10. ΜΑΤΙΑΣ ΖΙΝΤΕΛΑΡ
Υπήρξε ο πρώτος μεγάλος αστέρας του ποδοσφαίρου που πρωταγωνίστησε σε διαφημιστικά σποτ στο ραδιόφωνο και διαφήμισε σε αφίσες από γλυκά μέχρι πορτοφόλια. Ηταν ο ηγέτης της Wunderteam (σ.σ.: Βούντερτιμ), της περίφημης Εθνικής Αυστρίας που ονομάστηκε «Ομάδα όνειρο» για το εκπληκτικό παιχνίδι της. Μαζί της ηττήθηκε στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1934 από τη μετέπειτα νικήτρια Ιταλία, ενώ στο επόμενο Μουντιάλ αναμενόταν ως μεγάλο φαβορί, αλλά δεν έπαιξε ποτέ, μιας και οι Γερμανοί λίγους μήνες νωρίτερα εισέβαλαν στην χώρα του.
Μισό χρόνο αργότερα βρέθηκε νεκρός. Επικρατεί η άποψη πως τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί. Αφού αρνήθηκε να παίξει με τα χρώματα τους, τους έβαλε γκολ σε ένα φιλικό που είχε συμφωνηθεί να λήξει 1-1. Οι Αυστριακοί νίκησαν (2-0) και εκείνος πανηγύρισε έξαλα μπροστά στον Χίτλερ που βρισκόταν στο γήπεδο. Λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του. Ηταν μόλις 35 ετών και είχε υπηρετήσει για 15 χρόνια την Αούστρια Βιέννης. Στην κηδεία του βρέθηκαν πάνω από 70.000 κόσμου, μεταξύ αυτών και οπαδοί της αντιπάλου Ραπίντ που πήγαιναν και στο γήπεδο για να τον θαυμάζουν. Ηταν ο πιο τεχνίτης παίκτης που είχε δει το άθλημα πριν από την εμφάνιση του Πελέ.
9. ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ
Το 1999 οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα τον ανακήρυξαν ως τον κορυφαίο της ιστορίας τους (επισήμως παραμένει ακόμα). Στους Μπλαουγκράνα βρέθηκε για μία δεκαετία (1951-'61) ως πρόσφυγας από την Ουγγαρία και έβαλε 243 γκολ σε 329 ματς). Ηταν τέτοια η τρέλα των Καταλανών για το αντίπαλο δέος του Αλφρέδο Ντι Στέφανο που γέμιζαν το τότε γήπεδο της Μπάρτσα «Λες Κορτς» (60.000) και απ' έξω έμεναν άλλοι τόσοι. Για χάρη του λοιπόν λέγεται πως δόθηκε η εντολή για την κατασκευή του «Καμπ Νόου» του μεγαλύτερου γηπέδου της Ευρώπης. Την εποχή της μεγάλης Ρεάλ των Ντι Στέφανο-Πούσκας, ο Κουμπάλα οδήγησε τη Μπάρτσα σε τέσσερα πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα, δύο Εκθέσεων (1958, 1960 πρόδρομος του UEFA). Θεωρείται ο καλύτερος στις εκτελέσεις φάουλ πριν την εμφάνιση των Ζίκο, Πλατινί και μπορούσε να σκοράρει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Είναι ο μοναδικός στον κόσμο που έχει αγωνιστεί με τρεις διαφορετικές Εθνικές ομάδες ( Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ισπανία).
8.ΤΖΙΟΥΖΕΠΕ ΜΕΑΤΣΑ
Το ότι η Ιντερ έδωσε το όνομα του στο γήπεδο της (όταν αγωνίζεται η Μίλαν ονομάζεται «Σαν Σίρο») δεν είναι τυχαίο. Σε 13 χρόνια καριέρας (1927-'40) με τους Νερατζούρι έσπασε όλα τα κοντέρ, μετρώντας 245 γκολ σε 365 αγώνες (έπαιξε για λίγο και σε Μίλα, Γιουβέντους). Στην Ιταλια κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο, αλλά ήταν τα όσα έκανε με την Εθνική (33 γκολ σε 53 ματς και δεύτερος σκόρερ μετά τον Τζίτζι Ρίβα) που τον κατέστησαν θρύλο. Υπήρξε ο σημαντικότερος προπολεμικός ποδοσφαιριστής οδήγησε την χώρα του στην κατάκτηση των δύο πρώτων Μουντιάλ (1934, 1938). Μάλιστα το 1934 αναδείχτηκε κορυφαίος του τουρνουά. Επίσης η FIFA τον έχει ονομάσει ως τον δεύτερο κορυφαίο Ιταλό όλων των εποχών και τον τέταρτο πολυτιμότερο στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Είχε άριστη τεχνική και πολύ μεγάλη φαντασία. Ηταν τρομερά γρήγορος για την εποχή του. Πανούργος, έπαιρνε πάντα τις καλύτερες θέσεις και παρά το ότι ήταν κοντός (1,69 μ.) είχε εκπληκτικό άλμα και μεγάλη δύναμη
7. ΚΕΒΙΝ ΚΙΓΚΑΝ
Ηταν ο πρώτος Αγγλος που θεωρήθηκε σούπερ σταρ. Κάτι σαν τον Ντέιβιντ Μπέκαμ αλλά πριν από 35 χρόνια. Διάσημος έγινε με την Λιβερπουλ στα 70ς, την οποία οδήγησε σε τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, δύο Τσάριτι Σιλντ και κυρίως τις ευρωπαϊκές επιτυχίες. Ευέλικτος, ταχύς και πανέξυπνος μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις τις επίθεσης και έβαλε 204 γκολ σε 592 ματς πρωταθλήματος. Με τους Κόκκινους γεύτηκε δύο Κύπελλα UEFA (1973, 1976), για να φτάσει στην κορυφή με το Πρωταθλητριών του 1977. Εκείνη την χρονιά ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα, αλλά τις δύο επόμενες χρονιές που είχε μετακομίσει στο Αμβούργο, ψηφίστηκε διαδοχικά ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος και πήρε το μεγάλο ατομικό βραβείο. Και στη Γερμανία πήρε ένα ακόμα πρωτάθλημα και έχασε έναν τελικό Πρωταθλητριών (1980) από τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
6. ΟΛΕΓΚ ΜΠΛΑΧΙΝ
Mπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Ηταν τρομερά γρήγορος, ευέλικτος και τεχνίτης. Υπήρξε ο κορυφαίος που έβγαλε ποτέ το σοβιετικό ποδόσφαιρο συνολικά. Ηταν πρώτος σε όλα του στην ιστορία του αθλήματος στην τότε Σοβιετική Ενωση. Κορυφαίος στο πρωτάθλημα σε γκολ (211) και συμμετοχές (432), αλλά και με την Εθνική (42/112). Δυστυχώς για εκείνον το Κομουνιστικό καθεστώς δεν επ΄τρεπε τότε μεταγραφές και έτσι δενη μπόρεσε να δοκιμάσει ποτέ σε κάμποια μεγάλη ομάδα της Ευρώπης, όπου σίγουρα θα γιγάντωνε ακόμα περισσότερο την καριέρα του. Αυτή την πέρασε σχεδόν όλη στη Ντιναμό Κιέβου (1969-'88), την οποία οδήγησε σε πολύ μεγάλες διακρίσεις. Με εκείνη τη μεγάλη ομάδα κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα, τρία Σούπερ Καπ, μα το σημαντικότερο ήταν οι ευρωπαϊκές διακρίσεις. Δύο UEFA (1975, 1986), όπου σκόραρε και στους δύο τελικούς και ένα Σούπερ Καπ (1975), αλλά και δύο παρουσίες στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών (1977, 1987). Η δική του απόλυτη χρονιά βέβαια ήταν το 1975, όταν του δόθηκε και η Χρυσή Μπάλα.
5. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΑΤΖΙΟ
Εχει ψηφιστεί από τους συμπατριώτες του ως ο πιο αγαπημένος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Θεωρείται από τους πιο εγκεφαλικούς και τεχνίτες στην ιστορία του αθλήματος. Είναι ο μοναδικός Ιταλος που έχει σκοράρει (9 συνολικά) σε τρία Μουντιάλ (1990, 1994, 1998) και σε εκείνο των Η.Π.Α. πήρε τη Σκουάντρα Ατζούρα από το χέρι (5 γκολ) και την οδήγησε στον τελικό. Εκεί έχασε το πέναλτι (μαζί με τον Φράνκο Μπαρέζι) και η κούπα πήγε στη Βραζιλία. Η τραγική ειρωνία είναι πως με 76 εύστοχα στα 91 που έχει εκτελέσει στην καριέρα του είναι ο Ιταλός με τα περισσότερα γκολ από την άσπρη βούλα. Ο Θεϊκός Κοτσιδάκιας είναι επίσης ο 4ος σκόρερ (27) στην ιστορία της Εθνικής και 5ος (318) στη Σέριε Α. Τίτλους δεν πανηγύρισε πολλούς στην καριέρα του. Ενα πρωτάθλημα με Γιουβέντους (και ένα Κύπελλο) και ένα με τη Μίλαν. Οδήγησε επίσης τη Γιούβε στην κατάκτηση του UEFA του 1993, όπου ως πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση πήρε και την Χρυσή Μπάλα εκείνης της χρονιάς.
4. ΝΤΕΝΙΣ ΜΠΕΡΓΚΑΜΠ
Οταν ήταν πιτσιρικάς, για να χαζεύει τις κινήσεις του και να μαθαίνει από αυτές, ο Ρουντ Φαν Νίστελροϊ ταξίδευε όπου έπαιζε ο Αγιαξ του Μπέργακμπ. Η φαντασία, το ελιτίστικο, δαντελένιο στιλ και οι πανέξυπνες κινήσεις του ήταν μοναδικές και εξαφάνιζαν το μειονέκτημα της μικρής ταχύτητας και δύναμης. Μπορούσε να παίξει από σέντερ φορ έως δεκάρι. Ηταν εκπληκτικός. Ορισμένα γκολ του δεν χορταίνεις να τα βλέπεις. Με τον Αίαντα κατέκτησε σημαντικά τρόπαια όπως το Κυπελλούχων του 1987 και το UEFA του 1992 (ακόμα ένα πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα). Εείνη ήταν η χρονιά που τον ανέδειξε, καθώς ήταν πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία, αλλά και στο EURO της Σουηδίας. Εκεί έφτασε στα ημιτελικά, όπως και στο Μουντιάλ του 1998 (στην καλύτερη 11άδα και με το πιο όμορφο γκολ, αυτό κόντρα στην Αργεντινή), αλλά και στα προημιτελικά το 1994. Πήρε επίσης ένα UEFA με την Ιντερ (1994), πριν μετακομίσει στην Αρσεναλ, όπου έκανε μεγάλα πράγματα. Τρία πρωταθλήματα (το 2004 αήττητο), τέσσερα Κύπελλα και τρία Κομιούνιτι Σιλντ, ενώ οι ατομικές διακρίσεις του ήταν αναρίθμητες. Είναι ο μοναδικός Ολλανδός που έχει μπει στο αγγλικό HALL OF FAME και ο μοναδικός γενικότερα ποδοσφαιριστής, ο οποίος έχει επιλεγεί για αυτό από τους φιλάθλους όλων των ομάδων!
3. ΦΕΡΕΝΤΣ ΠΟΥΣΚΑΣ
Αν και χοντρούλης και με κάπως ατσούμπαλο κορμί βλεπε δίχτυα με τον κάθε απίθανο τρόπο. Στη μνήμη του Καλπάζοντα Συνταγματάρχη η FIFA έχει θεσπίσει ειδικό βραβείο για το καλύτερο γκολ της χρονιάς. Και πως να μην φέρει το όνομα αυτού του απίστευτου γκολτζή που αναδείχτηκε ως ο κορυφαίος του 20ου αιώνα. Τα νούμερα άλλωστε μιλούν από μόνα τους. Με την Εθνική Ουγγαρίας, μίας εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων όλων των εποχών έβαλε 84 γκολ σε 85 ματς, ενώ σε ουγγρικό και ισπανικό πρωτάθλημα αυτά ήταν 514 σε 529 αγώνες! Με την Χόνβεντ κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα πριν βρεθεί ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρεάλ. Με τη Βασίλισσα στο πλευρό του Αλφρέδο Ντι Στέφανο σάρωσε, πανηγυρίζοντας τρία Πρωταθλητριών (1959, 1960, 1966), όπου έβαλε επτά γκολ στους τρεις τελικούς (έφτασε και σε δύο ημιτελικούς (1962, 1964)! Στην Ισπανία πήρε πέντε σερί πρωταθλήματα (1961-'65) και ένα Κύπελλο. ΔΤο σημαντικότερο επίτευγμα του ήταν πως αποτέλεσε τον έναν εκ των έξι μεγάλων (Μπόζικ, Χιντεγκούτι, Κόκσιτς, Τσίμπορ, Γκρόζιτς) της εκπληκτικής «Aranycsapat» (σ.σ.: Χρυσή ομάδα). Εκείνη η Εθνική Ουγγαρίας ήταν μία από τις μεγαλύτερες ομάδες που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης (από το 1950 έως το 1956 γνώρισε μόνο μία ήττα, αυτή από τη Δυτική Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ του 1954).
Το 1950 ήταν πρώτος σκόρερ όλου του κόσμου (50 γκολ), πέντε φορές ήταν πρώτος σκόρερ στην Ισπανία και το 1960 ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα.
2. ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ
* Αν και ξεκίνησε παίζοντας από δεξιά, πλέον αγωνίζεται στην κορυφή, έχοντας ωστόσο, την ικανότητα και την ελευθερία κινήσεων να πηγαίνει όπου θέλει στο γήπεδο. Τις περισ΄σοτερες φορές μάλιστα παίρνει τη μπάλα από το κέντρο και ξεκινάει τις κούρσες του!!
Είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα μάτια των πιο σύγχρονων από τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και μετά. Για τις ικανότητες του τα λόγια περιττεύουν. Οι στιγμές που μας έχει χαρίσει απίστευτα πολλές. Με τη Μπαρτσελόνα έχει σπάσει σχεδόν όλα τα ρεκόρ και ό,τι έχει απομείνει θα το καταρρίψει σύντομα. Και η προσωπική συλλογή του όμως παρά τα μόλις 24 χρόνια του είναι ήδη γεμάτη από επιτυχίες συλλογικές (πέντε πρωταθλήματα, ισάριθμα Σούπερ Καπ, ένα Κύπελλο και κυρίως τα τρία Τσάμπιονς Λιγκ 2006, 2009, 2011, τα δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ 2009, 2011 και τα δύο Μουντιάλ Συλλόγων 2009, 2011) και ατομικές, με σημαντικότερες όλων τις τρεις διαδοχικές Χρυσές Μπάλες (2009, 2010, 2011), κάτι που έχει κάνει μόνο ο Πλατινί. Το μόνο στο οποίο υπολείπεται είναι πως δεν έχει κάνει τίποτα σημαντικό με την Εθνική Αργεντινής. Εάν το καταφέρει και αυτό μεγαλώνοντας, τότε θα μπορέσει να τοποθετηθεί χωρίς συζήτηση μεταξύ των κορυφαίων όλων των εποχών. Οχι πως αγωνιστικά δεν είναι ήδη...
1. ΠΕΛΕ
* Επαιξε την μισή του καριέρα ως φορ περιοχής. Ωστόσο, ποτέ του δεν ήταν κλασικός τέτοιος και στο Μουντιάλ του '70, τότε δηλαδή που παρουσίασε το καλύτερο πρόσωπο του, έπαιξε πίσω από τον Τοστάο, κάτι σαν 10άρι!! Γι αυτό και εμείς τον τοποθετήσαμε σε αυτή τη λίστα...
Είναι ο Βασιλιάς (σ.σ.: O Rei do Futebol). Δυστυχώς όταν μεγαλουργούσε δεν υπήρχε η τηλεόραση να αποτυπώνει συνεχώς το μεγαλείο του. Στην περίπτωση του τα λόγια είναι πραγματικά περιττά. Ο μοναδικός που μπορεί να τον κοντράρει στον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (για τη λίστα ο Ντιέγκο είναι ο κορυφαίος). Με τη Σάντος πήρε δύο Κόπα Λιμπερταδόρες (1962, 1963) και ισάριθμα Διηπειρωτικά τις ίδιες χρονιές. Τότε δεν υπήρχε εθνικό πρωτάθλημα Βραζιλίας και η Σάντος απλά πρωταγωνιστούσε στο Παουλίστα, όπου ο Πελέ αναδείχτηκε 11 φορές πρώτος σκόρερ. Συνολικά έχει καταμετρηθεί (από ποιον δεν είναι ξεκάθαρο) πως έχει βάλει 1.281 γκολ σε 1.363 αγώνες! Αν και ποτέ δεν έπαιξε στην Ευρώπη, για να κοντραριστεί σε αυτό το επίπεδο, όταν αγωνίστηκε σε Μουντιάλ, έκανε τη διαφορά. Οι τρεις Πγκόσμιες κατακτήσεις του (1958, 1962, 1970) είναι και αυτές που τον έχουν απογειώσει στη συνείδηση όλων και στα κιτάπια της ιστορίας. Οι ατομικές διακρίσεις του αμέτρητες, με σημαντικότερες τις Μουντιαλικές (κορυφαίος στις διοργανώσεις του 1958 και του 1970).
πηγή: gazzetta.gr
Υπήρξε ο πρώτος μεγάλος αστέρας του ποδοσφαίρου που πρωταγωνίστησε σε διαφημιστικά σποτ στο ραδιόφωνο και διαφήμισε σε αφίσες από γλυκά μέχρι πορτοφόλια. Ηταν ο ηγέτης της Wunderteam (σ.σ.: Βούντερτιμ), της περίφημης Εθνικής Αυστρίας που ονομάστηκε «Ομάδα όνειρο» για το εκπληκτικό παιχνίδι της. Μαζί της ηττήθηκε στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1934 από τη μετέπειτα νικήτρια Ιταλία, ενώ στο επόμενο Μουντιάλ αναμενόταν ως μεγάλο φαβορί, αλλά δεν έπαιξε ποτέ, μιας και οι Γερμανοί λίγους μήνες νωρίτερα εισέβαλαν στην χώρα του.
Μισό χρόνο αργότερα βρέθηκε νεκρός. Επικρατεί η άποψη πως τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί. Αφού αρνήθηκε να παίξει με τα χρώματα τους, τους έβαλε γκολ σε ένα φιλικό που είχε συμφωνηθεί να λήξει 1-1. Οι Αυστριακοί νίκησαν (2-0) και εκείνος πανηγύρισε έξαλα μπροστά στον Χίτλερ που βρισκόταν στο γήπεδο. Λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του. Ηταν μόλις 35 ετών και είχε υπηρετήσει για 15 χρόνια την Αούστρια Βιέννης. Στην κηδεία του βρέθηκαν πάνω από 70.000 κόσμου, μεταξύ αυτών και οπαδοί της αντιπάλου Ραπίντ που πήγαιναν και στο γήπεδο για να τον θαυμάζουν. Ηταν ο πιο τεχνίτης παίκτης που είχε δει το άθλημα πριν από την εμφάνιση του Πελέ.
9. ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ
Το 1999 οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα τον ανακήρυξαν ως τον κορυφαίο της ιστορίας τους (επισήμως παραμένει ακόμα). Στους Μπλαουγκράνα βρέθηκε για μία δεκαετία (1951-'61) ως πρόσφυγας από την Ουγγαρία και έβαλε 243 γκολ σε 329 ματς). Ηταν τέτοια η τρέλα των Καταλανών για το αντίπαλο δέος του Αλφρέδο Ντι Στέφανο που γέμιζαν το τότε γήπεδο της Μπάρτσα «Λες Κορτς» (60.000) και απ' έξω έμεναν άλλοι τόσοι. Για χάρη του λοιπόν λέγεται πως δόθηκε η εντολή για την κατασκευή του «Καμπ Νόου» του μεγαλύτερου γηπέδου της Ευρώπης. Την εποχή της μεγάλης Ρεάλ των Ντι Στέφανο-Πούσκας, ο Κουμπάλα οδήγησε τη Μπάρτσα σε τέσσερα πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα, δύο Εκθέσεων (1958, 1960 πρόδρομος του UEFA). Θεωρείται ο καλύτερος στις εκτελέσεις φάουλ πριν την εμφάνιση των Ζίκο, Πλατινί και μπορούσε να σκοράρει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Είναι ο μοναδικός στον κόσμο που έχει αγωνιστεί με τρεις διαφορετικές Εθνικές ομάδες ( Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ισπανία).
8.ΤΖΙΟΥΖΕΠΕ ΜΕΑΤΣΑ
Το ότι η Ιντερ έδωσε το όνομα του στο γήπεδο της (όταν αγωνίζεται η Μίλαν ονομάζεται «Σαν Σίρο») δεν είναι τυχαίο. Σε 13 χρόνια καριέρας (1927-'40) με τους Νερατζούρι έσπασε όλα τα κοντέρ, μετρώντας 245 γκολ σε 365 αγώνες (έπαιξε για λίγο και σε Μίλα, Γιουβέντους). Στην Ιταλια κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο, αλλά ήταν τα όσα έκανε με την Εθνική (33 γκολ σε 53 ματς και δεύτερος σκόρερ μετά τον Τζίτζι Ρίβα) που τον κατέστησαν θρύλο. Υπήρξε ο σημαντικότερος προπολεμικός ποδοσφαιριστής οδήγησε την χώρα του στην κατάκτηση των δύο πρώτων Μουντιάλ (1934, 1938). Μάλιστα το 1934 αναδείχτηκε κορυφαίος του τουρνουά. Επίσης η FIFA τον έχει ονομάσει ως τον δεύτερο κορυφαίο Ιταλό όλων των εποχών και τον τέταρτο πολυτιμότερο στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Είχε άριστη τεχνική και πολύ μεγάλη φαντασία. Ηταν τρομερά γρήγορος για την εποχή του. Πανούργος, έπαιρνε πάντα τις καλύτερες θέσεις και παρά το ότι ήταν κοντός (1,69 μ.) είχε εκπληκτικό άλμα και μεγάλη δύναμη
7. ΚΕΒΙΝ ΚΙΓΚΑΝ
Ηταν ο πρώτος Αγγλος που θεωρήθηκε σούπερ σταρ. Κάτι σαν τον Ντέιβιντ Μπέκαμ αλλά πριν από 35 χρόνια. Διάσημος έγινε με την Λιβερπουλ στα 70ς, την οποία οδήγησε σε τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, δύο Τσάριτι Σιλντ και κυρίως τις ευρωπαϊκές επιτυχίες. Ευέλικτος, ταχύς και πανέξυπνος μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις τις επίθεσης και έβαλε 204 γκολ σε 592 ματς πρωταθλήματος. Με τους Κόκκινους γεύτηκε δύο Κύπελλα UEFA (1973, 1976), για να φτάσει στην κορυφή με το Πρωταθλητριών του 1977. Εκείνη την χρονιά ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα, αλλά τις δύο επόμενες χρονιές που είχε μετακομίσει στο Αμβούργο, ψηφίστηκε διαδοχικά ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος και πήρε το μεγάλο ατομικό βραβείο. Και στη Γερμανία πήρε ένα ακόμα πρωτάθλημα και έχασε έναν τελικό Πρωταθλητριών (1980) από τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
6. ΟΛΕΓΚ ΜΠΛΑΧΙΝ
Mπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Ηταν τρομερά γρήγορος, ευέλικτος και τεχνίτης. Υπήρξε ο κορυφαίος που έβγαλε ποτέ το σοβιετικό ποδόσφαιρο συνολικά. Ηταν πρώτος σε όλα του στην ιστορία του αθλήματος στην τότε Σοβιετική Ενωση. Κορυφαίος στο πρωτάθλημα σε γκολ (211) και συμμετοχές (432), αλλά και με την Εθνική (42/112). Δυστυχώς για εκείνον το Κομουνιστικό καθεστώς δεν επ΄τρεπε τότε μεταγραφές και έτσι δενη μπόρεσε να δοκιμάσει ποτέ σε κάμποια μεγάλη ομάδα της Ευρώπης, όπου σίγουρα θα γιγάντωνε ακόμα περισσότερο την καριέρα του. Αυτή την πέρασε σχεδόν όλη στη Ντιναμό Κιέβου (1969-'88), την οποία οδήγησε σε πολύ μεγάλες διακρίσεις. Με εκείνη τη μεγάλη ομάδα κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα, τρία Σούπερ Καπ, μα το σημαντικότερο ήταν οι ευρωπαϊκές διακρίσεις. Δύο UEFA (1975, 1986), όπου σκόραρε και στους δύο τελικούς και ένα Σούπερ Καπ (1975), αλλά και δύο παρουσίες στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών (1977, 1987). Η δική του απόλυτη χρονιά βέβαια ήταν το 1975, όταν του δόθηκε και η Χρυσή Μπάλα.
5. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΑΤΖΙΟ
Εχει ψηφιστεί από τους συμπατριώτες του ως ο πιο αγαπημένος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Θεωρείται από τους πιο εγκεφαλικούς και τεχνίτες στην ιστορία του αθλήματος. Είναι ο μοναδικός Ιταλος που έχει σκοράρει (9 συνολικά) σε τρία Μουντιάλ (1990, 1994, 1998) και σε εκείνο των Η.Π.Α. πήρε τη Σκουάντρα Ατζούρα από το χέρι (5 γκολ) και την οδήγησε στον τελικό. Εκεί έχασε το πέναλτι (μαζί με τον Φράνκο Μπαρέζι) και η κούπα πήγε στη Βραζιλία. Η τραγική ειρωνία είναι πως με 76 εύστοχα στα 91 που έχει εκτελέσει στην καριέρα του είναι ο Ιταλός με τα περισσότερα γκολ από την άσπρη βούλα. Ο Θεϊκός Κοτσιδάκιας είναι επίσης ο 4ος σκόρερ (27) στην ιστορία της Εθνικής και 5ος (318) στη Σέριε Α. Τίτλους δεν πανηγύρισε πολλούς στην καριέρα του. Ενα πρωτάθλημα με Γιουβέντους (και ένα Κύπελλο) και ένα με τη Μίλαν. Οδήγησε επίσης τη Γιούβε στην κατάκτηση του UEFA του 1993, όπου ως πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση πήρε και την Χρυσή Μπάλα εκείνης της χρονιάς.
4. ΝΤΕΝΙΣ ΜΠΕΡΓΚΑΜΠ
Οταν ήταν πιτσιρικάς, για να χαζεύει τις κινήσεις του και να μαθαίνει από αυτές, ο Ρουντ Φαν Νίστελροϊ ταξίδευε όπου έπαιζε ο Αγιαξ του Μπέργακμπ. Η φαντασία, το ελιτίστικο, δαντελένιο στιλ και οι πανέξυπνες κινήσεις του ήταν μοναδικές και εξαφάνιζαν το μειονέκτημα της μικρής ταχύτητας και δύναμης. Μπορούσε να παίξει από σέντερ φορ έως δεκάρι. Ηταν εκπληκτικός. Ορισμένα γκολ του δεν χορταίνεις να τα βλέπεις. Με τον Αίαντα κατέκτησε σημαντικά τρόπαια όπως το Κυπελλούχων του 1987 και το UEFA του 1992 (ακόμα ένα πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα). Εείνη ήταν η χρονιά που τον ανέδειξε, καθώς ήταν πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία, αλλά και στο EURO της Σουηδίας. Εκεί έφτασε στα ημιτελικά, όπως και στο Μουντιάλ του 1998 (στην καλύτερη 11άδα και με το πιο όμορφο γκολ, αυτό κόντρα στην Αργεντινή), αλλά και στα προημιτελικά το 1994. Πήρε επίσης ένα UEFA με την Ιντερ (1994), πριν μετακομίσει στην Αρσεναλ, όπου έκανε μεγάλα πράγματα. Τρία πρωταθλήματα (το 2004 αήττητο), τέσσερα Κύπελλα και τρία Κομιούνιτι Σιλντ, ενώ οι ατομικές διακρίσεις του ήταν αναρίθμητες. Είναι ο μοναδικός Ολλανδός που έχει μπει στο αγγλικό HALL OF FAME και ο μοναδικός γενικότερα ποδοσφαιριστής, ο οποίος έχει επιλεγεί για αυτό από τους φιλάθλους όλων των ομάδων!
3. ΦΕΡΕΝΤΣ ΠΟΥΣΚΑΣ
Αν και χοντρούλης και με κάπως ατσούμπαλο κορμί βλεπε δίχτυα με τον κάθε απίθανο τρόπο. Στη μνήμη του Καλπάζοντα Συνταγματάρχη η FIFA έχει θεσπίσει ειδικό βραβείο για το καλύτερο γκολ της χρονιάς. Και πως να μην φέρει το όνομα αυτού του απίστευτου γκολτζή που αναδείχτηκε ως ο κορυφαίος του 20ου αιώνα. Τα νούμερα άλλωστε μιλούν από μόνα τους. Με την Εθνική Ουγγαρίας, μίας εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων όλων των εποχών έβαλε 84 γκολ σε 85 ματς, ενώ σε ουγγρικό και ισπανικό πρωτάθλημα αυτά ήταν 514 σε 529 αγώνες! Με την Χόνβεντ κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα πριν βρεθεί ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρεάλ. Με τη Βασίλισσα στο πλευρό του Αλφρέδο Ντι Στέφανο σάρωσε, πανηγυρίζοντας τρία Πρωταθλητριών (1959, 1960, 1966), όπου έβαλε επτά γκολ στους τρεις τελικούς (έφτασε και σε δύο ημιτελικούς (1962, 1964)! Στην Ισπανία πήρε πέντε σερί πρωταθλήματα (1961-'65) και ένα Κύπελλο. ΔΤο σημαντικότερο επίτευγμα του ήταν πως αποτέλεσε τον έναν εκ των έξι μεγάλων (Μπόζικ, Χιντεγκούτι, Κόκσιτς, Τσίμπορ, Γκρόζιτς) της εκπληκτικής «Aranycsapat» (σ.σ.: Χρυσή ομάδα). Εκείνη η Εθνική Ουγγαρίας ήταν μία από τις μεγαλύτερες ομάδες που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης (από το 1950 έως το 1956 γνώρισε μόνο μία ήττα, αυτή από τη Δυτική Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ του 1954).
Το 1950 ήταν πρώτος σκόρερ όλου του κόσμου (50 γκολ), πέντε φορές ήταν πρώτος σκόρερ στην Ισπανία και το 1960 ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα.
2. ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ
* Αν και ξεκίνησε παίζοντας από δεξιά, πλέον αγωνίζεται στην κορυφή, έχοντας ωστόσο, την ικανότητα και την ελευθερία κινήσεων να πηγαίνει όπου θέλει στο γήπεδο. Τις περισ΄σοτερες φορές μάλιστα παίρνει τη μπάλα από το κέντρο και ξεκινάει τις κούρσες του!!
Είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα μάτια των πιο σύγχρονων από τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και μετά. Για τις ικανότητες του τα λόγια περιττεύουν. Οι στιγμές που μας έχει χαρίσει απίστευτα πολλές. Με τη Μπαρτσελόνα έχει σπάσει σχεδόν όλα τα ρεκόρ και ό,τι έχει απομείνει θα το καταρρίψει σύντομα. Και η προσωπική συλλογή του όμως παρά τα μόλις 24 χρόνια του είναι ήδη γεμάτη από επιτυχίες συλλογικές (πέντε πρωταθλήματα, ισάριθμα Σούπερ Καπ, ένα Κύπελλο και κυρίως τα τρία Τσάμπιονς Λιγκ 2006, 2009, 2011, τα δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ 2009, 2011 και τα δύο Μουντιάλ Συλλόγων 2009, 2011) και ατομικές, με σημαντικότερες όλων τις τρεις διαδοχικές Χρυσές Μπάλες (2009, 2010, 2011), κάτι που έχει κάνει μόνο ο Πλατινί. Το μόνο στο οποίο υπολείπεται είναι πως δεν έχει κάνει τίποτα σημαντικό με την Εθνική Αργεντινής. Εάν το καταφέρει και αυτό μεγαλώνοντας, τότε θα μπορέσει να τοποθετηθεί χωρίς συζήτηση μεταξύ των κορυφαίων όλων των εποχών. Οχι πως αγωνιστικά δεν είναι ήδη...
1. ΠΕΛΕ
* Επαιξε την μισή του καριέρα ως φορ περιοχής. Ωστόσο, ποτέ του δεν ήταν κλασικός τέτοιος και στο Μουντιάλ του '70, τότε δηλαδή που παρουσίασε το καλύτερο πρόσωπο του, έπαιξε πίσω από τον Τοστάο, κάτι σαν 10άρι!! Γι αυτό και εμείς τον τοποθετήσαμε σε αυτή τη λίστα...
Είναι ο Βασιλιάς (σ.σ.: O Rei do Futebol). Δυστυχώς όταν μεγαλουργούσε δεν υπήρχε η τηλεόραση να αποτυπώνει συνεχώς το μεγαλείο του. Στην περίπτωση του τα λόγια είναι πραγματικά περιττά. Ο μοναδικός που μπορεί να τον κοντράρει στον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (για τη λίστα ο Ντιέγκο είναι ο κορυφαίος). Με τη Σάντος πήρε δύο Κόπα Λιμπερταδόρες (1962, 1963) και ισάριθμα Διηπειρωτικά τις ίδιες χρονιές. Τότε δεν υπήρχε εθνικό πρωτάθλημα Βραζιλίας και η Σάντος απλά πρωταγωνιστούσε στο Παουλίστα, όπου ο Πελέ αναδείχτηκε 11 φορές πρώτος σκόρερ. Συνολικά έχει καταμετρηθεί (από ποιον δεν είναι ξεκάθαρο) πως έχει βάλει 1.281 γκολ σε 1.363 αγώνες! Αν και ποτέ δεν έπαιξε στην Ευρώπη, για να κοντραριστεί σε αυτό το επίπεδο, όταν αγωνίστηκε σε Μουντιάλ, έκανε τη διαφορά. Οι τρεις Πγκόσμιες κατακτήσεις του (1958, 1962, 1970) είναι και αυτές που τον έχουν απογειώσει στη συνείδηση όλων και στα κιτάπια της ιστορίας. Οι ατομικές διακρίσεις του αμέτρητες, με σημαντικότερες τις Μουντιαλικές (κορυφαίος στις διοργανώσεις του 1958 και του 1970).
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου