Παράλληλα, όσο οι «ερυθρόλευκοι» θα αυξάνουν τα σημάδια βελτίωσης στην εικόνα τους, με το προσεχές παιχνίδι της Κομοτηνής να αναμένεται να προσθέσει ένα δεύτερο ενθαρρυντικό – μετά την απόδοση κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα – κεφάλαιο στο… μετά Ζαρντίμ βιβλίο της σεζόν, ο «Τζορτζ Κλούνι» του ελληνικού ποδοσφαίρου θα κερδίζει σημαντικό έδαφος έναντι όποιας άλλης λύσης μεσούσης της περιόδου.
Οι πρώτες ημέρες Νικοπολίδη στην τεχνική ηγεσία των πρωταθλητών, είτε ορίζονται ως μεταβατικό στάδιο, είτε ως ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, συνοδεύονται από μια ελευθερία κινήσεων, δράσης και έκφρασης στην ομάδα.
Σαν να ξεμύτισαν οι πιο πολλοί ποδοσφαιριστές από ένα καβούκι. Από ένα στενό, προβλέψιμο και ανιαρό πλαίσιο ενεργητικότητας, εντός του οποίου έδειχναν από καιρό να βαλτώνουν ολοένα και περισσότερο.
Το κέφι επέστρεψε στο Καραϊσκάκη, ξεχειλίζει στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, με τις μαρτυρίες από το αθλητικό κέντρο του Ολυμπιακού να κάνουν λόγο για ένα εξαιρετικά ευχάριστο κλίμα.
Ακόμα κι όταν ο μέχρι πρότινος βοηθός του Ζαρντίμ ήταν κάθετος και ξεκάθαρος στις θέσεις και τις απόψεις του περί έλλειψης ανοχής από πλευράς του σε οποιαδήποτε κρούσμα παραβίασης του εσωτερικού κανονισμού (ωραρίου, κλπ.), η αντίδραση των παικτών ήταν υψηλού επαγγελματικού επιπέδου.
Γιατί ο Αντώνης ήταν ένα υπόδειγμα αθλητή όσα χρόνια φορούσε τα γάντια του, υπηρετώντας πιστά και με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, όπως ασφαλώς και την Εθνική.
Ήταν παράδειγμα προς μίμηση και έχει τον τρόπο προσέγγισης και μεταλαμπάδευσης της πνευματικής λειτουργίας και συμπεριφοράς του, στους μέχρι πρότινος συναδέλφους του.
Αυτή ακριβώς η ικανότητα του Νικοπολίδη να μεταφέρει, με τον δικό του τρόπο, τις σκέψεις και τις επιθυμίες του στους παίκτες, η μεταδοτικότητα εν ολίγοις που τον διακρίνει, επεκτείνεται και στην ιδιότητα του προπονητή που επωμίζεται τουλάχιστον και για την προετοιμασία και το κοουτσάρισμα εναντίον του Πανθρακικού (και ποιος ξέρει και για περαιτέρω…).
Φάνηκε ξεκάθαρα στο «βάπτισμα πυρός» του στον «κόκκινο» πάγκο την περασμένη Κυριακή. Χωρίς… θαυματουργές επεμβάσεις, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγαλοστομίες, άλλαξε εμφαντικά τον άνεμο ψυχολογίας της ομάδας, με τα εύλογα αποτελέσματα.
Μετέτρεψε το σύστημα σε «4-2-3-1», αφαίρεσε ένα αμυντικό χαφ, τοποθέτησε ορισμένους παίκτες σε σωστές θέσεις, στους φυσικούς τους ρόλους (π.χ. , Μασάντο), έδωσε με δύο κλασικούς ενδιάμεσους κυνηγούς στα άκρα (Πίνο, Αμπντούν) και όχι… κατά συνθήκη όπως επέμενε ο προκάτοχος του και ήταν άξιο απορίας.
Γενικά πρόσθεσε επιθετική πνοή στην ομάδα, αφήνοντας ελευθερία κινήσεων για αυτοματισμούς και ταχεία κυκλοφορία μπάλας, σε μονάδες που διαθέτουν την τεχνική για να χαρίσουν θέαμα και ουσία.
Τι να προλάβει ο νέος;
Με την Λεβάντε να «έρχεται», μαζί με την ευρωπαϊκή επαναδραστηριοποίηση του Ολυμπιακού, είναι εκτιμώ αναπόφευκτο να μη χαθεί χρόνος ώσπου ένα εντελώς νέο πρόσωπο - που ενδεχομένως θα προσλαμβανόταν τις επόμενες μέρες-βδομάδες – να «διαβάσει» το who is who των παικτών, να πάρει… μυρουδιά Ρέντη, «ερυθρόλευκων αποδυτηρίων», κ.ο.κ., να πετύχει δηλαδή εγκλιματισμό-αστραπή.
Γι’ αυτό και έχω την εντύπωση ότι ο Αντώνης Νικοπολίδης θα ήταν η καλύτερη και ασφαλέστερη, για τον Ολυμπιακό, λύση, να πορευθεί μέχρι τέλους της σεζόν.
Ο Ολυμπιακός κατά την άποψη μου δεν ρισκάρει με τον Αντώνη στον πάγκο του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που έχει σφιχταγκαλιάσει τον 40ο τίτλο στην ιστορία του, θα φιλοξενήσει όλα τα ντέρμπι του 2ου γύρου στο «σπίτι του», στο Europa League επιδιώκει απλά κάτι καλύτερο από πέρυσι και στο θεσμό του Κυπέλλου δεν νομίζω ότι έχει μείνει και κανείς αντίπαλος να μπορεί να τον αμφισβητήσει.
Ο Νικοπολίδης δούλεψε με τον Βαλβέρδε, έχει μιλήσει πολύ και εμπεριστατωμένα μαζί του κατά καιρούς και είναι ευτυχής συγκυρία – για τον ίδιο και τη νέα σταδιοδρομία του, αλλά φυσικά και για τον Ολυμπιακό - που και αυτός διέπεται από την ίδια ποδοσφαιρική φιλοσοφία με τον άλλοτε προπονητή του.
Οπότε δεν επιχειρεί αυτή τη στιγμή να «ξεσηκώσει» τα χούγια του Ερνέστο στο γήπεδο και τις προπονήσεις. Δεν πάει να τον μιμηθεί. Παίζει, αρέσκεται και θέλει αυτό το στυλ παιχνιδιού, αυτή την τακτική, έχει την ίδια αγωνιστική επιθυμία.
Σίγουρα είναι άπειρος. Σίγουρα έχει μακρύ δρόμο μπροστά του. Κι ο Ολυμπιακός είναι «βαρύ σκαρί». Ο «τιμονιέρης» όμως έχει βάσεις, γνώσεις, προδιαγραφές και προοπτική, αφού η διοίκηση θα είναι πάντα στο πλευρό του.
Καθώς επίσης οι ποδοσφαιριστές και ο κόσμος που τον γουστάρουν. Τον πιστεύουν, τον θέλουν.
Ένα σημείο είναι πολύ λεπτό και χρήζει προσοχής για να μην παρασύρεται η κοινή γνώμη πολλές φορές. Κι αυτό αφορά κυρίως τις δημοσιογραφικές υπερβολές: Ο Αντώνης δεν είναι Ερνέστο. Θα ήθελε κάποτε να του μοιάσει. Όπως μοιάζουν τα «προπονητικά χνώτα» τους…
Υ.Γ. Η επέκταση του συμβολαίου του Μήτρογλου ήταν μια ακόμα σαφής επιβεβαίωση σχετικά με το καταλυτικό «γκελ» επέμβασης της διοίκησης του Ολυμπιακού και προσωπικά του Μαρινάκη σε υποθέσεις παικτών που θέλουν να φορούν τη ριγωτή φανέλα και ο σύλλογος επίσης τους θεωρεί πολυσήμαντες αξίες…
Υ.Γ.1: Χαιρέτα μας (και) τον… Πλατανιά τώρα. Το βαρέλι έχει πάτο; Την απάντηση καλείται να δώσει η διοίκηση του Παναθηναϊκού. Αποκλειστικά και μόνο. Ούτε οι παίκτες, ούτε αυτός ο Φάμπρι, ούτε φυσικά ο κόσμος που του χορήγησαν μέσα σε λίγους μήνες… αποθέματα από φαρμάκι. Που ούτε που το είχαν φανταστεί από το 1908 οι «πράσινοι» ότι υπάρχει!..
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου