Αυτό είναι το νόημα του ποδοσφαίρου, η χαρά, η «λεζάντα» κι όταν είσαι
πιτσιρικάς και παίζεις με την παρέα σου, κανείς δεν θα αποθεώσει έναν
που παίζει άμυνα και κάνει εγκεφαλικό παιχνίδι ούτε τον ταλαίπωρο που
παίζει τέρμα -ο μόνιμα ριγμένος- επειδή είναι σταθερός στις εξόδους,
αλλά αυτόν που βάζει τα γκολ.
Βέβαια όταν ο πιτσιρικάς πάει σε μια ομάδα, εκεί κανονικά θα πρέπει κάποιος να τον δει και να τον αξιολογήσει, να του πει «κάνεις γι' αυτή τη θέση» ή «συγγνώμη, παιδί μου, αλλά καλύτερα να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου», κάτι που προφανώς δεν έγινε ποτέ π.χ. με τον Τοτσέ. Εκεί, όσο και να θέλεις να παίζεις μπροστά και να βάζεις γκολ, ίσως τελικά να σου πουν ότι το κορμί σου, η δύναμή σου, η τεχνική σου, η αντοχή σου, η ταχύτητά σου, τα ρεφλέξ σου να κάνουν για μια άλλη θέση και όχι αυτή του επιθετικού. Διότι εδώ που τα λέμε, μάλλον γεννιέσαι επιθετικός και δεν γίνεσαι, πρέπει να έχεις αυτό το κάτι, το ένστικτο, το touch, τη μυρωδιά του γκολ, που κανένας προπονητής δεν πρόκειται να σου μεταδώσει και καμία εντατική προετοιμασία δεν θα σου εξασφαλίσει.
Αυτό το «κάτι» που έχουν οι γεννημένοι επιθετικοί δεν έχει καμιά φορά να κάνει ούτε με ύψος, ούτε με ταχύτητα, ούτε με άλμα, ούτε με σωματοδομή: ο Ιντζάγκι μια ζωή ήταν λιπόσαρκος, αργός, χωρίς καμιά φοβερή ντρίμπλα ή ξεπέταγμα, αλλά ήταν πάντα εκεί που έπρεπε.
Ο Ρούουντ φαν Νιστελρόι ήταν πάντα βαρύς και σχετικά αργός, ψηλός αλλά χωρίς να είναι δεινός κεφαλοσφαιριστής, μόνο που στην αντίπαλη περιοχή ήταν κανονικός «κίλερ». Ο δικός μας Βαζέχα επίσης δεν είχε κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει -ούτε πολύ γρήγορος ήταν, ούτε είχε άλμα, σουτ κεραυνοβόλο ή ξεπέταγμα στον κενό χώρο που άφηνε τον αμυντικό 5 μέτρα πίσω -αλλά τον μνημονεύουμε ακόμα σαν ένα είδος επιθετικού που βλέπουμε μία φορά στο τόσο.
Ολοι οι παραπάνω είναι απλά μερικά παραδείγματα, όπως μερικά παραδείγματα, αλλά από την ανάποδη είναι και οι τρεις επιθετικοί του Παναθηναϊκού: Τοτσέ, Πετρόπουλος και Φορναρόλι δεν είναι γεννημένοι σκόρερ, δεν είναι «κίλερ», δεν σκίζουν τα δίχτυα και φυσικά δεν θα γίνουν τέτοιοι όσα χρόνια και να κάνουν εντατική προπόνηση και όσο κι αν τους πιπιλίζει το μυαλό ο Φερέιρα. Εχει ο καθένας συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, άλλος ταιριάζει στο ένα σύστημα, άλλος σε άλλο κι άλλος σε κανένα και η ελπίδα είναι να βάλουν μερικά γκολ εκείνοι, μερικά οι μεσοεπιθετικοί και οι μέσοι, κάποια λίγα οι αμυντικοί στα στημένα και όλα μαζί να φτάσουν στο τέλος για να δώσουν νίκες και βαθμούς.
Άρα το μόνο που ουσιαστικά μπορεί να κάνει ο Φερέιρα είναι να δουλέψει όχι στα τελειώματα ή στις θέσεις που πρέπει να παίρνουν στην αντίπαλη περιοχή (αυτό αν δεν το έχεις μάθει μικρός, δεν θα το μάθεις στα 27 σου ή τα 29 σου), αλλά στον τομέα «ψυχολογία». Για να σκοράρεις από τα 2 μέτρα δεν χρειάζεται ταλέντο, αλλά καλή ψυχολογία και πίστη στον εαυτό σου. Κι αν δεν έχεις πίστη εσύ στον εαυτό σου, κανείς δεν θα πιστέψει σε σένα.
Πηγή: Sportday
Βέβαια όταν ο πιτσιρικάς πάει σε μια ομάδα, εκεί κανονικά θα πρέπει κάποιος να τον δει και να τον αξιολογήσει, να του πει «κάνεις γι' αυτή τη θέση» ή «συγγνώμη, παιδί μου, αλλά καλύτερα να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου», κάτι που προφανώς δεν έγινε ποτέ π.χ. με τον Τοτσέ. Εκεί, όσο και να θέλεις να παίζεις μπροστά και να βάζεις γκολ, ίσως τελικά να σου πουν ότι το κορμί σου, η δύναμή σου, η τεχνική σου, η αντοχή σου, η ταχύτητά σου, τα ρεφλέξ σου να κάνουν για μια άλλη θέση και όχι αυτή του επιθετικού. Διότι εδώ που τα λέμε, μάλλον γεννιέσαι επιθετικός και δεν γίνεσαι, πρέπει να έχεις αυτό το κάτι, το ένστικτο, το touch, τη μυρωδιά του γκολ, που κανένας προπονητής δεν πρόκειται να σου μεταδώσει και καμία εντατική προετοιμασία δεν θα σου εξασφαλίσει.
Αυτό το «κάτι» που έχουν οι γεννημένοι επιθετικοί δεν έχει καμιά φορά να κάνει ούτε με ύψος, ούτε με ταχύτητα, ούτε με άλμα, ούτε με σωματοδομή: ο Ιντζάγκι μια ζωή ήταν λιπόσαρκος, αργός, χωρίς καμιά φοβερή ντρίμπλα ή ξεπέταγμα, αλλά ήταν πάντα εκεί που έπρεπε.
Ο Ρούουντ φαν Νιστελρόι ήταν πάντα βαρύς και σχετικά αργός, ψηλός αλλά χωρίς να είναι δεινός κεφαλοσφαιριστής, μόνο που στην αντίπαλη περιοχή ήταν κανονικός «κίλερ». Ο δικός μας Βαζέχα επίσης δεν είχε κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει -ούτε πολύ γρήγορος ήταν, ούτε είχε άλμα, σουτ κεραυνοβόλο ή ξεπέταγμα στον κενό χώρο που άφηνε τον αμυντικό 5 μέτρα πίσω -αλλά τον μνημονεύουμε ακόμα σαν ένα είδος επιθετικού που βλέπουμε μία φορά στο τόσο.
Ολοι οι παραπάνω είναι απλά μερικά παραδείγματα, όπως μερικά παραδείγματα, αλλά από την ανάποδη είναι και οι τρεις επιθετικοί του Παναθηναϊκού: Τοτσέ, Πετρόπουλος και Φορναρόλι δεν είναι γεννημένοι σκόρερ, δεν είναι «κίλερ», δεν σκίζουν τα δίχτυα και φυσικά δεν θα γίνουν τέτοιοι όσα χρόνια και να κάνουν εντατική προπόνηση και όσο κι αν τους πιπιλίζει το μυαλό ο Φερέιρα. Εχει ο καθένας συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, άλλος ταιριάζει στο ένα σύστημα, άλλος σε άλλο κι άλλος σε κανένα και η ελπίδα είναι να βάλουν μερικά γκολ εκείνοι, μερικά οι μεσοεπιθετικοί και οι μέσοι, κάποια λίγα οι αμυντικοί στα στημένα και όλα μαζί να φτάσουν στο τέλος για να δώσουν νίκες και βαθμούς.
Άρα το μόνο που ουσιαστικά μπορεί να κάνει ο Φερέιρα είναι να δουλέψει όχι στα τελειώματα ή στις θέσεις που πρέπει να παίρνουν στην αντίπαλη περιοχή (αυτό αν δεν το έχεις μάθει μικρός, δεν θα το μάθεις στα 27 σου ή τα 29 σου), αλλά στον τομέα «ψυχολογία». Για να σκοράρεις από τα 2 μέτρα δεν χρειάζεται ταλέντο, αλλά καλή ψυχολογία και πίστη στον εαυτό σου. Κι αν δεν έχεις πίστη εσύ στον εαυτό σου, κανείς δεν θα πιστέψει σε σένα.
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου