Ενας ανοιχτός τελικός ανάμεσα σε δύο επιθετικές ομάδες που δεν ξεκινάει
με ξεκάθαρο φαβορί. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο έφτασε μέχρι εδώ παίζοντας
καταπληκτική μπάλα και αποκλείοντας ομάδες όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
και η Σάλκε με τέσσερις νίκες. Για πρώτη φορά από το 1977 φτάνει σε
έναν τελικό, σε αντίθεση με την Ατλέτικο Μαδρίτης που κατέκτησε πρόπερσι
το τρόπαιο, στην πρώτη του χρονιά ως Γιουρόπα Λιγκ και ξαναφτάνει μέχρι
εδώ, ακριβώς γιατί ξέρει να σκοράρει στα κρίσιμα ματς!
Η τωρινή Μπιλμπάο μοιάζει πάρα πολύ με την ομάδα που πριν από 25 χρόνια κατάφερε να ακουμπήσει την κατάκτηση του ΟΥΕΦΑ. Τότε είχε τον Κόλδο Αγκίρε στον πάγκο, τώρα τον Μπιέλσα. Η λογική τους ίδια: αν σκοράρουμε περισσότερες φορές από τον αντίπαλο, κερδίζουμε! Τότε και τώρα τη διαφορά κάνει μία φουρνιά από χαρισματικούς παίκτες. Το 1977 η ομάδα είχε κάποιον που τώρα δεν διαθέτει (αφού ο Γκόρκα Ιραϊθόθ δεν αποτελεί εγγύηση) τον Χοσέ Ιρίμπαρ, τον τερματοφύλακα με τα καταπληκτικά ρεφλέξ που στη μέρα του ήταν αδύνατο να νικηθεί!
Ομως η τότε ομάδα δεν είχε κάποιον σαν τον Γιορέντε, που τη μισή ευκαιρία την κάνει γκολ! Η Αθλέτικ του '77 είχε αποκλείσει τη Μίλαν του Ριβέρα, την οποία είχε διαλύσει 4-1 στο Σαν Μαμές, αλλά έχανε με 3-0 λίγο πριν από το τέλος στο Μιλάνο. Οπως τώρα με τη Σπόρτινγκ, την έσωσε ένα γκολ πριν από το τέλος. Ο Ρόχο με πέναλτι της είχε δώσει τότε ανάσα πριν από τη μεγάλη πρόκριση στους προημιτελικούς με νίκη στο πρώτο ματς 2-1, αντέχοντας το σφυροκόπημα της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ στο Καμπ Νου (2-2). Ο (τωρινός πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας) Βιγιάρ έκανε την ίδια δουλειά που σήμερα περιμένει ο Μπιέλσα από τον Ιτουράσπε, ο Ντε Μάρκος άνετα συγκρίνεται με τον Τσουρούκα και ο Ερέρα μού θυμίζει πάρα πολύ τον Χαβιέρ Ιρουρέτα, χωρίς όμως να σκοράρει τόσο πολύ.
Ο Ιρουρέτα έκανε μετά πολύ καλή καριέρα και ως τεχνικός, ενώ η ομάδα του Αγκίρε διέθετε και στο πρόσωπο του Αλεσάνκο έναν αμυντικό με πολύ μυαλό (που αργότερα θα γινόταν αρχηγός της Μπάρτσα), που καθοδηγούσε το παιχνίδι από πίσω και από τους τωρινούς την ίδια ικανότητα έχει ο Αμορεμπιέτα. Ο Μουνιαΐν της... εποχής ήταν ο Ντάνι, ίδια σβούρα και καλός τεχνίτης ενώ εκείνο που δεν είχε η ομάδα του '77 ήταν κάποιον σαν τον Γιορέντε. Στα ημιτελικά πάντως τότε, σε μία χρονιά που η ΑΕΚ (στην πιο σημαντική ευρωπαϊκή σεζόν της) έπεσε πάνω στη Γιουβέντους, η Μπιλμπάο «ψάρεψε» τους Βέλγους της Μόλενμπεεκ. Δεν τους έφερε βόλτα εύκολα, αλλά με δύο ισοπαλίες 1-1 και 0-0 στο Σαν Μαμές πέρασε. Στον τελικό η Γιούβε τη νίκησε με ένα γκολ του Ταρντέλι στο Τορίνο και προηγήθηκε ξανά στο Μπιλμπάο με γκολ του Μπέτεγκα, αντέχοντας μετά παρά την ήττα με 2-1. Ηταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος τής «Βέκια Σινιόρα» και αντίθετα τεράστια χαμένη ευκαιρία για την Αθλέτικ.
Η ΑτλΕτικο Μαδρίτης που πριν από δύο χρόνια στο Αμβούργο λύγισε τη Φούλαμ με 2-1, κατακτώντας ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια, έχει καθαρά επιθετικούς προσανατολισμούς και αυτό μας επιτρέπει να πιστεύουμε πως θα δούμε έναν καλό τελικό. Αν μου ζητούσε κάποιος προγνωστικά, θα έλεγα πως θα σκοράρουν και οι δύο ομάδες, αλλά επειδή πίστεψα πολύ νωρίς στην Μπιλμπάο του Μπιέλσα φέτος, προτείνοντάς την από τον Οκτώβριο σε αποδόσεις που ήταν περίπου στο 25 για κατάκτηση, δεν θα αλλάξω τώρα άποψη! Νομίζω πως εύκολα ή δύσκολα στο τέλος της βραδιάς θα σηκώσει τελικά το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο και θα το δικαιούται (λόγω όλης της εικόνας της μέσα στη σεζόν) απόλυτα.
Ο Βαλβέρδε, δίκαια, ο κορυφαίος!
Ο προπονητής της χρονιάς, σύμφωνα με τα βραβεία της NOVA, αλλά και με το σύνηθες σκεπτικό στη χώρα μας, όπου οι τίτλοι μετράνε καθοριστικά, ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Η δική μου λογική, όπως θα έχετε παρατηρήσει όποιοι με διαβάζετε χρόνια, υποστηρίζει ότι δεν είναι αναγκαίο ο καλύτερος τεχνικός της σεζόν να είναι και πρωταθλητής. Για παράδειγμα, εξέφρασα πέρυσι την αντίρρησή μου και έλεγα πως άξιζε το βραβείο ο Τσιώλης για τη δουλειά του κυρίως στον Βόλο αλλά και στον Αρη. Οπως ο κορυφαίος του 2010 δεν ήταν ο Νιόπλιας, αλλά ο Φερνάντο Σάντος που είχε κάνει την υπέρβαση βγάζοντας δεύτερο τον ΠΑΟΚ.
Αυτά τα επτά χρόνια που κάνω αυτή την αποτίμηση στη «SportDay», θυμίζω πως οι δικές μου επιλογές ήταν ο Φερέρα του Πανθρακικού το 2009, ο Εντβαλντ Λίνεν του Πανιωνίου το 2008, ο Δώνης ο οποίος οδήγησε τη Λάρισα στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007 μαζί με τον Καραγεωργίου, που έσωσε τον Εργοτέλη από το πουθενά, ο Κατσαβάκης που είχε κάνει πράματα και θάματα στην Καλαμαριά το 2006 και ο Μαντζουράκης το 2005, που οδήγησε τη Skoda Ξάνθη με ένα φοβερό φίνις στην Ευρώπη.
Ομως φέτος δεν διαφωνώ. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε όχι μόνο πήρε το νταμπλ, ανατρέποντας την κατάσταση, αφού ο Ολυμπιακός ήταν πέντε πόντους πίσω κάποια στιγμή, αλλά έκανε και καλή πορεία στην Ευρώπη που θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να είναι και καλύτερη. Οι μόνοι δύο που θα μπορούσαν να εκφράσουν... αντιρρήσεις για τον Βάσκο είναι ο Δώνης, που οδηγεί ξανά τον Ατρόμητο στην Ευρώπη ενώ έπαιξε σερί δεύτερο τελικό Κυπέλλου, και ο Παράσχος, που ανέλαβε μία αποστολή αυτοκτονίας στη Λιβαδειά. Με τον Λεβαδειακό να είναι υποχρεωμένος να παίζει δύο ματς την εβδομάδα για τέσσερις μήνες, έμοιαζε με θαύμα η περίπτωση να σωθεί. Τα κατάφερε και μάλιστα χωρίς να παίξει κακό ποδόσφαιρο! Τελικά στις λεπτομέρειες νικητής είναι, δίκαια, ο Βαλβέρδε, που εκτός από ικανότατος τεχνικός είναι και ένας αληθινός κύριος. Η φυγή του κάνει φτωχότερο το ελληνικό ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο και σίγουρα θα μας λείψει!
ΠΗΓΗ: Sportday
Η τωρινή Μπιλμπάο μοιάζει πάρα πολύ με την ομάδα που πριν από 25 χρόνια κατάφερε να ακουμπήσει την κατάκτηση του ΟΥΕΦΑ. Τότε είχε τον Κόλδο Αγκίρε στον πάγκο, τώρα τον Μπιέλσα. Η λογική τους ίδια: αν σκοράρουμε περισσότερες φορές από τον αντίπαλο, κερδίζουμε! Τότε και τώρα τη διαφορά κάνει μία φουρνιά από χαρισματικούς παίκτες. Το 1977 η ομάδα είχε κάποιον που τώρα δεν διαθέτει (αφού ο Γκόρκα Ιραϊθόθ δεν αποτελεί εγγύηση) τον Χοσέ Ιρίμπαρ, τον τερματοφύλακα με τα καταπληκτικά ρεφλέξ που στη μέρα του ήταν αδύνατο να νικηθεί!
Ομως η τότε ομάδα δεν είχε κάποιον σαν τον Γιορέντε, που τη μισή ευκαιρία την κάνει γκολ! Η Αθλέτικ του '77 είχε αποκλείσει τη Μίλαν του Ριβέρα, την οποία είχε διαλύσει 4-1 στο Σαν Μαμές, αλλά έχανε με 3-0 λίγο πριν από το τέλος στο Μιλάνο. Οπως τώρα με τη Σπόρτινγκ, την έσωσε ένα γκολ πριν από το τέλος. Ο Ρόχο με πέναλτι της είχε δώσει τότε ανάσα πριν από τη μεγάλη πρόκριση στους προημιτελικούς με νίκη στο πρώτο ματς 2-1, αντέχοντας το σφυροκόπημα της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ στο Καμπ Νου (2-2). Ο (τωρινός πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας) Βιγιάρ έκανε την ίδια δουλειά που σήμερα περιμένει ο Μπιέλσα από τον Ιτουράσπε, ο Ντε Μάρκος άνετα συγκρίνεται με τον Τσουρούκα και ο Ερέρα μού θυμίζει πάρα πολύ τον Χαβιέρ Ιρουρέτα, χωρίς όμως να σκοράρει τόσο πολύ.
Ο Ιρουρέτα έκανε μετά πολύ καλή καριέρα και ως τεχνικός, ενώ η ομάδα του Αγκίρε διέθετε και στο πρόσωπο του Αλεσάνκο έναν αμυντικό με πολύ μυαλό (που αργότερα θα γινόταν αρχηγός της Μπάρτσα), που καθοδηγούσε το παιχνίδι από πίσω και από τους τωρινούς την ίδια ικανότητα έχει ο Αμορεμπιέτα. Ο Μουνιαΐν της... εποχής ήταν ο Ντάνι, ίδια σβούρα και καλός τεχνίτης ενώ εκείνο που δεν είχε η ομάδα του '77 ήταν κάποιον σαν τον Γιορέντε. Στα ημιτελικά πάντως τότε, σε μία χρονιά που η ΑΕΚ (στην πιο σημαντική ευρωπαϊκή σεζόν της) έπεσε πάνω στη Γιουβέντους, η Μπιλμπάο «ψάρεψε» τους Βέλγους της Μόλενμπεεκ. Δεν τους έφερε βόλτα εύκολα, αλλά με δύο ισοπαλίες 1-1 και 0-0 στο Σαν Μαμές πέρασε. Στον τελικό η Γιούβε τη νίκησε με ένα γκολ του Ταρντέλι στο Τορίνο και προηγήθηκε ξανά στο Μπιλμπάο με γκολ του Μπέτεγκα, αντέχοντας μετά παρά την ήττα με 2-1. Ηταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος τής «Βέκια Σινιόρα» και αντίθετα τεράστια χαμένη ευκαιρία για την Αθλέτικ.
Η ΑτλΕτικο Μαδρίτης που πριν από δύο χρόνια στο Αμβούργο λύγισε τη Φούλαμ με 2-1, κατακτώντας ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια, έχει καθαρά επιθετικούς προσανατολισμούς και αυτό μας επιτρέπει να πιστεύουμε πως θα δούμε έναν καλό τελικό. Αν μου ζητούσε κάποιος προγνωστικά, θα έλεγα πως θα σκοράρουν και οι δύο ομάδες, αλλά επειδή πίστεψα πολύ νωρίς στην Μπιλμπάο του Μπιέλσα φέτος, προτείνοντάς την από τον Οκτώβριο σε αποδόσεις που ήταν περίπου στο 25 για κατάκτηση, δεν θα αλλάξω τώρα άποψη! Νομίζω πως εύκολα ή δύσκολα στο τέλος της βραδιάς θα σηκώσει τελικά το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο και θα το δικαιούται (λόγω όλης της εικόνας της μέσα στη σεζόν) απόλυτα.
Ο Βαλβέρδε, δίκαια, ο κορυφαίος!
Ο προπονητής της χρονιάς, σύμφωνα με τα βραβεία της NOVA, αλλά και με το σύνηθες σκεπτικό στη χώρα μας, όπου οι τίτλοι μετράνε καθοριστικά, ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Η δική μου λογική, όπως θα έχετε παρατηρήσει όποιοι με διαβάζετε χρόνια, υποστηρίζει ότι δεν είναι αναγκαίο ο καλύτερος τεχνικός της σεζόν να είναι και πρωταθλητής. Για παράδειγμα, εξέφρασα πέρυσι την αντίρρησή μου και έλεγα πως άξιζε το βραβείο ο Τσιώλης για τη δουλειά του κυρίως στον Βόλο αλλά και στον Αρη. Οπως ο κορυφαίος του 2010 δεν ήταν ο Νιόπλιας, αλλά ο Φερνάντο Σάντος που είχε κάνει την υπέρβαση βγάζοντας δεύτερο τον ΠΑΟΚ.
Αυτά τα επτά χρόνια που κάνω αυτή την αποτίμηση στη «SportDay», θυμίζω πως οι δικές μου επιλογές ήταν ο Φερέρα του Πανθρακικού το 2009, ο Εντβαλντ Λίνεν του Πανιωνίου το 2008, ο Δώνης ο οποίος οδήγησε τη Λάρισα στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007 μαζί με τον Καραγεωργίου, που έσωσε τον Εργοτέλη από το πουθενά, ο Κατσαβάκης που είχε κάνει πράματα και θάματα στην Καλαμαριά το 2006 και ο Μαντζουράκης το 2005, που οδήγησε τη Skoda Ξάνθη με ένα φοβερό φίνις στην Ευρώπη.
Ομως φέτος δεν διαφωνώ. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε όχι μόνο πήρε το νταμπλ, ανατρέποντας την κατάσταση, αφού ο Ολυμπιακός ήταν πέντε πόντους πίσω κάποια στιγμή, αλλά έκανε και καλή πορεία στην Ευρώπη που θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να είναι και καλύτερη. Οι μόνοι δύο που θα μπορούσαν να εκφράσουν... αντιρρήσεις για τον Βάσκο είναι ο Δώνης, που οδηγεί ξανά τον Ατρόμητο στην Ευρώπη ενώ έπαιξε σερί δεύτερο τελικό Κυπέλλου, και ο Παράσχος, που ανέλαβε μία αποστολή αυτοκτονίας στη Λιβαδειά. Με τον Λεβαδειακό να είναι υποχρεωμένος να παίζει δύο ματς την εβδομάδα για τέσσερις μήνες, έμοιαζε με θαύμα η περίπτωση να σωθεί. Τα κατάφερε και μάλιστα χωρίς να παίξει κακό ποδόσφαιρο! Τελικά στις λεπτομέρειες νικητής είναι, δίκαια, ο Βαλβέρδε, που εκτός από ικανότατος τεχνικός είναι και ένας αληθινός κύριος. Η φυγή του κάνει φτωχότερο το ελληνικό ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο και σίγουρα θα μας λείψει!
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου