H διαφορά της Εθνικής μπάσκετ από του ποδοσφαίρου...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος εξηγεί γιατί η οδυνηρή ήττα ήταν αυτή στην Ισπανία, αλλά η ανησυχητική ήττα ήταν αυτή στο Φάληρο και επιμένει ότι άλλο οι ομάδες κι' άλλο αυτοί που της διοικούν...  

Η οδυνηρή ήττα, αυτή που δεν διορθώνεται, αυτή που έστειλε την ομάδα πίσω στο σπίτι νωρίς, ήταν η ήττα της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Το καθοριστικό, το κρίσιμο ματς, αυτό που θα διέγραφε ότι είχε συμβεί πριν (θετικό ή αρνητικό) ήταν το πρώτο νοκ άουτ ματς στη φάση των 16... Αυτό όλοι το ξέραμε πριν καν η ομάδα φτάσει στην Ισπανία. Περισσότερο από τον καθένα το ήξερε η ίδια η ομάδα.

ADVERTISEMENT

Δεν τα κατάφερε. Δεν άντεξε το βάρος και την πίεση, αλλά αυτό που της συνέβη δεν μπορεί να σβήσει ότι προηγήθηκε. Αυτή η ομάδα έχει ταλέντο και ποιότητα και μας το έδειξε με όλους τους τρόπους. Εχει όμως κι' ένα πρόβλημα που πρέπει να το λύσει στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Ενα πρόβλημα που δεν παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Ισπανία. Τώρα τελευταία, το κρίσιμο, το καθοριστικό, το μεγάλο ματς, αυτή η ομάδα έχει πάψει να το κερδίζει. Αυτό είναι κάτι που προκαλεί μία ανησυχία, αλλά διορθώνεται με την ωρίμανση και την εμπειρία που δεν έχουν αρκετά από αυτά τα παιδιά.

Οδυνηρή μεν, αλλά νομίζω όχι ανησυχητική αυτή η ήττα της Εθνικής μπάσκετ σε σχέση με το αύριο, την επόμενη ημέρα. Αρκεί να μην υπάρξει πανικός και ξηλωθεί ξανά ότι φτιάχτηκε. Και αρκεί να υπάρξει αιτιολόγηση της ήττας και αυτοκριτική και να μην μείνουμε στο απλό “ήταν μία κακή βραδιά...”.

Λίγη ώρα αργότερα την ήττα γνώριζε και η Εθνική ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν λιγότερο οδυνηρή από αυτήν της ομάδας του μπάσκετ. Αυτό το... λάθος διορθώνεται. Και χρόνος υπάρχει και πολλά ματς για να διορθωθεί. Δεν συμφωνώ με όσους είπαν (“δεν τρέχει τίποτα, δεν πειράζει, στη Γαλλία θα πάμε σίγουρα”), αλλά το λάθος διορθώνεται. Σε επίπεδο Εθνικών ομάδων η ισοπαλία όχι ή ήττα, σε φιλικό, όχι σε επίσημο, πειράζει. Πρώτον γιατί σου αφαιρεί βαθμούς και άρα την δυνατότητα καλών κληρώσεων, δεύτερον κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την πρόκριση. Δηλαδή αν στις αρχές του επόμενου μήνα στη Φινλανδία παίξουμε όπως με την Ρουμανία πόσο δύσκολο είναι να χάσουμε;

Το ανησυχητικό για την Εθνική ποδοσφαίρου όμως είναι άλλο. Η ατμόσφαιρα που αναβλύζει από την ομάδα δεν είναι καθόλου καλή. Αντί οι παίκτες να χαρούν που βρέθηκαν ξανά μαζί σχεδόν δύο μήνες μετά την μεγάλη στιγμή τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έβλεπες προβληματισμένα και ανήσυχα πρόσωπα. Οχι δεν έχασαν την αγάπη τους και την διάθεσή τους για αυτήν την ομάδα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Φοβάμαι ότι έχασαν την εμπιστοσύνη τους για αυτό που θα ακολουθήσει και κυρίως ανησυχούν για το αν έχει χαθεί αυτό που υπήρχε...

Ο Ρανιέρι (πολύ λογικά) ψάχνεται. Ψάχνει να μάθει χαρακτήρες, φυσιογνωμίες, αγωνιστικά προσόντα του καθενός και φυσικά μειονεκτήματα. Δεν ξέρει και δεν μπορεί να μάθει 25 παίκτες επειδή τους είδε πριν τους καλέσει μία φορά από κοντά κι' άλλες δύο τρεις σε βίντεο. Δυσκολεύεται να καταλάβει γιατί ο Διαμαντάκος δεν είναι αριστερό εξτρέμ και το δοκιμάζει... Μόνο που το ματς με τη Ρουμανία δεν ήταν φιλικό για να κάνει... δοκιμές (αλήθεια γιατί δεν παίξαμε φιλικό πριν το ματς με τους Ρουμάνους ενώ είχαμε και την δυνατότητα και τις ημερομηνίες να το κάνουμε, κανείς δεν ξέρει), αλλά ήταν ένα καθοριστικό ματς για την πρόκριση.

Οπως έγραψα και πρόσφατα σε αυτή τη γωνιά ο Ρανιέρι θέλει χρόνο και στήριξη. Αλλά στήριξη δεν σημαίνει αυτό που κάνει η ΕΠΟ. Στήριξη δεν είναι το “έχουμε μεγάλο προπονητή ας κάνει ότι καταλαβαίνει”, αυτό είναι “άστον να βγάλει το φίδι από την τρύπα μόνος του. Εμείς το χρέος μας το κάναμε...”. Μόνο που ο Ρανιέρι δεν είναι προπονητής συλλόγου για να έχει την δυνατότητα να έχει κάθε μέρα για δύο μήνες τους παίκτες στη διάθεσή του, να κάνει πέντε φιλικά και μία ολόκληρη κανονική προετοιμασία για να καταλάβει. Ο Ρανιέρι πρέπει μέσα από τέσσερις πέντε προπονήσεις να τα καταλάβει όλα. Δεν γίνεται, είναι απλό...

Οπως δεν γίνεται η Εθνική να ξαναγίνει πεδίο δράσης διαφόρων μάνατζερ που αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι του προπονητή ή της ομοσπονδίας και αρχίζουν το όποιου είδους νταραβέρι με τους παίκτες. Το έλλειμμα ενός ανθρώπου που θα γεφυρώσει την απόσταση μεταξύ προπονητή και παικτών είναι φανερό και δεν έχει να κάνει με τον Φύσσα που έφυγε, όσο με τον... κανέναν που ήρθε.

Ολα αφημένα στην τύχη τους, από τον Σαρρή που για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται λίγος και επικίνδυνος όπως σε τόσα και τόσα θέματα. Και επειδή ακριβώς είναι λίγος και επικίνδυνος εμφανίζονται και τα... παρατράγουδα του τύπου θέλουμε να χτυπήσουμε το γαϊδούρι και βαράμε το σαμάρι. Ο ΠΑΟΚ εξέφρασε και με επίσημη διαρροή και με επίσημη ανακοίνωση την δυσαρέσκειά του που μπήκε αλλαγή ο Διαμαντάκος και όχι ο Αθανασιάδης. ΚΩΜΙΚΟ και ξεκάθαρο δείγμα ότι το πράγμα υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να ξεφύγει...

Προσωπικά πριν από το ματς έγραφα εδώ στο gazzetta ότι με βάση τα όσα έχουμε δει ο Κλάους πρέπει να είναι βασικός και όχι ο Μήτρογλου και εξακολουθώ να το πιστεύω. Οπως επίσης εκτιμώ ότι ήταν γκάφα του Ρανιέρι η χρησιμοποίηση του Διαμαντάκου ως αριστερό χαφ. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να βγει ανακοίνωση δυσαρέσκειας γιατί δεν έπαιξε ένας παίκτης στην Εθνική από ένα σύλλογο, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Φανταστείτε πόσο γελοίο θα μας φαίνονταν και θα ήταν, η Ελλάς Βερόνα να δημοσιοποιήσει την δυσαρέσκειά της που αγωνίστηκε βασικός ο ανέτοιμος Σαμαράς ή ο Σαλπιγγίδης και όχι ο δικός της Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Τι σημασία έχει αν τα ποδοσφαιρικά επιχειρήματα θα της έδιναν δίκιο, η κίνηση θα σχολιάζονταν ως ανέκδοτο... Οπως ανάλογα ανέκδοτα στην Ελλάδα έχουν υπάρξει στο πρόσφατο παρελθόν από τον Ολυμπιακό για την μη κλήση του Αβράαμ στην Εθνική ή την μη συμμετοχή του Μανωλά στην αρχική ενδεκάδα, κ.ο.κ. Διότι δεν πρόκειται για προνόμιο του ΠΑΟΚ στην βλακεία, αλλά για τακτική όλων των ελληνικών συλλόγων κορυφής.

Ολα αυτά λοιπόν είναι που καθιστούν την ήττα από τους Ρουμάνους ανησυχητική και στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι ο Ρανιέρι θα αντιληφθεί γρήγορα τι συμβαίνει και θα λύσει το πρόβλημα τώρα που είναι νωρίς, διότι διαφορετικά ο ίδιος θα... καεί στη συνείδηση των ποδοσφαιριστών ως ένας προπονητής που εκτελεί εντολές και η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου θα επιστρέψει στις εποχές που με πολύ κόπο και προσπάθεια άφησε πίσω της πριν από 12 χρόνια...

Υ.Γ. Επί προσωπικού που λένε...

Παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες πολλών δεν αλλάζω άποψη για το... ανήθικο της συμμετοχής της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντομπάσκετ. Ναι ήταν νόμιμο, ή νομότυπο ότι θέλετε πείτε, το να πάρουμε wild card, ναι το έχουν κάνει κι' άλλοι, αλλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο βρεθήκαμε όχι γιατί το κατακτήσαμε μέσα στο παρκέ, αλλά γιατί πληρώσαμε 800 χιλιάδες ευρώ για να το πετύχουμε. Και αυτό θα παραμένει μία κηλίδα στην Ιστορία αυτής της ομάδας που χάρη στις προσπάθειες των παικτών της εδώ και πολλά χρόνια έχει πετύχει πάρα πολλά για να έχει ανάγκη μία συμμετοχή σε ένα Παγκόσμιο από το... παράθυρο.

Αυτό προφανώς δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την προσπάθεια της ίδιας της ομάδας, του προπονητή και των παικτών στην Ισπανία. Εχει να κάνει με αυτούς που το αποφάσισαν και δη με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας. Το αν κάποιοι αυτή την κριτική (η οποία θα έπρεπε να γίνεται είτε κάναμε πέντε ήττες και τερματίζαμε τελευταίοι στον όμιλο, είτε παίρναμε το χρυσό μετάλλιο) την θεωρούν κόκκινη ή πράσινη προπαγάνδα ουδόλως με απασχολεί. Αλλωστε, μεταξύ μας, κόκκινοι και πράσινοι ξέρουν καλά ότι μεγάλο μέρος των όσων έχουν πετύχει σε συλλογικό επίπεδο στο μπάσκετ το οφείλουν στον Βασιλακόπουλο, τα σπουδαία προσόντα του ως παράγοντας, αλλά και τις... μεθόδους του. Οπότε, αν τώρα είναι σε καλό ή κακό φεγγάρι μαζί του μικρή σημασία έχει.

Οπως μικρή σημασία έχει αν χάρηκα ή στενοχωρήθηκα από τον αποκλεισμό της Εθνικής μπάσκετ. Οπως ξέρει ο Γιάννης Μπουρούσης η δουλειά του δημοσιογράφου, ο οποίος προφανώς και κρίνεται και μάλιστα πρέπει να κρίνεται με τον πιο αυστηρό τρόπο, δεν είναι να χαίρεται ή να απογοητεύεται με τις νίκες ή τις ήττες της εκάστοτε Εθνικής ομάδας. Τέλος για τους ελάχιστους (ευτυχώς) συναδέλφους που εξακολουθούν να έχουν την άποψη ότι η οποιαδήποτε Εθνική, είτε μπασκετική, είτε ποδοσφαιρική, είναι δικό τους κομμάτι ευθύνης ή τσιφλίκι τους και πεδίο διαμάχης με τους... απέναντι, για εκείνους τους ελάχιστους συναδέλφους που έκαναν την “προστασία” της “δικής μας Εθνικής” όχι απλώς επάγγελμα, αλλά επιστήμη, θα μου επιτρέψετε να απαντώ ότι μετά από 20 χρόνια στη δουλειά εξακολουθώ να μην έχω μπει ούτε μία φορά σε τσάρτερ Εθνικής ποδοσφαίρου ή Εθνικής μπάσκετ με έξοδα της Ομοσπονδίας. Οταν αποφασίσω να το κάνω θα σας ενημερώσω, μάλλον θα το καταλάβετε, γιατί θα γράφω διαφορετικά...

*Πηγή: gazzetta.gr*