...Και μολονότι η δήλωση ανήκει στην κατηγορία του black humor και συν
τοις άλλοις είναι μακάβρια, δεν απέχει από την πραγματικότητα!
Από την ελληνική πραγματικότητα εξυπακούεται, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ' αλεύρι!
Είναι, επίσης, συχνά μια πραγματικότητα αγνωμοσύνης, αχαριστίας και μικροψυχίας, αλλά, φίλτατε Πάνι, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά: τώρα που ο Πλατινί αποφάσισε να καλέσει τον Γκάλη στον επόμενο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ για να τον τιμήσει, μπορεί να ελπίζει σε μια τέτοια αναγνώριση (από ξένα κέντρα εξουσίας) ο κάθε μπασκετικός πικραμένος!
Το εννοώ αυτό που γράφω για τη γαλαντομία των ξένων κέντρων εξουσίας, σε αντίθεση με την ελληνική τσιφουτιά, διότι ενώ οι κορυφαίοι Ελληνες μπασκετμπολίστες έχουν βραβευθεί από τη FIBA και την Ευρωλίγκα (και τώρα μπαίνει στον χορό και η UEFA), εδώ κοντεύουμε να τους ξεχάσουμε ή (οι μικρότεροι σε ηλικία) τους αγνοούμε!
Αυτό είναι που λένε ουδείς προφήτης δεκτός στον τόπο του...
Ανοιξα αυτήν την κουβέντα προχθές το βράδυ έξω από το γήπεδο του Παπάγου με τον Κώστα Μίσσα και τον Γιώργο Λιμνιάτη και φέραμε -στα όρθια και στα πρόχειρα- έναν σωρό από παραδείγματα που τεκμηριώνουν το έλλειμμα στην αναγνώριση της προσφοράς...
...ή μάλλον (τεκμηριώνουν) την τσιγκουνιά των συναισθημάτων μας, όπως το έθεσε νωρίτερα από μικροφώνου ο Γιάννης Ιωαννίδης!
Δεν έχει άδικο ο «ξανθός», που πάντως έστω και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς έχει τη θεσμική δυνατότητα να γίνει Λιάνης στη θέση του Λιάνη!
Το γράφω αυτό, διότι η θητεία τού (σεσημασμένου για την αγάπη του στον αθλητισμό και τις τέχνες) πρώην υπουργού Πολιτισμού ήταν η χαρά του κάθε -και όχι σώνει και καλά αναξιοπαθούντος- παλαίμαχου αθλητή, τραγουδιστή, ηθοποιού και πάει λέγοντας...
Ο ίδιος ο Λιάνης μου είπε κάποτε ότι ήταν καλεσμένος στον γάμο μιας αθλήτριας και αντί να κουβαλάει δώρο στην εκκλησία, της είπε να περάσει από ένα μαγαζί και να το διαλέξει μόνη της...
Αυτό ακριβώς έκανε η λεγάμενη και έπειτα από μερικές μέρες ο Λιάνης βρήκε πάνω στο γραφείο του ένα μπουγιουρντί 10.000 ευρώ από πολυκατάστημα, το οποίο προφανώς είχε σηκώσει η λεγάμενη!
Ξεστρατίζω, όμως, από την ουσία του ζητήματος που δεν είναι οι κασκαρίκες αλλά το στοιχειώδες χρέος του ελληνικού αθλητισμού (όχι τόσο να τιμά με παράτες, αλλά) να σέβεται την ιστορία του.
Το respect που λένε και στο χωριό μου, αλλά στην Ελλάδα συνήθως είναι μια άγνωστη και απαγορευμένη λέξη...
Ευτυχώς ο Υφαντής και ο Λιμνιάτης δεν άφησαν τον συχωρεμένο σύντροφό τους έρμαιο της ελληνικής λήθης και τον τίμησαν όπως του άρμοζε σε μια εκδήλωση που (πρέπει να) αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους.
Οταν ο Γιαννάκης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός κατέβασε τη φωτογραφία του (με το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα χέρια) από την οροφή του ΟΑΚΑ και αυτό είναι ένα δείγμα της νοοτροπίας που επικρατεί...
Προχθές πάλι που το ελληνικό μπάσκετ έκανε σπονδή στον βωμό του «τελευταίου Γκάλη» (καθώς ο Φορντ βγήκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ της Α1 και άλλες δύο της Ευρωλίγκα), ήταν εκεί όλοι πλην Λακεδαιμονίων: ο Ολυμπιακός έλαμψε διά της απουσίας του, αν και ο Αλ υπήρξε παίκτης του!
Βάζω συνεχώς τον Γκάλη σε αυτήν την κουβέντα διότι είναι το κλασικότερο αλλά όχι και το μόνο παράδειγμα αυτής της ελληνικής τσιγκουνιάς...
...και κατόπιν όλων αυτών, ελπίζω να μην επιβεβαιωθεί ποτέ και για κανέναν αυτή η (προχθεσινή) μακάβρια και κυνική κουβέντα του Φασούλα!
Πηγή: Goal
Από την ελληνική πραγματικότητα εξυπακούεται, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ' αλεύρι!
Είναι, επίσης, συχνά μια πραγματικότητα αγνωμοσύνης, αχαριστίας και μικροψυχίας, αλλά, φίλτατε Πάνι, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά: τώρα που ο Πλατινί αποφάσισε να καλέσει τον Γκάλη στον επόμενο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ για να τον τιμήσει, μπορεί να ελπίζει σε μια τέτοια αναγνώριση (από ξένα κέντρα εξουσίας) ο κάθε μπασκετικός πικραμένος!
Το εννοώ αυτό που γράφω για τη γαλαντομία των ξένων κέντρων εξουσίας, σε αντίθεση με την ελληνική τσιφουτιά, διότι ενώ οι κορυφαίοι Ελληνες μπασκετμπολίστες έχουν βραβευθεί από τη FIBA και την Ευρωλίγκα (και τώρα μπαίνει στον χορό και η UEFA), εδώ κοντεύουμε να τους ξεχάσουμε ή (οι μικρότεροι σε ηλικία) τους αγνοούμε!
Αυτό είναι που λένε ουδείς προφήτης δεκτός στον τόπο του...
Ανοιξα αυτήν την κουβέντα προχθές το βράδυ έξω από το γήπεδο του Παπάγου με τον Κώστα Μίσσα και τον Γιώργο Λιμνιάτη και φέραμε -στα όρθια και στα πρόχειρα- έναν σωρό από παραδείγματα που τεκμηριώνουν το έλλειμμα στην αναγνώριση της προσφοράς...
...ή μάλλον (τεκμηριώνουν) την τσιγκουνιά των συναισθημάτων μας, όπως το έθεσε νωρίτερα από μικροφώνου ο Γιάννης Ιωαννίδης!
Δεν έχει άδικο ο «ξανθός», που πάντως έστω και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς έχει τη θεσμική δυνατότητα να γίνει Λιάνης στη θέση του Λιάνη!
Το γράφω αυτό, διότι η θητεία τού (σεσημασμένου για την αγάπη του στον αθλητισμό και τις τέχνες) πρώην υπουργού Πολιτισμού ήταν η χαρά του κάθε -και όχι σώνει και καλά αναξιοπαθούντος- παλαίμαχου αθλητή, τραγουδιστή, ηθοποιού και πάει λέγοντας...
Ο ίδιος ο Λιάνης μου είπε κάποτε ότι ήταν καλεσμένος στον γάμο μιας αθλήτριας και αντί να κουβαλάει δώρο στην εκκλησία, της είπε να περάσει από ένα μαγαζί και να το διαλέξει μόνη της...
Αυτό ακριβώς έκανε η λεγάμενη και έπειτα από μερικές μέρες ο Λιάνης βρήκε πάνω στο γραφείο του ένα μπουγιουρντί 10.000 ευρώ από πολυκατάστημα, το οποίο προφανώς είχε σηκώσει η λεγάμενη!
Ξεστρατίζω, όμως, από την ουσία του ζητήματος που δεν είναι οι κασκαρίκες αλλά το στοιχειώδες χρέος του ελληνικού αθλητισμού (όχι τόσο να τιμά με παράτες, αλλά) να σέβεται την ιστορία του.
Το respect που λένε και στο χωριό μου, αλλά στην Ελλάδα συνήθως είναι μια άγνωστη και απαγορευμένη λέξη...
Ευτυχώς ο Υφαντής και ο Λιμνιάτης δεν άφησαν τον συχωρεμένο σύντροφό τους έρμαιο της ελληνικής λήθης και τον τίμησαν όπως του άρμοζε σε μια εκδήλωση που (πρέπει να) αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους.
Οταν ο Γιαννάκης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός κατέβασε τη φωτογραφία του (με το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα χέρια) από την οροφή του ΟΑΚΑ και αυτό είναι ένα δείγμα της νοοτροπίας που επικρατεί...
Προχθές πάλι που το ελληνικό μπάσκετ έκανε σπονδή στον βωμό του «τελευταίου Γκάλη» (καθώς ο Φορντ βγήκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ της Α1 και άλλες δύο της Ευρωλίγκα), ήταν εκεί όλοι πλην Λακεδαιμονίων: ο Ολυμπιακός έλαμψε διά της απουσίας του, αν και ο Αλ υπήρξε παίκτης του!
Βάζω συνεχώς τον Γκάλη σε αυτήν την κουβέντα διότι είναι το κλασικότερο αλλά όχι και το μόνο παράδειγμα αυτής της ελληνικής τσιγκουνιάς...
...και κατόπιν όλων αυτών, ελπίζω να μην επιβεβαιωθεί ποτέ και για κανέναν αυτή η (προχθεσινή) μακάβρια και κυνική κουβέντα του Φασούλα!
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου