Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για ένα κινηματογραφικό πείραμα που δείχνει τον δρόμο στις ποδοσφαιρικές εταιρείες για να βρουν χρήματα και να αλλάξουν την προοπτική τους.
Η τρέλα του αδερφού μου (ναι, του φυσικού αδερφού μου, όχι κάποιου φίλου) με το σινεμά, το οποίο είχε σπουδάσει προτού καταπιαστεί με την ψηφιακή διαφήμιση και την εξελίξει σε τέχνη, τον έσπρωξε στην απόφαση να υλοποιήσει ένα πείραμα από αυτά που δεν συναντά κανείς στην Ελλάδα αυτής της εποχής, αλλά ούτε και στην προχωρημένη Ευρώπη. Πρότεινε στον πελάτη του να επενδύσει ένα μέρος του μπάτζετ που είχε για την προβολή του προϊόντος του πάνω στην παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας, στην οποία το προϊόν θα είχε, φυσικά, πρωταγωνιστικό και ουσιαστικό ρόλο και όχι απλά περάσματα από τα καρέ της ταινίας. Ο πελάτης πείστηκε επειδή εμπιστεύτηκε αυτόν που του πρότεινε την ιδέα, ο οποίος είχε δώσει στον πελάτη κατά το παρελθόν ένα σωρό λόγους για να τον εμπιστεύεται σε κάθε πρωτοποριακή ιδέα για την διαφήμιση του προϊόντος. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το “Η αγάπη έρχεται στο τέλος”, η πρώτη ταινία που χρηματοδοτήθηκε και ουσιαστικά παράχθηκε από διαφημιζόμενο, μια ταινία που τα σπάει από την περασμένη Πέμπτη στους κινηματογράφους, κάνει ρεκόρ εισιτηρίων και, τελικώς, θα φέρει και λεφτά στους παραγωγούς της.
Τι έκανε ο αδερφός μου; Αντιμετώπισε δημιουργικά το πρόβλημα της συρρίκνωσης των μπάτζετ της διαφήμισης. Εκεί όπου όλοι οι άλλοι έβλεπαν πρόβλημα αυτός είδε μια ευκαιρία, την άρπαξε και άνοιξε έναν τεράστιο δρόμο προοπτικής για το ελληνικό σινεμά: έχεις μια καλή ιδέα για ταινία; Την πας σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία, κι αυτή βρίσκει τα προϊόντα που ταιριάζουν στο σενάριο και, κάπως έτσι, τα λεφτά που χρειάζεσαι για να την γυρίσεις.
Πόσοι σκέφτονται δημιουργικά, πόσοι προσεγγίζουν με ανησυχία και σκέψη την σημερινή πραγματικότητα του ποδοσφαίρου, αυτή που διαμορφώθηκε από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης; Πόσες ελληνικές ΠΑΕ έχετε δει να μη χάνουν τα εμπορικά έσοδά τους σε μια εποχή που οι Αγγλοι, οι Ισπανοί, οι Γερμανοί, ακόμη και οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι του ποδοσφαίρου παρουσιάζουν αύξηση στα εμπορικά έσοδά τους;
Θα έβρισκε χρήματα με αυτό τον τρόπο το ποδόσφαιρο; Φυσικά ναι. Αρκεί να υπήρχε αυτός που θα ενέπνεε, το λιγότερο, εμπιστοσύνη στην αγορά και θα έδινε έναν στόχο, ένα όραμα, ρεαλιστικό και συμφέρον για τους διαφημιζόμενους. Το case study των επαρχιακών συλλόγων που ξεχωρίζουν στα ομαδικά αθλήματα δείχνει τον δρόμο: δίνεις το κίνητρο της προβολής σε επιχειρήσεις που ξοδεύουν ετησίως αρκετά λεφτά για την προβολή τους και αρχίζεις να λύνεις, δημιουργικά, το πρόβλημα που σου δημιουργεί η κρίση.
Επιχειρηματίες με την αντίληψη περί του μεγέθους της προβολής που δίνει το ποδόσφαιρο κυκλοφορούν πολλοί. Θυμίσου τι έγινε με τις ερασιτεχνικές ομάδες που διαφήμισαν στην φανέλα τον οίκο ανοχής και το γραφείο κηδειών. Και έπειτα σκέψου πόσοι επιχειρηματίες κυκλοφορούν εκεί έξω με διάθεση να παίξουν την αληθινή εκδοχή του football manager και να χρηματοδοτήσουν την απόκτηση ποδοσφαιριστών, με κίνητρο ένα μερίδιο στα κέρδη της μεταπώλησης, όπως έγινε με τον Αλκη Φωτίου και την ΑΕΚ.
Θα ήταν ρεαλιστικός ο στόχος της κάλυψης του συνόλου του προϋπολογισμού λειτουργίας μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας μόνο από τις εμπορικές συμφωνίες; Αν μιλούσαμε για μια ΠΑΕ που δεν χρωστά της Μιχαλούς, και προσθέταμε στα έσοδα το προσδοκώμενο όφελος από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα έσοδα από τα εισιτήρια και την σοβαρή εμπορική εκμετάλλευση του σήματος, τότε ναι, το άθροισμα θα κάλυπτε τον προϋπολογισμό μιας ομάδας που θα είχε προδιαγραφές όχι απλώς να παραμείνει στην Superleague, αλλά και να σημαδέψει προς τον υψηλότερο όροφο του βαθμολογικού πίνακα.
Πόσοι του ποδοσφαίρου προβληματίζονται, ανησυχούν, ψάχνουν την ιδέα που θα τους βοηθήσει να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα και να αλλάξουν την προοπτική της ΠΑΕ τους τον καιρό της κρίσης; Θέλετε να κρίνω με βάση την εικόνα της αίθουσας στο διεθνές συνέδριο του ποδοσφαίρου, που έγινε τις προάλλες στην Αθήνα; Να κρίνω από τα στελέχη που (δεν) βρίσκει κανείς στην συντριπτική πλειονότητα των ΠΑΕ; Από τον τρόπο και την συμπεριφορά τους σε ζητήματα προβολής προϊόντος και προσέλκυσης νέων πελατών; Από την πληρότητα στις εξέδρες τους;
Ειδικά αυτή την εποχή, η δημιουργία μιας αυτοχρηματοδοτούμενης ΠΑΕ που θα είχε και καθαρή προοπτική κερδοφορίας θα μπορούσε να τραβήξει πάνω της σοβαρό κονδύλι από διαφημιζόμενους. Αυτό το εγχείρημα έχει σήμερα τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας που είχε ποτέ. Διότι η ζωή στην Superleague έχει γίνει, για μια ΠΑΕ, πιο φτηνή από ποτέ. Αρκεί (ο σύλλογος) να έχει κόσμο πίσω του, αλλά και πρόσωπο για να εγγυηθεί στους πελάτες ότι δεν θα μπλέξουν με λαμόγια...