Ο Βάιος Τσούτσικας γράφει στο sday.gr για τις μεγάλες ομάδες που
έχουν χάσει τη δύναμή τους λόγω των οικονομικών δυσκολιών που
αντιμετωπίζουν.
Ηταν κουβέντα που γινόταν με κάθε ευκαιρία. Κάθε Κυριακή στα ραδιόφωνα,
κάθε Δευτέρα στα καφενεία και όπου αλλού στηνόταν ποδοσφαιρικό πηγαδάκι
διερωτούνταν πολλοί πότε επιτέλους θα σταματήσουν οι «μεγάλοι» να
«σφάζουν» τους «μικρούς»...
Αν και όλα τα εγκλήματα δεν είναι ίδια, η απορία - αγανάκτηση των φίλων
του ποδοσφαίρου δεν στερούταν βάσης. Πάντα ο πλάγιος σήκωνε πιο εύκολα
τη σημαία ή την κρατούσε πεσμένη για να ευνοήσει τον «μεγάλο», πάντα ο
παίκτης του «μεγάλου» έπαιρνε πολύ πιο εύκολα πέναλτι και φάουλ και πολύ
πιο δύσκολα κάρτες από έναν αντίπαλο μιας «μικρής» ομάδας...
Ιδιαίτερα από την ημέρα που η ΟΥΕΦΑ άρχισε να μοιράζει λεφτά στις πρωταθλήτριες ομάδες και σε κάποιες δευτεραθλήτριες μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ, τα «εγκλήματα» άρχισαν να γίνονται πιο χοντρά. Πάντα διαβαθμισμένα από «σφαγή» μέχρι «ελαφρύ σπρώξιμο» ήταν για τους «μεγάλους» εκεί...
Η απάντηση στην κουβέντα αυτή για την οποία έγινε λόγος παραπάνω δίδεται σήμερα. Οταν τελειώνουν τα φράγκα και η επιρροή, τελειώνει και η αβάντα. Οταν, δε, οι πρώτες αράχνες κάνουν την εμφάνισή τους στο ταμείο ακόμα και μιας παραδοσιακής δύναμης του ελληνικού ποδοσφαίρου η αβάντα επιστρέφει. Στο πλευρό του εκάστοτε αντιπάλου, όμως. Είτε αυτός λέγεται Πλατανιάς, είτε Ατρόμητος, είτε Αστέρας Τρίπολης, είτε ΠΑΣ Γιάννινα...
Μοιάζει σαν εκδίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου εις βάρος των παραδοσιακών δυναστών του. Δείτε, για παράδειγμα, πόσο εύκολα «κιτρινίζονται» ή αποβάλονται οι παίκτες της ελλειματικού ρόστερ ΑΕΚ, δείτε με πόση ευκολία ένας διαιτητής κλείνει τα μάτια σε πέναλτι που γίνεται εις βάρος παίκτη του Παναθηναϊκού. Οχι μία φορά. Αλλά κάθε φορά... Το νιώθεις, το βλέπεις από τον τρόπο που κινείται ακόμα ο διαιτητής στον αγωνιστικό χώρο. Δεν βλέπει απέναντί του μία ΑΕΚ ή έναν Παναθηναϊκό. Βλέπει μια ομάδα στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής, χωρίς δύναμη και φίλους αλλά μόνο εχθρούς.
Μακριά από τα φαινόμενα της «εκδίκησης» αυτής είναι ο Ολυμπιακός. Για να το πούμε καλύτερα, επειδή στον Πειραιά υπάρχει ακόμα χρήμα, υπάρχει και επιρροή. Αρα όλοι οι «εκδικητές» μεταμορφώνονται σε «φίλους» για να μην πούμε «υποτακτικούς».
Δύο πράγματα, μπορούν να ειπωθούν, λοιπόν ως συμπέρασμα. Το ένα έχει να κάνει με το αίσθημα της αγανάκτησης που πνίγει κάθε φίλο του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ, κάθε παράγοντα ή ποδοσφαιριστή της ομάδας αυτής. Είναι πολύτιμος συναισθηματικός οδηγός για εκείνες τις ημέρες που θα ξαναβρούν τους συλλόγους αυτούς μεγάλους. Σε παρασκηνιακή ισχύ. Το άλλο έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό και την χαρά που νιώθουν άπαντες στο λιμάνι για τις «πατσαβούρες» που τρώνε δεξιά και αριστερά οι παραδοσιακοί αντίπαλοί του. Οταν θα έρθει η ώρα της επιστροφής στο παρελθόν, ξέρουν άπαντες στον Πειραιά πώς θα νιώθουν που θα βλέπουν τον κάθε Πλατανιά να γίνεται Γιουβέντους στην προ Καλτσιόπολις εποχή κάθε φορά που θα τους βρίσκει στον δρόμο του... Τότε, όμως, οι «εκδικητές» θα έχουν γίνει «φίλοι» και οι «φίλοι» θα έχουν γίνει «εκδικητές»...
Ιδιαίτερα από την ημέρα που η ΟΥΕΦΑ άρχισε να μοιράζει λεφτά στις πρωταθλήτριες ομάδες και σε κάποιες δευτεραθλήτριες μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ, τα «εγκλήματα» άρχισαν να γίνονται πιο χοντρά. Πάντα διαβαθμισμένα από «σφαγή» μέχρι «ελαφρύ σπρώξιμο» ήταν για τους «μεγάλους» εκεί...
Η απάντηση στην κουβέντα αυτή για την οποία έγινε λόγος παραπάνω δίδεται σήμερα. Οταν τελειώνουν τα φράγκα και η επιρροή, τελειώνει και η αβάντα. Οταν, δε, οι πρώτες αράχνες κάνουν την εμφάνισή τους στο ταμείο ακόμα και μιας παραδοσιακής δύναμης του ελληνικού ποδοσφαίρου η αβάντα επιστρέφει. Στο πλευρό του εκάστοτε αντιπάλου, όμως. Είτε αυτός λέγεται Πλατανιάς, είτε Ατρόμητος, είτε Αστέρας Τρίπολης, είτε ΠΑΣ Γιάννινα...
Μοιάζει σαν εκδίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου εις βάρος των παραδοσιακών δυναστών του. Δείτε, για παράδειγμα, πόσο εύκολα «κιτρινίζονται» ή αποβάλονται οι παίκτες της ελλειματικού ρόστερ ΑΕΚ, δείτε με πόση ευκολία ένας διαιτητής κλείνει τα μάτια σε πέναλτι που γίνεται εις βάρος παίκτη του Παναθηναϊκού. Οχι μία φορά. Αλλά κάθε φορά... Το νιώθεις, το βλέπεις από τον τρόπο που κινείται ακόμα ο διαιτητής στον αγωνιστικό χώρο. Δεν βλέπει απέναντί του μία ΑΕΚ ή έναν Παναθηναϊκό. Βλέπει μια ομάδα στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής, χωρίς δύναμη και φίλους αλλά μόνο εχθρούς.
Μακριά από τα φαινόμενα της «εκδίκησης» αυτής είναι ο Ολυμπιακός. Για να το πούμε καλύτερα, επειδή στον Πειραιά υπάρχει ακόμα χρήμα, υπάρχει και επιρροή. Αρα όλοι οι «εκδικητές» μεταμορφώνονται σε «φίλους» για να μην πούμε «υποτακτικούς».
Δύο πράγματα, μπορούν να ειπωθούν, λοιπόν ως συμπέρασμα. Το ένα έχει να κάνει με το αίσθημα της αγανάκτησης που πνίγει κάθε φίλο του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ, κάθε παράγοντα ή ποδοσφαιριστή της ομάδας αυτής. Είναι πολύτιμος συναισθηματικός οδηγός για εκείνες τις ημέρες που θα ξαναβρούν τους συλλόγους αυτούς μεγάλους. Σε παρασκηνιακή ισχύ. Το άλλο έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό και την χαρά που νιώθουν άπαντες στο λιμάνι για τις «πατσαβούρες» που τρώνε δεξιά και αριστερά οι παραδοσιακοί αντίπαλοί του. Οταν θα έρθει η ώρα της επιστροφής στο παρελθόν, ξέρουν άπαντες στον Πειραιά πώς θα νιώθουν που θα βλέπουν τον κάθε Πλατανιά να γίνεται Γιουβέντους στην προ Καλτσιόπολις εποχή κάθε φορά που θα τους βρίσκει στον δρόμο του... Τότε, όμως, οι «εκδικητές» θα έχουν γίνει «φίλοι» και οι «φίλοι» θα έχουν γίνει «εκδικητές»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου