Επανέρχομαι στον Πογκμπά. Αναγκαστικά. Την προηγούμενη φορά που τον είδα, μετά το Γιούβε-Νάπολι πριν δέκα μέρες, σημείωσα εδώ σαν χαρτορίχτρα ότι το μέλλον του είναι να γίνει για την Κυρία ό,τι υπήρξε ο Βιεϊρά για την Αρσεναλ. Αυτό, από μία συμμετοχή στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του παιγνιδιού.
Την Τετάρτη, Γιούβε-Μπολόνια όπου έλειπαν και ο Βιδάλ και ο «σύγχρονος Ταρντέλι» Μαρκίζιο, τον (ξανα)είδα. Τώρα, σε ολόκληρο ενενηντάλεπτο. Μέσα δεξιά.
Ηταν τόσο τοτάλ, που τελείωσε το ματς κι αναρωτιόμουν από πότε είχα να μείνω έτσι άναυδος με ποδοσφαιριστή. Νομίζω, απ’ όταν πρωτοείδα τον Ντρογκμπά τη χρονιά που οδήγησε την Ολεμπίκ ντε Μαρσέιγ στο ράλι ως τον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Λέμε για τέτοια εποχή, 2003…
Ένα φιζίκ που δεν μαρκάρεται στα ίσα, σώμα με σώμα, χαμηλά ή ψηλά. ‘Η, αν μαρκάρεται, αυτό περικλείει πολύν πόνο. Σούπερ στο αμυντικό κομμάτι, σούπερ-ντούπερ στο επιθετικό. Δημιουργικό και εκτελεστικό.
Δύο ίδια, σε ισχύ, μακριά ποδάρια. Δεν ξεχωρίζεις με τη μία, ποιο είναι το πιο δυνατό. Ισορροπημένος στην κίνησή του μες στη βροχή, επάνω στο γλιστερό γρασίδι. Εκρηκτικός. Ελαστικός. Ορμητικός, μ’ εκείνο το μόνιμο βλέμμα πείνας προς το αντίπαλο τέρμα. Κι ύστερα, το διάβασμα των «καταστάσεων παιγνιδιού». Πώς ξεκινά την κίνηση, που τεντώνει κι ανοίγει ολωσδιόλου την άμυνα της Μπολόνια στο 1-0.
Ενας κριός, ιδανικός για πολιορκίες. Πολύ πιο αισθητός και δύσκολος, απ’ τους σέντερ-φορ. Με τη Γιουβέντους, όμως, αυτός είναι ο κανόνας. Οι μέσοι, άλλωστε, απειλούν και σκοράρουν πιο πολύ απ’ τους κυνηγούς.
Κι όλο ετούτο το πακέτο, εκεί είναι να τρελαίνεσαι τελείως, τζάμπα! Κόστος αγοράς, μηδέν. Σαν περσινός Πίρλο, δηλαδή. Η Γιουνάιτεντ το καλοκαίρι, με μια κάποια διακριτικότητα, κατηγόρησε τη Γιουβέντους ότι της τον υφάρπαξε.
Αλλά κι η Χάβρη είχε κατηγορήσει παλαιότερα τη Γιουνάιτεντ, με απολύτως καμία διακριτικότητα, ότι της τον άρπαξε. Όπως είχε κατηγορηθεί κι η Χάβρη, ακόμη πιο παλιά, απ’ την προηγούμενη ομάδα του, μια ακαδημία στο Παρίσι αν δεν απατώμαι, επίσης για κλοπή!
Σε επίπεδο Γιουνάιτεντ ή Γιουβέντους, ο μοναδικός τρόπος να κρατάς τον ποδοσφαιριστή ευχαριστημένο, οπότε και να υπογράφει επεκτάσεις συμβολαίων, είναι να του δείχνεις ότι τον υπολογίζεις.
Να τον βάζεις να παίζει. Μπορεί, λοιπόν, Οκτώβριο μήνα ο Πογκμπά να παίζει έτσι όπως παίζει χαφ στη Γιούβε και δεν μπορούσε, την άνοιξη, να παίζει στη Γιουνάιτεντ με ανταγωνισμό στους χαφ τον Κάρικ και τον Φιλ Τζόουνς; Είναι ένα ερώτημα. Απαντάται μ’ ένα «ας πρόσεχε». Ο Σερ Αλεξ. Ούτε με τον Πικέ, μετά την κατ’ αρχήν αριστοτεχνική κλοπή του, φαίνεται να είχε πολυπροσέξει.
Αλλ’ αυτό μας παραπέμπει, μάλλον, στο ευρύτερο θέμα της υπερτίμησης των Βρετανών ποδοσφαιριστών. Γίνεται πιο εύκολα κατανοητό, αν σκεφτεί κανείς πως η Λίβερπουλ πέρυσι πέταξε πάνω από 40 εκατομμύρια, και ξένισε όλο τον υπόλοιπο κόσμο εκτός απ’ τους ίδιους τους Βρετανούς, μόνο για τον Χέντερσον και τον Ντάουνινγκ! Μαζί μ’ όσα έδωσαν για τον ψηλό απ’ τη Νιουκάσλ, έπαιρναν άνετα τον Φαλκάο. Και με τον Φαλκάο άλλον ένα, τον Αδριάν ας πούμε, δώρο…
Είχα δει τον Πογκμπά και τον Ιούλιο στο Eurosport, παρακολουθώντας κυρίως τους αγώνες της Εθνικής Νέων στο EURO U-19 της Εσθονίας. Η Γαλλία σ’ εκείνο το τουρνουά ήταν καλή, έχασε στα πέναλτι την πρόκριση στον τελικό (απ’ την αναπόφευκτη, σε όλες τις ηλικίες, Ισπανία). Κι ο Πογκμπά ήταν καλός. Ξεχώριζε.
Αλλά πάλι, συγκρίνοντάς τον με την τότε νωπή εικόνα των χαφ της μεγάλης Εθνικής στο EURO 2012, έλεγες πως ακόμη είχε πολύ ψωμί να φάει. Ανακαλώντας τώρα τις εικόνες, λες πως τους έχει κιόλας προσπεράσει αλματωδώς. Τον Αλού Ντιαρά, τον Μ’Βίλα, τον Καμπάι, τον Μαρτέν, τον Ματουϊντί. Η σημασία των συμπαικτών. Υποψιάζομαι πως ο Ντιντιέ Ντεσάν δεν θ’ αργήσει…
Ο Πογκμπά, να επαναλάβω, είναι της τάξης του ’93. Κάνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, και τα περιττά του. Τα μικρά-μικρά περιττά, της ηλικίας και του υπερενθουσιασμού. Η Γιουβέντους είναι το κατάλληλο περιβάλλον, για να τα κόψει. Να του τα κόψουν, σταδιακά. Αν τον είχε ο Μουρίνιο στη Ρεάλ και επιχειρούσε να τον «μαζέψει», το περιβάλλον δεν θα ευνοούσε τον προπονητή.
Στην casa Juve, είναι αλλιώς. Είμαι περίεργος να δω το Σάββατο, στο ντέρμπι με την Ιντερ, τι ρόλο θα επιφυλάξει στον Πογκμπά ο Κόντε. Εκτιμώ, στον πάγκο!
Όπως είπε κι ο Κασάνο πρόσφατα, στη Γιουβέντους θέλουν στρατιωτάκια, όχι παίκτες. Η αλήθεια είναι ότι τα «στρατιωτάκια» κοστίζουν λιγότερο και αποδίδουν, συνήθως, περισσότερα.
Αλλά δεν κόβουν, ο αντίλογος του κόμματος των Κασανικών, εισιτήρια. Το entertainment. Πιθανόν. Μόνο που το κόμμα θα χρειαστεί να βρει άλλα παραδείγματα για επιχειρήματα. Τα στρατιωτάκια της Γιουβέντους, κάθε εντός έδρας ματς, ακόμη και Τετάρτη βράδι με τη Μπολόνια στη βροχή και στο κρύο, το κάνουν tutto esaurito. Sellout, που λέμε και στο χωριό…
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου