Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την εξέλιξη του 14χρονου wonder boy
Πάνου Αρμενάκα, που μετά την Μπαρτσελόνα και τη Μίλαν σήμερα βρίσκεται
στη Γουότφορντ και δεν έχει προσκληθεί ποτέ σε ελληνική εθνική ομάδα.
Στα 6 του χρόνια δέχθηκε πρόσκληση από την Μπαρτσελόνα, και πέρασε
τρεις εβδομάδες στην ελίτ U8 ομάδα της ακαδημίας της, μετά από ένα dvd
γεμάτο με τα καμώματά του, το οποίο είδαν οι ανιχνευτές ταλέντων της
Μασία. Μετά από αυτή την εμπειρία είχε προσκλήσεις από την Μάντσεστερ
Σίτι, την Αρσεναλ, τον Αγιαξ, την Τσέλσι, τη Μίλαν για να πάει στην
ακαδημία τους. Ειδικά με τη Μίλαν η σχέση που αναπτύχθηκε ήταν στενή,
κράτησε για τουλάχιστον 3 χρόνια, του έδωσε τη φανέλα της σε πολλά
τουρνουά στην Ιταλία, τον έστειλε με την ομάδα της στο Μουντιαλίτο της
Πορτογαλίας το 2010, όπου αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ της.
Ο Πάνος Αρμενάκας, με Ελληνα πατέρα (η μητέρα του είναι Αμερικανίδα) και τόπο καταγωγής της Μυτιλήνη θα ανήκε ήδη σε μια από αυτές τις ομάδες αν δεν υπήρχε ο αυστηρός κανονισμός της FIFA, που δεν επιτρέπει σε παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών που αλλάζουν χώρα να παίξουν ποδόσφαιρο, παρά μόνο αν οι γονείς πείθουν με έγγραφα και λοιπά τεκμήρια ότι άλλαξαν χώρα για δικούς τους επαγγελματικούς λόγους και όχι για χάρη ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου για το παιδί τους.
Οι γονείς του Πάνου έφυγαν από την Αυστραλία για το Λονδίνο, όταν η μητέρα του αποδέχθηκε μια επαγγελματική πρόταση. Κι ο πατέρας του Πάνου έκανε μια πολύ ψαγμένη επιλογή για το μέλλον του γιου του (την πρώτη ψαγμένη επιλογή την είχε κάνει όταν ανέθεσε την ποδοσφαιρική ανατροφή του στον Τζίμι Πατίκα, ο οποίος τον ανέλαβε από την ηλικία των 3,5 ετών και τον παρακολουθεί μέχρι σήμερα). Δίχως να θαμπωθεί από τη λάμψη των μεγάλων brands του ποδοσφαίρου, έσκαψε σε βάθος και είδε την προοπτική που δίνει στον 14χρονο σήμερα γιο του (θα κλείσει τα 15 τον ερχόμενο Αύγουστο) η ακαδημία της Γουότφορντ. Εμαθε για τις ποδοσφαιρικές αντιλήψεις και την δράση της οικογένειας του Τζιαμπάολο Πότσο στην Ουντινέζε, την Γρανάδα και τη Γουότφορντ, μελέτησε την εξέλιξη της Ουντινέζε σε εργοστάσιο αξιοποίησης – ανάδειξης και ανατροφής ταλέντων, είδε ότι η ακαδημία της Γουότφορντ είναι χτισμένη - “παντρεμένη” με ένα σχολείο που φροντίζει για την εκπαίδευση των πιτσιρικάδων ποδοσφαιριστών και κάπως έτσι πείστηκε τον περασμένο Νοέμβριο, μετά από την προσέγγιση της Γουότφορντ, να δώσει την συγκατάθεσή του για να ενταχθεί ο Πάνος στην ακαδημία της.
Σήμερα ο Γιάννης Αρμενάκας νιώθει ήδη πολύ τυχερός που εμπιστεύθηκε την Γουότφορντ, η οποία του αποδεικνύει ότι φροντίζει για την ποδοσφαιρική αλλά και την ακαδημαϊκή εξέλιξη του Πάνου, ο οποίος έχει καθημερινά τον μέγιστο δυνατό χρόνο στη διάθεσή του για τη μπάλα δίχως να χάνει ή να μένει πίσω στα μαθήματά του. Ο Γιάννης Αρμενάκας συντάσσεται με μια διαδεδομένη άποψη ότι ο κανονισμός της FIFA που απαγορεύει την μετακίνηση των U16 ποδοσφαιριστών από χώρα σε χώρα λειτουργεί βλαπτικά για την ανάδειξη/εξέλιξη των ταλέντων, την άποψη που συμπυκνώνεται στο “αν ίσχυε στα τέλη της δεκαετίας του '90 αυτός ο κανονισμός, ο Μέσι δεν θα είχε πάει στη Βαρκελώνη, και επειδή δεν είχε τα χρήματα για την ακριβή θεραπεία του, σήμερα δεν θα είχαμε Μέσι” επιχείρημα. Κατά σύμπτωση μια ειδική θεραπεία ακολουθεί αυτή την εποχή και ο Πάνος, που αναπτύσσεται και ψηλώνει απότομα, με συνέπεια να ταλαιπωρούνται οι κλειδώσεις του και να νιώθει έντονους πόνους στο δεξί γόνατο.
Φυσικά όλα τα πιτσιρίκια της Ελλάδας με ταλέντο, που έχουν πατέρα με την πίστη αλλά και την οικονομική δύναμη να τα υποστηρίξει, προσπαθούν αυτή την εποχή να ακολουθήσουν τον δρόμο του Πάνου Αρμενάκα και να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Οι ατζέντηδες “κυνηγιούνται” από γονείς έτοιμους να υπογράψουν οποιοδήποτε χαρτί προκειμένου να εξασφαλίσουν μια δοκιμή του “μικρού” σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. “Το χειρότερο είναι ότι πολλοί μοιάζουν να έχουν, απελπισμένοι από την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, εναποθέσει τις ελπίδες τους πάνω στο ταλέντο του πιτσιρικά, από τον οποίο περιμένουν να “σώσει” την οικογένεια προτού καν ενηλικιωθεί, με συνέπεια να ασκείται στα παιδιά πολύ μεγάλη πίεση για να αποδώσουν”, μου έλεγε ένας ατζέντης FIFA με εμπειρία στην συνεργασία με παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών.
Στην περίπτωση του Αρμενάκα υπάρχει και μια άλλη, σημαντική παράμετρος: το ελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν έχει σχέση με την ανάπτυξη του 14χρονου επιτελικού μέσου, που φορά το 10 και φέρει το “Παναλντίνιο” ψευδώνυμο, επειδή κάνει ένα σωρό α λα Ροναλντίνιο κόλπα, τα οποία μπορείς να δεις στο youtube, δεν έχει μεριμνήσει για να πείσει τον μικρό να φορέσει την φανέλα με το ελληνικό εθνόσημο. Κι ο Αρμενάκας, που έχει το προνόμιο να διαλέξει ανάμεσα σε ΗΠΑ, Αυστραλία και Ελλάδα, βρίσκει κίνητρο μόνο στην επιθυμία παππού και πατέρα και στις αναμνήσεις από τα καλοκαίρια του στη Μυτιλήνη, για να περιμένει την ελληνική πρόσκληση, η οποία ποτέ δεν του έχει επισήμως απευθυνθεί.
Ο Πάνος Αρμενάκας, με Ελληνα πατέρα (η μητέρα του είναι Αμερικανίδα) και τόπο καταγωγής της Μυτιλήνη θα ανήκε ήδη σε μια από αυτές τις ομάδες αν δεν υπήρχε ο αυστηρός κανονισμός της FIFA, που δεν επιτρέπει σε παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών που αλλάζουν χώρα να παίξουν ποδόσφαιρο, παρά μόνο αν οι γονείς πείθουν με έγγραφα και λοιπά τεκμήρια ότι άλλαξαν χώρα για δικούς τους επαγγελματικούς λόγους και όχι για χάρη ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου για το παιδί τους.
Οι γονείς του Πάνου έφυγαν από την Αυστραλία για το Λονδίνο, όταν η μητέρα του αποδέχθηκε μια επαγγελματική πρόταση. Κι ο πατέρας του Πάνου έκανε μια πολύ ψαγμένη επιλογή για το μέλλον του γιου του (την πρώτη ψαγμένη επιλογή την είχε κάνει όταν ανέθεσε την ποδοσφαιρική ανατροφή του στον Τζίμι Πατίκα, ο οποίος τον ανέλαβε από την ηλικία των 3,5 ετών και τον παρακολουθεί μέχρι σήμερα). Δίχως να θαμπωθεί από τη λάμψη των μεγάλων brands του ποδοσφαίρου, έσκαψε σε βάθος και είδε την προοπτική που δίνει στον 14χρονο σήμερα γιο του (θα κλείσει τα 15 τον ερχόμενο Αύγουστο) η ακαδημία της Γουότφορντ. Εμαθε για τις ποδοσφαιρικές αντιλήψεις και την δράση της οικογένειας του Τζιαμπάολο Πότσο στην Ουντινέζε, την Γρανάδα και τη Γουότφορντ, μελέτησε την εξέλιξη της Ουντινέζε σε εργοστάσιο αξιοποίησης – ανάδειξης και ανατροφής ταλέντων, είδε ότι η ακαδημία της Γουότφορντ είναι χτισμένη - “παντρεμένη” με ένα σχολείο που φροντίζει για την εκπαίδευση των πιτσιρικάδων ποδοσφαιριστών και κάπως έτσι πείστηκε τον περασμένο Νοέμβριο, μετά από την προσέγγιση της Γουότφορντ, να δώσει την συγκατάθεσή του για να ενταχθεί ο Πάνος στην ακαδημία της.
Σήμερα ο Γιάννης Αρμενάκας νιώθει ήδη πολύ τυχερός που εμπιστεύθηκε την Γουότφορντ, η οποία του αποδεικνύει ότι φροντίζει για την ποδοσφαιρική αλλά και την ακαδημαϊκή εξέλιξη του Πάνου, ο οποίος έχει καθημερινά τον μέγιστο δυνατό χρόνο στη διάθεσή του για τη μπάλα δίχως να χάνει ή να μένει πίσω στα μαθήματά του. Ο Γιάννης Αρμενάκας συντάσσεται με μια διαδεδομένη άποψη ότι ο κανονισμός της FIFA που απαγορεύει την μετακίνηση των U16 ποδοσφαιριστών από χώρα σε χώρα λειτουργεί βλαπτικά για την ανάδειξη/εξέλιξη των ταλέντων, την άποψη που συμπυκνώνεται στο “αν ίσχυε στα τέλη της δεκαετίας του '90 αυτός ο κανονισμός, ο Μέσι δεν θα είχε πάει στη Βαρκελώνη, και επειδή δεν είχε τα χρήματα για την ακριβή θεραπεία του, σήμερα δεν θα είχαμε Μέσι” επιχείρημα. Κατά σύμπτωση μια ειδική θεραπεία ακολουθεί αυτή την εποχή και ο Πάνος, που αναπτύσσεται και ψηλώνει απότομα, με συνέπεια να ταλαιπωρούνται οι κλειδώσεις του και να νιώθει έντονους πόνους στο δεξί γόνατο.
Φυσικά όλα τα πιτσιρίκια της Ελλάδας με ταλέντο, που έχουν πατέρα με την πίστη αλλά και την οικονομική δύναμη να τα υποστηρίξει, προσπαθούν αυτή την εποχή να ακολουθήσουν τον δρόμο του Πάνου Αρμενάκα και να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Οι ατζέντηδες “κυνηγιούνται” από γονείς έτοιμους να υπογράψουν οποιοδήποτε χαρτί προκειμένου να εξασφαλίσουν μια δοκιμή του “μικρού” σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. “Το χειρότερο είναι ότι πολλοί μοιάζουν να έχουν, απελπισμένοι από την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, εναποθέσει τις ελπίδες τους πάνω στο ταλέντο του πιτσιρικά, από τον οποίο περιμένουν να “σώσει” την οικογένεια προτού καν ενηλικιωθεί, με συνέπεια να ασκείται στα παιδιά πολύ μεγάλη πίεση για να αποδώσουν”, μου έλεγε ένας ατζέντης FIFA με εμπειρία στην συνεργασία με παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών.
Στην περίπτωση του Αρμενάκα υπάρχει και μια άλλη, σημαντική παράμετρος: το ελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν έχει σχέση με την ανάπτυξη του 14χρονου επιτελικού μέσου, που φορά το 10 και φέρει το “Παναλντίνιο” ψευδώνυμο, επειδή κάνει ένα σωρό α λα Ροναλντίνιο κόλπα, τα οποία μπορείς να δεις στο youtube, δεν έχει μεριμνήσει για να πείσει τον μικρό να φορέσει την φανέλα με το ελληνικό εθνόσημο. Κι ο Αρμενάκας, που έχει το προνόμιο να διαλέξει ανάμεσα σε ΗΠΑ, Αυστραλία και Ελλάδα, βρίσκει κίνητρο μόνο στην επιθυμία παππού και πατέρα και στις αναμνήσεις από τα καλοκαίρια του στη Μυτιλήνη, για να περιμένει την ελληνική πρόσκληση, η οποία ποτέ δεν του έχει επισήμως απευθυνθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου