FC: Για ένα ποδόσφαιρο αδειανό!

Όταν υπερασπίζεσαι κάτι που έχει εξαϋλωθεί, έρχεται ο καιρός που τα λόγια στερεύουν.

Σχολίαζει ο Γιάννης Τσαούσης για το Fight Club.

Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως χύσει ένα δάκρυ συγκίνησης ερευνώντας τα στοιχεία της εποχής μας, όταν ανάμεσα στα υπόλοιπα θα ανακαλύψει ότι στην Ελλάδα του 2013 υπήρχε ακόμα ένας σωρός ανθρώπων που υπερασπίζονταν με νύχια και δόντια την «άλωση» της κλειδαμπαρωμένης πόρτας του μικρού μας ποδοσφαιρικού θερμοκηπίου από την πραγματικότητα.

Προχωρώντας την έρευνά του σε βάθος, ο ιστορικός ίσως εκπλαγεί ανακαλύπτοντας πόσοι πρόθυμοι διαπρύσιοι κήρυκες στα ΜΜΕ ανήγαγαν το αντικείμενο «ελληνικό ποδόσφαιρο/ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον» σε θέμα εκτενούς αμπελοφιλοσοφικής ανάλυσης, ως επί το πλείστον απευθυνόμενης μόνο σε μύστες του αντικειμένου.

Ψάχνοντας θα βρει ότι σε μια χώρα που διαλυόταν σε όλα τα επίπεδα εις τα εξ ων συνετέθη, υπήρχαν δύο συνδρομητικές πλατφόρμες με 24ωρο αθλητικό πρόγραμμα, τρία μεγάλα αθλητικά ραδιόφωνα -με 2-3 ώρες παραγωγής και μετάδοσης ειδήσεων και τις υπόλοιπες αναμάσημα και καυλάντα, τρία δημοφιλή αθλητικά σάιτς -στα οποία υπήρχαν κατά μέσο όρο πάνω από 500 καταχωρίσεις την ημέρα, αλλά μόνο 10-20 πραγματικές ειδήσεις και καμιά 10αριά αθλητικές εφημερίδες τις οποίες αγόραζαν 40-50.000 άνθρωποι που είτε είχαν άφθονο ελεύθερο χρόνο ή κακή/ανύπαρκτη σύνδεση στο ίντερνετ (ή και τα δύο μαζί).

Σε μια φιλότιμη προσπάθεια να αποτυπώσει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πιστότητα το κλίμα της εποχής, ο ιστορικός του μέλλοντος θα κάνει ιδιαίτερη μνεία στον ήρωα-γραφιά που ήταν αναγκασμένος να παραδίδει κάθε μέρα κείμενο 600 λέξεων για μία ομάδα της οποίας οι αληθινές ειδήσεις δεν θα χρειάζονταν πάνω από 100, στον ήρωα-ραδιοφωνικό παραγωγό που προσπαθούσε επί δίωρο να «αναπτύξει» την αξία του αυτονόητου, στον ήρωα-τηλεοπτικό παρουσιαστή που με βελάκια και διαγράμματα πάσχιζε σε μια 70ιντση touch-screen να δείξει στον τηλεθεατή-πελάτη του «τι-θα-γινόταν-αν-δεν-άφηναν-τον-Τζεμπούρ-να-τρέξει-20-μέτρα-ανενόχλητος-με-την-μπάλα-στα-πόδια» και «εδώ-βλέπετε-υπάρχουν-έξι-παίκτες-που-δεν-μαρκάρουν-στο-χώρο-ευθύνης-τους» και ασφαλώς στον ήρωα-ιντερνετά ο οποίος, παρότι πληρωνόταν με βάση τις «ειδήσεις» που «ανέβαζε ανά ώρα», έβγαζε το ξεροκόμματό του με ευφάνταστους τίτλους όπως «Έξαλλος ο Μαρινάκης με...-> πατήστε εδώ για τη συνέχεια» (όπου «συνέχεια», βλέπε κάτι τύπου «... τον κυλικειάρχη του Ρέντη διότι του έφερε cappuccino freddo μέτριο, ενώ ξέρει ότι ο πρόεδρος πίνει αυστηρά lungo σκέτο») κ.ο.κ.

Στο τέλος της περιήγησης στο υλικό του, ο ιστορικός του μέλλοντος πιθανώς να εκτιμήσει τη φιλοτιμία όσων επιχείρησαν εκείνη την εποχή να υπερασπιστούν την άμμο που κυλούσε ανάμεσα στα δάκτυλά τους, κυρίως όσων την ίδια στιγμή προσπαθούσαν -ανακατευόντας την με νερό- να της δώσουν μορφή. Θα δυσκολευτεί πολύ, εντούτοις, να καταλάβει γιατί συνέχισαν να το πράττουν με τον ίδιο ζήλο όταν ο τελευταίος κόκκος έπεσε χάμω κι απόμειναν όλοι τους με τα χέρια αδειανά.



πηγή: sport-fm.gr