Το αγαπημένο «ρεπορτάζ» λοιπόν, είναι η μεταγραφολογία που απλώνεται κυρίως σε δύο περιόδους. Τη «μεγάλη» του καλοκαιριού και τη «μικρή» του Ιανουαρίου, που έχει μικρότερο ενδιαφέρον γιατί στην ουσία είναι συμπληρωματική και τα ονόματα που κυκλοφορούν δεν είναι πολύ μεγάλα για να κάνουν θόρυβο. Τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την απόφαση Μποσμάν, σταδιακά, ο αριθμός των ονομάτων που αποτελούν μεταγραφικούς στόχους κι αναφέρονται στα media πληθαίνει, αφού έχει αυξηθεί ο αριθμός των μάνατζερ αλλά και των Μέσων που μπορούν να αναπαράγουν πληροφορίες.
Πληροφορίες, που πολύ συχνά διοχετεύουν οι ίδιοι οι μάνατζερ, για να διαφημίσουν «το προϊόν» τους κι αναπαράγει ο Τύπος στο όνομα της πληρότητας των πληροφοριών της κάθε έκδοσης. Ο μιντιακός ανταγωνισμός προτάσσει την ταχύτητα από την εγκυρότητα, αφού εκείνο που μετράει είναι το «τούκα προ», το μετέδωσα πρώτος κι όχι η διασταύρωση κι η επιβεβαίωση αυτού που μεταδόθηκε. Η διασταύρωση απαιτεί χρόνο. Σε αυτή την έκρηξη της ονοματολογίας, φυσικά, έχει συμβάλει αποφασιστικά το Διαδίκτυο, όπου μετράνε και διαφημίζονται τα «κλικ» ή οι επισκέψεις στις ιστοσελίδες, η -όλο και μεγαλύτερη- εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και το άνοιγμα μεταγραφικών αγορών που παλιότερα θεωρούνταν ασύμφορες ή αδιάφορες.
Η μεγαλύτερη από αυτές τις αγορές, φυσικά, είναι η Αφρική. Πολύ πριν από τη μεγάλη έκπληξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002, όταν στην πρεμιέρα της διοργάνωσης η Σενεγάλη νίκησε 1-0 την παγκόσμια πρωταθλήτρια ομάδα της Γαλλίας, από το Μουντιάλ του '90 και την εκπληκτική εμφάνιση του Καμερούν υπήρχαν ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις, που είχαν ανακαλύψει τη φλέβα χρυσού που έκρυβε η αφρικανική ήπειρος και είχαν αρχίσει να την εκμεταλλεύονται ανάλογα. Η Γαλλία ήταν μία απ’ αυτές και είναι χαρακτηριστικό ότι οι 21 από τους 23 ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας της Σενεγάλης στο Μουντιάλ του 2002 αγωνίζονταν στο γαλλικό πρωτάθλημα. Έπειτα από εκείνο το παιχνίδι, όλοι στράφηκαν περισσότερο οργανωμένα στην Αφρική, είτε δημιουργώντας δίκτυα ανιχνευτών είτε χρηματοδοτώντας διάφορα προπονητικά κέντρα, απ' όπου «αντλούσαν» φθηνούς, νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Συχνά οι πιο ταλαντούχοι μεταφέρονται στη μητρόπολη, για να επιβλέψουν οι ειδικοί των ομάδων την εξέλιξή τους.
Άνθρωποι, προϊόντα και θύματα
Σ’ αυτή τη μεταγραφική αγορά, που είναι μάλλον υποτιμητικό να εξομοιώνεις τους ανθρώπους με προϊόντα γιατί σταδιακά θα τους δώσεις και τις ιδιότητες των προϊόντων, η αξία μεταπώλησης αυτών των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών μερικές φορές είναι τόσο υψηλή, που η συστηματική λεηλασία των Αφρικανών ποδοσφαιριστών έγινε μία οργανωμένη οικονομική διαδικασία έχοντας ενσωματώσει και την ίδια την αναίρεσή της. Το στυγνό και απροκάλυπτο δουλεμπόριο.
Μόνο στη Γαλλία, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις εκτιμούσαν ότι την τελευταία 10ετία περισσότεροι από 9.000 νεαροί Αφρικανοί ηλικίας 15-22 χρόνων έπεσαν θύματα κάποιων δήθεν μάνατζερ που τους υπόσχονταν πλούτη και δόξα. Κι όλα αυτά τα παιδιά κατέληξαν να περιπλανιούνται στους δρόμους αναζητώντας τροφή και στέγη. Η πλειονότητα των Αφρικανών ποδοσφαιριστών κατευθυνόταν σχεδόν αποκλειστικά στην Ευρώπη, εκεί όπου υπήρχαν οι πλούσιες ποδοσφαιρικές ομάδες, εκεί όπου οι Αφρικανοί μπορούσαν να αναζητήσουν μία καλύτερη ζωή.
Οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης δεν αρκέστηκαν μόνο στην Αφρική. Δημιούργησαν και χρηματοδότησαν προπονητικά κέντρα σε όλες τις γωνιές του κόσμου, ιδιαίτερα δε σε εκείνες όπου υπήρχε ποδοσφαιρικό ταλέντο για εκμετάλλευση, για παράδειγμα η Λατινική Αμερική ή εκεί όπου οι μεγάλες ομάδες ήθελαν να δημιουργήσουν μία γέφυρα για την είσοδο σε νέες, παρθένες και μεγάλες αγορές, όπως η Κίνα, η Νοτιοανατολική Ασία και η Ινδία. Οι περιορισμοί βέβαια, στο λαθρεμπόριο ταλέντων, των ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ παρακάμφθηκαν άνετα. Τα φθηνά ανθρώπινα «προϊόντα» πάντα θα συμφέρουν.
Αιώνιο αγαθό
Η ιδιωτικοποίηση του νερού άρχισε στο απόγειο του νεοφιλελευθερισμού, στα μέσα της δεκαετίας του '90, από τη Λατινική Αμερική. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα που επέβαλαν τότε τα σαρωτικά προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην ήπειρο είχαν αποφανθεί ότι «μόνον οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα μπορούσαν να διασφαλίσουν την οικουμενική πρόσβαση στο νερό». Η ειρωνεία είναι ότι οι συμφωνίες για την ιδιωτικοποίηση του νερού υπογράφθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος του ΔΝΤ για την «Ανάπτυξη και την Εξάλειψη της Φτώχειας». Κι αντί οι ανατριχιαστικές προβλέψεις για την επερχόμενη λειψυδρία να οδηγήσουν σε παγκόσμιες λύσεις για την προστασία του κατεξοχήν αυτού δημόσιου αγαθού, το νερό μετατρέπεται σταδιακά σε ένα πολύτιμο εμπόρευμα με τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες να «σφάζονται» για το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Στο παιχνίδι τα τελευταία χρόνια έχουν μπει και μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων και αναψυκτικών όπως η Nestle, η Danone, η Coca Cola και η PepsiCo. Θα τους αφήσουμε;
Πηγή: SportDay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου