Δεν έχει καμία αξία να ξαναγράψουμε τις αλλαγές που σημειώθηκαν σε
όλους τους τομείς από την (βροντερή) παρουσία του Γκάλη. Δεν υπάρχει
κανείς άλλος αθλητής στην Ελλάδα που να ώθησε μια ολόκληρη χώρα να
ασχοληθεί με το μπάσκετ και ταυτόχρονα να επηρεάσει τη δομή του και να
προσδιορίσει την "επόμενη" μέρα του ως άθλημα.
Κι απ' αυτήν την ιστορία κέρδισαν πολλοί... Αθλητές, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι. Ολοι μα όλοι!
Γκάλης λοιπόν δεν πρόκειται να ξαναβρεθεί. Οπως ανέφερα στην αρχή μόνο σε κάποια άλλη ζωή μπορεί να συναντήσουμε αντίστοιχο... Δυστυχώς όμως σε κάποια άλλη ζωή, επίσης, θα δούμε και την ίδια την Ελλάδα να τιμά τον Γκάλη όπως του αξίζει.
Διαβάζοντας το χθεσινό ρεπορτάζ του Ανδρέα Δημάτου και συνεχίζοντας με το σημερινό -παραπλεύρως- του Θοδωρή Φελάνη με τις δηλώσεις του Νίκου Γκάλη, βρέθηκα σε σύγχυση! Δεν ήξερα αν πρέπει να αισθάνομαι περήφανος ή αν πρέπει να βάλω τις φωνές. Ειλικρινά...
Ο Γκάλης επίσημος προσκεκλημένος της UEFA. Ο ίδιος ο Μισέλ Πλατινί να αποκαλύπτεται... θαυμαστής του και να τον τιμά. Εναν αθλητή που ουδεμία σχέση είχε με το ποδόσφαιρο. Αλλά τον τιμά ως προσωπικότητα, ως έναν αθλητή που είχε απόλυτη επιρροή στον ελληνικό αθλητισμό μέσω του μπάσκετ.
Θα περιμένω μάταια, μου φαίνεται, να διαπιστώσω μια κίνηση από τη δική μας πολιτεία. Το να δώσεις το όνομά του σε ένα γήπεδο είναι το αυτονόητο, αλλά ακόμα δεν έχει συμβεί! Το να επιδιώξεις την αξιοποίηση του κεφαλαίου που λέγεται "Νίκος Γκάλης" είναι επίσης αυτονόητο, αλλά περίπου 20 χρόνια από τότε που ο "μύθος" του ελληνικού μπάσκετ σταμάτησε να αγωνίζεται, δεν διαπιστώσαμε κάποια τέτοια κίνηση.
Δεν μπορεί... Γκάλης είναι! Και για να φτάσει στην κορυφή κάποιο χάρισμα είχε... Δεν έγινε τυχαία ούτε με... βύσμα! Δεν αξίζει, τελικά, να αξιοποιήσεις τις γνώσεις του, τη "λάμψη" και την προσωπικότητά του;
Πιο πιθανό είναι, πιστεύω, να το κάνουν οι ξένοι! Και όχι οι Ελληνες.
Πηγή: Goal
Κι απ' αυτήν την ιστορία κέρδισαν πολλοί... Αθλητές, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι. Ολοι μα όλοι!
Γκάλης λοιπόν δεν πρόκειται να ξαναβρεθεί. Οπως ανέφερα στην αρχή μόνο σε κάποια άλλη ζωή μπορεί να συναντήσουμε αντίστοιχο... Δυστυχώς όμως σε κάποια άλλη ζωή, επίσης, θα δούμε και την ίδια την Ελλάδα να τιμά τον Γκάλη όπως του αξίζει.
Διαβάζοντας το χθεσινό ρεπορτάζ του Ανδρέα Δημάτου και συνεχίζοντας με το σημερινό -παραπλεύρως- του Θοδωρή Φελάνη με τις δηλώσεις του Νίκου Γκάλη, βρέθηκα σε σύγχυση! Δεν ήξερα αν πρέπει να αισθάνομαι περήφανος ή αν πρέπει να βάλω τις φωνές. Ειλικρινά...
Ο Γκάλης επίσημος προσκεκλημένος της UEFA. Ο ίδιος ο Μισέλ Πλατινί να αποκαλύπτεται... θαυμαστής του και να τον τιμά. Εναν αθλητή που ουδεμία σχέση είχε με το ποδόσφαιρο. Αλλά τον τιμά ως προσωπικότητα, ως έναν αθλητή που είχε απόλυτη επιρροή στον ελληνικό αθλητισμό μέσω του μπάσκετ.
Θα περιμένω μάταια, μου φαίνεται, να διαπιστώσω μια κίνηση από τη δική μας πολιτεία. Το να δώσεις το όνομά του σε ένα γήπεδο είναι το αυτονόητο, αλλά ακόμα δεν έχει συμβεί! Το να επιδιώξεις την αξιοποίηση του κεφαλαίου που λέγεται "Νίκος Γκάλης" είναι επίσης αυτονόητο, αλλά περίπου 20 χρόνια από τότε που ο "μύθος" του ελληνικού μπάσκετ σταμάτησε να αγωνίζεται, δεν διαπιστώσαμε κάποια τέτοια κίνηση.
Δεν μπορεί... Γκάλης είναι! Και για να φτάσει στην κορυφή κάποιο χάρισμα είχε... Δεν έγινε τυχαία ούτε με... βύσμα! Δεν αξίζει, τελικά, να αξιοποιήσεις τις γνώσεις του, τη "λάμψη" και την προσωπικότητά του;
Πιο πιθανό είναι, πιστεύω, να το κάνουν οι ξένοι! Και όχι οι Ελληνες.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου