιος δεύτερος, τρίτος για να παίξει και αυτός Ευρώπη δεν θα έχει;

Η Σούπερ Λίγκα, η ΕΠΟ και γενικά το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει πολλά προβλήματα και μεγαλύτερο από αυτά είναι ότι έχει μάθει να λειτουργεί πάντα με αφεντικό. Και αφεντικό είναι πάντα ο ισχυρός παράγοντας. Είτε τον λένε Γιώργο Βαρδινογιάννη, είτε τον λένε Σωκράτη Κόκκαλη, είτε τον λένε Δημήτρη Μελισσανίδη, είτε τον λένε Νικόλα Πατέρα, είτε τον λένε Βαγγέλη Μαρινάκη. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν το αφεντικό είναι κόκκινο με ένα “πράσινο” διάλειμμα του Πατέρα. Αύριο μπορεί να ξαναγίνει “πράσινο” κάποια στιγμή ίσως “ασπρόμαυρο” ή “κιτρινόμαυρο”, πάντως πάντα θα υπάρχει αφεντικό.

Ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτό είναι ένας. Η μοιρασιά των εσόδων της Ευρώπης σε όλους. Αλλος τρόπος για το ελληνικό ποδόσφαιρο και του ανάλογου επιπέδου ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα δεν υπάρχει.

Δεν είναι μυστικό ότι τα πάντα γίνονται για τα λεφτά. Αν τα λεφτά μοιράζονται με έναν αναλογικό τρόπο, ο πειρασμός για τον ισχυρό να βάλει το δάχτυλο ή ολόκληρο το χέρι στο κουτί με το μέλι δεν θα είναι τόσο μεγάλος.

Είναι τόσο απλό. Πόσα είναι τα στάνταρ χρήματα που παίρνουν οι ελληνικές ομάδες από την Ευρώπη (Τσάμπιονς Λιγκ και Europa League); Ας πούμε 25 εκατ. ευρώ. Αυτά θα έπρεπε να μοιράζονται αναλογικά στους 14 του πρωταθλήματος (25% ο πρώτος, 15% ο δεύτερος, 10% ο τρίτος, από 7% οι τρεις επόμενοι, από 5% οι τρεις παρακάτω κ.ο.κ.).

Αυτό θα διορθώσει τα περισσότερα προβλήματα. Πρώτον θα επιτρέψει να υπάρξει πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Οι αποστάσεις μεταξύ των ομάδων θα μικρύνουν αισθητά γιατί και οι αποστάσεις των εσόδων θα μικρύνουν.

Το να κατακτηθεί το πρωτάθλημα από το να βγεις δεύτερος θα έχει 4-5 εκατ. ευρώ διαφορά και όχι 25 εκατ. που έχει σήμερα και άρα ο... πειρασμός να ελέγχεις τα πάντα θα είναι πολύ μικρότερος.

Και επειδή κάποιος θα πει ότι γιατί να γίνει αυτό τώρα που είναι βέβαιο ότι το παίρνει ο Ολυμπιακός, δεν χάθηκε ο κόσμος ρε παιδιά ας αποφασιστεί τώρα και ας γίνει από του χρόνου...

Το θέμα είναι επιτέλους να καταλάβουν οι μεν ότι από το να ελέγχουν απόλυτα ένα προϊόν που όλοι οι άλλοι μαζί θα το απαξιώνουν και θα το διαλύουν δεν έχει νόημα. Οπως πρέπει να καταλάβουν και οι άλλοι ότι το να απαξιώνουν ένα προϊόν από το οποίο ζουν και υπάρχουν, δεν οδηγεί πουθενά.

Οταν όλοι, και “οι από' δω” και οι “από' κει” θα σοβαρευτούν και θα δουν το κοινό συμφέρον τότε ίσως κάτι να αλλάξει. Διαφορετικά δεν έχουμε καμία τύχη...



πηγή: gazzetta.gr