Σαν χαλασμένο γιαούρτι!!

O Νίκος Παπαδογιάννης δεν ξεγελιέται από τη νίκη του απογοητευτικού Ολυμπιακού επί της Λαμποράλ.

Ο Ολυμπιακός που εμφανίστηκε απέναντι στη Λαμποράλ ήταν μία ομάδα σοκαρισμένη. Σοκαρισμένη επειδή έχασε ένα «αιώνιο» ντέρμπι που θεωρούσε δικό της, σοκαρισμένη επειδή ηττήθηκε από τους λεβεντόγερους της Νέας Κηφισιάς, σοκαρισμένη επειδή έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης των οπαδών της, σοκαρισμένη που υποχρεώνεται να κολυμπήσει στα βαθιά χωρίς το σωσίβιο ενός καταξιωμένου προπονητή.

ADVERTISEMENT

Σοκαρισμένη, επειδή δεν είναι Ολυμπιακός, αλλά το φάντασμά του. Μηδέν οξέα, χαμηλά λιπαρά και χωρίς γλουτένη. Σαν γιαούρτι που ξεχάστηκε στο ψυγείο.
Τουλάχιστον, αυτός νίκησε.
Οι Ισπανοί ήρθαν στην Αθήνα για να χάσουν και κόντεψαν να φύγουν θριαμβευτές. Εβλεπαν την εικόνα του Ολυμπιακού, ιδίως του αγνώριστους Σπανούλη, και δεν πίστευαν στην τύχη τους. Προδόθηκαν εν τέλει από τον δικό τους χαμηλό δείκτη ποιότητας. Δεν νομίζω ότι είναι καλύτερη η κούτσα-κούτσα από τη χθεσινή Μπάγερν.
Για να νικήσει ο Ολυμπιακός αυτόν τον χλιαρό αντίπαλο, υποχρεώθηκε να καταφύγει σε «old skool» αρχές: άμυνα γιατί χανόμαστε. Eπί 40 λεπτά.
Ο Μίλαν Τόμιτς κοίταξε στον πάγκο του και θυμήθηκε ότι έχει στη διάθεσή του τον καλύτερο αμυντικό της περυσινής Ευρωλίγκας.
Ο Μπράιαντ Ντάνστον θα αναρωτιέται τι έκανε κι έχασε τη θέση του βασικού από έναν σέντερ κατά τεκμήριο κατώτερό του (Χάντερ). Στο β’ ημίχρονο του αποψινού αγώνα πήρε το χρίσμα και το δικαίωσε με την απόδοσή του: 10 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα, 2 τάπες, συχνά ήταν μία άμυνα μόνος του.
Δίπλα του διακρίθηκε εξίσου (αν όχι περισσότερο) ο επίσης ξεχασμένος Δημήτρης Αγραβάνης, του οποίου τα 22 λεπτά έδωσαν στον Ολυμπιακό +12 πόντους, έναντι -6 στο αντίστοιχο διάστημα του Πέτγουεϊ. Επαιξε μάλιστα τραυματίας, αλλά ο αγώνας του ταίριαζε γάντι.
Ο τρίτος σωματοφύλακας της άμυνας ήταν ο Βαγγέλης Μάντζαρης, αυτός που περιμέναμε στο Μουντομπάσκετ αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ηρεμος και με μυαλό ξυράφι. Και ο τέταρτος, ο …Ντ’Αρτανιάν, ο Ματ Λοτζέσκι με τα 4 κλεψίματα και με το σταθερό χέρι.
Δεν ξέρω πάντως αν θα γύριζε το παιχνίδι χωρίς το οργιαστικό τρίλεπτο του Κώστα Σλούκα μετά το 40-43. Ένα τρίποντο και 3 απανωτές ασίστ από τον Θεσσαλονικιό έκοψαν τη φόρα των Βάσκων.
Ο Ολυμπιακός νίκησε επειδή κράτησε τη Λαμποράλ στους 57 πόντους. Στην άλλη άκρη του γηπέδου, το αγκομαχητό τσάκιζε κόκκαλα και νεύρα. Ο Αργεντινός σπήκερ που είχα στ’αυτιά μου μιλούσε διαρκώς για «errores infantiles», λάθη νηπιακά. Επιεικής μου φάνηκε.
Ακόμα και όταν έφεραν τον αγώνα στα μέτρα τους, μετά το 56-55, οι «κόκκινοι» επιδόθηκαν σε έναν ακατανόητο διαγωνισμό μακρυνού (αχρείαστου) σουτ, λες και ήθελαν να παίξουν με τη φωτιά.
Αστόχησαν σε τέσσερα συνεχόμενα στο φινάλε (Σπανούλης, Μάντζαρης, Λοτζέσκι, ξανά Σπανούλης), αλλά κυνήγησαν τις φάσεις και κέρδισαν τα επιθετικά ριμπάουντ που έγιναν ασπίδα προστασίας, όπως ακριβώς συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στη Βαλένθια.
Οι Αγγελόπουλοι παρακολουθούσαν τον αγώνα φαρμακωμένοι, σαν να ζούσαν ξανά και ξανά τις δύο κατραπακιές των βορείων προαστίων. Από τη μέρα που ο Ολυμπιακός απέσπασε την ήττα μέσα από τα δόντια της νίκης στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τα μαύρα πανιά παραμένουν μεσίστια στον ιστό του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας.
Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του δύο απανωτά ταξίδια (Λιθουανία, Σερβία), αλλά και μία σημαντική απόφαση στο καρνέ του. Θα συνεχίσει με προπονητή τον Τόμιτς ή θα κινήσει γη και ουρανό για να τοποθετήσει κάποιον φτασμένο στο τιμόνι;
Οι δύο νίκες επί των ισπανικών ομάδων και ο βατός Όμιλος προσφέρουν τη δυνατότητα για κάθε λογής ελιγμό. Εάν επιλεγεί νεοσύλλεκτος, θα έχει αρκετό χρόνο για να περάσει τις ιδέες του στην ομάδα. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον Τόμιτς, που παρακολουθεί στωικά τις εξελίξεις.
Κάτι μου λέει, ότι -όχι άδικα- θα ζητηθεί (αν δεν ζητήθηκε ήδη) και η γνώμη τρίτου προσώπου. Αυτού που όλοι καταλαβαίνετε.

*Πηγή: gazzetta.gr*