Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει για Μαραντόνα, Γκάλη, Διαμαντίδη και τη μεγάλη ατάκα πριν το τρίποντο νίκης του 3D...
Όταν ο Ντιέγκο φορούσε τα γαλανά της Ναπολι, οι τιφόζι επινόησαν το «Μαμά είδα τον Μαραντόνα». Σήμερα, περίπου 20 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του Νικ, κάθε φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του λέει το ίδιο και για τον Γκάλη. Και... το 2033, τα ίδια θα λέμε και για τον Διαμαντίδη. Ό,τι ομάδα κι αν είσαι, όσο τυφλωμένος, και χωρίς να γίνεται η συνήθης άστοχη σύγκριση με τον Γκάλη, ο τύπος αυτός είναι μύθος.
Μα να έχεις... εκτελέσει μόλις δύο σουτ σε 35 λεπτά συμμετοχής και να το βάζεις... τόσο εύκολα με την πιο δύσκολη κίνηση; Αν είδατε τον Σάδα μετά τη λήξη του αγώνα έξαλλο με τον προπονητή του ήταν ακριβώς γι' αυτό. Διότι επέλεξε να στείλει τον Τζαγουάι στην τελευταία φάση πάνω στον Διαμαντίδη, αλλάζοντας μετά το σκριν. Κι όταν συνέβη, όλοι ήξεραν πια την κατάληξη. Ο Διαμαντίδης δεν έκανε το ίδιο «λάθος» με το πρώτο ματς. Ούτε καν με την προηγούμενη φάση όταν άφησε τη μπάλα από 'δω κι από ΄κει για να καταλήξει στο άστοχο δίποντο του Μπράμος. Την πήρε στα χέρια του και αποφάσισε αυτός την κατάληξη.
Και παρ' ότι ξανά στο τελευταίο εξάλεπτο, έδειξε προβληματικός στις «ειδικές καταστάσεις» (με το τρίποντο του Διαμαντίδη σκόραρε 6 πόντους σε 6 λεπτά), ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε αυτό που φάνηκε και στο πρώτο ματς. Ότι είναι η πιο βελτιωμένη ομάδα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο με τον περυσινό Ολυμπιακό, όταν ξεκίνησε με τραγικό τρόπο τη σεζόν, συνέχισε όντας μια δύο κλάσεις κάτω από τις καλύτερες ομάδες και φτάνοντας τον Απρίλιο στο απόγειό του. Ή, μήπως έχει και ψηλότερα; Τώρα πια κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα 80+5 λεπτά της Βαρκελώνης «ατσάλωσαν» τον Παναθηναϊκό. Το ταξίδι τελειώνει με την αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει όχι μόνο για το 1-1, αλλά γιατί έδειξε ότι μπορεί. Το απέδειξε στον εαυτό του, στους φίλους του, στους εχθρούς του.
Η λέξη «πρόκριση» είναι πάρα πολύ μακριά απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Για σκεφτείτε όμως, πόσο μακριά τη βλέπουν στην Καταλωνία μετά την «αιχμαλωσία» που ένιωσαν στο «Παλαού Μπλαουγκράνα». Ο Πεδουλάκης μπορεί να δηλώνει ότι η Μπάρτσα έχει ακόμα τον πρώτο λόγο στη σειρά και δεν λαθεύει. Αγωνιστικά μόνο. Διότι τώρα θα μετρήσει και κάτι άλλο. Ο Παναθηναϊκός θα παίξει μπροστά σε καμιά... 25αριά χιλιάδες κόσμο! Και οι διαιτητές δε μπορούν να κάνουν και... πολλές ταρζανιές στο ΟΑΚΑ, σαν αυτές του πρώτου αγώνα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μπορεί να τα έβαλε με δικαίους, με αδίκους, ακόμα και με τον... καιρό, αλλά στο τέλος πέτυχε τον στόχο του κι αυτό μετράει. Αμφιβάλλει κανείς; Η διαιτησία στον δεύτερο αγώνα ήταν υποδειγματική, το καρπούζι κόπηκε στη μέση και τα σπόρια μοιράστηκαν σωστά. Ε, προφανώς και ο... άγιος φοβέρα θέλει! Ο τρόπος που αγωνίστηκαν οι δύο ομάδες δείχνει ότι και στο ΟΑΚΑ θα έχουμε δύο ματς κλειστά. Κι αν ο Παναθηναϊκός βρει τον τρόπο να φτάσει πρώτος στον μαγικό αριθμό «3», τότε το «7» θα έρθει πιο κοντά... Όπως ακριβώς συνέβη και μετά την ανατροπή του 2011, όταν στην προημιτελική σειρά με τη Μπαρτσελόνα κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό και το έκτο...
Τότε θα δούμε αν η ατάκα του Σπύρου Καβαλιεράτου πριν σουτάρει ο Διαμαντίδης το τρίποντο της νίκης αποδειχθεί προφητική: «Σε αυτό το σουτ μπορεί να κριθεί το ευρωπαϊκό»... Λέτε; 
ΥΓ1. Το μέταλλο, η καρδιά, η ψυχή «μετράνε» διπλά σε τέτοια παιχνίδια. Δεδομένα! Αλλά τη διαφορά την έκανε το πλάνο του Πεδουλάκη. Δείτε πόσο λίγους πόντους έχει δεχθεί ο Παναθηναϊκός από το post up παιχνίδι του Τόμιτς, του Τζαγουάι, τις πικ εν ρολ συνεργασίες Χουέρτας, Ναβάρο, Γιασικεβίτσιους με τους ψηλούς και τότε θα καταλάβετε γιατί η Μπάρτσα φτύνει αίμα για να βρει ένα εύκολο καλάθι από το ζωγραφιστό. Και ανάποδα: Ο Πασκουάλ είχε φάουλ να δώσει στην τελευταία άμυνα (τρία ομαδικά) και έκανε αλλαγή στο σκριν! Ένα λάθος, μια σωστή απόφαση σε αυτό το επίπεδο ξεχωρίζουν τους νικητές...
ΥΓ2. Ο Λάσμε έχει πατήσει γκάζι και προελαύνει για τον τίτλο του αμυντικού της χρονιάς! Τάπα στα 50 δεύτερα, αμυνάρα στον Ναβάρο, σε όλες τις αλλαγές (μετά από σκριν) βγαίνει με πλεονέκτημα για τον Παναθηναϊκό απέναντι και σε κοντό επιτιθέμενο. Μακριά πάμε, αλλά η... μονομαχία με τον Σπανούλη στους τελικούς θα κρίνει πολλά! Όπως έκρινε κατ' αντιστοιχία πέρυσι η υπεροχή του Ντόρσεϊ...