...κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ! Πάσχει,
βεβαίως, τούτος ο συσχετισμός στα κιλά των παικτών που πρωταγωνίστησαν
ένθεν κι ένθεν, αλλά (όπως λένε πάλι οι Αμερικανοί) είναι κρίμα να
αφήνεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια όμορφη ιστορία...
Υπήρξε πράγματι όμορφη η προχθεσινή ιστορία για τον Παναθηναϊκό, μπορεί να ξαναγίνει όμορφη για τον Ολυμπιακό αύριο το βράδυ και πάει λέγοντας...
Αυτό είναι που λένε μάχη μέχρι τελικής πτώσεως ή (για να ξαναβάλω την υπόθεση στη λογική της χοντρής που κλείνει τη συναυλία), μάχη μέχρι τελικής... ζυγίσεως!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στα κιλά, τις προάλλες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Παναθηναϊκός όντως εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής (σε αντιδιαστολή με τις ΧΧL διαστάσεις του Ολυμπιακού), αλλά όπως έλεγε και ο Ρούντι Τομζάνοβιτς το 1995, «don't ever underestimate the heart of a champion»...
...που σε απλά ελληνικά σημαίνει «μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά ενός πρωταθλητή».
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά εδώ υπάρχει ένα θέμα, διότι στην τρέχουσα σειρά των τελικών συγκρούονται οι τελευταίοι δύο πρωταθλητές Ευρώπης, εκ των οποίων ο ένας είναι κιόλας ο απόλυτος δυνάστης της Α1, ενώ ο άλλος θέλει να τον ρίξει από τον θρόνο και να γίνει αυτός χαλίφης στη θέση του χαλίφη!
Παρεμπιπτόντως, την προηγούμενη φορά που έτυχε να αναμετρηθούν στα... μαρμαρένια αλώνια των τελικών της Α1 οι τελευταίοι δυο πρωταθλητές Ευρώπης, ο τότε εστεμμένος της Ευρώπης Παναθηναϊκός (με μειονέκτημα έδρας και χωρίς τον Ντομινίκ Γουίλκινς μετά τον τρίτο αγώνα) έσυρε μεν τη σειρά στα πέντε ματς, αλλά ο Ολυμπιακός τον έκανε χαλκομανία!
Εκτός από χαλκομανία, τον έκανε επίσης και... μπλουζάκι, όπου δέσποζε το όντως εκκωφαντικό 73-38: από τότε πέρασαν κιόλας 16 χρόνια και αυτό που ο Παναθηναϊκός κατάφερε έπειτα από μία διετία (την κατάκτηση του στοιχειωμένου από το 1984 τίτλου) ο Ολυμπιακός το απαιτεί εδώ και τώρα!
Στην πραγματικότητα και αφού εξέλιπεν κάθε πιθανότητα για το sweep, (ο Ολυμπιακός) το θέλει εκεί και τότε: είτε στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη είτε στο «σπίτι» του το ερχόμενο Σάββατο...
Α, για να μην το ξεχάσω: ο προχθεσινός δεύτερος τελικός συνέπεσε ημερολογιακώς με την εφεύρεση του τηλεγράφου από τον Σάμιουελ Μορς (στις 24 Μαΐου του 1844) και αυτός ο οποίος την τίμησε δεόντως ήταν ο Μάικ Μπατίστ με το καλάθι που πέτυχε στα 15'' και έμοιαζε με το τηλεγράφημα της ισοφάρισης...
Δεδομένης της συγκυρίας, αυτό ήταν όντως ένα σουτ (όχι τηλεφώνημα, όπως είχε πει κάποτε ο Μανώλης Μαυρομμάτης, αλλά) τηλεγράφημα: και μάλιστα ενδιάμεσο, σύμφωνα με τον νεοπαγή όρο που χρησιμοποιεί ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, διότι στον χρόνο που μεσολάβησε ως τη λήξη έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!
At the end of the day, που λένε και στο χωριό του Μπατίστ, έχασε ο Σπανούλης επίτηδες μία βολή και ο Λάζος την ευκαιρία του νικητήριου φόλοου, ενώ ταυτόχρονα ο Παναθηναϊκός βρήκε το μονοπάτι προς τη νίκη, προς την ισοφάριση και προς την επιβίωση, έστω κι αν ώρες ώρες φαίνεται πως έχει ανάγκη μηχανικής υποστήριξης!
Βρήκε, επίσης, ο Παναθηναϊκός σε αυτόν τον δεύτερο τελικό την ευκαιρία να επιβεβαιώσει ότι ενός πρωταθλητή πρώτα του βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι: το εννοώ αυτό, διότι είτε με τις δικές του πράξεις είτε με τις παραλείψεις του Ολυμπιακού ο «τύραννος» του ελληνικού μπάσκετ απέδειξε ότι μπορεί να έχασε κάμποσες από τις αγωνιστικές αρετές του, αλλά διατηρεί τον εγωισμό και τη νοοτροπία του «refuse to lose»...
Κοινώς, αρνείται να ηττηθεί, αλλά την ίδια στάση ζωής έχει υιοθετήσει και ο Ολυμπιακός: στον τελικό της Ευρωλίγκα γύρισε από το -19, προχθές σηκώθηκε από το -16 και, ούτως ειπείν, αποδεικνύει ότι έχει κότσια...
Εκτός από κότσια, οι σφριγηλοί πρωταθλητές Ευρώπης έχουν επίσης σφοδρή επιθυμία, φρεσκάδα, ενέργεια, περισσότερες επιλογές και last but not least το πλεονέκτημα έδρας, ενώ ο μπαρουτοκαπνισμένος Παναθηναϊκός αντιπαραβάλλει την πείρα, την εξυπνάδα στην αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων του και στο καμουφλάρισμα των αδυναμιών του, την υπερηφάνεια και μια στατιστική υποσημείωση: όσες φορές έπαιξε με μειονέκτημα έδρας σε τελικούς με τον Ολυμπιακό πέτυχε μία νίκη στο Φάληρο...
Σε τέτοιες περιπτώσεις, και σύμφωνα με την αποφθεγματική ρήση του Γκάλη, κάθε νίκη είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη: στην προκειμένη περίπτωση κάθε αγώνας είναι μεγαλύτερος από τον... προηγούμενο και ο αυριανός έχει αυτήν τη χάρη και ακόμη περισσότερη!
Σοβαρολογώ, διότι όποιος προηγηθεί με 2-1 εξασφαλίζει το πρώτο match ball (για την Τετάρτη) και βγάζει ένα μεγάλο βάρος από πάνω του, ενώ όποιος βρεθεί πίσω θα κυνηγάει την ανατροπή...
...και θα ελπίζει ότι στο κλείσιμο της συναυλίας η χοντρή θα βγει στην πίστα φορώντας τη δική του φανέλα!
Πηγή: Goal
Υπήρξε πράγματι όμορφη η προχθεσινή ιστορία για τον Παναθηναϊκό, μπορεί να ξαναγίνει όμορφη για τον Ολυμπιακό αύριο το βράδυ και πάει λέγοντας...
Αυτό είναι που λένε μάχη μέχρι τελικής πτώσεως ή (για να ξαναβάλω την υπόθεση στη λογική της χοντρής που κλείνει τη συναυλία), μάχη μέχρι τελικής... ζυγίσεως!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στα κιλά, τις προάλλες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Παναθηναϊκός όντως εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής (σε αντιδιαστολή με τις ΧΧL διαστάσεις του Ολυμπιακού), αλλά όπως έλεγε και ο Ρούντι Τομζάνοβιτς το 1995, «don't ever underestimate the heart of a champion»...
...που σε απλά ελληνικά σημαίνει «μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά ενός πρωταθλητή».
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά εδώ υπάρχει ένα θέμα, διότι στην τρέχουσα σειρά των τελικών συγκρούονται οι τελευταίοι δύο πρωταθλητές Ευρώπης, εκ των οποίων ο ένας είναι κιόλας ο απόλυτος δυνάστης της Α1, ενώ ο άλλος θέλει να τον ρίξει από τον θρόνο και να γίνει αυτός χαλίφης στη θέση του χαλίφη!
Παρεμπιπτόντως, την προηγούμενη φορά που έτυχε να αναμετρηθούν στα... μαρμαρένια αλώνια των τελικών της Α1 οι τελευταίοι δυο πρωταθλητές Ευρώπης, ο τότε εστεμμένος της Ευρώπης Παναθηναϊκός (με μειονέκτημα έδρας και χωρίς τον Ντομινίκ Γουίλκινς μετά τον τρίτο αγώνα) έσυρε μεν τη σειρά στα πέντε ματς, αλλά ο Ολυμπιακός τον έκανε χαλκομανία!
Εκτός από χαλκομανία, τον έκανε επίσης και... μπλουζάκι, όπου δέσποζε το όντως εκκωφαντικό 73-38: από τότε πέρασαν κιόλας 16 χρόνια και αυτό που ο Παναθηναϊκός κατάφερε έπειτα από μία διετία (την κατάκτηση του στοιχειωμένου από το 1984 τίτλου) ο Ολυμπιακός το απαιτεί εδώ και τώρα!
Στην πραγματικότητα και αφού εξέλιπεν κάθε πιθανότητα για το sweep, (ο Ολυμπιακός) το θέλει εκεί και τότε: είτε στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη είτε στο «σπίτι» του το ερχόμενο Σάββατο...
Α, για να μην το ξεχάσω: ο προχθεσινός δεύτερος τελικός συνέπεσε ημερολογιακώς με την εφεύρεση του τηλεγράφου από τον Σάμιουελ Μορς (στις 24 Μαΐου του 1844) και αυτός ο οποίος την τίμησε δεόντως ήταν ο Μάικ Μπατίστ με το καλάθι που πέτυχε στα 15'' και έμοιαζε με το τηλεγράφημα της ισοφάρισης...
Δεδομένης της συγκυρίας, αυτό ήταν όντως ένα σουτ (όχι τηλεφώνημα, όπως είχε πει κάποτε ο Μανώλης Μαυρομμάτης, αλλά) τηλεγράφημα: και μάλιστα ενδιάμεσο, σύμφωνα με τον νεοπαγή όρο που χρησιμοποιεί ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, διότι στον χρόνο που μεσολάβησε ως τη λήξη έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!
At the end of the day, που λένε και στο χωριό του Μπατίστ, έχασε ο Σπανούλης επίτηδες μία βολή και ο Λάζος την ευκαιρία του νικητήριου φόλοου, ενώ ταυτόχρονα ο Παναθηναϊκός βρήκε το μονοπάτι προς τη νίκη, προς την ισοφάριση και προς την επιβίωση, έστω κι αν ώρες ώρες φαίνεται πως έχει ανάγκη μηχανικής υποστήριξης!
Βρήκε, επίσης, ο Παναθηναϊκός σε αυτόν τον δεύτερο τελικό την ευκαιρία να επιβεβαιώσει ότι ενός πρωταθλητή πρώτα του βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι: το εννοώ αυτό, διότι είτε με τις δικές του πράξεις είτε με τις παραλείψεις του Ολυμπιακού ο «τύραννος» του ελληνικού μπάσκετ απέδειξε ότι μπορεί να έχασε κάμποσες από τις αγωνιστικές αρετές του, αλλά διατηρεί τον εγωισμό και τη νοοτροπία του «refuse to lose»...
Κοινώς, αρνείται να ηττηθεί, αλλά την ίδια στάση ζωής έχει υιοθετήσει και ο Ολυμπιακός: στον τελικό της Ευρωλίγκα γύρισε από το -19, προχθές σηκώθηκε από το -16 και, ούτως ειπείν, αποδεικνύει ότι έχει κότσια...
Εκτός από κότσια, οι σφριγηλοί πρωταθλητές Ευρώπης έχουν επίσης σφοδρή επιθυμία, φρεσκάδα, ενέργεια, περισσότερες επιλογές και last but not least το πλεονέκτημα έδρας, ενώ ο μπαρουτοκαπνισμένος Παναθηναϊκός αντιπαραβάλλει την πείρα, την εξυπνάδα στην αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων του και στο καμουφλάρισμα των αδυναμιών του, την υπερηφάνεια και μια στατιστική υποσημείωση: όσες φορές έπαιξε με μειονέκτημα έδρας σε τελικούς με τον Ολυμπιακό πέτυχε μία νίκη στο Φάληρο...
Σε τέτοιες περιπτώσεις, και σύμφωνα με την αποφθεγματική ρήση του Γκάλη, κάθε νίκη είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη: στην προκειμένη περίπτωση κάθε αγώνας είναι μεγαλύτερος από τον... προηγούμενο και ο αυριανός έχει αυτήν τη χάρη και ακόμη περισσότερη!
Σοβαρολογώ, διότι όποιος προηγηθεί με 2-1 εξασφαλίζει το πρώτο match ball (για την Τετάρτη) και βγάζει ένα μεγάλο βάρος από πάνω του, ενώ όποιος βρεθεί πίσω θα κυνηγάει την ανατροπή...
...και θα ελπίζει ότι στο κλείσιμο της συναυλίας η χοντρή θα βγει στην πίστα φορώντας τη δική του φανέλα!
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου