Επικήδειο δεν πρόκειται να γράψω, όχι μόνο γιατί δεν είμαι καλός στους
αποχαιρετισμούς, αλλά και γιατί ο Μήτσος πάντα κάπου εδώ γύρω θα είναι,
καλοκαίρια και χειμώνες, να ζητάει βοήθεια για να χάσει το τρένο που τον
πήρε μακριά.
Έφυγε, αλλά άφησε πίσω του έναν θησαυρό που μεγάλωσε εμάς και θα
μεγαλώσει κι άλλους πολλούς Έλληνες, σαν να είναι πάντα εδώ. Όπως ο
Στέλιος, ο Στράτος, ο Σερ, όπως τόσοι και τόσοι έχουν συνοδέψει γλέντια,
χαρές, λύπες και καημούς, πριν και μετά το φευγιό τους.
Το Μητροπάνο τον «γνώρισα» ως ...αντίπαλο. Εγώ είχα το σκάλωμά μου με έναν άλλο μεγάλο που έφυγε πρόωρα, πέρυσι τέτοιο καιρό, τον Νίκο Παπάζογλου. Μεταξύ άλλων, είχα λατρέψει το «τρελή κι αδέσποτη», το οποίο ...τόλμησε -έλεγα τότε- να το πει κι ο Μητροπάνος. Κι αυτός ήταν ένας λόγος για καυγάδες με τον ευρυμέτωπο φίλο μου, τον Παππού, ο οποίος ήταν ...Μητροπανικός. Σκέτος πανικός...
Μέχρι που κάποια στιγμή ο Παππούς εμφάνισε μια κακογραμμένη κασέτα με ένα καλογραμμένο -από όλες τις απόψεις- τραγούδι. Την περίφημη τριλογία, «Δυο Νύχτες - Αλίμονο - Θέλω απόψε να σου γράψω». Νομίζω πως το ακούγαμε μέρες και νύχτες σερί (κι όχι μόνο ...δυο νύχτες) κι επειδή το παλιό Σάνιο ραδιοκασετόφωνο του φίλου μου δεν μπορούσε να γυρίσει την κασέτα πίσω, τη γυρνάγαμε ανάποδα και την τρέχαμε στο φαστ - φόργουορντ και ξανά τούμπα, σπινιάροντας κάθε τόσο με το πλέι για να πετύχουμε το «μπουρί» που είχε ο Μήτσος στο λαρύγγι του να δίνει το σύνθημα έναρξης: «Δυοοοο».
Λίγο καιρό μετά διαπίστωσα πως το πρώτο από τα τρία τραγούδια, το είχα ήδη στη συλλογή μου, με τη φωνή της Μαρινέλλας. Και δεν το είχα προσέξει ποτέ, παρά το τεράστιο μέγεθος ολόκληρης Μαρινέλλας. Μετά έμαθα από τον Πέτρο της Κουφής πως και το «Αλίμονο» το είχε πει ο Κωστής Χρήστου, αλλά δεν με πολυένοιαζε ποιος το είχε πει πρώτος. Μου αρκούσε που ο Μήτσος με είχε ενώσει με τον φίλο μου τον Παππού, έστω κι αν εγώ συνέχιζα να προτιμώ να ακούω την αδέσποτη τρελή από τη φωνή του Νικόλα.
Με τα χρόνια, ο Μητροπάνος ήταν σημείο αναφοράς για την παρέα μας. Πάντα στα γλέντια και πάντα στα σεκλέτια, εμφανιζόταν εκείνη η πολυκαιρισμένη κασέτα. Και μετά κι άλλες, κι άλλες, διαμάντια και διαμαντάκια της ελληνικής μουσικής, που ο Μήτσος τα γυάλιζε με τη φωνάρα του και τα έκανε να λάμπουν.
Έψαξα και βρήκα στο τηλέφωνο τον πολυάσχολο Παππού, παππού όνομα και πράμα πια με ελάχιστες τρίχες στο κεφάλι, σαν τον αγαπημένο του τραγουδιστή. Από μένα το έμαθε το κακό μαντάτο. Μετά το αρχικό του σάστισμα, η φωνή του άρχισε να τρέμει, ένιωθα τον κόμπο στο λαιμό να του στραγγαλίζει τις λέξεις. «Ο Χάρος βγήκε παγανιά», κατάφερε να πει. «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», του απάντησα, αλλά δεν τόλμησα να βάλω το τραγούδι στον υπολογιστή και να ανοίξω τα ηχεία. Ο κόμπος χώρεσε και πέρασε μέσα από τη γραμμή, στο δικό μου ακουστικό.
Μέχρι να σταματήσει ο Μητροπάνος να συνοδεύει τους νταλκάδες μας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
πηγή: gazzetta.gr
Το Μητροπάνο τον «γνώρισα» ως ...αντίπαλο. Εγώ είχα το σκάλωμά μου με έναν άλλο μεγάλο που έφυγε πρόωρα, πέρυσι τέτοιο καιρό, τον Νίκο Παπάζογλου. Μεταξύ άλλων, είχα λατρέψει το «τρελή κι αδέσποτη», το οποίο ...τόλμησε -έλεγα τότε- να το πει κι ο Μητροπάνος. Κι αυτός ήταν ένας λόγος για καυγάδες με τον ευρυμέτωπο φίλο μου, τον Παππού, ο οποίος ήταν ...Μητροπανικός. Σκέτος πανικός...
Μέχρι που κάποια στιγμή ο Παππούς εμφάνισε μια κακογραμμένη κασέτα με ένα καλογραμμένο -από όλες τις απόψεις- τραγούδι. Την περίφημη τριλογία, «Δυο Νύχτες - Αλίμονο - Θέλω απόψε να σου γράψω». Νομίζω πως το ακούγαμε μέρες και νύχτες σερί (κι όχι μόνο ...δυο νύχτες) κι επειδή το παλιό Σάνιο ραδιοκασετόφωνο του φίλου μου δεν μπορούσε να γυρίσει την κασέτα πίσω, τη γυρνάγαμε ανάποδα και την τρέχαμε στο φαστ - φόργουορντ και ξανά τούμπα, σπινιάροντας κάθε τόσο με το πλέι για να πετύχουμε το «μπουρί» που είχε ο Μήτσος στο λαρύγγι του να δίνει το σύνθημα έναρξης: «Δυοοοο».
Λίγο καιρό μετά διαπίστωσα πως το πρώτο από τα τρία τραγούδια, το είχα ήδη στη συλλογή μου, με τη φωνή της Μαρινέλλας. Και δεν το είχα προσέξει ποτέ, παρά το τεράστιο μέγεθος ολόκληρης Μαρινέλλας. Μετά έμαθα από τον Πέτρο της Κουφής πως και το «Αλίμονο» το είχε πει ο Κωστής Χρήστου, αλλά δεν με πολυένοιαζε ποιος το είχε πει πρώτος. Μου αρκούσε που ο Μήτσος με είχε ενώσει με τον φίλο μου τον Παππού, έστω κι αν εγώ συνέχιζα να προτιμώ να ακούω την αδέσποτη τρελή από τη φωνή του Νικόλα.
Με τα χρόνια, ο Μητροπάνος ήταν σημείο αναφοράς για την παρέα μας. Πάντα στα γλέντια και πάντα στα σεκλέτια, εμφανιζόταν εκείνη η πολυκαιρισμένη κασέτα. Και μετά κι άλλες, κι άλλες, διαμάντια και διαμαντάκια της ελληνικής μουσικής, που ο Μήτσος τα γυάλιζε με τη φωνάρα του και τα έκανε να λάμπουν.
Έψαξα και βρήκα στο τηλέφωνο τον πολυάσχολο Παππού, παππού όνομα και πράμα πια με ελάχιστες τρίχες στο κεφάλι, σαν τον αγαπημένο του τραγουδιστή. Από μένα το έμαθε το κακό μαντάτο. Μετά το αρχικό του σάστισμα, η φωνή του άρχισε να τρέμει, ένιωθα τον κόμπο στο λαιμό να του στραγγαλίζει τις λέξεις. «Ο Χάρος βγήκε παγανιά», κατάφερε να πει. «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», του απάντησα, αλλά δεν τόλμησα να βάλω το τραγούδι στον υπολογιστή και να ανοίξω τα ηχεία. Ο κόμπος χώρεσε και πέρασε μέσα από τη γραμμή, στο δικό μου ακουστικό.
Μέχρι να σταματήσει ο Μητροπάνος να συνοδεύει τους νταλκάδες μας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου