Το απόγευμα της Δευτέρας, στη συνέντευξη Τύπου πριν από τη ρεβάνς με
την Τσέλσι, το ζήτημα που τέθηκε στον Πεπ Γκουαρδιόλα και στον Πικέ ήταν
σχετικό με πιθανή ανησυχία τους για την πιθανότητα να έχουν πλέον
διαρροή τα αποδυτήρια της Μπάρτσα. Τέτοιο ήταν το ζήτημα που
δημιουργήθηκε, διότι είναι τόσο ασυνήθιστο να φεύγουν από τις
προπονήσεις πληροφορίες που η ομάδα, ο σύλλογος, η εταιρεία θέλει να
κρατήσει μέσα της.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει, στη σχέση με τα media, σε μια εντελώς άλλη διάσταση. Εδώ οι πληροφορίες, η διαρροή τους είναι ζήτημα λεπτών της ώρας. Και φυσικά η διαρροή φτάνει σε πολύ μεγαλύτερο βάθος, σε βάθη αδιανόητα για τους Ισπανούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Πορτογάλους, πιθανόν και τους Ιταλούς. Στα ελληνικά media κυκλοφορούν οι απομαγνητοφωνήσεις των ομιλιών του προπονητή εντός αποδυτηρίων πίσω από κλειστές πόρτες.
Είδηση σαν το «δεν προπονήθηκε ο Μέσι επειδή δεν αισθανόταν καλά» δεν είναι καν του πρώτου επιπέδου ικανότητας του ρεπόρτερ. Διότι ο Ελληνας ρεπόρτερ εκπαιδεύεται, αν εκπαιδεύεται, όπου εκπαιδεύεται, εντελώς διαφορετικά από τον Ισπανό και τους υπόλοιπους. Μαθαίνει να ασχολείται πολύ λιγότερο με το άθλημα, με το παιχνίδι και πολύ περισσότερο με την gossip πλευρά του ποδοσφαίρου.
Δεν ήταν έτσι πάντα τα αθλητικά media στην Ελλάδα. Δεν καλλιεργούσαν πάντοτε το ρεπορτάζ της κλειδαρότρυπας. Αυτό καθιερώθηκε περίπου δύο δεκαετίες πίσω, όταν άρχιζε αυτή η τοξική διαδικασία ανταγωνισμού των Μέσων Ενημέρωσης. Και κάπως έτσι φτάσαμε πριν από περίπου μια 5ετία στην εποχή των τερατουργημάτων και των τερατογεννέσεων.
Το κακό δεν είναι ότι η αθλητική δημοσιογραφία καλλιέργησε και ανέπτυξε την ικανότητά της να περνά από την κλειδαρότρυπα των αποδυτηρίων. Το κακό είναι ότι αυτή η ικανότητα αποτέλεσε κριτήριο επαγγελματικής ανέλιξης και σταδιοδρομίας, ότι αυτού του είδους η δημοσιογραφία έγινε πιο εμπορική, έως και πιο ουσιαστική από αυτή που ασχολείται με το παιχνίδι και δεν χάνει το νόημα και τη χαρά του ποδοσφαίρου.
Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι το περιεχόμενο των ισπανικών αθλητικών media έχει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ποδοσφαιρικής δημοσιογραφίας και λιγότερα τοξικά συστατικά συγκριτικά με το ελληνικό περιεχόμενο. Άλλο ποδόσφαιρο μάθαμε να βλέπουμε εμείς, άλλο οι Ισπανοί. Διότι άλλο ποδόσφαιρο μάθαμε να παίζουμε εμείς, κι άλλο οι Ισπανοί. Και τελικά άλλο ποδόσφαιρο προτιμήσαμε να διαβάζουμε, ή να γράφουμε εμείς και άλλο οι Ισπανοί.
Η σημερινή ποδοσφαιρική δημοσιογραφία είναι μια εξήγηση για το ποδόσφαιρο που βλέπουμε. Και έχουμε μεγάλη ευθύνη. Είτε επειδή την υπηρετήσαμε, είτε επειδή δεν προσπαθήσαμε όσο πολύ χρειαζόταν για να την αλλάξουμε.
Πηγή: theinsiders.gr
Το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει, στη σχέση με τα media, σε μια εντελώς άλλη διάσταση. Εδώ οι πληροφορίες, η διαρροή τους είναι ζήτημα λεπτών της ώρας. Και φυσικά η διαρροή φτάνει σε πολύ μεγαλύτερο βάθος, σε βάθη αδιανόητα για τους Ισπανούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Πορτογάλους, πιθανόν και τους Ιταλούς. Στα ελληνικά media κυκλοφορούν οι απομαγνητοφωνήσεις των ομιλιών του προπονητή εντός αποδυτηρίων πίσω από κλειστές πόρτες.
Είδηση σαν το «δεν προπονήθηκε ο Μέσι επειδή δεν αισθανόταν καλά» δεν είναι καν του πρώτου επιπέδου ικανότητας του ρεπόρτερ. Διότι ο Ελληνας ρεπόρτερ εκπαιδεύεται, αν εκπαιδεύεται, όπου εκπαιδεύεται, εντελώς διαφορετικά από τον Ισπανό και τους υπόλοιπους. Μαθαίνει να ασχολείται πολύ λιγότερο με το άθλημα, με το παιχνίδι και πολύ περισσότερο με την gossip πλευρά του ποδοσφαίρου.
Δεν ήταν έτσι πάντα τα αθλητικά media στην Ελλάδα. Δεν καλλιεργούσαν πάντοτε το ρεπορτάζ της κλειδαρότρυπας. Αυτό καθιερώθηκε περίπου δύο δεκαετίες πίσω, όταν άρχιζε αυτή η τοξική διαδικασία ανταγωνισμού των Μέσων Ενημέρωσης. Και κάπως έτσι φτάσαμε πριν από περίπου μια 5ετία στην εποχή των τερατουργημάτων και των τερατογεννέσεων.
Το κακό δεν είναι ότι η αθλητική δημοσιογραφία καλλιέργησε και ανέπτυξε την ικανότητά της να περνά από την κλειδαρότρυπα των αποδυτηρίων. Το κακό είναι ότι αυτή η ικανότητα αποτέλεσε κριτήριο επαγγελματικής ανέλιξης και σταδιοδρομίας, ότι αυτού του είδους η δημοσιογραφία έγινε πιο εμπορική, έως και πιο ουσιαστική από αυτή που ασχολείται με το παιχνίδι και δεν χάνει το νόημα και τη χαρά του ποδοσφαίρου.
Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι το περιεχόμενο των ισπανικών αθλητικών media έχει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ποδοσφαιρικής δημοσιογραφίας και λιγότερα τοξικά συστατικά συγκριτικά με το ελληνικό περιεχόμενο. Άλλο ποδόσφαιρο μάθαμε να βλέπουμε εμείς, άλλο οι Ισπανοί. Διότι άλλο ποδόσφαιρο μάθαμε να παίζουμε εμείς, κι άλλο οι Ισπανοί. Και τελικά άλλο ποδόσφαιρο προτιμήσαμε να διαβάζουμε, ή να γράφουμε εμείς και άλλο οι Ισπανοί.
Η σημερινή ποδοσφαιρική δημοσιογραφία είναι μια εξήγηση για το ποδόσφαιρο που βλέπουμε. Και έχουμε μεγάλη ευθύνη. Είτε επειδή την υπηρετήσαμε, είτε επειδή δεν προσπαθήσαμε όσο πολύ χρειαζόταν για να την αλλάξουμε.
Πηγή: theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου