Όλοι λένε για τα λουλούδια στην κυρία Βερδού. Να της στείλουνε ανθοδέσμες από τον Πειραιά και να χαίρεται τον αντρούλη της, τον Χοάν, που δεν τον... άφησε να μετακομίσει το καλοκαίρι στην Ελλάδα, τον κράτησε στην Ισπανία και από το εμπόδιο, του βγήκε το καλό του Ολυμπιακού!
Ξεχνάνε όμως να πούνε για τον Μαρινάκη, που με το που «ναυάγησε» η απόκτηση του 30άρη Ισπανού μέσου, γιατί η φαμίλια δεν ήθελε να ξενιτευτεί, καθησύχασε με πάσα βεβαιότητα τους φίλους του Ολυμπιακού, σε συνέντευξη Τύπου, με τη φράση: «Φέρνουμε καλύτερο»...
Κάπως έτσι, οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν να απολαμβάνουν τα «καλλιτεχνικά πόδια» του Τσόρι Ντομίνχες. Ενός μπαλαδόρου με τα όλα του, που αν έκανε σωστότερη διαχείριση της καριέρας του, όχι στα 32 του, αλλά ίσως και πιο... γέρος από τον Ιμπαγάσα να ερχόταν κάποτε στη χώρα μας.
Τέτοιο παιχταρά στα ντουζένια του, ποτέ και κανείς ισπανικός ή οποιοσδήποτε άλλος σύλλογος «α΄διαλογής», δεν υπήρχε περίπτωση να τον άφηνε να του φύγει αν δεν συμπλήρωνε τα... ένσημα.
Όμως, βλέπετε, ο Αργεντινός μεσοκυνηγός προτίμησε στα 23-24 χρόνια του, να διεκδικήσει το ευρωπαϊκό όνειρο καριέρας επιλέγοντας το πολύ χρήμα στις... ρωσικές στέπες, αφήνοντας κατά μέρος τις προοπτικές καριέρας.
Άργησε να μεταγραφεί στην Πριμέρα και κάπως έτσι χάθηκε και το τρένο προς την κορυφή της δόξας.
Γιατί μιλάμε για σπουδαίο ποδοσφαιριστή, στα πόδια του οποίου ο Ολυμπιακός βρήκε έναν ηγέτη. Παρεμφερή περίπτωση με τον «Κάνιο». Ως φυσιογνωμία στο γήπεδο, σαν μορφή έκφρασης της επιθετικής οργάνωσης της ομάδας ο Τσόρι.
Σαν αγωνιστικό και προσωπικό στυλ οι δύο τους δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση. Διαθέτουν όμως «αρχηγικές» ικανότητες και την τεράστια γνώση της μπάλας, η οποία κατευθύνει τους υπόλοιπους και «σπρώχνει» το ομαδικό παιχνίδι.
Δοθείσης της αφορμής για την αναφορά στους δύο Αργεντινούς, προσωπικά (και χωρίς να γνωρίζω ακόμα την αποστολή που επιλέχθηκε από την τεχνική ηγεσία) περιμένω να τους δούμε αμφότερους εναντίον του Παναθηναϊκού.
Λογικά ο Τσόρι θα έχει υπολείμματα κόπωσης από την υπερπροσπάθεια κι αυτό το γεγονός ίσως πλασάρει στο βασικό σχήμα και πάλι τον Ιμπαγάσα, όπως συνέβη στο Ηράκλειο το περασμένο Σάββατο.
Άλλωστε οι επιλογές του Μίτσελ για το «κλασικό» της Κυριακής είναι και πάλι πολλές, παρόλο που θα του λείπει ο Σαβιόλα, αλλά έχει στη διάθεση του, Σέποβιτς, κλπ., παίκτες που έμειναν εκτός λίστας UEFA.
Όταν η σιγουριά καταντάει υπερβολή
Ένα από τα ερωτήματα των τελευταίων ωρών, στην προσπάθεια προσέγγισης του ντέρμπι από τη μεριά των φίλων του Ολυμπιακού, είναι αν η ομάδα τους θα μπει συντηρητικά στο γήπεδο για να πάρει το ματς με υπομονή και μεθοδικότητα ανάλογη ευρωπαϊκής προσπάθειας ή θα δώσει εντολές ο Μίτσελ για χειμαρρώδες παιχνίδι, με καταιγιστικό ρυθμό από το 1ο λεπτό για να καθαρίσει γρήγορα η υπόθεση και να «βρέξει» και γκολ.
Ακούω να μιλάνε για «τριάρες» και «τεσσάρες», για «πολλά με... κανένα».
Κάθε που θα αναμετρώνται «κόκκινοι» και «πράσινοι», οποιαδήποτε εποχή, σε κάθε διοργάνωση και έδρα, με ό,τι υλικό κι αν διαθέτουν, με καλύτερη ή χειρότερη αγωνιστική-ψυχολογική κατάσταση ο ένας από τον άλλον, αυτά τα ντέρμπι είναι πάντα ντέρμπι. Με την πλήρη έννοια του όρου και την σημασία της λέξης.
Δεν αλλάζει ούτε η φύση τους, ούτε η ιστορία. Αυτή είναι που μας έχει διδάξει ότι, ναι, πράγματι, σε τέτοιες αναμετρήσεις παίζουν μπάλα και... οιι φανέλες.
Ασφαλώς και υπάρχει φαβορί και είναι ο Ολυμπιακός. Ασφαλώς και ο αγώνας θα πάει σύμφωνα με τη διάθεση και την απόδοση των «ερυθρολεύκων». Αυτοί θα ρυθμίσουν τη ροή και την τροπή του.
Όσο καλά – που θα το ‘χει κάνει - κι αν «διαβάσει» το ντέρμπι ο Αναστασίου, διαβλέποντας φερ’ ειπείν ότι πρέπει να «κλειδώσει» ατού του γηπεδούχου σαν τον Ολαϊτάν, τον Κάμπελ, τον Τσόρι, να αντιτάξει πολλή δύναμη στην ποιότητα και την τεχνική του Ολυμπιακού, δεν είναι ο Παναθηναϊκός εκείνος που θα «αποφασίσει» για την τελική έκβαση.
Η ανωτερότητα του Ολυμπιακού είναι τέτοια, που σε συνδυασμό με την αγωνιστική-ψυχολογική-φυσική κατάσταση του, αλλά και με την κεκτημένη ταχύτητα αυτοπεποίθησης από την Τρίτη, τα προφανή δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις...
Υ.Γ.: Τον επέκρινα την περασμένη Κυριακή για εκείνη την περιβόητη ατάκα περί «ελεύθερων σκοπευτών από το Κίεβο» και επιμένω ότι ήταν – πέρα από υπερβολικός γιατί ο ΠΑΟ έφερε ισοπαλία με τον Εργοτέλη όχι πάντως εξαιτίας ευθύνης των διαιτητών – και παντελώς άστοχος.
Η «παραβολή» του Αναστασίου δεν λέγεται ποτέ, όταν στην Ουκρανία χύνεται αίμα!
Τώρα όμως οφείλω να τον εξάρω για τον εγκωμιασμό του και τα κολακευτικά σχόλια για τον Ολυμπιακό με αφορμή το 2-0 επί της Γιουνάιτεντ.
Υ.Γ.1: Μου έλεγαν, γιατί δεν έτυχε να τον γνωρίσω ποτέ, ότι αυτός ο Βελλής του Απόλλωνα είναι σοβαρός άνθρωπος και μετρημένος. Μου κάνει για... Kougias No2, με όσα λέει και (θέλησε να) πράξει με την ελαφρά ταξιαρχία.
Τι είναι το πρωτάθλημα; Μπαξέ τσιφλίκι; Που όποτε γουστάρει ο καθείς μπαίνει κι άμα δεν του κάνει πια κέφι... βγαίνει; Υπάρχουν ρήτρες. Τηλεοπτικά, χορηγοί...
Εκλείπει η σοβαρότητα, κύριε Βελλή.
Ειδικά όταν αραδιάζονται ονόματα χωρίς σύνεση, υπόβαθρο καταγγελιών και, αντί στοιχείων, μέσω αστήρικτων, άναρθρων κραυγών, που βάζουν μπουρλότο...
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου