Μόνο του σπανού τα γένια δεν
γίνονται, λέει μια παροιμία, αλλά έως εκεί και μη παρέκει: δεν ξέρω για
τα γένια του σπανού, αλλά αυτά του Σπανούλη γίνονται και παραγίνονται.
Τα 'χει κιόλας μπόλικα εδώ και καιρό ο αρχηγός του Ολυμπιακού, οπότε δεν
θα του λείψουν!
Αισθάνομαι περίεργα, έως και άσχημα μπορώ να πω, διότι καταπιάνομαι με τρίχες, αλλά είναι κι αυτές μέρος της δουλειάς. Ειδικότερα δε, εάν πρόκειται για τρίχες κατσαρές, όπως εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα αποδειχθούν όλες οι φήμες των τελευταίων ημερών, που έφεραν τον Σπανούλη πότε στη Μόσχα, πότε στη Βαρκελώνη και πότε στην Κωνσταντινούπολη...
Σε πείσμα όλης αυτής της φιλολογίας που αναπτύχθηκε (κι επειδή η
προαναγγελθείσα για αύριο ανακοίνωση της νέας συμφωνίας συμπίπτει με
την περιλάλητη "decision" του Λεμπρόν Τζέιμς), o V-Span είναι έτοιμος ν'
αφήσει τα ταλέντα του στα παράλια του Σαρωνικού κόλπου!
Το γράφω αυτό, διότι στις 8 Ιουλίου του 2010 ο μετέπειτα ανεγνωρισμένος ως καλύτερος παίκτης του κόσμου βγήκε σε εθνικό δίκτυο στο ESPN και διαλάλησε με κάθε επισημότητα, αλλά και με μια δόση συγκινησιακού κομπιάσματος ότι "in this fall I' m going to take my talents to South Beach and join the Miami Heat" και ακριβώς μετά από τρία χρόνια, ο Μπίλης είναι έτοιμος να ανακοινώσει τη δική του μεγάλη απόφαση που πιστεύω ότι είναι η πλέον ενδεδειγμένη για τον ίδιο, για τον Ολυμπιακό και για την υστεροφημία του ελληνικού μπάσκετ!
Μόλις τρεις μέρες μετά το repeat του Ολυμπιακού, σε αυτό εδώ το blog είχα προβεί σε αντιποίηση αρχής: μιμούμενος τον Τζον Μάλκοβτς, έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Being Vassilis Spanoulis", επιχειρώντας-όπως επισήμαινα τότε- να διεισδύσω στο μυαλό του, όχι για να κάνω ταινία, αλλά για να κάνω απλώς μια εικασία σχετικά με το μέλλον ενός θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Από τη δημοσίευση εκείνου του κειμένου που είναι διαθέσιμο στη διεύθυνσηhttp://www.gazzetta.gr/basketball/article/506314/being-vassilis-spanoulis, πέρασαν σχεδόν δυο μήνες: ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα που είχε κατακτήσει (μετά από 15 χρόνια) πέρυσι, έχασε επίσης τον Χάινς και κινδύνεψε να χάσει και τον Σπανούλη. Αύριο που ο αρχηγός του (αφού προηγουμένως εάν εκεί οδηγούσε η όποια ματαιοδοξία του, επιβεβαίωσε πόσο περιζήτητος είναι) θα ξαναβάλει τη τζίφρα του στο συμβόλαιο το οποίο θα απλώσουν μπροστά του οι Αγγελόπουλοι, θα δικαιώσει πρωτίστως τον εαυτό του. Παράλληλα όμως θα δικαιώσει την ομάδα, η οποία από την πρώτη στιγμή τον αναγόρευσε σε αρχηγό, ηγέτη και θεό της κι αυτός κατέθεσε το ανταποδοτικό τέλος αλλάζοντας; τον ρουν της ιστορίας της.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για τη διαχρονικότητα των "σημαιών" και για την ισχύ των συμβόλων: αυτό είναι όντως ένα ζήτημα που -εφόσον σώνει και καλά πρέπει να προσωποποιηθεί στο πλαίσιο του τόσο δημοφιλούς συγκρουσιακού χαρακτήρα των δυο αιωνίων) φέρνει όντως σε αντιδιαστολή τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη: ο αρχηγός του Παναθηναϊκού συμπλήρωσε εννέα χρόνια με το τριφύλλι στο στήθος και έχει μπροστά του άλλα δυο, που πιθανότατα θα είναι και τα έσχατα της ένδοξης καριέρας του, ενώ ο κατά δύο έτη νεότερος , ομόλογος του στον Ολυμπιακό έκλεισε μια τριετία και πάει για τη δεύτερη...
Δεν θα κάνω τη χάρη σε όσους επιζητούν αίμα ακόμη και μεσούσης της θερινής ραστώνης, να αναλωθώ στο ποιος είναι καλύτερος παίκτης, ποιος είναι πιο φερέγγυος, ποιος μένει πιστότερος, ποιος έχει την πιο όμορφη γυναίκα, ποιος αλλάζει πιο γρήγορα τις πάνες στο μωρό του, ποιος βάζει υψηλότερους στόχους, ποιος λογαριάζει περισσότερο τη φανέλα και τα λεφτά, ποιος την έχει μεγαλύτερη (sic) και πάει λέγοντας...
Θα κάνω όμως τη χάρη σε όλη την ελληνική μπασκετική φυλή και τούτο δεν αποτελεί απόρροια βαυκαλισμού ή προϊόν ένδειας: δεδομένου ότι ο μεν Διαμαντίδης έχει βάλει από χρόνια βουλοκέρι στα αυτιά του και δεν αποκρούει τις σειρήνες διότι απλούστατα δεν τις ακούει καν , ο δε Σπανούλης αντιστάθηκε σθεναρώς σε αυτές, αλλά ως άλλος Οδυσσέας μένει δεμένος στο κατάρτι του πλοίου που είναι ελλιμενισμένο στο Νέο Φάληρο, αυτά είναι χαράς ευαγγέλια για όλους: για τον Παναθηναϊκό, για τον Ολυμπιακό και συλλήβδην για το ελληνικό μπάσκετ.
Το ελληνικό μπάσκετ κινείται και στις δυο πλευρές του φεγγαριού: υφίσταται βεβαίως μια (πολύ φυσιολογική και κάποτε ευκταία, αλλά τώρα διαρκώς συντελούμενη και πολύ κολακευτική) αφαίμαξη παικτών και προπονητών και στον αντίποδα άλλους τους επαναπατρίζει κι άλλους τους κρατά δέσμιους.
Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης ανήκουν σε εκείνη την πολύ ξεχωριστή και δακτυλοδεικτούμενη αθλητική φάρα των ηγετών, που τα κάνουν όλα μαζί και γι' αυτό συμφέρουν: οδηγούν εκ του ασφαλούς τα ποίμνια τους, κάνουν καλύτερους τους συμπαίκτες τους και πιο ανταγωνιστικούς και ζηλιάρηδες τους αντιπάλους τους, στηρίζουν τους προπονητές τους και παίζουν τον ρόλο των "αντ' αυτών" μέσα στο γήπεδο, στηρίζουν τις επενδύσεις των προέδρων τους, εμπνέουν τους οπαδούς των ομάδων τους, Επίσης -και τούτο τους πιστώνεται επίσης σε μεγάλο βαθμό- ενισχύουν τo μάρκετινγκ του εθνικού μπασκετικού συστήματος, τονώνουν την υγεία του και -για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του πολιτικού συρμού- συμβάλλουν αποφασιστικά στο success story του!
Αισθάνομαι περίεργα, έως και άσχημα μπορώ να πω, διότι καταπιάνομαι με τρίχες, αλλά είναι κι αυτές μέρος της δουλειάς. Ειδικότερα δε, εάν πρόκειται για τρίχες κατσαρές, όπως εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα αποδειχθούν όλες οι φήμες των τελευταίων ημερών, που έφεραν τον Σπανούλη πότε στη Μόσχα, πότε στη Βαρκελώνη και πότε στην Κωνσταντινούπολη...
Το γράφω αυτό, διότι στις 8 Ιουλίου του 2010 ο μετέπειτα ανεγνωρισμένος ως καλύτερος παίκτης του κόσμου βγήκε σε εθνικό δίκτυο στο ESPN και διαλάλησε με κάθε επισημότητα, αλλά και με μια δόση συγκινησιακού κομπιάσματος ότι "in this fall I' m going to take my talents to South Beach and join the Miami Heat" και ακριβώς μετά από τρία χρόνια, ο Μπίλης είναι έτοιμος να ανακοινώσει τη δική του μεγάλη απόφαση που πιστεύω ότι είναι η πλέον ενδεδειγμένη για τον ίδιο, για τον Ολυμπιακό και για την υστεροφημία του ελληνικού μπάσκετ!
Μόλις τρεις μέρες μετά το repeat του Ολυμπιακού, σε αυτό εδώ το blog είχα προβεί σε αντιποίηση αρχής: μιμούμενος τον Τζον Μάλκοβτς, έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Being Vassilis Spanoulis", επιχειρώντας-όπως επισήμαινα τότε- να διεισδύσω στο μυαλό του, όχι για να κάνω ταινία, αλλά για να κάνω απλώς μια εικασία σχετικά με το μέλλον ενός θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Από τη δημοσίευση εκείνου του κειμένου που είναι διαθέσιμο στη διεύθυνσηhttp://www.gazzetta.gr/basketball/article/506314/being-vassilis-spanoulis, πέρασαν σχεδόν δυο μήνες: ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα που είχε κατακτήσει (μετά από 15 χρόνια) πέρυσι, έχασε επίσης τον Χάινς και κινδύνεψε να χάσει και τον Σπανούλη. Αύριο που ο αρχηγός του (αφού προηγουμένως εάν εκεί οδηγούσε η όποια ματαιοδοξία του, επιβεβαίωσε πόσο περιζήτητος είναι) θα ξαναβάλει τη τζίφρα του στο συμβόλαιο το οποίο θα απλώσουν μπροστά του οι Αγγελόπουλοι, θα δικαιώσει πρωτίστως τον εαυτό του. Παράλληλα όμως θα δικαιώσει την ομάδα, η οποία από την πρώτη στιγμή τον αναγόρευσε σε αρχηγό, ηγέτη και θεό της κι αυτός κατέθεσε το ανταποδοτικό τέλος αλλάζοντας; τον ρουν της ιστορίας της.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για τη διαχρονικότητα των "σημαιών" και για την ισχύ των συμβόλων: αυτό είναι όντως ένα ζήτημα που -εφόσον σώνει και καλά πρέπει να προσωποποιηθεί στο πλαίσιο του τόσο δημοφιλούς συγκρουσιακού χαρακτήρα των δυο αιωνίων) φέρνει όντως σε αντιδιαστολή τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη: ο αρχηγός του Παναθηναϊκού συμπλήρωσε εννέα χρόνια με το τριφύλλι στο στήθος και έχει μπροστά του άλλα δυο, που πιθανότατα θα είναι και τα έσχατα της ένδοξης καριέρας του, ενώ ο κατά δύο έτη νεότερος , ομόλογος του στον Ολυμπιακό έκλεισε μια τριετία και πάει για τη δεύτερη...
Δεν θα κάνω τη χάρη σε όσους επιζητούν αίμα ακόμη και μεσούσης της θερινής ραστώνης, να αναλωθώ στο ποιος είναι καλύτερος παίκτης, ποιος είναι πιο φερέγγυος, ποιος μένει πιστότερος, ποιος έχει την πιο όμορφη γυναίκα, ποιος αλλάζει πιο γρήγορα τις πάνες στο μωρό του, ποιος βάζει υψηλότερους στόχους, ποιος λογαριάζει περισσότερο τη φανέλα και τα λεφτά, ποιος την έχει μεγαλύτερη (sic) και πάει λέγοντας...
Θα κάνω όμως τη χάρη σε όλη την ελληνική μπασκετική φυλή και τούτο δεν αποτελεί απόρροια βαυκαλισμού ή προϊόν ένδειας: δεδομένου ότι ο μεν Διαμαντίδης έχει βάλει από χρόνια βουλοκέρι στα αυτιά του και δεν αποκρούει τις σειρήνες διότι απλούστατα δεν τις ακούει καν , ο δε Σπανούλης αντιστάθηκε σθεναρώς σε αυτές, αλλά ως άλλος Οδυσσέας μένει δεμένος στο κατάρτι του πλοίου που είναι ελλιμενισμένο στο Νέο Φάληρο, αυτά είναι χαράς ευαγγέλια για όλους: για τον Παναθηναϊκό, για τον Ολυμπιακό και συλλήβδην για το ελληνικό μπάσκετ.
Το ελληνικό μπάσκετ κινείται και στις δυο πλευρές του φεγγαριού: υφίσταται βεβαίως μια (πολύ φυσιολογική και κάποτε ευκταία, αλλά τώρα διαρκώς συντελούμενη και πολύ κολακευτική) αφαίμαξη παικτών και προπονητών και στον αντίποδα άλλους τους επαναπατρίζει κι άλλους τους κρατά δέσμιους.
Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης ανήκουν σε εκείνη την πολύ ξεχωριστή και δακτυλοδεικτούμενη αθλητική φάρα των ηγετών, που τα κάνουν όλα μαζί και γι' αυτό συμφέρουν: οδηγούν εκ του ασφαλούς τα ποίμνια τους, κάνουν καλύτερους τους συμπαίκτες τους και πιο ανταγωνιστικούς και ζηλιάρηδες τους αντιπάλους τους, στηρίζουν τους προπονητές τους και παίζουν τον ρόλο των "αντ' αυτών" μέσα στο γήπεδο, στηρίζουν τις επενδύσεις των προέδρων τους, εμπνέουν τους οπαδούς των ομάδων τους, Επίσης -και τούτο τους πιστώνεται επίσης σε μεγάλο βαθμό- ενισχύουν τo μάρκετινγκ του εθνικού μπασκετικού συστήματος, τονώνουν την υγεία του και -για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του πολιτικού συρμού- συμβάλλουν αποφασιστικά στο success story του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου