Δεν είναι κακό καμιά φορά να
παραδεχόμαστε την ανωτερότητα ενός αντιπάλου, κι ας είμαστε τόσο
“κακομαθημένοι”, ειδικά στο μπάσκετ, για μια σειρά από λόγους, που δεν
είναι της παρούσης να αναλυθούν. Μια πολύ καλή ομάδα, που είχε αδιανόητα
“ζεστά” χέρια, ειδικά στα μεγάλα σουτ, μας νίκησε σε ένα ματς, από το
οποίο η Εθνική δεν βγήκε μόνο χαμένη.
Δεν είναι η αυθεντία μου το μπάσκετ, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα της σκέψης μου. Ναι, προφανώς έκανε λάθη η Εθνική, δεν ήταν μόνο η αδιανόητη ευστοχία των Ιταλών σε σουτ τραβηγμένα απ' τα μαλλιά. Με “σόκαρε” όμως η ταχύτητα στην επίθεση σε έναν προπονητή των τεσσάρων επίσημων ματς, και το “ντου” στους παίκτες που είχαν κάποιες κακές επιλογές, με πρώτους τους μικρότερους στην ηλικία. Κι ήταν περισσότερο δημοσιογραφικό το “ντου” και όχι από τους μπασκετόφιλους ή τους “απλούς” φίλους της Εθνικής.
Ναι, προφανώς πρέπει να υπάρχουν απαιτήσεις, διότι αυτές προκαλούν, τραβούν μια ομάδα να υπερβεί τις δυνάμεις, τον εαυτό της και να ανεβεί ψηλότερα. Αλλά μέχρι εκεί. Αυτή είναι μια ομάδα που σφύζει από υγεία, ποιότητα και φιλοδοξία. Κι ο τρόπος της, κυρίως στα τρία πρώτα της παιχνίδια, αλλά και στο τελευταίο διάστημα αυτού κόντρα στην Ιταλία είναι πανέμορφος, είναι για να τον καμαρώνεις, για να αισθάνεσαι καλά μ' αυτόν. Για να τον χειροκροτείς. Οχι για να μιζεριάζεις, ούτε για να γίνεσαι σκληρός.
Μας “καλόμαθε” στην πρώτη σειρά αγώνων η Εθνική, και μας έκανε πολύ απαιτητικούς. Τόσο που ξεχάσαμε ότι απέναντι στους Ιταλούς έπαιξε χωρίς τον Σπανούλη, συνάντησε την καλύτερη ομάδα που έχει βρει μέχρι σήμερα μπροστά της, και “κατάφερε” να χάσει στις λεπτομέρειες, αφού προηγουμένως είχε κάνει μια θεαματική επιστροφή σε ένα ματς που έμοιαζε από νωρίτερα χαμένο.
“Οι πραγματικές ομάδες φαίνονται στις ήττες” έγραψε στο twitter ο “σοφός” Νίκος Ζήσης. Αυτό είναι και το μόνο που περιμένουμε να δούμε από αυτά τα παιδιά, να αντιμετωπίσουν σαν ομάδα την ήττα και να ξαναβγάλουν σε διάρκεια το πρόσωπο που έβγαλαν στο διάστημα που επιχείρησαν να γυρίσουν το παιχνίδι, το πρόσωπο των τριών πρώτων αγώνων. Για να το κάνουν όμως χρειάζεται να νιώθουν την αύρα της εμπιστοσύνης των Ελλήνων. Κι επειδή οι παίκτες, ως άνθρωποι, επηρεάζονται πολύ από τα media, ειδικά τώρα που ζουν εσώκλειστοι στα ξενοδοχεία, όπως απαιτεί το μαραθώνιο τουρνουά, ας τους κάνουμε τη χάρη να μη τους μετατρέψουμε σε παίκτες του big brother, που διαμόρφωναν συνήθως εσφαλμένη εντύπωση για το τι σκέφτεται για αυτούς ο κόσμος και πως νιώθει για αυτούς μέσα από όσα άκουγαν από μια αόρατη φωνή.
Δεν είναι η αυθεντία μου το μπάσκετ, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα της σκέψης μου. Ναι, προφανώς έκανε λάθη η Εθνική, δεν ήταν μόνο η αδιανόητη ευστοχία των Ιταλών σε σουτ τραβηγμένα απ' τα μαλλιά. Με “σόκαρε” όμως η ταχύτητα στην επίθεση σε έναν προπονητή των τεσσάρων επίσημων ματς, και το “ντου” στους παίκτες που είχαν κάποιες κακές επιλογές, με πρώτους τους μικρότερους στην ηλικία. Κι ήταν περισσότερο δημοσιογραφικό το “ντου” και όχι από τους μπασκετόφιλους ή τους “απλούς” φίλους της Εθνικής.
Ναι, προφανώς πρέπει να υπάρχουν απαιτήσεις, διότι αυτές προκαλούν, τραβούν μια ομάδα να υπερβεί τις δυνάμεις, τον εαυτό της και να ανεβεί ψηλότερα. Αλλά μέχρι εκεί. Αυτή είναι μια ομάδα που σφύζει από υγεία, ποιότητα και φιλοδοξία. Κι ο τρόπος της, κυρίως στα τρία πρώτα της παιχνίδια, αλλά και στο τελευταίο διάστημα αυτού κόντρα στην Ιταλία είναι πανέμορφος, είναι για να τον καμαρώνεις, για να αισθάνεσαι καλά μ' αυτόν. Για να τον χειροκροτείς. Οχι για να μιζεριάζεις, ούτε για να γίνεσαι σκληρός.
Μας “καλόμαθε” στην πρώτη σειρά αγώνων η Εθνική, και μας έκανε πολύ απαιτητικούς. Τόσο που ξεχάσαμε ότι απέναντι στους Ιταλούς έπαιξε χωρίς τον Σπανούλη, συνάντησε την καλύτερη ομάδα που έχει βρει μέχρι σήμερα μπροστά της, και “κατάφερε” να χάσει στις λεπτομέρειες, αφού προηγουμένως είχε κάνει μια θεαματική επιστροφή σε ένα ματς που έμοιαζε από νωρίτερα χαμένο.
“Οι πραγματικές ομάδες φαίνονται στις ήττες” έγραψε στο twitter ο “σοφός” Νίκος Ζήσης. Αυτό είναι και το μόνο που περιμένουμε να δούμε από αυτά τα παιδιά, να αντιμετωπίσουν σαν ομάδα την ήττα και να ξαναβγάλουν σε διάρκεια το πρόσωπο που έβγαλαν στο διάστημα που επιχείρησαν να γυρίσουν το παιχνίδι, το πρόσωπο των τριών πρώτων αγώνων. Για να το κάνουν όμως χρειάζεται να νιώθουν την αύρα της εμπιστοσύνης των Ελλήνων. Κι επειδή οι παίκτες, ως άνθρωποι, επηρεάζονται πολύ από τα media, ειδικά τώρα που ζουν εσώκλειστοι στα ξενοδοχεία, όπως απαιτεί το μαραθώνιο τουρνουά, ας τους κάνουμε τη χάρη να μη τους μετατρέψουμε σε παίκτες του big brother, που διαμόρφωναν συνήθως εσφαλμένη εντύπωση για το τι σκέφτεται για αυτούς ο κόσμος και πως νιώθει για αυτούς μέσα από όσα άκουγαν από μια αόρατη φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου