FC: Πάμε Κίνα; (Ντρογκ)μπααααααααα...!

Οι μεταγραφές στην Κίνα, αποδείχθηκαν τελικά «κινεζικά προϊόντα».

Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club

Πολλές χώρες και αγορές κατά καιρούς έχουν προσπαθήσει να γίνουν «καυτοί ποδοσφαιρικοί προορισμοί», να προσκαλέσουν μεγάλους παίκτες έστω και σε μεγάλη ηλικία, να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του κόσμου και τα δολάρια των χορηγών, να στρέψουν πάνω τους τους προβολείς της δημοσιότητας. Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Κίνα, ΗΠΑ, Καναδάς, Τουρκία, έκαναν ή κάνουν την τίμια προσπάθειά τους να μπουν στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Και στρώνοντας μπροστά στους παιχταράδες συμβόλαια πολλών εκατομμυρίων, υποσχέσεις του τύπου «έλα και θα είσαι Άρχοντας» και παράπλευρες μπίζνες (διαφημίσεις, αρπαχτές σε παρουσιάσεις, εκδηλώσεις κλπ.) κατάφεραν να πάρουν διάφορα γνωστούς παίκτες συνήθως προχωρημένης ηλικίας και λιγότερους που πήγαν σε μικρότερη ηλικία, όλοι τους όμως με τον ίδιο στόχο: να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα και να βγάλουν σε λίγα χρόνια όσα θα έβγαζαν σε 10 ή 15 μένοντας στην Ευρώπη, έστω κι αν πηγαίνοντας εκεί ουσιαστικά έκοβαν τη μπάλα.

Απ’ όλα αυτά τα μέρη, μεγαλύτερη συνέπεια και επαγγελματισμό είχε να επιδείξει (και το κάνει μέχρι σήμερα) το MLS των ΗΠΑ: με προίκα του Μουντιάλ του ‘94, άρτιες εγκαταστάσεις και διάθεση να μάθουμε το «soccer» στον λαό, επένδυσαν και επενδύουν χρήματα βασισμένοι σε δυο βασικούς άξονες, την αναγνωρισιμότητα των παικτών αλλά και τα αγωνιστικά οφέλη που θα είχε η λίγκα παράλληλα με τα διαφημιστικά που θα καρπωνόταν η κάθε ομάδα. Οι υπόλοιπες χώρες έκαναν ένα «μπαμ» μια ή δυο χρονιές, πήραν κάποιους καλούς παίκτες αλλά διάρκεια δεν υπήρχε, ομάδες της προκοπής δεν έκαναν και στον ποδοσφαιρικό χάρτη όχι δεν μπήκαν, αλλά ούτε απ’ έξω δεν πέρασαν.

Το μεγάλο «μπαμ» που πήγε να κάνει πρόσφατα η Κίνα, πήγε τελικά στον βρόντο: οι χορηγοί - κατασκευαστικές εταιρείας ως επί το πλείστον - είτε φαλίρισαν είτε έκαναν πίσω, το πρότζεκτ για δυο σπουδαίους παίκτες σε κάθε ομάδα που θα τόνωνε το ενδιαφέρον και θα δημιουργούσε μια ανταγωνιστική λίγκα έμεινε στη μέση και οι παιχταράδες που πήγαν εκεί βρήκαν τα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι τους είχαν τάξει: το χρήμα δεν έρεε άφθονο, υπήρχαν καθυστερήσεις και δυσκολίες να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα και μια γενικότερη περιρρέσουσα ατμόσφαιρα που έλεγε «αν βρείτε κάπου αλλού ομάδα, δεν θα σταθούμε εμπόδιο».

Και κάπως έτσι άρχισαν να επιστρέφουν στην στοργική αγκαλιά της Ευρώπης, ο Ανελκά στη Γιουβέντους, ο Ντρογκμπά στην Γαλατά και πάει λέγοντας. Στην ίδια Γαλατά που πήρε πριν λίγες μέρες και τον Σνάιντερ, όπου το χρήμα υπάρχει και είναι στη διάθεση των σπουδαίων παικτών - μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον. Διότι και παλιά είχε γίνει κάτι παρόμοιο στην Τουρκία, με μεταγραφικές βόμβες, με γνωστά ονόματα παικτών και προπονητών αλλά δεν φτούρησε: τα χρήματα τότε στέρεψαν, οι ανυπόμονοι Τούρκοι οπαδοί άρχισαν το κράξιμο μετά από 1-2 ήττες, οι παίκτες και προπονητές δεν την πάλεψαν με το τουρκικό lifestyle (Ευρώπη τους είπαν ότι είναι αλλά περισσότερο Ασία βρήκαν ζώντας εκεί) και το πράγμα έμεινε στη μέση. Ακόμα κι έτσι όμως, το να παίζεις στην Τουρκία έχει άλλα πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες χώρες/ ηπείρους: συμμετέχεις στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το τουρκικό πρωτάθλημα μπορεί να μην είναι top-class αλλά δεν είναι και Δ’ διαλογής, οι τουρκικές ομάδες έχουν και ευρωπαϊκές διακρίσεις και καλές παρουσίες και τίτλους, τα γήπεδα γεμίζουν, είσαι σχετικά κοντά με το αεροπλάνο από τις βασικές ευρωπαϊκές πόλεις για να κάνεις τη βόλτα σου, τα ψώνια σου και να ξεδώσεις κι όσο πέφτει ο παράς, όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Αρκεί εκτός του παρά, να «πέφτουν» και τα γκολ και οι νίκες. Διότι είπαμε, οι Τούρκοι οπαδοί είναι ανυπόμονοι και θερμοί. Και μια ήττα σε ντέρμπι τους κάνει να ξεχνούν εύκολα ότι είχαν πάει λίγες βδομάδες πριν στο αεροδρόμιο να υποδεχθούν τον παιχταρά. Σαν κάποιους να μου θυμίζουν τώρα που το σκέφτομαι...

πηγή: sport-fm.gr