Και
επιλογή αντιπάλου να 'θελε να 'κανει ο Παναθηναϊκός, τέτοιες «γκάφες»
σαν αυτές που έκανε στο τελευταίο τρίλεπτο, δεν θα μπορούσε να τις
σχεδιάσει το πιο άρρωστο μυαλό. Εχω χρόνια να δω τους «πράσινους» να
χάνουν παιχνίδι με τέτοιο τρόπο στα τελευταία λεπτά, δηλαδή να πετούν
την μπάλα στην εξέδρα και τον αντίπαλο, να διαγράφουν διαφορά 8 πόντων
μέσα σ' ένα τρίλεπτο και μοιραία βεβαίως να το πληρώνουν, όπως πρέπει να
γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Τα λάθη που έκανε ο Παναθηναϊκός από το 37' και μέχρι το φινάλε, με τα χαμένα λέι απ του Διαμαντίδη, τις λάθος πάσες στο κέντρο του γηπέδου, τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, δεν δικαιολογούνται για παίκτες με αυτή την εμπειρία και σ' αυτό το επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε σκληρά, όπως του άξιζε δηλαδή, και το τρίποντο από τον Σπανούλη στη λήξη του αγώνα είναι αυτό που λέμε «θεία δίκη». Οταν είσαι καλύτερος για 37 λεπτά και «πουλάς» τη νίκη μ' αυτό τον τρόπο, τότε μοιραία δεν δικαιούσαι κάτι παραπάνω.
Για 37 λεπτά λοιπόν είδαμε τον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη και μάλιστα σε εξελιγμένη μορφή. Ο Αλβέρτης και το υπόλοιπο προπονητικό τιμ κατάφεραν να συνδυάσουν και τους δύο στόχους. Να διατηρήσουν τον αντίπαλο στους 60-65 πόντους, να ανεβάσουν κατά ένα... volume τον ρυθμό στην επίθεση, να αυξήσουν το rotation και να πάνε σε φάσεις «ένας εναντίον ενός». Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι που στο πρώτο 10λεπτο, ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε τους 11 από τους 12 παίκτες του, χωρίς να επηρεαστεί στο ελάχιστο ο ρυθμός.
Μέχρι την κατάρρευση στο φινάλε, ο Παναθηναϊκός ήταν συνολικά καλύτερος σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια κόντρα στον Ολυμπιακό. Διέθετε μεγαλύτερη ισορροπία, ήξερε τι ζητούσε στην επίθεση και διέθετε δύο παίκτες που δεν είχαν ρόλο στην εποχή Πεδουλάκη, τον Μάικ Μπατίστ και τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Εκαναν μακράν την καλύτερη εμφάνισή τους, με τον δεύτερο να αποδεικνύει πως είναι παίκτης του... πρώτου σουτ, παίκτης ψυχολογίας δηλαδή που θα επηρεαστεί από το πώς θα πατήσει στο παρκέ με την είσοδό του στο παιχνίδι.
Ηταν μάλιστα εντυπωσιακό πως ο Παναθηναϊκός έδειξε να έχει το «φάρμακο» απέναντι στον Σπανούλη, χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια των Γκιστ και Λάσμε. Το 'κανε στον τελευταίο αγώνα του ΟΑΚΑ, το επανέλαβε πιο πειστικά την Πέμπτη. Υπήρχαν φάσεις στην επίθεση του Ολυμπιακού, που οι «πράσινοι» έκλεψαν την μπάλα διαβάζοντας τη σκέψη του αντιπάλου κι όχι την πορεία σώματος του. Κάποιες στιγμές η ρακέτα έμοιαζε ανοικτή, αλλά η άμυνα «διάβαζε» τη σκέψη του αντιπάλου να στείλει την μπάλα στην αντίθετη πλευρά και τρεις τουλάχιστον φορές οι «πράσινοι» άνοιξαν τον αιφνιδιασμό, τιμωρώντας τα «ερυθρόλευκα» λάθη.
Επίσης, είναι σαφές ότι ο Αλβέρτης προσπαθεί να πείσει τον Ράιτ να πάρει τα σουτ που δικαιούται. Ολες οι άμυνες - δικαίως - αφήνουν ελεύθερο του σουτ στον Αμερικανό που... τρομάζει στην σκέψη και μόνο να πάρει την προσπάθεια από τα τέσσερα - πέντε μέτρα. Ανεξάρτητα αν θα το βάλει ή όχι, το σίγουρο είναι πως ο Ράιτ θα πρέπει να απειλήσει για να κάνει δυσκολότερη τη ζωή των αντιπάλων του. Αλλιώς μαρκάρει η άμυνα, όταν ο πλέι μέικερ σουτάρει, έστω και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, διαφορετικά και πιο άνετα θα κινηθεί, όταν το σουτ από τα τέσσερα μέτρα μοιάζει με... απαγορευμένη περιοχή.
Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός άξιζε περισσότερα πράγματα απ' αυτά που πήρε, δεδομένου ότι έκανε εξαιρετική εμφάνιση για 37 λεπτά, έχοντας για πρώτη φορά απόλυτη ισορροπία σε άμυνα και επίθεση. Γκρέμισε ό,τι έχτισε με τα παιδαριώδη λάθη του και το πλήρωσε, έχοντας απέναντί του έναν αντίπαλο που διαθέτει ισχυρές προσωπικότητες και ψυχικά αποθέματα.
Υ.Γ.: Γι αυτό ο Σπανούλης είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος γκαρντ στην Ευρώπη. Οχι επειδή έβαλε το σουτ στο φινάλε, αλλά επειδή έχει τα «κότσια» να πάρει μια τέτοια προσπάθεια, όντας κακός στα 39 λεπτά του παιχνιδιού κι έχοντας στην πλάτη του τη μουρμούρα των οπαδών του Ολυμπιακού για τις κακές εμφανίσεις στα προηγούμενα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό. Το «δεν σας ακούω» προς τον κόσμο ήταν σαφέστατο - και απόλυτα δικαιολογημένο - παράπονο για όσα άκουσε...
Τα λάθη που έκανε ο Παναθηναϊκός από το 37' και μέχρι το φινάλε, με τα χαμένα λέι απ του Διαμαντίδη, τις λάθος πάσες στο κέντρο του γηπέδου, τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, δεν δικαιολογούνται για παίκτες με αυτή την εμπειρία και σ' αυτό το επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε σκληρά, όπως του άξιζε δηλαδή, και το τρίποντο από τον Σπανούλη στη λήξη του αγώνα είναι αυτό που λέμε «θεία δίκη». Οταν είσαι καλύτερος για 37 λεπτά και «πουλάς» τη νίκη μ' αυτό τον τρόπο, τότε μοιραία δεν δικαιούσαι κάτι παραπάνω.
Για 37 λεπτά λοιπόν είδαμε τον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη και μάλιστα σε εξελιγμένη μορφή. Ο Αλβέρτης και το υπόλοιπο προπονητικό τιμ κατάφεραν να συνδυάσουν και τους δύο στόχους. Να διατηρήσουν τον αντίπαλο στους 60-65 πόντους, να ανεβάσουν κατά ένα... volume τον ρυθμό στην επίθεση, να αυξήσουν το rotation και να πάνε σε φάσεις «ένας εναντίον ενός». Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι που στο πρώτο 10λεπτο, ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε τους 11 από τους 12 παίκτες του, χωρίς να επηρεαστεί στο ελάχιστο ο ρυθμός.
Μέχρι την κατάρρευση στο φινάλε, ο Παναθηναϊκός ήταν συνολικά καλύτερος σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια κόντρα στον Ολυμπιακό. Διέθετε μεγαλύτερη ισορροπία, ήξερε τι ζητούσε στην επίθεση και διέθετε δύο παίκτες που δεν είχαν ρόλο στην εποχή Πεδουλάκη, τον Μάικ Μπατίστ και τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Εκαναν μακράν την καλύτερη εμφάνισή τους, με τον δεύτερο να αποδεικνύει πως είναι παίκτης του... πρώτου σουτ, παίκτης ψυχολογίας δηλαδή που θα επηρεαστεί από το πώς θα πατήσει στο παρκέ με την είσοδό του στο παιχνίδι.
Ηταν μάλιστα εντυπωσιακό πως ο Παναθηναϊκός έδειξε να έχει το «φάρμακο» απέναντι στον Σπανούλη, χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια των Γκιστ και Λάσμε. Το 'κανε στον τελευταίο αγώνα του ΟΑΚΑ, το επανέλαβε πιο πειστικά την Πέμπτη. Υπήρχαν φάσεις στην επίθεση του Ολυμπιακού, που οι «πράσινοι» έκλεψαν την μπάλα διαβάζοντας τη σκέψη του αντιπάλου κι όχι την πορεία σώματος του. Κάποιες στιγμές η ρακέτα έμοιαζε ανοικτή, αλλά η άμυνα «διάβαζε» τη σκέψη του αντιπάλου να στείλει την μπάλα στην αντίθετη πλευρά και τρεις τουλάχιστον φορές οι «πράσινοι» άνοιξαν τον αιφνιδιασμό, τιμωρώντας τα «ερυθρόλευκα» λάθη.
Επίσης, είναι σαφές ότι ο Αλβέρτης προσπαθεί να πείσει τον Ράιτ να πάρει τα σουτ που δικαιούται. Ολες οι άμυνες - δικαίως - αφήνουν ελεύθερο του σουτ στον Αμερικανό που... τρομάζει στην σκέψη και μόνο να πάρει την προσπάθεια από τα τέσσερα - πέντε μέτρα. Ανεξάρτητα αν θα το βάλει ή όχι, το σίγουρο είναι πως ο Ράιτ θα πρέπει να απειλήσει για να κάνει δυσκολότερη τη ζωή των αντιπάλων του. Αλλιώς μαρκάρει η άμυνα, όταν ο πλέι μέικερ σουτάρει, έστω και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, διαφορετικά και πιο άνετα θα κινηθεί, όταν το σουτ από τα τέσσερα μέτρα μοιάζει με... απαγορευμένη περιοχή.
Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός άξιζε περισσότερα πράγματα απ' αυτά που πήρε, δεδομένου ότι έκανε εξαιρετική εμφάνιση για 37 λεπτά, έχοντας για πρώτη φορά απόλυτη ισορροπία σε άμυνα και επίθεση. Γκρέμισε ό,τι έχτισε με τα παιδαριώδη λάθη του και το πλήρωσε, έχοντας απέναντί του έναν αντίπαλο που διαθέτει ισχυρές προσωπικότητες και ψυχικά αποθέματα.
Υ.Γ.: Γι αυτό ο Σπανούλης είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος γκαρντ στην Ευρώπη. Οχι επειδή έβαλε το σουτ στο φινάλε, αλλά επειδή έχει τα «κότσια» να πάρει μια τέτοια προσπάθεια, όντας κακός στα 39 λεπτά του παιχνιδιού κι έχοντας στην πλάτη του τη μουρμούρα των οπαδών του Ολυμπιακού για τις κακές εμφανίσεις στα προηγούμενα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό. Το «δεν σας ακούω» προς τον κόσμο ήταν σαφέστατο - και απόλυτα δικαιολογημένο - παράπονο για όσα άκουσε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου