O Mιχάλης Τσόχος γράφει για έναν τεράστιο κόουτς που το βιογραφικό
του έχει όλους τους πιθανούς τίτλους, και ψάχνει να βρει τι φταίει που η
φήμη του υπολείπεται πολλών…
Φέτος συμπληρώνει 19 χρόνια στους πάγκους. Όχι δεν είναι μεγάλος σε
ηλικία. Είναι μόλις 54 ετών, αλλά την προπονητική την ξεκίνησε από πολύ
νωρίς, για την ακρίβεια από τότε που ήταν παίκτης, αφού μέσα στο γήπεδο
ήταν το δεξί χέρι του προπονητή…Και επισήμως όμως, προπονητής έγινε πολύ μικρός. Το καλοκαίρι του 1995 και όντας μόλις 36 ετών κάθισε στον πάγκο της Ρετζιάνα στην Serie B. Εμεινε ένα χρόνο. Όχι γιατί απέτυχε (κέρδισε την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία μέσα σε μερικούς μήνες μαζί της), αλλά γιατί ήταν πολύ μικρή για τις φιλοδοξίες του. Το επόμενο καλοκαίρι η Πάρμα ανακοίνωσε τη συνεργασία μαζί του. Ο Κάρλο Αντσελότι κάνει θαύματα. Την βγάζει δεύτερη στο πρωτάθλημα, θέση που της εξασφαλίζει την συμμετοχή στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Η Πάρμα παίζει στο δεύτερο μισό εκείνης της σεζόν με ένα αμούστακο παιδί για τερματοφύλακα. Ο Αντσελότι έχει δει με την ομάδα νέων έναν πιτσιρικά γκολκίπερ, τον Τζίτζι Μπουφόν και μετά από μερικούς μήνες τον κάνει βασικό. Οσο για την πρώτη του μεταγραφή στην Πάρμα, ένας άλλος πιτσιρικάς, ο Φάμπιο Καναβάρο, τον οποίο αγοράζει από την Νάπολι σχετικά φθηνά λόγω των οικονομικών προβλημάτων της. Το επόμενο καλοκαίρι ο Αντσελότι θέλει να βάλει δίπλα στον κοντό Καναβάρο και μπροστά από τον Μπουφόν έναν δυνατό και ψηλό στόπερ που να ξέρει μπάλα. Αγοράζει και πάλι σχετικά φθηνά τον Λιλιάν Τουράμ από την Μονακό. Ακόμη και σήμερα οι ειδικοί του ιταλικού ποδοσφαίρου υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε ποτέ καλύτερο αμυντικό δίδυμο (εκτός των παραδοσιακά μεγάλων συλλόγων της Ιταλίας) στην ιστορία της Serie A, από εκείνο το Τουράμ – Καναβάρο της Πάρμα.
Η εξαίρεση στον κανόνα
Δύο χρόνια μετά την πρόσληψή του από την Πάρμα κι αυτή η ομάδα μοιάζει μικρή για τις φιλοδοξίες του. Ο Αντσελότι φεύγει και περιμένει τον πρώτο μεγάλο σύλλογο που θα του χτυπήσει την πόρτα. Μερικούς μήνες μετά η Γιουβέντους του προσφέρει συμβόλαιο. Εδώ μπορεί κανείς να πει ότι συνέβη αυτό που λέμε «η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα». Ο Αντσελότι φεύγει μετά από δύο χρόνια ως αποτυχημένος γιατί και τις δύο χρονιές τερμάτισε δεύτερος στο πρωτάθλημα. Κατά την άποψη μου δεν απέτυχε, αλλά είναι μεγάλη ιστορία και καλύτερα ας μείνουμε στο «η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα».
Ο θρίαμβος…
Στις 6 Νοεμβρίου του 2001 ο Αντσελότι αναλαμβάνει την αγαπημένη του Μίλαν. Σε οκτώ χρόνια καριέρας θα πάρει τα πάντα. Δύο φορές το Τσάμπιονς Λιγκ, πρωτάθλημα Ιταλίας, Κύπελλο Ιταλίας, ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, γενικά ότι κυκλοφορούσε. Σε όλο αυτό το διάστημα θα ακούσει χίλια δύο από τον Σίλβιο αλλά πάντα θα απαντάει με την δουλειά του και τα τρόπαια στη σάλα της Μίλαν.
Η ταμπέλα που θα του κρεμάσουν άπαντες όλα αυτά τα χρόνια στο Μιλάνο είναι ότι παίζει υπέρ το δέον αμυντικά και μία από τις σημαντικότερες αφορμές γι΄ αυτή την κατηγορία ήταν ο Αντρέα Πίρλο. «Ο άνθρωπος έχει μανία με την άμυνα και την ανασταλτική λειτουργία. Ακόμη και αυτό το υπέροχο δεκάρι, τον Πίρλο, τον έχει βάλει να παριστάνει το αμυντικό χαφ» είναι η χαρακτηριστική φράση τον καιρό που ο Αντσελότι επιμένει ότι ο Πίρλο θα γίνει το καλύτερο deep lying playmaker στον κόσμο. Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι…
Ο άθλος…
Το καλοκαίρι του 2009 ο Κάρλο Αντσελότι αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να περάσει τα σύνορα της Ιταλίας. Σαν η μοίρα να θέλει να του δίνει πάντα χρυσές ευκαιρίες αλλά και την… κατάρα των άθλιων αφεντικών που τα ξέρουν όλα. Από την «Σκύλα στη Χάρυβδη» και από τον Μπερλουσκόνι στον Αμπράμοβιτς. Ο Αντσελότι υπογράφει στην Τσέλσι και τα αγγλικά ταμπλόιντ τον υποδέχονται με σκεπτικισμό λόγω της ταμπέλας που λέγαμε. «Ο προπονητής των τίτλων, αλλά και του κατενάτσιο στην Τσέλσι» είναι πάνω κάτω το ύφος των τίτλων. Σαν να μην έφτανε αυτό ο Αντσελότι γνωρίζει τον Αμπράμοβιτς με τα κακά του, αλλά χωρίς τα… καλά του. Εκείνο το καλοκαίρι ο Ρώσος μεγιστάνας αποφασίζει να κλείσει τις κάνουλες και δεν κάνει μεταγραφές εκατομμυρίων. Μόλις μία αγορά. Αυτή του Γιούρι Ζιρκόφ γιατί ο Αμπράμοβιτς θέλει να έχει κι ένα πατριωτάκι στην ομάδα. Κανείς άλλος…
Ο Αντελότι παίρνει την ταλαιπωρημένη Τσέλσι από προπονητές τύπου Αβραάμ Γκραντ και την οδηγεί για πρώτη φορά στην ιστορία της σε νταμπλ την πρώτη κιόλας χρονιά του. Πετυχαίνει αυτό που δεν έκανε ούτε ο Μουρίνιο. Προσέξτε όμως, πώς το κατορθώνει. Ο προπονητής που τον νοιάζει μόνο η άμυνα, τελειώνει το πρωτάθλημα με την Τσέλσι να πετυχαίνει 103 γκολ, αριθμό ρεκόρ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Σερ Αλεξ κι ο Βενγκέρ τις χρονιές που έπαιρναν τα πρωταθλήματα με φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο τέτοια νούμερα δεν τα ονειρεύτηκαν καν…
Η μεγάλη αχαριστία
Η δεύτερη χρονιά του στην Τσέλσι ξεκινά όπως και η πρώτη. Για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι ο Αμπράμοβιτς δεν επιτρέπει μεγάλες κι ακριβές μεταγραφές. Θέλει να διορθώσει τα οικονομικά του συλλόγου και ο Αντσελότι μένει και πάλι με μία μόλις μεταγραφή. Αυτή του Ραμίρες από την Μπενφίκα. Τι κι αν εκλιπαρεί για έναν επιθετικό και έναν στόπερ, ο Αμπράμοβιτς δεν ακούει τίποτα. Η χρονιά ξεκινάει σχετικά καλά και η Τσέλσι συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε με εντυπωσιακές εμφανίσεις και νίκες. Ακολουθούν οι πρώτοι τραυματισμοί και η ομάδα μπαίνει σε κρίση… Συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα την ρίχνουν στην 5η θέση της βαθμολογίας και περισσότερους από 10 βαθμούς μακριά από την κορυφή και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο Αμπράμοβιτς το παίρνει απόφαση, ότι πρέπει να βάλει ξανά το χέρι στην τσέπη. Ο Αντσελότι προσπαθεί να μάθει τι μπάτζετ θα έχει Γενάρη μήνα για μεταγραφές. Ο Ρώσος ιδιοκτήτης του απαντά: «Τεράστιο, αλλά θα πάει όλο στην Λίβερπουλ για να πάρουμε τον Τόρες». Ο Αντσελότι μάταια προσπαθεί να του εξηγήσει ότι η ομάδα έχει πολλές ελλείψεις και θα ήταν προτιμότερο το ποσό αυτό να πάει σε 3-4 παίκτες. Ο Αμπράμοβιτς βγάζει 60 εκατ. ευρώ από τα ταμεία και αγοράζει τον Τόρες. Τη μόνη χάρη που κάνει στον Ιταλό είναι να πάρει και έναν στόπερ που από το καλοκαίρι του ζητούσε. Ο εκλεκτός είναι ο Νταβίντ Λουίζ της Μπενφίκα.
Στο μεταξύ αρκετοί από τους τραυματίες επιστρέφουν και η Τσέλσι ξεκινά την αντεπίθεση. Σε ένα μήνα από 5η ανεβαίνει 4η. Στον επόμενο μήνα είναι πλέον 3η. Μέσα στους επόμενους δύο μήνες είναι 2η και μόλις 3 βαθμούς πίσω από την Γιουνάιτεντ, τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε του πρωταθλήματος. Το καλύτερο όμως είναι ότι εκείνη την εβδομάδα παίζει με την Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ».
Αν την κερδίσει της ξαναπαίρνει το πρωτάθλημα. Χάνει με 1-0 και μία εβδομάδα μετά ο Αμπράμοβιτς τον απολύει με αιτιολογία ότι δεν πήρε τον τίτλο. Η πραγματική αιτία ήταν ότι ο Ρώσος χρέωνε στον Αντσελότι ότι έχει μπλοκάρει τον Τόρες ο οποίος αν και κόστισε ένα καράβι λεφτά δεν σκοράρει ούτε με αίτηση. Πιστεύει περισσότερο στον γερο-Ντρογμπά . Οπως και στην περίπτωση του Πίρλο, έτσι κι εδώ, την συνέχεια την ξέρουμε όλοι…
Οι Αραβες και τα πολλά λεφτά…
Ο Αντσελότι φεύγει σαν κύριος από την Τσέλσι και περιμένει υπομονετικά την επόμενη δουλειά. Μένει αρκετούς μήνες σπίτι του, μέχρι που το τηλέφωνο χτυπάει από τον φίλο και πρώην παίκτη του, τον Λεονάρντο ο οποίος είναι τεχνικός διευθυντής στην Παρί των Αράβων.
Ο Αντσελότι αναλαμβάνει και τέσσερις μήνες μετά, το περασμένο καλοκαίρι δηλαδή, μαζί με τον Λεονάρντο και φυσικά με τα πολλά λεφτά των αφεντικών φτιάχνουν τη νέα Παρί. Ζλάταν, Λαβέτσι, Τιάγκο Σίλβα, Βεράτι, Φαν ντερ Βίελ και τον Δεκέμβρη Λούκας Μόουρα και Μπέκαμ. Αυτή η εντελώς νέα ομάδα σε δύο τρεις εβδομάδες θα κατακτήσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα στην Γαλλία, πιθανόν να κάνει και νταμπλ, ενώ έφτασε μέχρι τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ.
Εκεί αποκλείστηκε από την Μπάρτσα. Οσοι είδατε τα δύο ματς ξέρετε και πώς. Χωρίς καν να ηττηθεί. Αλήθεια, πόσες ομάδες τα τελευταία χρόνια δεν έχασαν σε νοκ άουτ ματς από την Μπάρτσα είτε προκρίθηκαν είτε αποκλείστηκαν; Μήπως ο Κάρλο Αντσελότι δεν έχασε γιατί έβαλε το πούλμαν μπροστά από την εστία της ομάδας του; Φυσικά όχι.
Η Παρί και στα δύο ματς, έπαιζε, έφτιαχνε, σκόραρε. Στο πρώτο ημίχρονο στο Καμπ Νου η ομάδα δημιούργημα των έξι – επτά μηνών, όχι απλώς έπαιζε καλύτερα από την Μπάρτσα, αλλά κυκλοφορούσε την μπάλα ιδανικά και με απίθανους αυτοματισμούς, κόντρα σε μία σούπερ ομάδα που φτιάχτηκε πριν 6-7 χρόνια. Ε, και… Κανείς δεν έδωσε το credit στον Αντσελότι, όλα πήγαν στον Μέσι… Ρε σεις, ο άνθρωπος έπαιξε στο Καμπ Νου 4-2-4. Respect.
Kι' όμως μέχρι πριν δύο τρεις μήνες ακόμη και οι Αραβες της Παρί έψαχναν για προπονητή. «Καλός ο Αντελότι, αλλά λίγος…» ήταν το νόημα των όσων έλεγαν κι είχαν βάλει ως στόχο τον Μουρίνιο…
Ευτυχώς τώρα πια το φωνάζουν ότι ο Αντσελότι θα είναι εκεί και του χρόνου.
Θα σκεφτείτε προφανώς, ο,τι με τα λεφτά των Αράβων και τέτοιες μεταγραφές, σιγά το κατόρθωμα. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Αν θέλετε να δείτε και την άλλη, ρωτήστε τους Αραβες της Σίτι. Πόσα λεφτά έχουν βάλει και πόσες μεταγραφές έχουν κάνει και ακόμη δεν έχουν δει την ομάδα τους να περνά έστω από την φάση των ομίλων. Οσο για τις μεταγραφές, αν ρωτήσουμε τους Αραβες της Παρί «Ποια μεταγραφή του Αντσελότι ήταν πεταμένα λεφτά;» θα πάρουμε την απάντηση «Καμία». Αν ρωτήσουμε τους Αραβες της Σίτι το ίδιο πράγμα, θα βγάλουν ολόκληρη λίστα…
O πιο αδικημένος ever…
Κι όμως οι Ιταλοί έχουν αναδείξει περισσότερες φορές προπονητή της χρονιάς τον Μαντσίνι από τον Αντσελότι που όλα αυτά τα χρόνια, μόλις μία φορά ψηφίστηκε ως «ο καλύτερος προπονητής της σεζόν». Ακόμη και η UEFA παρά το γεγονός ότι ο Αντσελότι έχει κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ, και έχει ορισμένες ακόμη πολύ εντυπωσιακές παρουσίες στην διοργάνωση, μόλις μία φορά τον ανέδειξε καλύτερο προπονητή της χρονιάς. Το ακόμη καλύτερο, οι αθεόφοβοι οι Αγγλοι την χρονιά που ο Αντσελότι έκανε το νταμπλ και έσπασε όλα τα ρεκόρ δεν τον ανέδειξαν ως καλύτερο τεχνικό της σεζόν!
Τι φταίει όμως…
Όχι, ο Αντσελότι δεν είναι ο τέλειος προπονητής, όπως θα φαντάστηκε κάποιος που διάβασε αυτό το κείμενο. Εχει και αποτυχίες, έχει και πολύ κακές στιγμές, όπως εκείνος ο χαμένος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ από την Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή η απώλεια του τίτλου, ενώ στο ημίχρονο η Μίλαν ήταν με 3-0 μπροστά στο σκορ, είναι η μεγαλύτερη μουτζούρα στο βιογραφικό του.
Φυσικά υπάρχουν κι άλλες, αλλά σχεδόν για κάθε μουτζούρα, για κάθε αποτυχία, για κάθε δυσκολία, ο Αντσελότι είχε και μία απάντηση μέσα από την δουλειά του. Τρία χρόνια μετά έφτασε ξανά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν. Βρήκε ξανά μπροστά του την Λίβερπουλ στην Αθήνα και πήρε πίσω αυτό που του στέρησε στην Πόλη.
Δεν φταίνε όμως οι… μουτζούρες που δεν παίρνει ότι του αναλογεί, ότι του αξίζει. Φταίει ο χαρακτήρας του, το προφίλ του. Ο Αντσελότι δεν είναι αλαζόνας, δεν προκαλεί, δεν πλακώνεται με τους διαιτητές, δεν βρίζεται με τους ιδιοκτήτες, δεν πανηγυρίζει έξαλα τα γκολ της ομάδας, δεν έχει γκόμενες, δεν συμμετέχει στα σκάνδαλα, δεν κοροϊδεύει τους οπαδούς, δεν πουλάει οπαδιλίκι, γενικά, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΕΙ… Είναι ένας τζέντλεμαν που κάνει πολύ καλά την δουλειά του προπονητή. Αυτό και τίποτα άλλο. Μόνο που αυτό δεν φτάνει στα media που ναι μεν τον αντιμετωπίζουν πάντα με σεβασμό, ποτέ όμως με δέος, όπως τόσους και τόσους προπονητές.
Ακόμη κι’ εσείς που διαβάσατε αυτό το κείμενο και συμφωνείτε μαζί μου στο ότι είναι αδικημένος, αν κάποια στιγμή όλα αυτά τα χρόνια σας είχε ζητηθεί να πείτε τους τρεις καλύτερους προπονητές, ποτέ δεν θα τον βάζατε στην τριάδα. Πάντα θα υπήρχαν κάποιοι άλλοι. Ο Μουρίνιο, ο Σερ Αλεξ, ο Βενγκέρ, ό Λίπι, ο Καπέλο, ο Φαν Χάαλ, ο Χάινκες, ο Γκουαρντιόλα, πάντα κάποιοι άλλοι θα ήταν πιο μπροστά από τον Κάρλο Αντσελότι. Το ίδιο πιθανόν θα έκανα και εγώ …
Αλλωστε, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κομμάτι, δεν είχα καταλάβει πόσο υποτιμημένος και αδικημένος είναι αυτός ο προπονητής. Για αυτό και είχα βάλει τίτλο «Κάρλο ένας πολύ μεγάλος κόουτς». Τώρα που έφτασα στο τέλος, το έχω συνειδητοποιήσει πολύ καλύτερα. Ποιος θα διαβάσει ένα τόσο μεγάλο κείμενο για τον Κάρλο Αντσελότι, για κάποιον που… ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΕΙ, σκέφτηκα, και άλλαξα τον τίτλο…
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου