Πριν κάμποσο καιρό, πάνε ένα - δύο μήνες, είχα γράψει ένα "κομμάτι" με τίτλο: "Αν έχει πιο κάτω δεν θέλω να το μάθω".
Ο καιρός πέρασε από τότε. Τίποτα δεν άλλαξε. Επενδυτές δεν ήρθαν, ο Ντέμης δεν μπορεί (τουλάχιστον αυτή την κρίσιμη ώρα), οι μέτοχοι (;) δεν μπορούν και δεν θέλουν και η ΑΕΚ βαδίζει προς την απόλυτη ξεφτίλα: Να αποκλειστεί από τα Κύπελλα Ευρώπης, όχι επειδή δεν άξιζε να είναι εκεί μέσα στο γήπεδο, αλλά επειδή τα "αφεντικά" της διάλεξαν να την οδηγήσουν σε αυτόν τον δρόμο.
Αν μάλιστα δεν είχε αποφασίσει η Σούπερ Λίγκα να μην υποβιβάζονται οι ομάδες που δεν έχουν αδειοδότηση, θα κλαίγαμε με λυγμούς. Τώρα, ένα δάκρυ κυλάει.
Μία μπερδεμένη κατάσταση που δεν βγάζει πουθενά. Μία ΑΕΚ στα όρια της εξαθλίωσης και πραγματικά στη χειρότερη φάση της ζωής της. Κι όμως βλέπω τον τελευταίο καιρό πάλι να πουλιέται ένα σενάριο που λέει ότι υπάρχει... κινδυνολογία. Όσοι τα λένε αυτά δεν ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται! Το πιο εύκολο πράγμα είναι να πουλήσεις ελπίδα. Και δεν μιλάω για ανθρώπους που είναι εκ φύσεως αισιόδοξοι και πιστεύουν ότι όσο κάτω κι αν πας, το κεφάλι βλέπει ψηλά και όχι κάτω. Κι εγώ είμαι έτσι. Κι εγώ θέλω να πιστεύω πως δεν θα έρθει το τέλος. Πως θα πληρωθεί το «44» και δεν θα έρθει η πτώχευση. Όμως, προσωπικά, θεωρώ τεράστιο πλήγμα στην ιστορία της ΑΕΚ αν δεν πάρει την αδειοδότηση και κατ' επέκταση δεν παίξει Ευρώπη, δεν θα μπορεί να κάνει μεταγραφές και να ανανεώσει, χάνοντας και το 20% του τηλεοπτικού συμβολαίου. Με απλά λόγια η ΑΕΚ θα μικρύνει και μόνο η φανέλα της, οι αναμνήσεις και τα βίντεο από το youtube θα μας θυμίζουν το μεγαλείο της... Εννοείται πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε. Εννοείται ότι η ΑΕΚ δεν θα πεθάνει. Εννοείται ότι ο κόσμος της θα είναι εδώ και θα παλέψει όπως μπορεί.
Όμως, δυστυχώς δεν μπορώ να κοιτάξω το μέλλον. Ούτε καν το κοντινό μέλλον. Θέλω να ελπίζω κάπου, αλλά δυστυχώς το... πουθενά με οδηγεί. Όταν δεν μπορείς να κλείσεις προετοιμασία, όταν δεν ξέρεις αν θα μπορείς να ανανεώσεις το συμβόλαιο του μεγάλου Γεωργέα, είναι σαν να κρατιέσαι από ένα δοκάρι για να μην σε πλακώσουν τα ήδη ραγισμένα ντουβάρια. Ακούγοντας τον Δέλλα χθες (στην υπέροχη συνέντευξη που έδωσε στον Βασίλη Σαμπράκο) όντως έβαλα στο μυαλό μου μία ΑΕΚ όπως την παρουσίασε: Με νεαρά παιδιά, που να έχει μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει από την αρχή το ταξίδι της. Με το βάρος της φανέλας της, ελπίδα θα είναι να καλυφθεί γρήγορα η απόσταση και από το μηδέν να φτάσει ξανά στα υψηλά στάνταρ της. Δηλαδή σε 2-3 χρόνια. Όμως για να συμβεί αυτό θέλει πολύ... κουπί. Πολλή δουλειά, καθόλου πίεση, μεγάλη ανοχή και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ. Ενδεχομένως με τον αλλαγμένο Ντέμη στη διοίκηση (έστω και όχι σαν πρόεδρο), με τον κόσμο κοντά όσο και όπως μπορεί (χωρίς να περιμένουμε ξεσηκωμό παρόμοιο με αυτό του 2004, για τον απλό, πλην σοβαρό, λόγο ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δεν επιτρέπει σε πολύ κόσμο να βοηθήσει οικονομικά) και με προσωπική επιθυμία τον Τραϊανό Δέλλα στο τιμόνι του προπονητή. Έναν άνθρωπο που εμπνέει σεβασμό, που ξέρει τα αποδυτήρια, που μαζί με τον Λυμπερόπουλο και τον Γεωργέα κρατούσαν σε μεγάλο βαθμό τα αποδυτήρια, που μπορεί να μην έχει εμπειρία από πάγκους, αλλά έχει την ποδοσφαιρική παιδεία να αντεπεξέλθει σε μία καινούργια ΑΕΚ. Από τη στιγμή, δηλαδή, που παρθεί η απόφαση να ξεκινήσουμε από το μηδέν να ξεκινήσουμε! Και σιγά σιγά να πάμε... Από τη στιγμή βέβαια που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, γιατί τα "αφεντικά" δεν θέλουν...
Όλα αυτά μετά. Δεν μπορώ με τίποτα όμως να δεχθώ το παρόν. Πώς οι μέτοχοι άφησαν την ΑΕΚ στο έλεος του Θεού. Με τον Παππά να βάζει τον δικηγόρο που καταζητείται μπροστά και να την οδηγεί στον όλεθρο. Με τον Νοτιά να... παραμυθιάζεται από τον Νικολαϊδη (τι ακούσαμε Θεέ μου;) και γίνεται χωρίς να το θέλει... μεγαλομέτοχος! Και τους Supporters να κάνουν αρχικά το χατίρι του Παππά και τώρα (ένα χρόνο μετά) να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, επειδή βιάστηκαν και άκουσαν τον... Κασνακίδη (ο Χριστός και η Παναγία). Επίτηδες που λέει ο λόγος να το έκαναν, τέτοιο απόλυτο χάος δεν θα πετύχαιναν. Και έχεις τώρα τον Δημητρέλο να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τι να σου κάνει και ο δόλιος;
Λοιπόν, ανακεφαλαίωση: η ΑΕΚ δεν έχει ξύσει τον πάτο ακόμα. Κι όμως έχει κι άλλο. Θα τον ξύσει όταν ανακοινωθεί πως δεν παίρνει την αδειοδότηση. Από εκεί και μετά περιμένω να αρχίζει σιγά σιγά να σηκώνεται στα πόδια της. Θα είναι τρομερά δύσκολα τα πράγματα και φέρνω ένα απλό παράδειγμα: Το μπάτζετ του ρόστερ ούτως ή άλλως θα πέσει στα 4-5 εκατ. ευρώ. Αν η ΑΕΚ αποκλειστεί από την Ευρώπη, θα χάσει την ευκαιρία να διεκδικήσει την είσοδό της στους ομίλους του Εuropa League που ακόμα και βαθμό να μη σταυρώσει εκεί, μόνο με την πρόκρισή της τον Αύγουστο, θα έχει καλύψει το 70 με 80% του ετήσιου προϋπολογισμού της! Τόσο κακό θα κάνει ο αποκλεισμός από την Ευρώπη. Και δεν γράφω για τη ζημιά στο πρεστίζ της. Από εκεί και μετά, θα είναι σαν να βγαίνει η ΑΕΚ από έναν πόλεμο που... έχασε. Εφόσον δεν πάρουμε αδειοδότηση, τελείωνει το παραμύθι. Πάμε ξανά από την αρχή χωρίς αυτούς που αμαύρωσαν την ιστορία και το όνομά της. Χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς προσωπολατρείες και μίσος, πάμε να ξανακάνουμε την ΑΕΚ μεγάλη. Στα δικά μας μάτια πάντα είναι. Θα την κάνουμε ξανά μεγάλη, να μας νοιώσουν και οι άλλοι.
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Όλοι μαζί θα πέσουμε, μα και όλοι μαζί ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθούμε. Τώρα όσο ποτέ η ΑΕΚ χρειάζεται κουράγιο.
ΥΓ: Άποψή μου είναι την καταθέτω: Μπορεί να υπερβάλει η Εφορία με το τελευταίο που έκανε, όμως η μόνη που ευθύνεται γι' αυτή την κατάσταση είναι η ΑΕΚ και οι μέτοχοί της. Το «44» πληρώστε, μην έχουμε άλλα. Γιατί αυτά θα είναι τα πολύ χειρότερα. Και δεν θα φταίει καμία Εφορία μετά. Δυστυχώς. Ας κοιτάξουμε και λίγο τη (μεγάλη) καμπούρα μας.
πηγή: aek365.com
Ο καιρός πέρασε από τότε. Τίποτα δεν άλλαξε. Επενδυτές δεν ήρθαν, ο Ντέμης δεν μπορεί (τουλάχιστον αυτή την κρίσιμη ώρα), οι μέτοχοι (;) δεν μπορούν και δεν θέλουν και η ΑΕΚ βαδίζει προς την απόλυτη ξεφτίλα: Να αποκλειστεί από τα Κύπελλα Ευρώπης, όχι επειδή δεν άξιζε να είναι εκεί μέσα στο γήπεδο, αλλά επειδή τα "αφεντικά" της διάλεξαν να την οδηγήσουν σε αυτόν τον δρόμο.
Αν μάλιστα δεν είχε αποφασίσει η Σούπερ Λίγκα να μην υποβιβάζονται οι ομάδες που δεν έχουν αδειοδότηση, θα κλαίγαμε με λυγμούς. Τώρα, ένα δάκρυ κυλάει.
Μία μπερδεμένη κατάσταση που δεν βγάζει πουθενά. Μία ΑΕΚ στα όρια της εξαθλίωσης και πραγματικά στη χειρότερη φάση της ζωής της. Κι όμως βλέπω τον τελευταίο καιρό πάλι να πουλιέται ένα σενάριο που λέει ότι υπάρχει... κινδυνολογία. Όσοι τα λένε αυτά δεν ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται! Το πιο εύκολο πράγμα είναι να πουλήσεις ελπίδα. Και δεν μιλάω για ανθρώπους που είναι εκ φύσεως αισιόδοξοι και πιστεύουν ότι όσο κάτω κι αν πας, το κεφάλι βλέπει ψηλά και όχι κάτω. Κι εγώ είμαι έτσι. Κι εγώ θέλω να πιστεύω πως δεν θα έρθει το τέλος. Πως θα πληρωθεί το «44» και δεν θα έρθει η πτώχευση. Όμως, προσωπικά, θεωρώ τεράστιο πλήγμα στην ιστορία της ΑΕΚ αν δεν πάρει την αδειοδότηση και κατ' επέκταση δεν παίξει Ευρώπη, δεν θα μπορεί να κάνει μεταγραφές και να ανανεώσει, χάνοντας και το 20% του τηλεοπτικού συμβολαίου. Με απλά λόγια η ΑΕΚ θα μικρύνει και μόνο η φανέλα της, οι αναμνήσεις και τα βίντεο από το youtube θα μας θυμίζουν το μεγαλείο της... Εννοείται πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε. Εννοείται ότι η ΑΕΚ δεν θα πεθάνει. Εννοείται ότι ο κόσμος της θα είναι εδώ και θα παλέψει όπως μπορεί.
Όμως, δυστυχώς δεν μπορώ να κοιτάξω το μέλλον. Ούτε καν το κοντινό μέλλον. Θέλω να ελπίζω κάπου, αλλά δυστυχώς το... πουθενά με οδηγεί. Όταν δεν μπορείς να κλείσεις προετοιμασία, όταν δεν ξέρεις αν θα μπορείς να ανανεώσεις το συμβόλαιο του μεγάλου Γεωργέα, είναι σαν να κρατιέσαι από ένα δοκάρι για να μην σε πλακώσουν τα ήδη ραγισμένα ντουβάρια. Ακούγοντας τον Δέλλα χθες (στην υπέροχη συνέντευξη που έδωσε στον Βασίλη Σαμπράκο) όντως έβαλα στο μυαλό μου μία ΑΕΚ όπως την παρουσίασε: Με νεαρά παιδιά, που να έχει μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει από την αρχή το ταξίδι της. Με το βάρος της φανέλας της, ελπίδα θα είναι να καλυφθεί γρήγορα η απόσταση και από το μηδέν να φτάσει ξανά στα υψηλά στάνταρ της. Δηλαδή σε 2-3 χρόνια. Όμως για να συμβεί αυτό θέλει πολύ... κουπί. Πολλή δουλειά, καθόλου πίεση, μεγάλη ανοχή και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ. Ενδεχομένως με τον αλλαγμένο Ντέμη στη διοίκηση (έστω και όχι σαν πρόεδρο), με τον κόσμο κοντά όσο και όπως μπορεί (χωρίς να περιμένουμε ξεσηκωμό παρόμοιο με αυτό του 2004, για τον απλό, πλην σοβαρό, λόγο ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δεν επιτρέπει σε πολύ κόσμο να βοηθήσει οικονομικά) και με προσωπική επιθυμία τον Τραϊανό Δέλλα στο τιμόνι του προπονητή. Έναν άνθρωπο που εμπνέει σεβασμό, που ξέρει τα αποδυτήρια, που μαζί με τον Λυμπερόπουλο και τον Γεωργέα κρατούσαν σε μεγάλο βαθμό τα αποδυτήρια, που μπορεί να μην έχει εμπειρία από πάγκους, αλλά έχει την ποδοσφαιρική παιδεία να αντεπεξέλθει σε μία καινούργια ΑΕΚ. Από τη στιγμή, δηλαδή, που παρθεί η απόφαση να ξεκινήσουμε από το μηδέν να ξεκινήσουμε! Και σιγά σιγά να πάμε... Από τη στιγμή βέβαια που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, γιατί τα "αφεντικά" δεν θέλουν...
Όλα αυτά μετά. Δεν μπορώ με τίποτα όμως να δεχθώ το παρόν. Πώς οι μέτοχοι άφησαν την ΑΕΚ στο έλεος του Θεού. Με τον Παππά να βάζει τον δικηγόρο που καταζητείται μπροστά και να την οδηγεί στον όλεθρο. Με τον Νοτιά να... παραμυθιάζεται από τον Νικολαϊδη (τι ακούσαμε Θεέ μου;) και γίνεται χωρίς να το θέλει... μεγαλομέτοχος! Και τους Supporters να κάνουν αρχικά το χατίρι του Παππά και τώρα (ένα χρόνο μετά) να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, επειδή βιάστηκαν και άκουσαν τον... Κασνακίδη (ο Χριστός και η Παναγία). Επίτηδες που λέει ο λόγος να το έκαναν, τέτοιο απόλυτο χάος δεν θα πετύχαιναν. Και έχεις τώρα τον Δημητρέλο να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τι να σου κάνει και ο δόλιος;
Λοιπόν, ανακεφαλαίωση: η ΑΕΚ δεν έχει ξύσει τον πάτο ακόμα. Κι όμως έχει κι άλλο. Θα τον ξύσει όταν ανακοινωθεί πως δεν παίρνει την αδειοδότηση. Από εκεί και μετά περιμένω να αρχίζει σιγά σιγά να σηκώνεται στα πόδια της. Θα είναι τρομερά δύσκολα τα πράγματα και φέρνω ένα απλό παράδειγμα: Το μπάτζετ του ρόστερ ούτως ή άλλως θα πέσει στα 4-5 εκατ. ευρώ. Αν η ΑΕΚ αποκλειστεί από την Ευρώπη, θα χάσει την ευκαιρία να διεκδικήσει την είσοδό της στους ομίλους του Εuropa League που ακόμα και βαθμό να μη σταυρώσει εκεί, μόνο με την πρόκρισή της τον Αύγουστο, θα έχει καλύψει το 70 με 80% του ετήσιου προϋπολογισμού της! Τόσο κακό θα κάνει ο αποκλεισμός από την Ευρώπη. Και δεν γράφω για τη ζημιά στο πρεστίζ της. Από εκεί και μετά, θα είναι σαν να βγαίνει η ΑΕΚ από έναν πόλεμο που... έχασε. Εφόσον δεν πάρουμε αδειοδότηση, τελείωνει το παραμύθι. Πάμε ξανά από την αρχή χωρίς αυτούς που αμαύρωσαν την ιστορία και το όνομά της. Χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς προσωπολατρείες και μίσος, πάμε να ξανακάνουμε την ΑΕΚ μεγάλη. Στα δικά μας μάτια πάντα είναι. Θα την κάνουμε ξανά μεγάλη, να μας νοιώσουν και οι άλλοι.
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Όλοι μαζί θα πέσουμε, μα και όλοι μαζί ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθούμε. Τώρα όσο ποτέ η ΑΕΚ χρειάζεται κουράγιο.
ΥΓ: Άποψή μου είναι την καταθέτω: Μπορεί να υπερβάλει η Εφορία με το τελευταίο που έκανε, όμως η μόνη που ευθύνεται γι' αυτή την κατάσταση είναι η ΑΕΚ και οι μέτοχοί της. Το «44» πληρώστε, μην έχουμε άλλα. Γιατί αυτά θα είναι τα πολύ χειρότερα. Και δεν θα φταίει καμία Εφορία μετά. Δυστυχώς. Ας κοιτάξουμε και λίγο τη (μεγάλη) καμπούρα μας.
πηγή: aek365.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου