Εμαθε να σηκώνει κούπες ο Διηπειρωτικός Ολυμπιακός!!

Βλέποντας τον Βασίλη Σπανούλη να σηκώνει το τρόπαιο του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, το απογευματάκι της Κυριακής, το μυαλό μου πήγε αυτομάτως στο 2004. Γράφει ο  Τόλης Κοτζιάς.

Και πιο συγκεκριμένα στον Οκτώβριο του 2004 και στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Ιωνικό Αμαλιάδας. Στο σχεδόν άδειο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Η φωτογραφία, που βλέπετε, είναι από εκείνο το ματς. Είναι οι πρώτες -άτυπες- μέρες της οικογένειας Αγγελόπουλου στην ΚΑΕ (άτυπες υπό την έννοια ότι επίσημα δεν είχαν στα χέρια τους την εταιρεία) και δεν βλέπετε τίποτε άλλο παρά τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο να τα λέει με τον Γιόνας Καζλάουσκας.
Τον είχε καλέσει στην Αθήνα να δουν το παιχνίδι και να συζητήσουν από κοντά το ενδεχόμενο συνεργασίας τους. Κάτι, που έλαβε σάρκα και οστά εν τέλει. Λεπτομέρεια (που δεν είναι λεπτομέρεια): ο Ολυμπιακός είχε χάσει εκείνη την ημέρα. Με προπονητή τον Μίλαν Μίνιτς και με την εξής σύνθεση: Μισσιακός, Οβτσινα, Βούκσεβιτς, Ζορόσκι, Ποστέλ, Παπανικολόπουλος, Τόμιτς, Σκλάβος, Γιούρκοβιτς, Αγαδάκος. Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά; Πολύ απλό. Θέλουμε να καταδείξουμε το που βρισκόταν ο Ολυμπιακός και πού βρίσκεται τώρα. Από την ανυποληψία (ή κάπως έτσι) και από μία ομάδα, που ο καθένας μπορούσε να κερδίσει, έχει φθάσει στο σημείο να σηκώνει τη μία κούπα μετά την άλλη. Δεν είναι μόνο ότι άλλαξε η ποιότητά του με τους μεγάλους, με τους σπουδαίους παίκτες και προπονητές, που έχουν πάει στην ομάδα τους οι Αγγελόπουλοι. Είναι ότι πάνω από όλα έχει αλλάξει η φιλοσοφία, έχει αλλάξει το σκέφτεσθαι στη μεγάλη ομάδα του Πειραιά. Η κορυφή είναι ο μοναδικός προορισμός. Αν κατακτηθεί, από πριν δεν το ξέρει κανείς. Αλλά για τους Πειραιώτες, οτιδήποτε άλλο είναι καταστροφή.
"Πάντα ο Ολυμπιακός στόχευε τη κορυφή" μου είπε ένας φίλος, όταν του είπα ορισμένα από τα παραπάνω πράγματα. Είστε αυτής της άποψης; Με το ρόστερ, που σας προανέφερα, υπήρχε περίπτωση ποτέ ο Ολυμπιακός να κατακτήσει το πρωτάθλημα; Ποτέ. Με όλο το σεβασμό στα παιδιά, που έπαιζαν τότε.
Αλλαξαν όλα, λοιπόν, στο μεγάλο λιμάνι. Και επιβεβαιώνεται αυτό, που λέμε για το σύγχρονο ελληνικό συλλογικό μπάσκετ. Ολα ξεκινάνε από την διοίκηση. Αν έχεις ισχυρή διοίκηση, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Επαναλαμβάνουμε ότι στο μπάσκετ, πρέπει να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Σε άλλα αθλήματα, δεν ξέρουμε αν συμβαίνει αυτό...
Προσοχή: δεν θεωρούμε κανά τρελό αγωνιστικό επίτευγμα το ότι ο Ολυμπιακός πήρε το Διηπειρωτικό. Επαιζε με μία μικρομεσαία ομάδα της... Ελλάδας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Πριν από τα ματς, είχαμε ενημερώσει ότι η Πινιέιρος είναι κάτι σαν τον Ικαρο Χαλκίδας ή τον ΚΑΟΔ. Ισως λίγο κάτι καλύτερο. Θα μπορούσε, λοιπόν, η πρωταθλήτρια Ευρώπης να απειληθεί από μία τέτοια ομάδα; Ποτέ. Οσο και αν στο μπάσκετ όλα μπορούν να γίνουν. Αλλά στο μπάσκετ επίσης κερδίζει τις περισσότερες φορές ο καλύτερος. Και αυτό επιβεβαιώθηκε στην Βραζιλία.
Δεν παύει, πάντως, το Διηπειρωτικό να είναι ένας τίτλος. Ενας αναγνωρισμένος τίτλος. Και κάθε μεγάλο κλαμπ, όπως ο Ολυμπιακός, έχει να λέει πλέον ότι πήρε και το Διηπειρωτικό. Και βεβαίως για να πάει να παίξει εκεί, δεν πήγε μόνος του. Δεν τον προσκάλεσε κανείς, επειδή έτσι γούσταρε τον Ολυμπιακό. Πήγε γιατί είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης. Γιατι διέλυσε τα πάντα στην Ευρωλίγκα, κατάπιε τη Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ, έκανε όλο τον κόσμο να μιλάει για τον θρυλική ομάδα του Πειραιά.
Είπαμε: ο Ολυμπιακός έχει φθάσει πολύ ψηλά. Και ο κόσμος του δεν θα πρέπει να ανησυχεί όσο υπάρχουν Αγγελόπουλοι στο τιμόνι της ΚΑΕ. Μόνο, που χρειάζονται μεγαλύτερη στήριξη από τον κόσμο. Αν και αυτό πλέον δεν είναι τόσο εύκολο (και το τονίζουμε το πλέον), γιατί ο κόσμος έχει πολλά προβλήματα και το μυαλό του είναι μόνο στο πώς θα τα λύσει. Το είδαμε και στο ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού. Σκόρπισε την Αντερλεχτ μέσα στο Βέλγιο, χθες με την Βέροια στο γήπεδο ήταν τρεις κι ο κούκος. Που; Στο "Γ. Καραϊσκάκης", που μέχρι πρότινος γέμιζε πριν πεις κύμινο.

Πηγή:  superbasket.gr