Η Μπράντφορντ, ομάδα 4ης κατηγορίας της Αγγλίας προκρίθηκε στον τελικό
του Λιγκ Καπ αποκλείοντας κατά σειρά την ʼρσεναλ και την ʼστον Βίλα από
την Πρέμιερ Λίγκ.
Οι περισσότεροι στην Ελλάδα μιλήσαμε για το «μεγαλείο» του αγγλικού ποδοσφαίρου και τις εκπλήξεις που μας προσφέρει και κανένας δεν είπε κουβέντα για την «κατάντια» της ʼρσεναλ ή το «ναυάγιο» της Γουέστ Χαμ.
Για τον αγγλικό Τύπο ούτε συζήτηση. Και τα δύο αποτελέσματα που έφεραν την Μπραντφοντ στον τελικό θεωρήθηκαν απολύτως φυσιολογικά και μέσα στο πλαίσιο των ετήσιων εκπλήξεων στη διοργάνωση.
Στη χώρα της υπερβολής, την Ελλάδα, με το που αποκλείστηκε ο Παναθηναϊκός από τον Πλατανιά στο κύπελλο όλοι πέσαμε πάνω στον Παναθηναϊκό που... κατάντησε Πλατανιάς και δεν ασχοληθήκαμε με τον Πλατανιά που προσπαθεί να γίνει... Παναθηναϊκός!
Φυσικά και δεν πρόκειται να συμβεί ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Το αναφέρω όμως, γιατί είναι ένα καλό παράδειγμα και το πλέον πρόσφατο μετά το νέο στραβοπάτημα του Παναθηναϊκού, που με βάση την εικόνα του εντός και εκτός γηπέδων ήρθε φυσιολογικά.
Ο Πλατανιάς είναι ένα νοικοκυρεμένο σωματείο, που ξεκίνησε από τα χαμηλά στρώματα του ποδοσφαίρου και σιγά-σιγά έφτασε να συμμετέχει στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας, διατηρώντας το ίδιο χαμηλό προφίλ των τελευταίων ετών και την συνοχή μεταξύ των επιχειρηματιών της πόλης που το στηρίζουν.
Υπολογίζουν τι ποσό μπορεί να διαθέσει ο καθένας από το περίσσευμά του για την ομάδα, λογαριάζουν τα έξοδα και θέλουν να μην ξεπερνούν τα έσοδα. Και έτσι πορεύονται. Ξέρουν όμως, ότι θα παραμείνουν Πλατανιάς. Κι έτσι πρέπει. Να πατάνε στο έδαφος.
Στον Παναθηναϊκό από την άλλη, υπήρχε κάποτε η οικογένεια Βαρδινογιάννη που ήταν αντίστοιχα παραδοσιακή. Λειτουργούσε με μολύβι και χαρτί κι έγραφε σε μια στήλη τα έσοδα και σε μια διπλανή τα έξοδα.
Η ομάδα πορευόταν με τα πάνω της και τα κάτω της, όπως οι περισσότερες σε όλο τον πλανήτη, χωρίς όμως να χρωστάει πουθενά.
Ο επαναστατικός λόγος του Ανδρέα Βγενόπουλου έφερε την αλλαγή στη διοίκηση. Τα εκατομμύρια έπεσαν βροχή, αλλά η συνοχή των εμπλεκομένων δεν κράτησε αρκετά. Η συνέχεια (διοικητικά και οικονομικά) είναι γνωστή.
Σήμερα η διοίκηση Αλαφούζου, που μαθαίνει το ποδόσφαιρο στην πλάτη του Παναθηναϊκού, προσπαθεί να πάρει χαρτί και μολύβι, αλλά επειδή δεν έχει γόμα και ξύστρα, κάνει συνεχώς μουτζούρες!
Ο Παναθηναϊκός του 2013 είναι μια ομάδα με ποδοσφαιριστές που δεν πιστεύουν στη διοίκηση και η διοίκηση δεν πιστεύει στους ποδοσφαιριστές. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει μεταξύ ποδοσφαιριστών και Φάμπρι. Δεν υπάρχει αλληλοεκτίμηση.
Κι ακόμα χειρότερα, συμβαίνει και μεταξύ των οπαδών και των ποδοσφαιριστών. Όταν λοιπόν, όλοι θεωρούν τους εαυτούς τους Παναθηναϊκούς, αλλά κανένας δεν πιστεύει σε κανέναν τότε τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει. Είναι μπροστά.
Πηγή: novasports.gr
Οι περισσότεροι στην Ελλάδα μιλήσαμε για το «μεγαλείο» του αγγλικού ποδοσφαίρου και τις εκπλήξεις που μας προσφέρει και κανένας δεν είπε κουβέντα για την «κατάντια» της ʼρσεναλ ή το «ναυάγιο» της Γουέστ Χαμ.
Για τον αγγλικό Τύπο ούτε συζήτηση. Και τα δύο αποτελέσματα που έφεραν την Μπραντφοντ στον τελικό θεωρήθηκαν απολύτως φυσιολογικά και μέσα στο πλαίσιο των ετήσιων εκπλήξεων στη διοργάνωση.
Στη χώρα της υπερβολής, την Ελλάδα, με το που αποκλείστηκε ο Παναθηναϊκός από τον Πλατανιά στο κύπελλο όλοι πέσαμε πάνω στον Παναθηναϊκό που... κατάντησε Πλατανιάς και δεν ασχοληθήκαμε με τον Πλατανιά που προσπαθεί να γίνει... Παναθηναϊκός!
Φυσικά και δεν πρόκειται να συμβεί ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Το αναφέρω όμως, γιατί είναι ένα καλό παράδειγμα και το πλέον πρόσφατο μετά το νέο στραβοπάτημα του Παναθηναϊκού, που με βάση την εικόνα του εντός και εκτός γηπέδων ήρθε φυσιολογικά.
Ο Πλατανιάς είναι ένα νοικοκυρεμένο σωματείο, που ξεκίνησε από τα χαμηλά στρώματα του ποδοσφαίρου και σιγά-σιγά έφτασε να συμμετέχει στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας, διατηρώντας το ίδιο χαμηλό προφίλ των τελευταίων ετών και την συνοχή μεταξύ των επιχειρηματιών της πόλης που το στηρίζουν.
Υπολογίζουν τι ποσό μπορεί να διαθέσει ο καθένας από το περίσσευμά του για την ομάδα, λογαριάζουν τα έξοδα και θέλουν να μην ξεπερνούν τα έσοδα. Και έτσι πορεύονται. Ξέρουν όμως, ότι θα παραμείνουν Πλατανιάς. Κι έτσι πρέπει. Να πατάνε στο έδαφος.
Στον Παναθηναϊκό από την άλλη, υπήρχε κάποτε η οικογένεια Βαρδινογιάννη που ήταν αντίστοιχα παραδοσιακή. Λειτουργούσε με μολύβι και χαρτί κι έγραφε σε μια στήλη τα έσοδα και σε μια διπλανή τα έξοδα.
Η ομάδα πορευόταν με τα πάνω της και τα κάτω της, όπως οι περισσότερες σε όλο τον πλανήτη, χωρίς όμως να χρωστάει πουθενά.
Ο επαναστατικός λόγος του Ανδρέα Βγενόπουλου έφερε την αλλαγή στη διοίκηση. Τα εκατομμύρια έπεσαν βροχή, αλλά η συνοχή των εμπλεκομένων δεν κράτησε αρκετά. Η συνέχεια (διοικητικά και οικονομικά) είναι γνωστή.
Σήμερα η διοίκηση Αλαφούζου, που μαθαίνει το ποδόσφαιρο στην πλάτη του Παναθηναϊκού, προσπαθεί να πάρει χαρτί και μολύβι, αλλά επειδή δεν έχει γόμα και ξύστρα, κάνει συνεχώς μουτζούρες!
Ο Παναθηναϊκός του 2013 είναι μια ομάδα με ποδοσφαιριστές που δεν πιστεύουν στη διοίκηση και η διοίκηση δεν πιστεύει στους ποδοσφαιριστές. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει μεταξύ ποδοσφαιριστών και Φάμπρι. Δεν υπάρχει αλληλοεκτίμηση.
Κι ακόμα χειρότερα, συμβαίνει και μεταξύ των οπαδών και των ποδοσφαιριστών. Όταν λοιπόν, όλοι θεωρούν τους εαυτούς τους Παναθηναϊκούς, αλλά κανένας δεν πιστεύει σε κανέναν τότε τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει. Είναι μπροστά.
Πηγή: novasports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου