Θα ήμουν ψεύτης, αν έλεγα ότι
απέφυγα επίτηδες να γράψω για την εκδημία του Γιώργου Αμερικάνου. Αλλά,
για να είμαι ειλικρινής, δεν θα άντεχα να γράψω μια τρίτη και (ελέω της
φλυαρίας μου, αλλά κυρίως του σεβασμού και της ευγνωμοσύνης που
αισθάνομαι σε όλη μου τη ζωή για τους σκαπανείς του μπάσκετ) μια τέταρτη
και μια πέμπτη νεκρολογία μέσα σε πέντε μέρες!
Είχα κάνει την... κακή αρχή με τον Σεργκέι Μπέλοφ την Παρασκευή και το Σάββατο και ομολογώ πως στο άκουσμα του χαμού του Αμερικάνου πάγωσα και συνάμα κέρωσα! Όσο κι αν στην προκειμένη περίπτωση το αγγελτήριο έμοιαζε με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος (από την ώρα που ο “Παγκόσμιος” κτυπήθηκε από το πρώτο εγκεφαλικό, τον Σεπτέμβριο του 2010), θανάτου, η απώλεια τάραξε συθέμελα το μπάσκετ, τον αθλητισμό και σύμπασα την ελληνική κοινωνία...
Το εννοώ αυτό και το έχω επισημάνει και σε άλλες μακάβριες περιστάσεις, όπως όταν έφυγαν ο Ματθαίου, ο Κολοκυθάς, ο Χρηστέας. Όλοι αυτοί συνέδεσαν το όνομα και την παρουσία τους με την “Belle Époque” του ελληνικού μπάσκετ και με τα πρώτα δειλά βήματα του στη διεθνή σκηνή. Όλοι αυτοί επίσης ήταν άνθρωποι οι οποίοι ανόρθωσαν φρονήματα, έγιναν ινδάλματα, συνήγειραν και έβγαλαν στους δρόμους τον κόσμο, του πρόσφεραν χαρά και υπερηφάνεια...
Η περίπτωση του Αμερικάνου είναι όντως ξεχωριστή, διότι ο “Γιώργαρος” υπήρξε ο αρχηγός της πρώτης ελληνικής ομάδας η οποία αναρριχήθηκε σε έναν ευρωπαϊκό θρόνο και μάλιστα ξέφυγε από τα στενά συλλογικά σύνορα και από την άκρατη οπαδική μισαλλοδοξία, για να εξελιχθεί σε μια οικουμενική υπόθεση: εκείνη την εποχή η ΑΕΚ ήταν η ομάδα -λάβαρο ολόκληρου του ελληνισμού, που μετά τον πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο, την αστυφιλία, τη μετανάστευση και μεσούσης της χούντας αναζητούσε ένα σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα του...
Ο Πανελλήνιος της δεκαετίας του ' 50 έκανε τους Ελληνες να μάθουν το μπάσκετ και η ΑΕΚ των 60s να το αγαπήσουν και να το παρακολουθούν με αφοσίωση και πάθος. Το 1966 η ΑΕΚ πήρε μέρος στο πρώτο Φάιναλ Φορ του (τότε) Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, δυο χρόνια αργότερα στέφθηκε “βασίλισσα” (στον τελικό με τη Σλάβια Πράγας στο Καλλιμάρμαρο υπό το βλέμμα 80.000 θεατών κάποιοι από τους οποίους σήμερα έλεγαν “ήμουν κι εγώ εκεί”), σε εκείνη τη δεκαετία κατέκτησε έξι πρωταθλήματα και δημιούργησε όχι απλώς μια δυναστεία, αλλά έναν αθλητικό θρύλο, στη μαρκίζα του οποίου δέσποζε η φυσιογνωμία του Αμερικάνου.
Γενιές και γενιές απ' όλες τις αθλητικές κάστες μαζεύτηκαν χτες στον Κόκκινοι Μύλο για να παρηγορήσουν την κυρία Πέπη και τη Χριστίνα, για να φωνάξουν μυριόστομα ¨Αθάνατος” και για να αποδώσουν την τελευταία τιμή μαζί με ένα χειροκρότημα στον άνθρωπο που σκάλισε με τα ροζιασμένα και σακατεμένα χέρια του-παρέα με συντρόφους που επίσης ήταν κολοσσοί- εικόνες οι οποίες θα μείνουν ανεξίτηλες και αποτελούν κειμήλιο της ελληνικής ιστορικής μνήμης.
Έγραψα επίτηδες για το σκάλισμα και για τα ροζιασμένα και σακατεμένα χέρια, διότι σήμερα στο νεκροταφείο έμαθα από τον (παλιό συμπαίκτη του στη ΧΑΝ Νικαίας και μετέπειτα μέντορα του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Ιωνικό Νικαίας), Βύρωνα Κρίθαρη κάμποσα άγνωστα πράγματα για την ιστορία του Αμερικάνου...
>> Πρώτα απ όλα, ο “Παγκόσμιος” δεν είχε γεννηθεί το 1942, όπως αναγράφεται σε όλες τις βιογραφίες του, αλλά το 1940. Λεπτομέρεια..
>> Ο πρώτος άνθρωπος που έπιασε στα χέρια του αυτό το διαμάντι για να το κατεργαστεί ήταν ο συμπολίτης του από την Κοκκινιά και μετέπειτα παίκτης και προπονητής της ΑΕΚ, Νίκος Τερκεσίδης
>>Ο Αμερικάνος δεν ήταν βεβαίως του σαλονιού: προερχόταν από μια φτωχική εργατική οικογένεια της Κοκκινιάς, μάλιστα παράλληλα με το μπάσκετ δούλευε σε ένα εργαστήριο ξυλογλυπτικής! Εκείνη την εποχή όποιος (από τα λαϊκά στρώματα, βεβαίως κι όχι από Κολωνάκι μεριά) ήθελε ν' αγοράσει έπιπλα και παπούτσια πήγαινε στη Νίκαια, όπου υπήρχαν πολλές τέτοιες βιοτεχνίες και μαγαζιά. Ο Γιώργος δούλευε ως μαθητευόμενος ξυλογλύπτης σε ένα εργαστήριο το οποίο βρισκόταν στην περιοχή της Οσίας Ξένης, εκεί όπου σήμερα εδρεύει η Μητρόπολη και μετά το μεροκάματο άλλαζε ρούχα και πήγαινε κατ' ευθείαν για προπόνηση στη ΧΑΝΝ.
>> Μια από τις λιγοστές διασκεδάσεις των νεαρών παικτών της ΧΑΝΝ εκείνη την εποχή ήταν να πηγαίνουν και να παρακολουθούν την περίφημη ραδιοφωνική εκπομπή με τα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη. Πήγαιναν πολύ συχνά για να περάσουν την ώρα τους και να κάνουν χάζι την περιβόητη Σούζη ή Μπουμπού που εμφανιζόταν εκεί και ο Αμερικάνος της είχε αδυναμία!
>> Όσο για τα σακατεμένα χέρια, ο Βασίλης Γκούμας μου αποκάλυψε ότι τα κόκαλα στο δεξί χέρι του Αμερικάνου ήταν σάπια, αλλά επειδή εκείνη την εποχή η ζημιά δεν σήκωνε εγχείριση, ο Γιώργος συμβιβάστηκε με τον πόνο και από ένα σημείο και πέρα δεν του έδινε πλέον καμιά σημασία!
ΥΓ-1: Δεν ξέρω εάν η κατάργηση των κηδειών δημοσία δαπάνη εντάσσονται στο πλαίσιο της ντιρεκτίβας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Προς τιμήν του πάντως ο ΟΠΑΠ κάλυψε εξ ολοκλήρου τα έξοδα της κηδείας του Αμερικάνου, μάλιστα ο Γιάννης Ιωαννίδης έπιασε κάποια στιγμή τον πρόεδρο της ΟΠΑΠ ΑΕ (και παλαίμαχο μπασκετμπολίστα του Σπόρτιγκ) Κωνσταντίνο Λουρόπουλο και του ζήτησε να φροντίσει ώστε να ενισχυθεί περαιτέρω η οικογένεια του “Παγκόσμιου”, διότι “οι άνθρωποι στέγνωσαν από τα ανυπολόγιστα έξοδα νοσηλείας του επί τρία χρόνια”.
ΥΓ-2: Εδώ βεβαίως τίθεται για άλλη μια φορά η ανάγκη της ουσιαστικής λειτουργίας ενός Ταμείου Αλληλοβοηθείας διότι υπάρχουν αθλητές που κάποτε μεσουρανούσαν και είχαν όλο τον κόσμο να υποκλίνεται μπροστά τους, αλλά κάποια στιγμή δεν έχουν να φάνε και πεθαίνουν στην ψάθα.
ΥΓ-3: Τίθεται επίσης για άλλη μια φορά η ανάγκη δημιουργίας ενός ελληνικού “Hall of Fame”, ενός μουσείου στο οποίο θα στεγαστεί και θα διαιωνίζεται η Ιστορία του μπάσκετ. Αλλά, πολύ φοβάμαι ότι στην εποχή του μνημονίου δύσκολα θα τη σκαπουλάρει ακόμη και η απλή μνήμη...
Είχα κάνει την... κακή αρχή με τον Σεργκέι Μπέλοφ την Παρασκευή και το Σάββατο και ομολογώ πως στο άκουσμα του χαμού του Αμερικάνου πάγωσα και συνάμα κέρωσα! Όσο κι αν στην προκειμένη περίπτωση το αγγελτήριο έμοιαζε με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος (από την ώρα που ο “Παγκόσμιος” κτυπήθηκε από το πρώτο εγκεφαλικό, τον Σεπτέμβριο του 2010), θανάτου, η απώλεια τάραξε συθέμελα το μπάσκετ, τον αθλητισμό και σύμπασα την ελληνική κοινωνία...
Το εννοώ αυτό και το έχω επισημάνει και σε άλλες μακάβριες περιστάσεις, όπως όταν έφυγαν ο Ματθαίου, ο Κολοκυθάς, ο Χρηστέας. Όλοι αυτοί συνέδεσαν το όνομα και την παρουσία τους με την “Belle Époque” του ελληνικού μπάσκετ και με τα πρώτα δειλά βήματα του στη διεθνή σκηνή. Όλοι αυτοί επίσης ήταν άνθρωποι οι οποίοι ανόρθωσαν φρονήματα, έγιναν ινδάλματα, συνήγειραν και έβγαλαν στους δρόμους τον κόσμο, του πρόσφεραν χαρά και υπερηφάνεια...
Η περίπτωση του Αμερικάνου είναι όντως ξεχωριστή, διότι ο “Γιώργαρος” υπήρξε ο αρχηγός της πρώτης ελληνικής ομάδας η οποία αναρριχήθηκε σε έναν ευρωπαϊκό θρόνο και μάλιστα ξέφυγε από τα στενά συλλογικά σύνορα και από την άκρατη οπαδική μισαλλοδοξία, για να εξελιχθεί σε μια οικουμενική υπόθεση: εκείνη την εποχή η ΑΕΚ ήταν η ομάδα -λάβαρο ολόκληρου του ελληνισμού, που μετά τον πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο, την αστυφιλία, τη μετανάστευση και μεσούσης της χούντας αναζητούσε ένα σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα του...
Ο Πανελλήνιος της δεκαετίας του ' 50 έκανε τους Ελληνες να μάθουν το μπάσκετ και η ΑΕΚ των 60s να το αγαπήσουν και να το παρακολουθούν με αφοσίωση και πάθος. Το 1966 η ΑΕΚ πήρε μέρος στο πρώτο Φάιναλ Φορ του (τότε) Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, δυο χρόνια αργότερα στέφθηκε “βασίλισσα” (στον τελικό με τη Σλάβια Πράγας στο Καλλιμάρμαρο υπό το βλέμμα 80.000 θεατών κάποιοι από τους οποίους σήμερα έλεγαν “ήμουν κι εγώ εκεί”), σε εκείνη τη δεκαετία κατέκτησε έξι πρωταθλήματα και δημιούργησε όχι απλώς μια δυναστεία, αλλά έναν αθλητικό θρύλο, στη μαρκίζα του οποίου δέσποζε η φυσιογνωμία του Αμερικάνου.
Γενιές και γενιές απ' όλες τις αθλητικές κάστες μαζεύτηκαν χτες στον Κόκκινοι Μύλο για να παρηγορήσουν την κυρία Πέπη και τη Χριστίνα, για να φωνάξουν μυριόστομα ¨Αθάνατος” και για να αποδώσουν την τελευταία τιμή μαζί με ένα χειροκρότημα στον άνθρωπο που σκάλισε με τα ροζιασμένα και σακατεμένα χέρια του-παρέα με συντρόφους που επίσης ήταν κολοσσοί- εικόνες οι οποίες θα μείνουν ανεξίτηλες και αποτελούν κειμήλιο της ελληνικής ιστορικής μνήμης.
Έγραψα επίτηδες για το σκάλισμα και για τα ροζιασμένα και σακατεμένα χέρια, διότι σήμερα στο νεκροταφείο έμαθα από τον (παλιό συμπαίκτη του στη ΧΑΝ Νικαίας και μετέπειτα μέντορα του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Ιωνικό Νικαίας), Βύρωνα Κρίθαρη κάμποσα άγνωστα πράγματα για την ιστορία του Αμερικάνου...
>> Πρώτα απ όλα, ο “Παγκόσμιος” δεν είχε γεννηθεί το 1942, όπως αναγράφεται σε όλες τις βιογραφίες του, αλλά το 1940. Λεπτομέρεια..
>> Ο πρώτος άνθρωπος που έπιασε στα χέρια του αυτό το διαμάντι για να το κατεργαστεί ήταν ο συμπολίτης του από την Κοκκινιά και μετέπειτα παίκτης και προπονητής της ΑΕΚ, Νίκος Τερκεσίδης
>>Ο Αμερικάνος δεν ήταν βεβαίως του σαλονιού: προερχόταν από μια φτωχική εργατική οικογένεια της Κοκκινιάς, μάλιστα παράλληλα με το μπάσκετ δούλευε σε ένα εργαστήριο ξυλογλυπτικής! Εκείνη την εποχή όποιος (από τα λαϊκά στρώματα, βεβαίως κι όχι από Κολωνάκι μεριά) ήθελε ν' αγοράσει έπιπλα και παπούτσια πήγαινε στη Νίκαια, όπου υπήρχαν πολλές τέτοιες βιοτεχνίες και μαγαζιά. Ο Γιώργος δούλευε ως μαθητευόμενος ξυλογλύπτης σε ένα εργαστήριο το οποίο βρισκόταν στην περιοχή της Οσίας Ξένης, εκεί όπου σήμερα εδρεύει η Μητρόπολη και μετά το μεροκάματο άλλαζε ρούχα και πήγαινε κατ' ευθείαν για προπόνηση στη ΧΑΝΝ.
>> Μια από τις λιγοστές διασκεδάσεις των νεαρών παικτών της ΧΑΝΝ εκείνη την εποχή ήταν να πηγαίνουν και να παρακολουθούν την περίφημη ραδιοφωνική εκπομπή με τα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη. Πήγαιναν πολύ συχνά για να περάσουν την ώρα τους και να κάνουν χάζι την περιβόητη Σούζη ή Μπουμπού που εμφανιζόταν εκεί και ο Αμερικάνος της είχε αδυναμία!
>> Όσο για τα σακατεμένα χέρια, ο Βασίλης Γκούμας μου αποκάλυψε ότι τα κόκαλα στο δεξί χέρι του Αμερικάνου ήταν σάπια, αλλά επειδή εκείνη την εποχή η ζημιά δεν σήκωνε εγχείριση, ο Γιώργος συμβιβάστηκε με τον πόνο και από ένα σημείο και πέρα δεν του έδινε πλέον καμιά σημασία!
ΥΓ-1: Δεν ξέρω εάν η κατάργηση των κηδειών δημοσία δαπάνη εντάσσονται στο πλαίσιο της ντιρεκτίβας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Προς τιμήν του πάντως ο ΟΠΑΠ κάλυψε εξ ολοκλήρου τα έξοδα της κηδείας του Αμερικάνου, μάλιστα ο Γιάννης Ιωαννίδης έπιασε κάποια στιγμή τον πρόεδρο της ΟΠΑΠ ΑΕ (και παλαίμαχο μπασκετμπολίστα του Σπόρτιγκ) Κωνσταντίνο Λουρόπουλο και του ζήτησε να φροντίσει ώστε να ενισχυθεί περαιτέρω η οικογένεια του “Παγκόσμιου”, διότι “οι άνθρωποι στέγνωσαν από τα ανυπολόγιστα έξοδα νοσηλείας του επί τρία χρόνια”.
ΥΓ-2: Εδώ βεβαίως τίθεται για άλλη μια φορά η ανάγκη της ουσιαστικής λειτουργίας ενός Ταμείου Αλληλοβοηθείας διότι υπάρχουν αθλητές που κάποτε μεσουρανούσαν και είχαν όλο τον κόσμο να υποκλίνεται μπροστά τους, αλλά κάποια στιγμή δεν έχουν να φάνε και πεθαίνουν στην ψάθα.
ΥΓ-3: Τίθεται επίσης για άλλη μια φορά η ανάγκη δημιουργίας ενός ελληνικού “Hall of Fame”, ενός μουσείου στο οποίο θα στεγαστεί και θα διαιωνίζεται η Ιστορία του μπάσκετ. Αλλά, πολύ φοβάμαι ότι στην εποχή του μνημονίου δύσκολα θα τη σκαπουλάρει ακόμη και η απλή μνήμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου