Μια ταινία για το κασκώλ!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για μια ελληνική ταινία μικρού μήκους, που είναι γραμμένη και σκηνοθετημένη από έναν “κανονικό” ποδοσφαιρόφιλο, ο οποίος κυνηγά το όνειρό του.  

Περίπου οκτώ μήνες πίσω, όταν ο Χρήστος Στάμος μου έστειλε ένα μήνυμα στο facebook για να με ρωτήσει σχετικά με το πώς θα μπορούσε να βρει αντικείμενα ΑΕΚ της δεκαετίας του '80 για μια ταινία μικρού μήκους που γυρίζει έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται, μετά από τον ψηφιακό διάλογό μας, τον “ακόμη ένας που θα προσπαθήσει, δεν θα βρει λεφτά και θα τα παρατήσει” καημό μου. Δεκαετίες τώρα με στεναχωρεί που το σινεμά δεν βρίσκει νόημα ή εμπορικούς/επιχειρηματικούς λόγους να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και να επικοινωνήσει με την πλατιά μάζα των Ελλήνων που το αγαπούν. Οπως άλλωστε με στεναχωρεί που πολλές τέχνες αφήνουν τον ομαδικό αθλητισμό έξω από τα πεδία τους, επειδή τον έχουν ταυτίσει με τους κάφρους, τα στημένα και όλα τα άλλα τοξικά που έχει μέσα του. Θυμάμαι πάντοτε ποια ήταν η αντιμετώπιση της οποίας είχε τύχει ένα μυθιστόρημα που είχα γράψει το 2009 από ένα μέρος της κοινωνίας των κριτικών βιβλίου. Δεν ήθελαν να το διαβάσουν μόνο επειδή μιλούσε για ποδόσφαιρο.

ADVERTISEMENT

Αυτή η περιθωριοποίηση που τρώει από τους “κουλτουριάρηδες” το ποδόσφαιρο είναι και μια από τις εξηγήσεις για την σημερινή διεισδυτικότητά του στις μάζες, που είναι μικρότερη ειδικά σε αυτές που έχουν υψηλής ποιότητας ψυχαγωγικές προτιμήσεις. Ενα μέρος των Ελλήνων το αφήνουν έξω από τις ψυχαγωγικές προτιμήσεις τους επειδή το αντιλαμβάνονται ως “δεύτερο”, διότι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον που συμπεριφέρεται απαξιωτικά προς το ποδόσφαιρο ή που το φοβάται επειδή “φτιάχνει αλήτες”.
Μ' όλα αυτά στο κεφάλι μου, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν στο inbox μου έφτασε το νέο μήνυμα του Χρήστου. Η ταινία του όχι απλώς ολοκληρώθηκε, αλλά έχει ήδη προβληθεί σε ένα φεστιβάλ (5ο Διεθνές Φεστιβάλ Πελοποννήσου), και μάλιστα πήρε και το πρώτο της βραβείο, αυτό της καλύτερης σπουδαστικής ταινίας. Σπουδαστικής; Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος για να σου διηγηθώ αυτή την ιστορία: στα 40+ του, ο Χρήστος, που επί δεκαετίες εργαζόταν ως εικονολήπτης σε έναν τηλεοπτικό σταθμό, αποφάσισε να πει όχι στις “ατομικές συμβάσεις” και να κυνηγήσει το όνειρό του: σπούδασε σκηνοθεσία και σήμερα επιχειρεί να ζήσει κάνοντας το μεράκι του.
Στην ταινία “Το κασκώλ”, ο Χρήστος, που έχει γράψει και το σενάριο, διηγείται μια ιστορία για την σχέση πατέρα – γιου. Και την ακουμπά πάνω στο ποδόσφαιρο. Με συνέπεια να ακουμπά κι εμένα και – φαντάζομαι – και σένα, αφού αρκετές από τις εικόνες θα σου θυμίσουν τα παιδικά σου χρόνια.
Δεν έγραψα αυτό το σημείωμα για να μιλήσω για το περιεχόμενο της ταινίας, αλλά κυρίως για να αποτυπώσω με λέξεις τη χαρά μου, που πηγάζει από δύο διαπιστώσεις: ότι έχει νόημα να επιμένεις ότι το ποδόσφαιρο, ακόμη και το ελληνικό, είναι μια βάση για να επικοινωνήσουν οι “κανονικοί” άνθρωποι, και όχι μόνο αυτοί που παρουσιάζονται ως “τυπικοί ποδοσφαιρόφιλοι”, και συνεπώς θα είχε νόημα να ασχοληθεί μαζί του και το σινεμά. Και ότι έχει νόημα να μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου μέσα από την προσπάθεια να κυνηγάς τα παιδικά όνειρά σου. Ο Χρήστος δεν έγινε πλούσιος σε χρήμα. Πιθανόν να μην καταφέρει ποτέ να βγάλει τα έξοδα της ταινίας, για να πληρώσει όσους “του έβαλαν πλάτη” και εργάστηκαν δίχως να πληρωθούν. Νομίζω όμως ότι έχει ήδη αρχίσει να πλουτίζει σε συναισθήματα, με τα όσα ακούει και διαβάζει από αυτούς που βλέπουν την ταινία.
Αν θέλεις να δεις την ταινία, πάτα εδώ και χρησιμοποίησε τον κωδικό: kaskol.

*Πηγή: gazzetta.gr*