Ο Μιχάλης Τσόχος εξηγεί γιατί ο Ολυμπιακός πρέπει να ψάξει πέρα από την διαιτησία και την ατυχία για να βρει τι έφταιξε και έφαγε τρία...
Αν ο Ολυμπιακός πήρε τα ρίσκα του ως σύλλογος, εις γνώση του ότι αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά προέχει από μία πρόκριση, το χτίσιμο μιας ομάδας, τότε πολύ μικρό το κακό του σχεδόν βέβαιου αποκλεισμού από την Λεβάντε.
 
Αν ο Ολυμπιακός έσπευσε να αλλάξει τον Ζαρντίμ με τον Μίτσελ και (μεταξύ άλλων) για να αποκλείσει τη Λεβάντε και να προχωρήσει στην Ευρώπη, τότε είναι βαθιά νυχτωμένος. Το ποδόσφαιρο του Βαλβέρδε, αν υποθέσουμε ότι αυτό ήρθε να παίξει ο Μίτσελ, δεν είναι καθόλου εύκολο στα ματς της Ευρώπης. Και μάλιστα προυποθέτει ορισμένα βασικά συστατικά, τα οποία ο φετινός Ολυμπιακός δεν τα έχει.
 
Με τον Βαλβέρδε για παράδειγμα ο Χολέμπας ήταν χαφ στην Ευρώπη και ο αντιπαθητικός, ως και άμπαλος για τον κόσμο Μαρκάνο (αυτός που πήγε με ένα σκασμό εκατ. ευρώ στη Ρούμπιν) μπακ. Το κέντρο της άμυνας ήταν κουμπωμένο πάνω στους Μέλμπεργκ, Αβράαμ και η κυκλοφορία της μπάλας για να μην δέχεται πίεση η ομάδα βασίζονταν σε ένα άριστο χειριστή της μπάλας τον Ορμπάιθ, ο οποίος μέχρι τον Δεκέμβριο αποδοκιμάζονταν όποτε ακουμπούσε την μπάλα στο Καραϊσκάκη και τώρα είναι και αυτός βασικός στη Ρούμπιν, η οποία γρήγορα κατάλαβε πέρυσι ποιοι την απέκλεισαν και τους πήρε...
 
Ο όχλος ελάχιστες φορές κρίνει σωστά. Από τον περσινό Ολυμπιακό, σύμφωνα με την κρίση του κόσμου ο Ορμπάιθ, ο Αμπντούν, ο Μαρκάνο και ο Τοροσίδης, θα έπρεπε να έχουν φύγει νύχτα και οι Πάντελιτς, Φετφατζίδης να παίζουν Τετάρτη - Κυριακή... Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε είχε την ακριβώς αντίθετη άποψη.
 
Για τον κόσμο στο Καραϊσκάκη (τον περισσότερο πάντα) και την διοίκηση του Ολυμπιακού ο Ζαρντίμ έπρεπε να φύγει κακήν κακώς, διότι ναι μεν ήταν αποτελεσματικός, αλλά το ποδόσφαιρο που έπαιζε ήταν άθλιο.
Ναι η κριτική είχε σοβαρή βάση. Γενικώς φαίνονταν ότι αυτός ο προπονητής δεν κόλλαγε με αυτή την ομάδα. Την είχε δουλέψει όμως με έναν τρόπο, της είχε δώσει έναν χαρακτήρα και αυτό δεν το αλλάζεις 10 μέρες πριν το ματς της σεζόν στην Ευρώπη. Στις ομάδες ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί ο διακόπτης που θα τον γυρίζεις και σε 10 μέρες θα αλλάζεις όλη τη λογική και την φιλοσοφία της ομάδας.
 
Ο Μίτσελ λοιπόν πήγε στην Ισπανία να παίξει με την Λεβάντε και έκανε ότι του ζητήθηκε. Ο Ολυμπιακός πίεσε ψηλά, ανέβασε την άμυνα του πολύ έξω από την μεγάλη περιοχή, κράτησε την μπάλα στα πόδια του (έπαιζε με 10 και είχε 61% κατοχή μπάλας), αλλά έφαγε τρία και επέστρεψε.
 
Αν ο Ολυμπιακός το ξεπεράσει και αποφάσισει ότι μία πρόκριση την θυσίασε για να φτιάξει ομάδα, έχει καλώς, τότε υπάρχει σχέδιο. Το αν ο Μίτσελ είναι ο ιδανικός για να το εφαρμόσει κι' αν οι παίκτες που έχει η ομάδα, οι κατάλληλοι για να το κάνουν, είναι μία άλλη κουβέντα που όμως θέλει εκτός των άλλων και χρόνο για να γίνει...
 
Στον Ολυμπιακό θα κάνουν λάθος να πιστέψουν ότι αν ο διαιτητής δεν είχε δώσει τα δύο πέναλτι και την κόκκινη κάρτα, η ομάδα θα είχε θριαμβεύσει ή δεν θα είχε χάσει,.Τότε θα χάσουν το δάσος και θα βλέπουν το δέντρο. Ναι, η διαιτησία τον αδίκησε, αλλά για να δώσει αυτά τα δύο πέναλτι και να φάει ο Ολυμπιακός αυτά τα τρία γκολ είχαν προηγηθεί δέκα φάσεις στις οποίες οι παίκτες του Μίτσελ έτρωγαν τις μπάλες στην πλάτη της άμυνάς και έτρεχαν και δεν προλάβαιναν... Και για αυτό δεν έφταιγε ο διαιτητής.
Το έγραψα και πρόσφατα, ο Ολυμπιακός με τον Μίτσελ επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, ειδικά για την Ευρώπη... Το ματς με την Λεβάντε θα πρέπει να το θυμάται πολύ καλά την επόμενη σεζόν, όταν θα αρχίσει το Τσάμπιονς Λιγκ...
 
Υ.Γ. Το πολύ θετικό της βραδιάς για τον Ολυμπιακό είναι ότι ο Μίτσελ είδε το πρόβλημα, μόνο το πραγματικό πρόβλημα και όχι την διαιτησία και στη συνέντευξη Τύπου μίλησε μόνο για αυτό. Ας μην σκεφτώ τι θα είχαν πει άλλοι στη θέση του και ειδικά στην Ελλάδα...