Η συμπτωματική αγωνιστική αποτυχία των Εθνικών μας ομάδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου, το ίδιο βράδυ, μέσα σε διάστημα 2-3 ωρών, έμελε να συμπέσει ώστε να καταδείξει με τον πλέον αποδεικτικό τρόπο τη διαφορά νοοτροπίας και αντιμετώπισης των δύο αθλημάτων, μεταξύ τους.
Τον τρόπο με τον οποίο οι συνάδελφοι και το "μπασκετικό σύστημα" - με την καλή έννοια ο όρος για να μην σπεύσουν να με κατηγορήσουν φίλοι και γνωστοί - περιχαρακώνουν το "σπιτικό τους". Υποστηρίζουν, φροντίζουν, μεριμνούν, προασπίζουν, μέχρι και καλύπτουν αν θέλετε, πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες.
Αναδεικνύουν και εξυμνούν την όαση στην έρημο, ακτινοβολώντας ελπιδοφόρα μηνύματα για το άθλημα. Ασκούν την κριτική τους, κάνουν τη δουλειά τους, αλλά δεν αναθεματίζουν, δεν υπερβάλλουν, δεν καταδικάζουν, δεν μηδενίζουν. Το αντίθετο. Όπου τους δίνεται η ευκαιρία ωραιοποιούν καταστάσεις, στρογγυλεύουν, το λιγότερο, τις εντυπώσεις.
Παρατηρήστε: Η Εθνική μπάσκετ συντρίβεται από τη Σερβία. Στον πρώτο αγώνα υψηλής προοπτικής και στόχων βάθρου που δίνει στη διοργάνωση ηττάται με κατεβασμένα χέρια. Δεν ...μπαίνει στο παρκέ. Δεν πατάει εκεί, είναι αλλού για αλλού.
Έχει παίξει ωραίο, "αλέγκρο" μπάσκετ ως εκείνη τη στιγμή, τους βλέπεις όλους, κόουτς και παίκτες ομοούσιους και αδιαίρετους, μια πραγματική οικογένεια, που χαίρονται, απολαμβάνουν αυτό που κάνουν.
Μπορεί να μην είναι η πιο πλήρης Εθνική όλων των εποχών, μπορεί να μην έχει παίκτες "υπερ-αστέρες", ωστόσο ίσως αυτό να είναι κιόλας το μεγάλο ατού της.
Ότι δηλαδή δεν δουλεύουν όλοι για έναν. Ότι ο Φώτης Κατσικάρης "παιδεύεται" στην ομαδοποίηση προσωπικοτήτων οι οποίες είναι πάνω-κάτω στην ίδια ευθεία. Και παίζουν για το σύνολο.
Με τρανό παράδειγμα τον πιο παλιό, το Νίκο Ζήση. Έναν αθλητή ο οποίος ανέκαθεν δεν έβαζε το "εγώ του", πάνω από το "εμείς". Πάνω στο ... αποτύπωμα του Ζήση σκιαγραφείται όλη η εικόνα και φιλοσοφία αυτής της Εθνικής μπάσκετ.
Της ανανεωμένης Εθνικής μπάσκετ. Που πράγματι έχει συνέχεια. Έχει μελλοντική προοπτική. Αλλά που όπως και να το κάνουμε, ξέχωρα που ...δεν το λέμε, δεν το καυτηριάζουμε, δεν το προτάσσουμε ως ουσιαστική κριτική επί του παρόντος, στην Ισπανία ΑΠΕΤΥΧΕ. Δεν πέτυχε.
Προς τα έξω δεν βγήκαν προσδοκίες για μετάλλιο μετά τις ωραίες εμφανίσεις και το πέρασμα της πρώτης φάσης, όμως το ψιθύριζαν. Το βάθρο του Μουντομπάσκετ ήταν τουλάχιστον στο υποσυνείδητο όλων στην ελληνική αποστολή.
Δε θέλει φιλοσοφία, ούτε "μυστικές πληροφορίες". Αυτονόητο είναι. Η πρόκριση από την πρώτη φάση γέννησε προσδοκίες. Αν μη τι άλλο για πλασάρισμα στην 8άδα. Οπότε; Δεν είναι αποτυχία; Φυσικά.
Βατερλό Βασιλακόπουλου
Στο χώρο του μπάσκετ πέρασε στα "ψιλά" αυτό το γεγονός. Μονομιάς η στόχευση πέρασε στην επόμενη μέρα. Στο αύριο και το μεθαύριο.
Πολύ σωστά. Η προέκταση της είδησης είναι σημαντική παράμετρος στη δημοσιογραφία. Όπως και η κριτική των γεγονότων. Η οποία επιμελώς ντριμπλάρεται - όποτε δεν ...συμφέρει - στο άθλημα του μπάσκετ.
Εν αντιθέσει με το ποδόσφαιρο όπου συλλήβδην οδηγούνται όλοι στην ...πυρά με πρώτη ευκαιρία. Με την παραμικρή αφορμή. Εδώ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ η Εθνική μπάσκετ να πάει στα παρκέ της Ισπανίας κι αυτό "θάφτηκε" προτού καν υπάρξει ο ανάλογος ντόρος για την περιβόητη wild card.
Πληρώσαμε για να είμαστε εκεί. Εξαγοράσαμε τη συμμετοχή μας. Και αν αποτολμήσει κάποιος να βάλει στο στόμα του τη λέξη "Θεία Δίκη", κινδυνεύει να τον πουν ανθέλληνα, προκλητικό "αντί-πατριώτη", εχθρό του μπάσκετ, κλπ.,κλπ.
Για την ΟΙΚΤΡΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Γιώργου Βασιλακόπουλου ο οποίος διαφεντεύει τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ σε κάθε έκφανση, σε όλα τα ...μήκη και πλάτη της χώρας και της υδρογείου, δεκαετίες ολόκληρες, τσιμουδιά.
Αν ήτανε ο Σαρρής και η ΕΠΟ στη θέση του "πανίσχυρου άνδρα", "απόλυτου εξουσιαστή" του ελληνικού μπάσκετ, θα ζητούνταν τώρα το κεφάλι του στο πιάτο!
Δεν αρνείται κανείς ότι η Εθνική ποδοσφαίρου είχε "αποκρουστική" εικόνα στο άδειο Καραϊσκάκη. Αλλά να, π.χ., ένα στοιχείο, ένας παράγοντας που δεν τον "έπιασε" κανείς ή τον άγγιξαν ελάχιστοι: Η τιμωρία. Η απουσία του κόσμου, της βροντερής φωνής από το εναρκτήριο παιχνίδι των προκριματικών του Euro (κι αυτό προς γνώση και συμμόρφωση για το μέλλον).
Ο άχαρος ρόλος των διεθνών. Το παιχνίδι τους, στην έδρα τους, χωρίς τη ζεστασιά του γαλανόλευκου φάρου και το αγκάλιασμα του πατριωτικού φίλαθλου κοινού.
Δεν αποφεύγω να αναφερώ στον Ρανιέρι. Κάθε άλλο. Τι να πω παραπάνω όμως για τα αυτονόητα σφάλματα του Ιταλού ομοσπονδιακού που τα βλέπει και ...η γιαγιά μου η μακαρίτισα, που δεν είχε ιδέα από μπάλα!
Κακές επιλογές αρκετές. Καθυστέρηση στις αλλαγές, λάθη και εκεί, ακόμα και στην ανάθεση αρμοδιοτήτων. Ακραίος επιθετικός ο Διαμαντάκος!
"Ξέχασε" Αθανασιάδη, Λάζαρο και κάποιους ακόμα φορμαρισμένους και με παραπάνω παιχνίδια με την Εθνική από Μάνταλο κλπ.
Γιατί signore Ranieri δεν παίζαμε φιλικό που να ενδείκνυται για τόσους και τέτοιους πειραματσμούς. Με "εγκλήματα" στη σύνθεση της μεσαίας γραμμής, τη ραχοκοκκαλιά της ομάδας! Τι άλλο να λέμε τώρα;
Ταριχευμένοι και μούμιες
Ανάθεμα όμως στον προπονητή ...με τη μία; Όπως κάποτε στον Ότο που έπαθε συντριβή στη Φινλανδία, φρέσκος ακόμα στον εθνικό πάγκο! Όπως και στον Σάντος εδώ που τα λέμε, ο οποίος κατοικούσε ήδη από πριν τόσα χρόνια στην Ελλάδα, γνώριζε συνθήκες και νοοτροπία και παρόλα αυτά είχε φέρει ισοπαλία με τη Γεωργία στο Φάληρο και άκουγε τα "σχολιανά" του. Λίγη υπομονή δε βλάπτει. Η πίστωση χρόνου στο νέο εκλέκτορα, στον κάθε προπονητή, είναι προαπαιτητέα.
Όπως και δεν ανέχομαι, στην πρώτη ευκαιρία να χύνουν το συλλογικό τους δηλητήριο στην πλάτη της Εθνικής και του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι θιασώτες και υποστηρικτές του παρελθόντος.
Γιατί μου δόθηκε η εντύπωση ότι χάσαμε από τη Ρουμανία, ήμασταν τόσο κακοί, επειδή ...απουσίαζαν ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης από τον αγωνιστικό χώρο και ...ο Τάκης ο Φύσσας από το επιτελείο της ΕΠΟ! Τέτοιες αιτιάσεις και ισχυρισμοί (πολύ) δυστυχώς δεν είναι καν για να ...γελάμε. Είναι για ...να κλαίμε.
Τι να κάνουμε δηλαδή τώρα; Τι κάνουν παντού, τι συμβαίνει παγκοσμίως σε ανάλογες περιπτώσεις που έρχεται η "συνταξιοδότηση" κάποτε;
Να τους ...ταριχεύσουμε να ΄χουμε να τους θυμόμαστε;
Παίκτες-ηγέτες (σαν τον Καραγκούνη ναι, σαν τον Κατσουράνη όχι) δεν τους κάνεις ...μούμιες. Αναδιπλώνεσαι και προχωράς στην επόμενη φουρνιά. Βγάζεις τους διαδόχους τους. Εφόσον υπάρχουν. Που θα υπάρχουν αλλά πρέπει να τους δοθούν οι ευκαιρίες και χρειάζεται το πλήρωμα του χρόνου.
Θα πάμε στη Γαλλία. Έτσι κι αλλιώς κλασικά και πάντα ...τρέχουμε, ιδρώνουμε, ανησυχούμε, το κάνουμε ντέρμπι και ...θέμα το πράμα. Του δίνουμε σασπένς διότι χωρίς δαύτο, δεν ...ζούμε.
Είπαμε: Στον ελληνικό αθλητισμό οι πραγματικές δυνατότητες έχουν αποδειχθεί όταν η πλάτη ...τρίβεται στον τοίχο...
Γι΄ αυτό αφήστε το Ρανιέρι, την ΕΠΟ, τον Σαρρή και τον Φύσσα, τους διεθνείς στην άκρη της "μικρό-συλλογικής" και ανακαλύψτε το ορατό, το υπαρκτό (και ομοούσιο όμως...) μέλλον.
Του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όπως και του ελληνικού μπάσκετ...
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου