Υπερβάλλω βεβαίως, αν και η αδελφοποίηση του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα- και ως αντίπραξη αυτής, εκείνη του ΠΑΟΚ με την Παρτίζαν Βελιγραδίου- συνιστά ένα ιδιότυπο θέμα στις ούτως ή άλλως πολυποίκιλες σχέσεις των δυο χωρών, που ξεφεύγουν κατά πολύ από τη βαλκανική γειτνίαση και πιάνουν την (θρησκευτική) ομοδοξία και την μπασκετική... αιμομιξία!
Έχουν κάμποσα πράγματα που τους χωρίζουν, αλλά και αρκετά που τους ενώνουν οι "πράσινοι" της Αθήνας και οι "ερυθρόλευκοι" του Βελιγραδίου. Πρόσωπα και πράγματα που βρίσκονται ανάμεσα τους και μάλιστα δεν περιορίζονται μονάχα στο μπάσκετ, αλλά εκτείνονται και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα...
Παρά το γεγονός ότι η ποδοσφαιρική ιστορία μας πηγαίνει 42 χρόνια πίσω, το μπασκετικό αλισβερίσι των δυο συλλόγων είναι ακόμη πιο παλιό: ο Παναθηναϊκός και ο Ερυθρός Αστέρας βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω για πρώτη φορά τη σεζόν 1969-70 στο πλαίσιο του πρώτου γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης όπου μοιράστηκαν τις νίκες: 91-66 οι Σέρβοι στο Βελιγράδι και 83-75 οι "πράσινοι" στον Τάφο του Ινδού. Έναν χρόνο μετά την παρουσία του στους "4" της διοργάνωσης (όπου αποκλείστηκε από τη Ντιναμό Τιφλίδας) ο Παναθηναϊκός βγήκε νωρίς από το κόλπο και επιφυλαχθηκε για την επόμενη σεζόν, αλλά στο... διπλανό γήπεδο!
Στις 13 Απριλίου του 1971, στο "Μαρακανά" ο Ερυθρός Αστέρας του Οστοιτς, του Κάρασι, του Ατσίμοβιτς, του Ντούικοβιτς, του Γιάνκοβιτς και του Φιλίποβιτς, εκμεταλλευόμενος και την άσχημη μέρα στην οποία βρέθηκε ο Τάκης Οικονομόπουλος είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό με 4-1, αλλά το γκολ που έβαλε ο Αριστείδης Καμάρας αποδείχθηκε χρυσό κι εκείνο το οποίο πέτυχε μετά από δυο εβδομάδες έγινε πλατινένιο!
Δυο εβδομάδες αργότερα, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο Αντωνιάδης σκόραρε στο 2' και στο 54' , ενώ ο Καμάρας πέτυχε το 3-0 στο 63' κι έκανε τον Γιάννη Διακογιάννη να βάλει τέτοια φωνή, που από τα πολλά ντεσιμπέλ έσπασαν οι τζαμαρίες της "Σόνιας"!
Η "Σόνια" είναι ένα παλιό ζαχαροπλαστείο που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο κάτω και από εκεί πέρασε η πομπή των φιλάθλων του Παναθηναϊκού προς την Ομόνοια για να γιορτάσουν την πρόκριση στον τελικό!
Στο Γουέμπλεϊ ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από τον Αγιαξ με 2-0, ενώ οι Σέρβοι πέταξαν στα σκουπίδια τα φέιγ βολάν που είχαν τυπώσει (μετά τον πρώτο αγώνα) και έγραφαν "Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών: Ερυθρός Αστέρας - Άγιαξ»....
Οι "Ντέλιε" (δυνατοί,γενναίοι, παλικάρια, όπως αποδίδεται το προσωνύμιο τους στα ελληνικά) χρειάστηκε να περιμένουν είκοσι χρόνια και λυτρώθηκαν εκείνο το βράδυ της 29ης Μαίου του 1991 στο Μπάρι, όπου με τον Μιχάηλοβιτς, τον Προσινέτσκι, τον Πάντσεφ, τον Σαμπανάτζοβιτς, τον Σαβίτσεβιτς και τον Μπελοντέντιτσι νίκησαν στα πέναλτι την Μαρσέιγ!
Στο μπάσκετ τώρα, εκτός από τους μεταξύ τους αγώνες, ο Ερυθρός Αστέρας και ο Παναθηναϊκός μοιράζονται μονάχα έναν κοινό παίκτη κι αυτός είναι ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς, ο οποίος το 1995 έγινε ο πρώτος Σέρβος, οπου τον Ρουβίκωνα του Βελιγραδίου μετακομίζοντας από τους "γύφτους" στους "νεκροθάφτες" της Παρτίζαν!
Την ίδια εποχή ο Μπάνε Πρέλεβιτς ετοιμαζόταν να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, ο Μίρκο Μιλίτσεβιτς κουβάλαγε τα κιλά και τις ραβέρσες του από την ΑΕΚ στον Απόλλωνα Πατρών, ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς άφηνε τη Λιμόζ για λογαριασμό του Παναθηναϊκού και ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς έμενε καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του, αλλά ένιωθε ευτυχισμένος κρατώντας στην αγκαλιά του τον γιο του, Βλαδίμηρο...
Τους ανακατεύω όλους αυτούς για τον προφανή (στο Youtube, για όποιον ενδιαφέρεται, στη διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=UQLq1Bi6CdY) λόγο: και οι τέσσερις οι οποίοι έχουν άμεση σύνδεση με το ελληνικό μπάσκετ υπήρξαν πρωταγωνιστές στον αλήστου μνήμης αγώνα ανάμεσα στον Ερυθρό Αστέρα και στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ, που διεξήχθη τη σεζόν 1985-86 στη "Χάλα Πιονίρ". Εκείνο το βράδυ, χοροστατούντος του συχωρεμένου Ντράζεν Πέτροβιτς που πέτυχε 41 πόντους, οι πρωταθλητές Ευρώπης (με προπονητή τον μετέπειτα κόουτς του Παναθηναϊκού, Ζέλικο Παβλίσεβιτς, αντί του Μίρκο Νόβοσελ) νίκησαν με το εκκωφαντικό σκορ 118-104 τους γηπεδούχους, στους οποίους αγωνίζονταν ο Πρέλεβιτς, ο Γιάνκοβιτς και ο Μιλίτσεβιτς ενώ ο Μάλκοβιτς ήταν ασίσταντ κόουτς του Ράνκο Ζεράβιτσα!
Επτά χρόνια αργότερα (σεζόν 1992-93) ο Ερυθρός Αστέρας, με προπονητή τον Ντούσκο Βουγιόσεβιτς κατέκτησε τον στοιχειωμένο (από το 1972) τίτλο στη γιουγκοσλαβική λίγκα, επικρατώντας στη συγκλονιστική σειρά των τελικών της (κατόχου του triple crown) Παρτίζαν Βελιγραδίου, στον πάγκο της οποίας βρισκόταν για δεύτερη σεζόν ο Ομπράντοβιτς!
Σε εκείνη την ομάδα της; "Ζβέζντα" αγωνίζονταν μεταξύ άλλων ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς, ο Σάσα Ομπράντοβιτς, ο Νεμπόισα Ιλιτς, ο Ζόραν Γιοβάνοβιτς, ο (γιος του ποδοσφαιρικού θρύλου Βλάντιμιρ Τσβέτκοβιτς και και παίκτης της ΑΕΚ την επόμενη σεόν) Ράστκο Τσβέτκοβιτς, ο (μετέπειτα προπονητής του Πανιωνίου) Αλεξάντερ Τριφούνοβιτς, ενώ ως νεαρός αλλά πολλά υποσχόμενος συμπλήρωνε το ρόστερ ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, τον οποίο μετά από έναν χρόνο έφερε στην Ελλάδα, για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, ο Ντούσαν Σάκοτα.
Κλείνω εδώ την ιστορική παρένθεση και επιστρέφω στο θλιβερόν και στο πένθιμον του πράγματος: δυστυχώς τον παλιό Ερυθρό Αστέρα και τον καινούργιο Παναθηναϊκό, τους ενώνει και η οικογένεια Γιάνκοβιτς, μόνο που δυστυχώς ο Μπόμπαν δεν ζει πια για να καμαρώσει τον κανακάρη του να αγωνίζεται εκεί όπου δεν κατάφερε να εμφανιστεί ποτέ ο ίδιος: στην Ευρωλίγκα ή στο πάλαι ποτέ λεγόμενο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Ο Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1963 στο Λούτσανι και το 1980 εντάχθηκε στον Ερυθρό Αστέρα στον οποίο αγωνίστηκε μέχρι το 1990. Τότε με τον Βλαδίμηρο νεογέννητο (3 Μαρτίου 1990) μωρό στην αγκαλιά, μετακόμισε για μία σεζόν στη Βοϊβοντίνα, ξαναγύρισε στον Ερυθρό Αστέρα (1991-92) και το καλοκαίρι του 1992 δέχτηκε την πρόταση του μέντορα του, Βλάντο Τζούροβιτς και ήρθε στην Αθήνα για να παίξει στον Πανιώνιο, χωρίς ωστόσο ν' αποσώσει την πρώτη σεζόν του: εκείνη η βραδιά της 28ης Απριλίου του 1993 (Πανιώνιος-Παναθηναϊκός) στάθηκε μοιραία όχι απλώς για την καριέρα του, αλλά και για τη ζωή του η οποία τερματίστηκε (από καρδιακή προσβολή) πάνω σε ένα καράβι έξω από τη Σύρο, στις 28 Ιουνίου του 2006.
"Πίτσκου μάτερι", που λένε κι οι Σέρβοι στη γλώσσα τους...
Η τραγική ειρωνία της υπόθεσης: την ίδια στιγμή, ο Βλαδίμηρος έβαζε 28 πόντους και οδηγούσε τον Πανιώνιο στη νίκη επί της Νικόπολης Πρέβεζας στην τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Παίδων στη Νάουσα!!!
Η φανέλα με το Νο 8 κρέμεται από την οροφή του κλειστού γηπέδου της οδού Αρτάκης και είκοσι χρόνια μετά από την αποφράδα μέρα, ο γιος του που κληρονόμησε όχι μόνο το όνομα, αλλά και την μπασκετοσύνη, είναι έτοιμος για να εκπληρώσει το απωθημένο του πατέρα του. Ο Βλαδίμηρος δεν αγωνίστηκε καθόλου στο ματς του πρώτου γύρου, την 1η Νοεμβρίου στο Βελιγράδι (όπου ο Παναθηναϊκός στάθηκε όρθιος στην παράταση, 90-86), αλλά είχε αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα, στη σερβική λίγκα της σεζόν 2008-09, όταν έκανε ένα σύντομο διάλειμμα ανάμεσα στις θητείες του στον Πανιώνιο, αγωνιζόμενος στη Mega Visura, η οποία,ως γνωστόν, ανήκει στον εξέχοντα ατζέντη Μίσκο Ρασνιάτοβιτς.
Υπάρχει βεβαίως μια διαφορά, διότι ενώ η φανέλα με το Νο 8 έγραφε "Jankovic" (όπως είναι η σωστή εκφορά του επωνύμου τους), ο Βλαδίμηρος ο οποίος στον Παναθηναϊκό φορά το Νο 16 (καθότι το Νο 8 δόθηκε στον επανακάμψαντα Μάικ Μπατίστ) αναφέρεται ως Giankovits...
Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Βλαδίμηρος στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" και δημοσιεύθηκε στις 22 Ιουλίου του 2006, είχε εκμυστηρευτεί την πιο πολύτιμη συμβουλή που κράτησε από τις διδαχές του πατέρα του: "Μην κάνεις ποτέ πέντε φάουλ"!
Επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Μπόμπαν, ο Βλαδίμηρος κρατά αυτή τη συμβουλή ως ανεκτίμητο κειμήλιο και προσπαθεί να φανεί αντάξιο των προσδοκιών, αλλά και της αξίας του πατέρα του. Ο Μπόμπαν βεβαίως ήταν αγρός, βαρύς και δεν είχε κορμί λαμπάδα όπως τώρα ο γιος του: ήταν χοντρός και ατσούμπαλος, αλλά ξεχείλιζε από μπασκετοσύνη, εξυπνάδα και ένστικτο, που τον έκαναν να ξεπερνάει τις όποιες φυσικές ατέλειες...
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τον Μπόμπαν: τους 41 πόντους (με 13/19 δίποντα, 2/9 τρίποντα, 9/10 βολές, συν 9 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 4 κλεψίματα)εναντίον της Ρόμα στο "Παλαέουρ", όταν την επόμενη μέρα η "Gazzetta Dello Sport" τον αποκάλεσε στον τίτλο της "Ευρωπαίο Λάρι Μπερντ"... Τα τρελά τρίποντα και τους θεότρελους πανηγυρισμούς του. Τον διασκελισμό του στο γήπεδο.,.. Τα τρία triple double figure που άφησε αμανάτι σε λίγους μήνες καριέρας στην Ελλάδα... Το χιούμορ και τις πλάκες που σκάρωνε, με δημοφιλέστερο θύμα του τον PJ Mπράουν, από τον οποίο συνήθιζε να κλέβει τα παπούτσια τις ώρες των πτήσεων στα αεροπλάνα...
ΥΓ: Παρασύρθηκα μου φαίνεται και έβαλα παραπάνω από τους πρέποντες και ανεκτούς τόνους συγκίνησης, αλλά ας είναι... Ο Θεός έχει αναπαύσει την ψυχή του Μπόμπαν κι από εκεί πάνω, θα καμαρώνει στα μουλωχτά (όπως το έκανε και στη Νέα Σμύρνη) τον Βλαδίμηρο...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου