To
αεροπορικό εισιτήριο, Αθήνα-Ζάγκρεμπ-Παρίσι-Αθήνα στις 3-11-21
Σεπτεμβρίου, με ενδιάμεσο σταθμό το Βελιγράδι για να μας ποτίσει η αύρα
του 2005, κοστίζει 256,71 ευρώ.
Το ξέρω, διότι μόλις το αγόρασα. Εκλεισα και εισιτήρια με το φτερωτό TGV από και προς τη Λιλ (κοντά στα βελγικά σύνορα), αλλά και δωμάτια στις δύο πόλεις που θα φιλοξενήσουν την Εθνική και το όνειρό της. Τώρα που είναι ακόμα φτηνά, πριν τις σκεπάσει το τσουνάμι της αισχροκέρδειας.
Απομένει να πληρώσει και δώρο Χριστουγέννων ο εκδότης που επιμένει να κρατάει κλειδαμπαρωμένη την «Ελευθεροτυπία», ώστε να αποπληρώσω έγκαιρα στο τέλος του μήνα την πιστωτική κάρτα που αγόγγυστα φορτώθηκε τα βάρη.
Το ετήσιο, ζωογόνο ταξίδι στο πλευρό της Εθνικής μπάσκετ είναι αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση –στην πραγματικότητα ευχαρίστηση- στο προσωπικό μου καλεντάρι, είτε υπάρχει χορηγός είτε όχι. Τα τελευταία χρόνια, το «όχι» είναι συχνό φαινόμενο, αν και πέρυσι η Gazzetta έδωσε τη λύση.
Σε τσάρτερ της χαράς, πάντως, ούτε μπήκα ποτέ ούτε σκοπεύω να μπω. Ο καθένας μας έχει και τις δικές του κόκκινες γραμμές. Ευτυχώς, η τσέπη αντέχει ακόμη τυχόν απώλειες. Αλλωστε, η Εθνική συμβολίζει το ευ ζην. Και η ντόλτσε βίτα είθισται να πληρώνεται αναλόγως – και ευχαρίστως.
Το ταξίδι μου, καλά να είμαστε μέχρι τότε, έχει ημερομηνία λήξης την 21η Σεπτεμβρίου, δηλαδή την επομένη του τελικού. Στο Μουντομπάσκετ, αντίθετα, είχα αφήσει ανοιχτή την επιστροφή από τη Μαδρίτη. Ετρεμα το νοκ-άουτ παιχνίδι όπως ο διάολος το λιβάνι, δικαίως όπως αποδείχθηκε.
Αυτή τη φορά, αισθάνομαι πιο αισιόδοξος. Η ομάδα μας έχει βάλει το νερό στο αυλάκι, ενώ η... Μίνι Μάους χάρισε τα χαμόγελα που μας χρωστούσε η περυσινή κληρωτίδα των μουστρούφηδων Ισπανών.
Ο Φώτης Κατσικάρης χαμογελούσε ολόκληρος την ώρα που μελετούσε την αγκύλη σήμερα το απόγευμα στο Παρίσι. «Είναι πιο βολική η σύνθεση των δικών μας Ομίλων», έλεγε. Και δεν εννοούσε μόνο τους πρώτους 5 αγώνες.
Μόλις είδα την Εθνική μας τοποθετημένη κάτω από το γράμμα C, πίσω από Κροάτες και Σλοβένους, έστρεψα αμέσως την προσοχή μου στο D, όπου τα δώρα έπεφταν κατά ριπάς: Ουκρανία, Εσθονία, Λεττονία, Τσεχία, Βέλγιο.
Μόνο η Λιθουανία μπορεί να θεωρηθεί θηρίο, αλλά ούτε αυτή προκαλεί τρόμο, όπως π.χ. η Γαλλία ή η Ισπανία. Με μία από αυτές τις 5+1 θα συγκρουστεί η ελληνική ομάδα στη Λιλ, στο νοκ-άουτ της 12ης ή 13ης Σεπτεμβρίου.
(Ναι, πετάμε από Ζάγκρεμπ για Παρίσι στις 11 Σεπτεμβρίου. Για δες ημερομηνία που διαλέξαμε, για ταξίδι! Κάποιοι φίλοι, πάντως, θα ξεκινήσουν από Ελλάδα με αυτοκίνητο και ...όπου τους βγάλει.)
Ξέρω τι θα μου πείτε. Και ομολογώ ότι έχετε δίκαιο. Οφείλουμε να ασχοληθούμε πρώτα με τις ομάδες του Ζάγκρεμπ, αρχής γενομένης από τη, FYROM που θα μας περιμένει στην πρεμιέρα με τις κάννες καπνισμένες. Και Κροατία και Σλοβενία, βαλκανικοί αγώνες εις τριπλούν με το πλεονέκτημα της εξέδρας να ανήκει στους απέναντι. Ευτυχώς, οι Σέρβοι έμειναν μακριά μας.
Τη Γεωργία των Σανικίτζε, Πατσούλια, Σενγκέλια, Χίκμαν, Μαρκοϊσβίλι και Σερμαντίνι, αδύναμη τη θεωρούν μόνο όσοι κρίνουν τα βιβλία από το εξώφυλλο. Με φόβο ψυχής αφήνω στην άκρη την Ολλανδία, χωρίς να ξεχνώ το χουνέρι που μας σκάρωσαν οι Φινλανδοί στο Κόπερ. Και σπεύδω να προσθέσω, ότι, από τους «απέναντι», η Ουκρανία τουλάχιστον είναι στο ίδιο επίπεδο με τη δική μας ομάδα, όταν αυτή είναι στις κακές της.
Αυτό είναι το κλειδί του Ευρωμπάσκετ 2015. Οι καλές και οι κακές της Εθνικής μας.
Ο Γιώργος Πρίντεζης επισήμανε σωστά, μέσω του ΟΤΕ TV, ότι θα ήταν προτιμότερη για τη σημερινή μας ομάδα να έπαιζε το β’ φάση με σύστημα Ομίλου, χωρίς νοκ-άουτ αγώνες. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά πιστεύω ότι έχουν γνώση πλέον οι φύλακες. Η Εθνική έδειξε να γυρίζει σελίδα πέρυσι, μολονότι παρουσιάστηκε με καθοριστικής σημασίας απουσίες (Σπανούλη, Κουφό, Περπέρογλου κ.α.).
Παίκτες που στη Σεβίλλη και στη Μαδρίτη εμφανίστηκαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο, πλησιάζουν πλέον στην ωριμότητά τους, ο καθένας με διαφορετικά επιχειρήματα: Παπανικολάου, Αντετοκούμπο, Σλούκας και άλλοι.
Η γραμμή των φόργουορντ είναι ίσως η καλύτερη στην Ευρώπη (με Καϊμακόγλου, Πρίντεζη, Φώτση κ.α.), ενώ η περιφερειακή ελπίζει στη συμμετοχή των Σπανούλη και Καλάθη για να συνδυάσει ταλέντο, προσωπικότητα και φλόγα.
Απομένει να στελεχωθεί αντάξια το τρίο των φουνταριστών, με δύο ικανούς παραστάτες δίπλα στον σημαιοφόρο τον Μπουρούση. Αμφιβάλλω αν υπάρχει πια δίαυλος επικοινωνίας με τον Κουφό, που μάλιστα παντρεύεται στα μέσα Ιουλίου («θα τον ακούσουμε αλλά δεν θα τον παρακαλέσουμε», είπε ο Κατσικάρης), αλλά μπορώ να σκεφτώ και άλλες λύσεις για τη θέση του σέντερ, με πρώτη τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Δεν χρειάζεται να είναι δεινόσαυρος το «πεντάρι» μας.
Προσπαθώ να πω ότι η πλήρης Εθνική Ελλάδας του 2015 είναι ομάδα για μετάλλιο, ακόμα και χρυσό αν της πάνε όλα δεξιά. Κάθε απουσία θα είναι και μία τσεκουριά στο κορμί της, αλλά θα χρειαστούν πολλές τέτοιες για να την κατεδαφίσουν.
Την έχω δει όρθια και καμαρωτή, τον έχω δει και ισοπεδωμένη. Δεν σκοπεύω να λείψω από το επόμενο ραντεβού με την «επίσημη αγαπημένη».
Το χρωστάμε, άλλωστε, στο Ζάγκρεμπ, εμείς οι παλιοί. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, όχι από την Αθήνα του 1987. Μέχρι το Ευρωμπάσκετ του ’89, όλοι, μηδέ ημών των ιδίων εξαιρουμένων, μας θεωρούσαν κομήτες.
Το ξέρω, διότι μόλις το αγόρασα. Εκλεισα και εισιτήρια με το φτερωτό TGV από και προς τη Λιλ (κοντά στα βελγικά σύνορα), αλλά και δωμάτια στις δύο πόλεις που θα φιλοξενήσουν την Εθνική και το όνειρό της. Τώρα που είναι ακόμα φτηνά, πριν τις σκεπάσει το τσουνάμι της αισχροκέρδειας.
Απομένει να πληρώσει και δώρο Χριστουγέννων ο εκδότης που επιμένει να κρατάει κλειδαμπαρωμένη την «Ελευθεροτυπία», ώστε να αποπληρώσω έγκαιρα στο τέλος του μήνα την πιστωτική κάρτα που αγόγγυστα φορτώθηκε τα βάρη.
Το ετήσιο, ζωογόνο ταξίδι στο πλευρό της Εθνικής μπάσκετ είναι αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση –στην πραγματικότητα ευχαρίστηση- στο προσωπικό μου καλεντάρι, είτε υπάρχει χορηγός είτε όχι. Τα τελευταία χρόνια, το «όχι» είναι συχνό φαινόμενο, αν και πέρυσι η Gazzetta έδωσε τη λύση.
Σε τσάρτερ της χαράς, πάντως, ούτε μπήκα ποτέ ούτε σκοπεύω να μπω. Ο καθένας μας έχει και τις δικές του κόκκινες γραμμές. Ευτυχώς, η τσέπη αντέχει ακόμη τυχόν απώλειες. Αλλωστε, η Εθνική συμβολίζει το ευ ζην. Και η ντόλτσε βίτα είθισται να πληρώνεται αναλόγως – και ευχαρίστως.
Το ταξίδι μου, καλά να είμαστε μέχρι τότε, έχει ημερομηνία λήξης την 21η Σεπτεμβρίου, δηλαδή την επομένη του τελικού. Στο Μουντομπάσκετ, αντίθετα, είχα αφήσει ανοιχτή την επιστροφή από τη Μαδρίτη. Ετρεμα το νοκ-άουτ παιχνίδι όπως ο διάολος το λιβάνι, δικαίως όπως αποδείχθηκε.
Αυτή τη φορά, αισθάνομαι πιο αισιόδοξος. Η ομάδα μας έχει βάλει το νερό στο αυλάκι, ενώ η... Μίνι Μάους χάρισε τα χαμόγελα που μας χρωστούσε η περυσινή κληρωτίδα των μουστρούφηδων Ισπανών.
Ο Φώτης Κατσικάρης χαμογελούσε ολόκληρος την ώρα που μελετούσε την αγκύλη σήμερα το απόγευμα στο Παρίσι. «Είναι πιο βολική η σύνθεση των δικών μας Ομίλων», έλεγε. Και δεν εννοούσε μόνο τους πρώτους 5 αγώνες.
Μόλις είδα την Εθνική μας τοποθετημένη κάτω από το γράμμα C, πίσω από Κροάτες και Σλοβένους, έστρεψα αμέσως την προσοχή μου στο D, όπου τα δώρα έπεφταν κατά ριπάς: Ουκρανία, Εσθονία, Λεττονία, Τσεχία, Βέλγιο.
Μόνο η Λιθουανία μπορεί να θεωρηθεί θηρίο, αλλά ούτε αυτή προκαλεί τρόμο, όπως π.χ. η Γαλλία ή η Ισπανία. Με μία από αυτές τις 5+1 θα συγκρουστεί η ελληνική ομάδα στη Λιλ, στο νοκ-άουτ της 12ης ή 13ης Σεπτεμβρίου.
(Ναι, πετάμε από Ζάγκρεμπ για Παρίσι στις 11 Σεπτεμβρίου. Για δες ημερομηνία που διαλέξαμε, για ταξίδι! Κάποιοι φίλοι, πάντως, θα ξεκινήσουν από Ελλάδα με αυτοκίνητο και ...όπου τους βγάλει.)
Ξέρω τι θα μου πείτε. Και ομολογώ ότι έχετε δίκαιο. Οφείλουμε να ασχοληθούμε πρώτα με τις ομάδες του Ζάγκρεμπ, αρχής γενομένης από τη, FYROM που θα μας περιμένει στην πρεμιέρα με τις κάννες καπνισμένες. Και Κροατία και Σλοβενία, βαλκανικοί αγώνες εις τριπλούν με το πλεονέκτημα της εξέδρας να ανήκει στους απέναντι. Ευτυχώς, οι Σέρβοι έμειναν μακριά μας.
Τη Γεωργία των Σανικίτζε, Πατσούλια, Σενγκέλια, Χίκμαν, Μαρκοϊσβίλι και Σερμαντίνι, αδύναμη τη θεωρούν μόνο όσοι κρίνουν τα βιβλία από το εξώφυλλο. Με φόβο ψυχής αφήνω στην άκρη την Ολλανδία, χωρίς να ξεχνώ το χουνέρι που μας σκάρωσαν οι Φινλανδοί στο Κόπερ. Και σπεύδω να προσθέσω, ότι, από τους «απέναντι», η Ουκρανία τουλάχιστον είναι στο ίδιο επίπεδο με τη δική μας ομάδα, όταν αυτή είναι στις κακές της.
Αυτό είναι το κλειδί του Ευρωμπάσκετ 2015. Οι καλές και οι κακές της Εθνικής μας.
Ο Γιώργος Πρίντεζης επισήμανε σωστά, μέσω του ΟΤΕ TV, ότι θα ήταν προτιμότερη για τη σημερινή μας ομάδα να έπαιζε το β’ φάση με σύστημα Ομίλου, χωρίς νοκ-άουτ αγώνες. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά πιστεύω ότι έχουν γνώση πλέον οι φύλακες. Η Εθνική έδειξε να γυρίζει σελίδα πέρυσι, μολονότι παρουσιάστηκε με καθοριστικής σημασίας απουσίες (Σπανούλη, Κουφό, Περπέρογλου κ.α.).
Παίκτες που στη Σεβίλλη και στη Μαδρίτη εμφανίστηκαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο, πλησιάζουν πλέον στην ωριμότητά τους, ο καθένας με διαφορετικά επιχειρήματα: Παπανικολάου, Αντετοκούμπο, Σλούκας και άλλοι.
Η γραμμή των φόργουορντ είναι ίσως η καλύτερη στην Ευρώπη (με Καϊμακόγλου, Πρίντεζη, Φώτση κ.α.), ενώ η περιφερειακή ελπίζει στη συμμετοχή των Σπανούλη και Καλάθη για να συνδυάσει ταλέντο, προσωπικότητα και φλόγα.
Απομένει να στελεχωθεί αντάξια το τρίο των φουνταριστών, με δύο ικανούς παραστάτες δίπλα στον σημαιοφόρο τον Μπουρούση. Αμφιβάλλω αν υπάρχει πια δίαυλος επικοινωνίας με τον Κουφό, που μάλιστα παντρεύεται στα μέσα Ιουλίου («θα τον ακούσουμε αλλά δεν θα τον παρακαλέσουμε», είπε ο Κατσικάρης), αλλά μπορώ να σκεφτώ και άλλες λύσεις για τη θέση του σέντερ, με πρώτη τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Δεν χρειάζεται να είναι δεινόσαυρος το «πεντάρι» μας.
Προσπαθώ να πω ότι η πλήρης Εθνική Ελλάδας του 2015 είναι ομάδα για μετάλλιο, ακόμα και χρυσό αν της πάνε όλα δεξιά. Κάθε απουσία θα είναι και μία τσεκουριά στο κορμί της, αλλά θα χρειαστούν πολλές τέτοιες για να την κατεδαφίσουν.
Την έχω δει όρθια και καμαρωτή, τον έχω δει και ισοπεδωμένη. Δεν σκοπεύω να λείψω από το επόμενο ραντεβού με την «επίσημη αγαπημένη».
Το χρωστάμε, άλλωστε, στο Ζάγκρεμπ, εμείς οι παλιοί. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, όχι από την Αθήνα του 1987. Μέχρι το Ευρωμπάσκετ του ’89, όλοι, μηδέ ημών των ιδίων εξαιρουμένων, μας θεωρούσαν κομήτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου