Ο Βασίλης Σαμπράκος θυμάται μια κουβέντα του με τον Φραντσέσκο
Τότι, με αφορμή τη σημερινή αποθέωσή του στην Τριγκόρια για την γκολάρα
κόντρα στη Γιουβέντους.
Βλέποντας αυτό που του συνέβη το πρωί στην Τριγκόρια, την αποθέωση που
γνώρισε από τους υπαλλήλους της Ρόμα για το γκολ που πέτυχε κόντρα στην
Γιουβέντους, θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα την τύχη να κάνω μαζί του
στο προπονητικό κέντρο της Ρόμα τέτοια εποχή πριν από 8 χρόνια.Ηταν την άνοιξη του 2005, τον καιρό που ο 29χρονος τότε Τότι ήταν περιζήτητος, ένα από τα πιο hot ονόματα στην ευρωπαϊκή αγορά. Τον ρωτούσα για το ενδιαφέρον της Ρεάλ, για την πιθανότητα να μεταναστεύσει στην Αγγλία, κι έβλεπα την αδιαφορία στο πρόσωπό του, η οποία ήταν στα δικά μου μάτια ανεξήγητη, διότι η κουβέντα μας εξελισσόταν σε μια άγονη περίοδο για την Ρόμα, η οποία δεν είχε μπροστά της σημαντικές πιθανότητες να αλλάξει την προοπτική της και να γίνει ανταγωνιστική σε ιταλικό και – κυρίως – ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Τότι σου έκανε απολύτως καθαρό ότι δεν γύριζε στο κεφάλι του αυτή η ιδέα. Οτι είχε αποφασίσει συνειδητά, σε μια ώριμη ηλικία, ποδοσφαιρική και βιολογική, να δεθεί για πάντα με τον σύλλογο. Κι ας στερηθεί τα τρόπαια.
Σε λιγότερο από δύο 24ωρα ζωής κοντά στη Ρόμα, είχα πολύ καλά συνειδητοποιήσει αυτό που άκουγα και διάβαζα, δηλαδή ότι ο Τότι ήταν και είναι ο βασιλιάς της Ρώμης. Κι είναι αυτό που επέλεξε με πλήρη συνείδηση. Ηξερε καλύτερα από όλους αυτούς που τον συμβούλευαν να πάει σε υψηλότερο επίπεδο από αυτό που είχε φτάσει και θα μπορούσε να φτάσει με την Ρόμα ότι είχε τις προδιαγραφές και την ποιότητα για να παίξει στο high level. Δεν τον γοήτευε όμως η ιδέα. Το νόημά του ήταν να συνεχίζει να ζει με τη φανέλα της Ρόμα, να συνεχίσει να εισπράττει σε αυτή την ένταση τα συναισθήματα των οπαδών της. Επέλεξε να μην τα ανταλλάξει με τίτλους.
Τον καιρό που είχα βρεθεί στη Ρώμη τα πράγματα ήταν ανάποδα για την Ρόμα. Την προπόνηση την παρακολουθούσα δίπλα από τους καραμπινιέρι που βρίσκονταν εντός και εκτός προπονητικού κέντρου υπό τον φόβο μιας “επίθεσης” των φανατικών οπαδών. Κι ο Τότι ήταν αυτός που άκουγε τα περισσότερα παράπονα. Το δικό του τζιπ έφευγε πιο δύσκολα από κάθε άλλο ακριβό αυτοκίνητο στο στενό δρομάκι που ήταν η μόνη έξοδος από το προπονητικό κέντρο και περνούσε ανάμεσα από το συγκεντρωμένο πλήθος.
Μου είχαν πει τότε ότι ήταν απίθανο να μου δώσει μια συνέντευξη, επειδή είχε “καταντήσει” ανέκδοτο στα ιταλικά media και είχε κομπλεξαριστεί με τον προφορικό λόγο του, με συνέπεια να κόψει τις δηλώσεις, επειδή τον παρουσίαζαν ως ανόητο και αμόρφωτο. Και πράγματι δεν θα τον είχα συναντήσει καν δίχως την μεσολάβηση του συμπαίκτη του, τον καιρό εκείνο, Τραϊανού Δέλλα. Μου τον παρουσίαζαν για “άξεστο” και “ρηχό”. Εδώ και χρόνια, παρακολουθώντας τον από μακριά, επιβεβαιώνω αυτό που κατάλαβα στην διάρκεια εκείνης της κουβέντας μας. Ο Φραντσέσκο Τότι είναι ένας πανέξυπνος τύπος, πολύ καλός επιχειρηματίας, εξαίσιος ποδοσφαιριστής, του οποίου η μεγαλύτερη φιλοδοξία ήταν να ζήσει για όσο το δυνατόν περισσότερο σαν βασιλιάς της Ρώμης. Αυτό ήθελε να κάνει στη ζωή του, αυτό το όνειρο ήταν βαρύτερο στη ζυγαριά από το βάρος που θα δημιουργούσαν όλα τα τρόπαια του ποδοσφαίρου, αυτά που θα μπορούσε να κατακτήσει με τη φανέλα κάποιου άλλου ευρωπαϊκού συλλόγου.
Ναι, έγινε πλούσιος σε υλικά, αλλά θα μπορούσε να πλουτίζει κι αλλού. Εκείνος προτίμησε να χάσει σε τρόπαια για να πλουτίσει σε συναισθήματα. Αν αμφιβάλλετε, δείτε το βίντεο.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου