FC: Η (Allianz) Arena με τα λιοντάρια!!

Το αν αντιπαθείς τους Γερμανούς για τους γνωστούς πολιτικο-οικονομικούς λόγους - δικαίως ή αδίκως - ή τους βλέπεις όλους ως Μέρκελ, Σόιμπλε και Ρέσλερ είναι ένα θέμα. Αλλά το να τους σέβεσαι ποδοσφαιρικά και να αναγνωρίζεις ότι με το πλεόνασμα δουλειάς ισοσκελίζουν την έλλειψη ταλέντου, ότι ποτέ και για κανένα λόγο δεν τα παρατάνε, ότι διασκεδάζουν το ποδόσφαιρο στο γήπεδο όσο διασκεδάζει και ο κόσμος στις εξέδρες αυτό που βλέπει στο χορτάρι, είναι μια διαπίστωση που δεν χωράει αμφιβολία. Και γι’ αυτό τους βγάζεις το καπέλο.
Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.
Λέγαμε πριν το ματς στη Γερμανία ότι η Μπάγερν έχει «πελάτες» τους Ισπανούς της Ρεάλ. Άρα γι’ αυτό την κέρδισε πάλι το βράδυ της Τρίτης; Εγώ λέω όχι. Την κέρδισε, διότι ήταν καλύτερη, διότι μιλάμε για Γερμανούς που συνεχίζουν να προσπαθούν μέχρι να πέσει κι ο τελευταίος κόκκος άμμου στην κλεψύδρα και για μια ομάδα που έχει καταφέρει να «γερμανοποιήσει» ακόμα και τους παίκτες της που δεν είναι Γερμανοί - κι αν αυτό για τον Ολλανδό Ρόμπεν ακούγεται εύκολο, για τον Γάλλο Ριμπερί ήταν πολύ πιο δύσκολο. Κι όμως ο δύστροπος Ριμπερί, η βεντέτα, η φίρμα, που γκρινιάζει κάθε τρεις και λίγο, που δεν ήθελε με τίποτα να παίζει αριστερά με ανάποδο πόδι, που όλο ζητάει να φύγει, που θεωρούσε κάποτε ότι το ποδοσφαιρικό του μέγεθος υπερβαίνει αυτό της ομάδας, έχει υποταχθεί πλήρως στις ανάγκες της ομάδας και με τη Ρεάλ ήταν ο καλύτερος παίκτης.

Λένε πολλοί ότι μπορεί η Ρεάλ να υπερτερεί έναντι της Μπάγερν σε φίρμες, παιχταράδες, αστέρες ή οτιδήποτε άλλο αλλά δεν έχει ούτε Ρόμπεν ούτε Ριμπερί. Θα διφωνήσω. Ρόμπεν είχε και τον έστειλε και παίκτες με τα στοιχεία του Ριμπερί έχει, ίσως και καλύτερους ακόμα. Σε νοοτροπία πάσχει και σε προσωπικότητα, γι’ αυτό κάνει πασαρέλα στα περισσότερα παιχνίδια που νιώθει ότι είναι του χεριού της και μπλέκει άσχημα εκεί που νιώθει πίεση. Με τη Μπαρτσελόνα φέτος, σε ένα σωρό παιχνίδια (Σούπερ Καπ, πρωτάθλημα, Κύπελλο) δεν έχει δει τη χαρά της νίκης, ακόμα και στα ματς όπου ήταν καλύτερη. Και με τη Μπάγερν έπαιξε για να μην χάσει και όχι για να κερδίσει. Κι όλο αυτό, ξεκινάει από τον πάγκο της, από έναν πραγματικά σπουδαίο προπονητή που όμως «φοβάται» μερικές φορές να παίξει, να αφήσει ελεύθερη την ομάδα του να κάνει αυτά που μπορεί, μπροστά στον κίνδυνο να μην πάρει το αποτέλεσμα.

Η Μπάγερν τιμώρησε αυτή τη Μουρίνεια λογική, με τρόπο γερμανικό (στο τέλος του αγώνα) αλλά πέρα για πέρα δίκαιο με βάση τη μορφή του αγώνα. Νίκησε με το γκολ του πιο ακάματου εργάτη, του πιο άτεχνου αρχι-σκόρερ, του πιο φιλότιμου τσουρουκά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, του Μάριο Γκόμεζ. Νίκησε, τιμωρώντας την έμπνευση του Μουρίνιο με τον Κοεντράο αριστερό μπακ, τις αλλαγές που έκαναν πιο αμυντικογενή την ομάδα του, την οπισθοχώρηση στα τελευταία λεπτά. Νίκησε, διότι οι δικοί της σταρ δεν κρύφτηκαν, ούτε λιγοψύχησαν - ο Κριστιάνο μπορεί να πιστώθηκε την ασίστ στο γκολ του Οζίλ, αλλά άφαντος ήταν σε ένα ακόμα μεγάλο ματς. Νίκησε και πάει στη Μαδρίτη με διαφορετικά δεδομένα απ’ ό,τι αν έμενε το 1-1. Αλλά όχι με διαφορετική ψυχολογία: και 1-1 να είχε μείνει, η Μπάγερν πάλι θα πήγαινε στο «Μπερναμπέου» με το μαχαίρι στα δόντια.

πηγή: sportfm.gr