Η «εξίσωση: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός» στον ελληνικό «εμφύλιο» της Ευρωλίγκα δεν λύνεται ούτε από… τον Αϊνστάιν.
Η εξισορρόπηση του ζευγαριού είναι τέτοια, που το καθορίζει σε άκρως απρόβλεπτο. Ανεξάρτητα αν πρόκειται για μια αντιπαράθεση που παίζεται στο ΟΑΚΑ ή στο ΣΕΦ, άσχετα με το timing και την αγωνιστική φάση που διανύουν οι δύο αυτές ομαδάρες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, από τις απουσίες τους και, ασφαλώς, είτε πρόκειται για εγχώρια διοργάνωση είτε για τούτη, την πρώτη διασταύρωσή τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Πιάνομαι από το τελευταίο: Το “top 16” τους… μάρανε. Αυτοί θα κατέβουν στο παρκέ σαν να ήτανε ένα all time classic της Α1, μια γερή, «δική τους» αποκλειστικά – με ό,τι αυτό συνεπάγεται – κόντρα ελληνικής πραγματικότητας. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον θα είναι απλά και μόνο μια… 3D διάσταση.
Άγχος ίδιο, νευρικότητα, ειδικές συνθήκες, γόητρο φανέλας, προσωπικότητα και εγωισμός παικτών, ίδια και απαράλλακτα, «περασμένα» στο μύλο του πάθους της ελληνικότητας του ντέρμπι αιωνίων.
Δεν έχουν διαφορές ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Για να τους λείπει… δεν τους λείπει τίποτα. Τα δυναμικά τους είναι από τα πληρέστερα όλων των εποχών, οι επιλογές των δύο κόουτς διευρυμένες στον σχεδόν απόλυτο βαθμό της επάρκειας και, απλά, η κάθε μία ομάδα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και το προσωπικό της στυλ.
Γι’ αυτό λογίζεται ως αυτονόητο, π.χ. ότι οι «ερυθρόλευκοι» πλεονεκτούν εφόσον ο αγώνας πάει σε γρήγορους έως εκρηκτικούς ρυθμούς και στο μεγάλο, το σκορ των επιπέδων, ενώ αντιθέτως, ΠΑΟ ευνοείται από κοντρόλ game, γερές, απαιτητικές άμυνες και… αστοχία.
Θα είναι, επίσης, προβλεπόμενα – χωρίς να ανακαλύπτει κανείς την πυρίτιδα που το επισημαίνει – μια μάχη των πάγκων και των προπονητών. Θα «παίζουν», δηλαδή και πολύ γερά εκτιμώ, ο Πεδουλάκης με τον Μπαρτζώκα.
Από τη στιγμή που δεν… φαίνεται η παραμικρή απόσταση μεταξύ «πράσινων» και «κόκκινων», η λεπτομέρεια είναι πάντα εκείνη που μέσα στα παιχνίδια έχει σημαντικό ρόλο, σε συνδυασμό πάντοτε με την ευστοχία επιλογών των κόουτς στο «διάβασμα» της εξέλιξης τους.
Επιλογές σε παίκτες, σε ανανέωση, σε άμυνες και συστήματα.
Ωστόσο, επειδή εν τέλει όσο κι αν συμμετέχουν στο ματς, δεν παίζουν επί της ουσίας μπάσκετ, δεν βάζουν τρίποντα, δεν ευστοχούν σε βολές, δεν κόβουν, δεν μαζεύουν ριμπάουντ οι προπονητές, για μένα το μείζον ζήτημα σε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις είναι το πόσο έτοιμοι ψυχολογικά είναι οι αντίπαλοι.
Ο βαθμός ετοιμότητας στο… πιεσόμετρο της «επιθυμίας νίκης».
Αυτό το περιβόητο συμπέρασμα που λέμε και γράφουμε όταν σβήνουν οι προβολείς και αρχίζουν οι εκτιμήσεις εκ του αποτελέσματος: «Πήρε το ντέρμπι γιατί το ήθελε περισσότερο».
Και επειδή φυσικά δεν τίθεται θέμα να μη… θέλει κάποιος από τους δύο να κερδίσει, η πραγματικότητα είναι ποιος θα πείσει στο τέλος ότι η καρδούλα του ήταν σκληρή, πέτρινη, δυνατή και αποφασιστική.
Ποιος ανταποκρίθηκε στο ύψος της περίστασης και δεν λύγισε. Όρθωσε ανάστημα στην πίεση και μεταβλήθηκε σε… κομάντο νίκης.
Και 3η και 4η και πολλοστή
Από τον ηττημένο σε δύο σερί αγώνες, Κυπέλλου και πρωταθλήματος, σ’ αυτούς τους δύο πρώτους μήνες του ’14, Ολυμπιακό, έλειπε αυτό ακριβώς.
Οι πειστικές εμφανίσεις. Το θάρρος της νίκης στο ΟΑΚΑ. Ξέχωρα από το πόσο ορθά και καταλυτικά εφαρμόστηκε η άμυνα του Παναθηναϊκού πάνω στον Σπανούλη, το πόσο εξουδετερώθηκαν λοιπά βασικά «ερυθρόλευκα» ατού, κλπ., κλπ.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης έμειναν πολύ μακριά από την πραγματικότητα του εαυτού τους. Ποσοστιαία, αν μπορούσε κάποιος να προσδιορίσει την απόδοση των Πειραιωτών στις Μαρουσιώτικες επισκέψεις τους, δεν θα τους έδινε ούτε το 30% υπό τη βάση της αξίας και της δυναμικής τους.
Ο Ολυμπιακός είχε μεγάλα διαστήματα στα δύο τελευταία ματς με τον ΠΑΟ, που… δεν μπήκε στα ματς. Που δεν υπήρχε στο γήπεδο. Και γι’ αυτό έχασε δίκαια.
Πολλοί αναφέρονται στον άτυπο «νόμο στατιστικής», υποστηρίζοντας ότι είναι από δύσκολο, σπάνιο έως απίθανο, να χάσει για τρίτη φορά ο Ολυμπιακός μέσα σε διάστημα λιγότερο των 60 ημερών, στο ίδιο γήπεδο, από τον ίδιο αντίπαλο, με τον οποίο διαφέρουν ίσως… μόνο στο χρώμα.
Αν πέσει στην ίδια παγίδα του ΠΑΟ, βρεθούν σε (ακόμα μία) κακή βραδιά ο αρχηγός και κάνα δυο ακόμα παίκτες βαρόμετρο στην απόδοση του, αλλά πρωτίστως του (ξανά)λείψει το πάθος, η θέληση και η αποφασιστικότητα, τότε πάλι θα χάσει. Και 3 και 4 και… 14 φορές σερί.
Υ.Γ.: Πολύ πιο ευχάριστο για τον Ολυμπιακό ενόψει Μάντσεστερ είναι ότι ο Χοσέ Χολέβας φουλάρει προπονητικούς ρυθμούς, παρά που ο Νέλσον Βαλντές πέρασε πάλι ένα μικροπρόβλημα.
Επιθετικά, στην κορυφή κρούσης, υπάρχει θέμα να μην είναι εκεί ο Ολαϊτάν με την άνοδο και τη ρέντα που έχει το παιδάκι; Ενώ αριστερό άκρο σ’ αυτό το ματς να πάει με Μπονγκ και όχι με Χολέβα; Μέγα ζήτημα.
Κι όχι επειδή ο Αφρικανός είναι κανένας… άχρηστος. Δεν έχει όμως τα προσόντα, την πείρα και το «πακέτο προσφοράς» του αλλουνού στην ομάδα.
Τεράστια δύναμη ο Χολέβας για όλη την πτέρυγα.
Υ.Γ.1: Όχι μόνο δεν είναι άγνωστος ή… χθεσινός. Μεγάλη, έμπειρη σφυρίχτρα. Παλιοκαραβάνα τον λες, με 100 και, διεθνή παιχνίδια που έχει διευθύνει και που το περασμένο καλοκαίρι επιλέχτηκε από την UEFA να διαιτητεύσει τον τελικό του ευρωπαϊκού Super Cup, Μπάγερν-Τσέλσι.
Κι όμως: Ο Μέσι ανατράπηκε από τον Ντεμικέλις έξω από τη γραμμή της περιοχής και ο Φάμπρεγας σκοράρει από κανονική θέση και κακώς ακυρώνεται ακόμα ένα γκολ της Μπαρτσελόνα στο ‘Έτιχαντ’. Άσχετα αν στη δεύτερη περίπτωση ο βοηθός είναι εκείνος που τον παίρνει στο λαιμό του.
Ερώτηση τώρα: Αν ο Έρικσον ήταν… Έλληνας και είχε αξιολογηθεί από την ΚΕΔ, θα τον περνούσε από τη «λαιμητόμο» το «Παράγκα και Όραμα»;
Θα έβγαιναν ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις σε βάρος του ρέφερι, των συνεργατών του, του Δούρου, του Μπριάκου, του Σαρρή και της ΕΠΟ;
Ου, καλααααααααααά.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου