Υπό αυτή την έννοια και δίχως ίχνος αλαζονείας, το να χάνει ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα, Κυριακή …παρά Κυριακή, αριθμώντας 4 ήττες στα 7 τελευταία παιχνίδια του(!) και, ειδικά με τον τρόπο και το "αφύσικο στυλ" που ηττάται - σχεδόν παθητικά, με πνεύμα ξένο στους αγώνες και παράταιρο με την παράδοση της φανέλας του, που τον θέλει να καταθέτει ψυχή και πυγμή στα γήπεδα – δεν γεννάται ζήτημα ότι είναι αρκετά ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ.
Εμφανίσεις όπως (και) αυτή στους Ζωσιμάδες, με …περίπου 0 ευκαιρίες, ανούσια, απαθή υπεροχή σε ένα ματς που εν τέλει το είχαν χαμένο από το 53ο δευτερόλεπτο και το απώλεσαν οριστικά προτού συμπληρωθεί το πρώτο τέταρτο της αναμέτρησης, δείχνουν ότι η ομάδα είναι …αλλού γι’ αλλού.
Είναι μια παρατεταμένη εικόνα "παρατήματος" σε déjà-vu της περυσινής σεζόν. Η ίδια ιστορία παίζεται στο πρώτο τετράμηνο του 2014 με το αντίστοιχο του 2013, τότε που ο Μίτσελ γινόταν ουσιαστικά "υπηρεσιακός" στη μεταβατική δική του εποχή στον "ερυθρόλευκο" πάγκο από την προγενέστερη του Ζαρντίμ.
Αδικίες και φταίχτες
Η μόνη εξαίρεση-διαφορά με το απαράλλαχτο σκηνικό του προηγούμενου πρωταθλήματος - το οποίο είχε επίσης, όπως και τώρα, "σπατσάρει" πριν ακόμα στηθεί Χριστουγεννιάτικο δέντρο – είναι το …ενάμιση ματς που έκανε ο Ολυμπιακός εναντίον της Γιουνάιτεντ. Την σούπερ εμφάνιση του Καραϊσκάκη, συν το τελευταίο ημίωρο στο "Ολντ Τράφορντ".
Οι συνεχείς ήττες και τα "φαντάσματα" που φορούν τα "ερυθρόλευκα" στους αγωνιστικούς χώρους από τον μήνα Μάρτη μέχρι σήμερα πικραίνουν τον κόσμο τους και αδικούν τους εαυτούς τους.
Η ποιότητα και η αξία των οποίων φάνηκε τον προηγούμενο καιρό και επιβραβεύθηκε με την κατάκτηση του 41ου πρωταθλήματος, την προοδευτική ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας.
Και είναι κρίμα να χαλάει, να γκρεμίζει, να ξεθωριάζει έτσι απότομα, αναίτια(;) και αδικαιολόγητα πλέον (γιατί τα περιθώρια στενεύουν πέρα από τις εντυπώσεις και στην πράξη καθώς ο β΄ ημιτελικός με τον ΠΑΟΚ είναι πολύ κοντά) για τον κάθε ένα ξεχωριστά στο Ρέντη.
Όταν οι αρνητικές συνθήκες διαιωνίζονται προφανώς και δεν είναι συμπτωματικό το φαινόμενο και υπάρχουν λόγοι. Αιτία. Και ευθύνες. Οι οποίες βαρύνουν ως επί το πλείστο τους παίκτες, χωρίς να βρίσκεται κανείς στο απυρόβλητο.
Μέσα στο "σύννεφο ευθυνών" δεν γίνεται να μη μείνει …βρεγμένος ο προπονητής. Αναλογεί πάντοτε και σε αυτόν ποσοστό ευθύνης. Ο Μίτσελ εξυμνήθηκε για το έργο του, αυτό που βλέπαμε τους προηγούμενους μήνες, για την τόλμη του, τα ρίσκα που έπαιρνε και το φουλ επιθετικό, ανατρεπτικό ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού.
Υπερτονίστηκε η επιτυχία του στις αλλαγές την ώρα του ματς, γεγονός από το οποίο εξάγεται το συμπέρασμα ότι ξέρει να "διαβάζει" εξαιρετικά τους αγώνες. Πριν αλλά – εξόχως σημαντικό αυτό – στη διάρκειά τους, στην εξέλιξη τους.
Τα καλά και τα κακά νέα
Αυτά είναι τα καλά "νέα της εποχής" για τον Ισπανό προπονητή. Τα "κακά" είναι ότι όσο εξακολουθεί η ομάδα να είναι χάλια, βαρύνεται ΚΑΙ αυτός υπό διπλή ανάγνωση:
1. Γιατί ο αγωνιστικός σχεδιασμός που έκανε με τους επιτελείς του στο τεχνικό τιμ κάπου …εξαίρεσε το 1/3 της περιόδου και πρέπει να βρει τι φταίει για να περισώσει τις εντυπώσεις ανατρέποντας την εικόνα.
2. Γιατί αν η χαλαρότητα που παρατηρείται στα παιχνίδια οφείλεται σε έλλειψη κινήτρου λόγω της πρώιμης επίτευξης του πρώτου στόχου της χρονιάς, τι κάνει, τι έκανε και γιατί συνεχίζει να υφίσταται αυτό το κλίμα; Γιατί δεν το έχει αλλάξει; Μήπως άδειασε καθυστερημένα δημοσίως στα Γιάννινα τους ποδοσφαιριστές του;
Μήπως έπρεπε να είχε εφαρμόσει μαστίγιο και καρότο νωρίτερα; Τα γκέμια σφίγγουν προτού …αφηνιάσει το άλογο.
Εν πάση περιπτώσει, ο Ολυμπιακός είναι Ολυμπιακός, το έμψυχο υλικό του το …είδε η Μάντσεστερ και φοβήθηκε, το έζησε ο ΠΑΟΚ στο πετσί του δύο φορές στο Φάληρο, τη μία μάλιστα με "4άμπαλο", σε εποχή που η μπάλα ακόμα "έκαιγε" και ο Σαββίδης διακήρυττε ότι "πάει για πρωτάθλημα" προτού το αποσιωπήσει και, τέλος πάντων, διαθέτει τις μονάδες για να αναστρέψει το κλίμα και να πανηγυρίσει το νταμπλ.
Ανάληψη ευθυνών, αυτοκριτική, ψυχικό σθένος χρειάζεται στο γήπεδο, το πάθος να διαποτίσει τα κορμιά τους, να ξαναζωντανέψει ο "ερυθρόλευκος νικητήριος αέρας" και για την πρόκριση στην Τούμπα πάλι ο Ολυμπιακός έχει τον πρώτο λόγο.
Υ.Γ.: Η επιστροφή του Σιόβα στις αποστολές, του Σαβιόλα και του Ιμπαγάσα στην ενεργό δράση (ασχέτως αν αμφότεροι οι Αργεντινοί έδειξαν ακόμα επηρεασμένοι από την αποχή τους και πιο πολύ ο Χαβιέρ στον οποίο ο Μίτσελ ποντάρει επιθετικά πολλά) και ο (μόλις) 17άρης μεσοεπιθετικός, αυτός ο Σάλιαγκας, ήταν τα μόνα ευχάριστα νέα της Κυριακής.
Υ.Γ.1: Για ορισμένους συγκεκριμένα ποδοσφαιριστές, νομίζω ότι τα ψέματα τελείωσαν. Προφανώς το βάρος της φανέλας του Ολυμπιακού ζυγίζει πιο πολύ από το επίπεδο του Τόρες και του Μπονγκ. Ίσως και από του τωρινού Βαλντές. Απλά γνώμη μου. Θα δούμε…
Υ.Γ.2: Πιο πολύ κρίμα για το απογοητευτικό φινάλε του Σαββατοκύριακου ήταν οι τόσο αντιφατικές εντυπώσεις με τους θριάμβους της προηγούμενης ημέρας από τα κορίτσια του πόλο που κατέκτησαν το LEN Trophy και τους πιτσιρικάδες της Κ15 του Ολυμπιακού που στέφθηκαν πρωταθλητές Ελλάδας με νίκη επί του ΠΑΟΚ στον τελικό.Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου