Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την εισαγγελική παρέμβαση για τις επιθέσεις που δέχονται οι αθλητικοί δημοσιογράφοι.
Το “παρέμβαση εισαγγελέα για τις επιθέσεις κατά αθλητικών
δημοσιογράφων”, που διάβασα σήμερα είναι ένα από τα πιο καλά διαχρονικά
ανέκδοτα των 8 λέξεων, ένα ωραίο tweet των 67 χαρακτήρων για να γελάμε
με τους φίλους μας. Είναι τόση, μέχρι εκεί, η σημασία που μας έμαθε η
Ελλάδα της τελευταίας 20ετίας να της δίνουμε αυτής της πρότασης. Διότι
όσοι ζούμε στην αθλητική δημοσιογραφία των τελευταίων 20 ετών δεν είδαμε
ΠΟΤΕ να συλλαμβάνεται ούτε ένας με την κατηγορία της επίθεσης σε
αθλητικό δημοσιογράφο.
Διάβαζα τις προάλλες ένα post στο blog του Ντέκλαν Χιλ, με αφορμή την επίθεση που είχε δεχθεί ο Αρης Ασβεστάς. Τι έγραφε ο expert του match fixing; “Η δημοσιογραφία που έκανα για λίγο στην Ελλάδα μου έδειξε ότι η παρουσία του οργανωμένου εγκλήματος στο ποδόσφαιρο είναι τρομακτική”. Τρόμαξε ο Καναδός ερευνητής δημοσιογράφος, που έχει κάνει ρεπορτάζ σε ορισμένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη. Σε αυτό το περιβάλλον ζούμε, και με δική μας ευθύνη, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη φορά που απειλήθηκα, με όσα έχω δει και αντιληφθεί στη διάρκεια αυτού του διαστήματος, μ' όσα έχω συζητήσει με τους συναδέλφους μου μετά από κάθε “τυφλό” ή “φανερό” χτύπημα, σας λέω ότι σε αυτή την υπόθεση είμαστε μόνοι μας. Εντελώς. Οχι μόνοι μας. Ο καθένας μόνος του.
Ο Χιλ έγραψε το “χαιρετίζω τον Αρη για το θάρρος του να συνεχίζει το ρεπορτάζ”, για την υπόθεση της επίθεσης στον Ασβεστά. Εγώ θα το διατύπωνα διαφορετικά: όπως σε όλες τις μικροκοινωνίες, έτσι και σε αυτή, της αθλητικής δημοσιογραφίας, είναι μειονότητα, ελάχιστοι αυτοί που δεν τρομάζουν. Κι είναι απολύτως φυσιολογικό και σεβαστό, στην Ελλάδα του 2012 που τίποτε δεν λειτουργεί.
Η σημερινή αθλητική δημοσιογραφία είναι φοβισμένη, όπως και η προηγούμενη, διότι είναι απροστάτευτη. Οχι επειδή δεν έχει αστυνομική προστασία, αλλά επειδή στον κόσμο της κυκλοφορεί πολύς υπόκοσμος, ελεύθερος και ανενόχλητος, που εκμεταλλεύεται το καθεστώς ατιμωρησίας και κάνει το ένα μπραβιλίκι πίσω απ' το άλλο.
Ξέρετε τι συστάσεις ανταλλάσσουμε οι δημοσιογράφοι μεταξύ μας μετά από κάθε “πέσιμο”; “Πρόσεχε φίλε”, “έχε το νου σου”, “μη προκαλείς” και άλλα τέτοια αόριστα. Διότι όσοι έχουμε προσπαθήσει να βγάλουμε άκρη, απευθυνόμενοι στις αρχές, έχουμε χάσει τον χρόνο, την υπομονή, το κουράγιο, την ενέργειά μας. Κι έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.
Μακάρι να ήταν της Ελλάδας αυτό το μεγαλύτερο σημερινό πρόβλημά της, θα μου πείτε. Κι όμως είναι από τα μεγαλύτερα, έχω να σας πω. Διότι αν αυτά συμβαίνουν στην αθλητική διάσταση, κάντε τους συνειρμούς για όσα συμβαίνουν στις άλλες διαστάσεις της δημοσιογραφίας.
πηγή: gazzetta.gr
Διάβαζα τις προάλλες ένα post στο blog του Ντέκλαν Χιλ, με αφορμή την επίθεση που είχε δεχθεί ο Αρης Ασβεστάς. Τι έγραφε ο expert του match fixing; “Η δημοσιογραφία που έκανα για λίγο στην Ελλάδα μου έδειξε ότι η παρουσία του οργανωμένου εγκλήματος στο ποδόσφαιρο είναι τρομακτική”. Τρόμαξε ο Καναδός ερευνητής δημοσιογράφος, που έχει κάνει ρεπορτάζ σε ορισμένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη. Σε αυτό το περιβάλλον ζούμε, και με δική μας ευθύνη, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη φορά που απειλήθηκα, με όσα έχω δει και αντιληφθεί στη διάρκεια αυτού του διαστήματος, μ' όσα έχω συζητήσει με τους συναδέλφους μου μετά από κάθε “τυφλό” ή “φανερό” χτύπημα, σας λέω ότι σε αυτή την υπόθεση είμαστε μόνοι μας. Εντελώς. Οχι μόνοι μας. Ο καθένας μόνος του.
Ο Χιλ έγραψε το “χαιρετίζω τον Αρη για το θάρρος του να συνεχίζει το ρεπορτάζ”, για την υπόθεση της επίθεσης στον Ασβεστά. Εγώ θα το διατύπωνα διαφορετικά: όπως σε όλες τις μικροκοινωνίες, έτσι και σε αυτή, της αθλητικής δημοσιογραφίας, είναι μειονότητα, ελάχιστοι αυτοί που δεν τρομάζουν. Κι είναι απολύτως φυσιολογικό και σεβαστό, στην Ελλάδα του 2012 που τίποτε δεν λειτουργεί.
Η σημερινή αθλητική δημοσιογραφία είναι φοβισμένη, όπως και η προηγούμενη, διότι είναι απροστάτευτη. Οχι επειδή δεν έχει αστυνομική προστασία, αλλά επειδή στον κόσμο της κυκλοφορεί πολύς υπόκοσμος, ελεύθερος και ανενόχλητος, που εκμεταλλεύεται το καθεστώς ατιμωρησίας και κάνει το ένα μπραβιλίκι πίσω απ' το άλλο.
Ξέρετε τι συστάσεις ανταλλάσσουμε οι δημοσιογράφοι μεταξύ μας μετά από κάθε “πέσιμο”; “Πρόσεχε φίλε”, “έχε το νου σου”, “μη προκαλείς” και άλλα τέτοια αόριστα. Διότι όσοι έχουμε προσπαθήσει να βγάλουμε άκρη, απευθυνόμενοι στις αρχές, έχουμε χάσει τον χρόνο, την υπομονή, το κουράγιο, την ενέργειά μας. Κι έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.
Μακάρι να ήταν της Ελλάδας αυτό το μεγαλύτερο σημερινό πρόβλημά της, θα μου πείτε. Κι όμως είναι από τα μεγαλύτερα, έχω να σας πω. Διότι αν αυτά συμβαίνουν στην αθλητική διάσταση, κάντε τους συνειρμούς για όσα συμβαίνουν στις άλλες διαστάσεις της δημοσιογραφίας.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου