FC: Ευλογία ή κατάρα να έχεις πολλούς σπουδαίους παίκτες;

«Νοσταλγεί την Γερμανία ο Οζίλ», γράφουν τα γερμανικά ΜΜΕ. Και η Γερμανία τον νοσταλγεί και συγκεκριμένα η Νόρτμουντ πολύ θα τον ήθελε. Ο λόγος που δεν είναι καλά, δεν χρειάζεται να αναζητηθεί στα άστρα: παίζει λιγότερο από πέρυσι, παίζει χειρότερα από πέρυσι, ο προπονητής του τον αντικατέστησε στο ημίχρονο στον τελευταίο αγώνα, δεν νιώθει ενδεχομένως τόσο σημαντικό κομμάτι της ομάδας όσο παλιά.

Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club

Τα ίδια «συμπτώματα» είχε δείξει πέρυσι κι ο Ντι Μαρία - επίσης την περίοδο που δεν αγωνιζόταν όσο ήθελε - και ο Ιγκουαΐν όλως «τυχαίως» όταν έπαιζε λιγότερο από τον Μπενζεμά και ο Κακά όταν αποθεραπεύτηκε αλλά θέση στην 11άδα έβλεπε σπάνια στα σημαντικά ματς και ο Σαχίν που πήγε για βασικός αλλά δεν την πάλεψε και άλλοι διάφοροι. Και ο Κριστιάνο εμφάνισε τάσεις φυγής, αλλά αυτός έχει τους προσωπικούς του «δαίμονες» μέσα στο κεφάλι του: α) πώς θα γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος των ακριβοπληρωμένων, και β) γιατί κανένας άλλος στον κόσμο, πέρα από τον ίδιο, δεν τον θεωρεί τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη.

Όλα αυτά - και άλλα διάφορα - είναι πράγματα που οφείλει να διαχειριστεί και να λύσει ο Ζοσέ Μουρίνιο. Αλλά δεν δείχνει να θέλει να το κάνει. Πέρα από την αγωνιστική προβληματική εικόνα της φετινής Ρεάλ, δείχνει να έχει «χάσει» τα αποδυτήρια, να μην εμπνέει πλέον τον ίδιο σεβασμό, να μην νοιάζεται να κρατάει τις ισορροπίες και να μοιράζει τον χρόνο συμμετοχής, να μην πωρώνει όπως παλιά αυτούς που έπαιζαν λίγο, κάνοντάς τους να νιώθουν σημαντικοί. Ίσως διότι βαρέθηκε και έχει βάλει πλώρη γι’ αλλού - Γαλλία ή Αγγλία μεριά, εκεί που είναι τα φράγκα και οι κατάλληλες συνθήκες για να εργαστεί όπως του αρέσει, χωρίς περιορισμούς σε μπάτζετ και σε ψώνια και χωρίς κανέναν τεχνικό διευθυντή δίπλα του να τον πρήζει.

Και όλο αυτό το τοπίο στη Ρεάλ του Μουρίνιο, που κατάφερε μερικά σημαντικά πράγματα και απέτυχε σε άλλα, που πήρε πρωτάθλημα αλλά όχι το Τσάμπιονς Λιγκ, που έπεσε πάνω σε μια Μπαρτσελόνα βγαλμένη από παραμύθια, σε κάνει τελικά να σκέφτεσαι αν η συνάθροιση και συνύπαρξη πολλών σπουδαίων παικτών - που ταυτόχρονα είναι και ισχυρές προσωπικότητες - είναι ευλογία ή κατάρα. Το έχει ξανακάνει πολλές φορές η Ρεάλ στο παρελθόν, άλλοτε με σπουδαία αποτελέσματα και άλλοτε χωρίς να καταφέρει και πολλά. Με μια υποσημείωση: πάντοτε στις επιτυχίες, τα γκέμια δεν τα κρατούσε τόσο ο προπονητής, όσο οι εμβληματικοί Ισπανοί (Ραούλ, Μοριέντες, Ιέρο, Γκούτι είναι μερικά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν) αλλά και οι ξένοι που όμως είχαν θέσει τον εαυτό τους στις υπηρεσίες της «Βασίλισσας» χωρίς να πιστεύουν ότι η γη κινείται γύρω τους, όπως ο Ζιντάν, ο Ρομπέρτο Κάρλος ή ο Μακελελέ. Παίκτες δηλαδή που δέθηκαν με την Ρεάλ με ένα «σκοινί» που δεν έσπασε ποτέ, ακόμα κι αν έφυγαν, ένα «σκοινί» που δεν δείχνει να δένει τόσο γερά τους περισσότερους απ’ αυτούς που βρίσκονται τώρα στη Ρεάλ με την ομάδα, τον κόσμο και την ιστορία της.



πηγή: sport-fm.gr