Για έναν ανεξήγητο λόγο - λες και έπρεπε αυτό να λειτουργεί ως… παράδοση! – εδώ και πολλά χρόνια το «πνεύμα των εορτών» μοιάζει να… εγκαθίσταται στην καθημερινότητα των «ερυθρολεύκων» και να μην «ξεκολλάει» άμα δεν παρεμβληθεί κάποιο ταρακούνημα!
Η διαφορά του «πέρυσι» και του «τώρα» με τα παρόμοια κρούσματα χαλάρωσης του απώτερου παρελθόντος, είναι ότι κάποια πράγματα δεν δικαιολογούνται.
Ο Ολυμπιακός της τελευταίας διετίας έχει αυτό που λέμε και εννοούμε πραγματικά, παίκτες. Έχει «γεμάτα», πλήρη ρόστερ, με ποιότητα και προδιαγραφές, ανεξαρτήτως αν – ειδικά φέτος – η αντίσταση που προβάλλουν στους πρωταθλητές οι αντίπαλοι στην Ελλάδα είναι ελάχιστη, με βάση τις περιορισμένες δυνατότητες τους και η απόσταση μοιάζει πολλές φορές να ξεφεύγει από την… ατμόσφαιρα και να «τρέχει» για… το φεγγάρι!
Η έλλειψη ανταγωνισμού – και δεν αναφέρομαι στον «ισχυρό», γιατί αυτό θα ήταν ευχής έργο, αλλά μιλάω ακόμα και τον υποτυπώδη – που οφείλεται στα χάλια των άλλων, είναι αλήθεια, έχει φυσιολογική επίπτωση και στο φορμάρισμα του Ολυμπιακού.
Μέσα από ένα πρωτάθλημα όπου η ομάδα σου δεν κοντράρεται, δεν «υποφέρει» για να νικήσει, ει μη μόνο αποκλειστικά από τον κακό εαυτό της, δεν είναι δυνατό να ξεπηδήσει κάτι θετικό.
Γι αυτό και από το καλοκαίρι εξέφραζαν στον Πειραιά τους φόβους τους για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται παραδοσιακοί αντίπαλοι τους, σαν τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ και τότε λίγοι ήταν εκείνοι που αντιλήφθηκαν το εύρος της πραγματικής ανησυχίας των «ερυθρολεύκων».
Ασφαλώς και δεν έπιασε κανέναν ο πόνος στον Ολυμπιακό για την (διαφαινόμενη από μήνες) κατρακύλα «πράσινων» και «κιτρινόμαυρων», ούτε καν θα έμπαιναν στον κόπο να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για δαύτους.
Για την ομάδα τους, αποκλειστικά και μόνο, τραβούσαν το ζόρι. Και δικαιώνονται σε μεγάλο βαθμό.
Ύστερα από την κάλυψη της μισής φετινής διαδρομής, ο Ολυμπιακός νικά, ο Ολυμπιακός είναι αήττητος, ο Ολυμπιακός έχει μυθικές βαθμολογικές αποστάσεις από κλασικούς αντίζηλους του, ο Ολυμπιακός κυνηγάει αριθμούς και ρεκόρ, ο Ολυμπιακός θεωρείται βέβαιος πρωταθλητής πολύ πριν τα Χριστούγεννα, ο Ολυμπιακός χτυπάει νταμπλ, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίζει στους «16» του Champions League, ωστόσο είναι στο Europa και στοχεύει να πατήσει ένα ευρωπαϊκό σκαλί πιο πάνω από πέρυσι.
Ο Ολυμπιακός είναι «μέσα» σε όλα, είναι το πρώτο «ελληνικό βιολί» διεθνώς, αλλά δεν παίζει μπάλα. Δεν αποδίδει θεαματικά, ελκυστικά, δεν προσφέρει στον κόσμο του γοητευτικό ποδόσφαιρο. Κι αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει.
Το χειρότερο δε είναι ότι οι «ερυθρόλευκοι» δείχνουν τελευταία μια ακόμα πιο φθίνουσα αγωνιστική εικόνα, ένα πρόσωπο που δεν πείθει για τα εκατομμύρια που έχουν «πέσει» στην ομάδα, έχοντας καταστεί άνευροι και προβλέψιμοι στο παιχνίδι τους. Ενώ ένα άλλο σημείο άξιο απορίας, είναι γιατί πρέπει να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο για να αφυπνιστούν;
Σχοινί-κορδόνι πάει αυτή η ιστορία από την 1η Δεκεμβρίου όταν κόντρα στον Πλατανιά τότε, ο Ολυμπιακός «καθάρισε» το ματς από το πρώτο ημίχρονο! Από εκεί και πέρα το «ερυθρόλευκο χρονικό» καταγράφει… εμπλοκή σε περιπέτεια ώσπου να έρθει η νίκη (Πανιώνιος, Βέροια, Λεβαδειακός και για το Κύπελλο, Παναχαϊκή και Καβάλα) ή να καταλήξει σε ισοπαλία (Παναθηναϊκός).
Εντάξει οι νίκες
Με τις καλύτερες προδιαγραφές (τουλάχιστον) στην ελληνική πραγματικότητα – έμψυχο δυναμικό, οικονομική ευρωστία στιβαρή διοίκηση, συνολική λειτουργία σε ευρωπαϊκά συλλογικά πρότυπα και ρυθμούς – ανεξήγητα η ομάδα δεν «κερδίζει» κανέναν. Και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή να ρωτούσε ο οιοσδήποτε, πέρα από τα νικηφόρα αποτελέσματα, δεν θα πρέπει να δηλώνουν ευχαριστημένοι με την απόδοση τους.
Ο πιστός «κόκκινος λαός» διαμαρτύρεται με τον τρόπο του. Άλλοτε με ελαφρές αποδοκιμασίες, άλλοτε με πιο δυνατά «γιούχα» και σταθερά με την (απομάκρυνση του από τις εξέδρες.
Η απόδοση της αιτίας της (σημαντικής φέτος) μείωσης των εισιτηρίων του Ολυμπιακού στη «φτώχεια του Έλληνα» δεν είναι η πραγματικότητα. Γιατί η ΠΑΕ έριξε τις τιμές στην αρχή της περιόδου, αντιλαμβανόμενη το πνεύμα και τα μηνύματα των καιρών και έσπευσε να «σπρώξει» το κοινό να ξανά-αγκαλιάσει το «Θρύλο της ψυχής του», εκδίδοντας πάμφθηνα πακέτα διαρκείας β’ γύρου.
Συμπεριλαμβανομένων όλων των ντέρμπι του πρωταθλήματος (ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης), Ευρώπης, Κυπέλλου και… δεν συμμαζεύεται!
Και εν τοιαύτη περιπτώσει σάμπως εδώ που τα λέμε θα υπολόγιζε ο «γαύρος» το αντίτιμο του εισιτηρίου, αν το «μέγα πάθος του» τον κάλυπτε; Το έκανε ποτέ για να το κάνει και τώρα;
Η διασκέδασή του «γαύρου» ήταν από γεννησιμιού του ο Ολυμπιακός. Η γλυκιά συνήθεια του, ο δρόμος για το Καραϊσκάκη, σε κάθε αγώνα του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός έχει (και παραμένει εκεί) ξεχωριστή θέση στις καρδιές των πιστών οπαδών του. Αρκεί να ευχαριστιέται ο κόσμος την ομάδα του.
Να τη γουστάρει, ρε παιδί μου, στο γήπεδο. Να την καμαρώνει που τη ζηλεύουν – όχι μόνο τη σκιάζονται – οι εχθροί της!
Προφανώς και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, ως (πάντα και πρώτιστα) ο πρώτος οπαδός της ομάδας, με την επίσκεψη του στο Ρέντη θέλει να καταστήσει σαφή όλα τα παραπάνω σε όσους - και νομίζω ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που εξαιρούνται των ευθυνών – ζουν στον κόσμο τους, λησμονώντας ή μη γνωρίζοντας ίσως, όλα αυτά που διέπει η ριγωτή φανέλα και ο θρυλικός δαφνοστεφανωμένος.
Ένα μήνα πριν την πρώτη αναμέτρηση με την Λεβάντε, θεωρώ πιθανότατο μάλιστα αυτή να ήταν η… καμπάνα που χτύπησε για τελευταία φορά για κάποιους.
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου