Ακόμη ένα παράσημο, δίπλα στα παλαιόθεν κεκτημένα γαλόνια, του Αντσελότι. Η διαχείριση των παικτών, η διαχείριση του αγώνα. Ένα χρηστικό μήνυμα για τον Φλορεντίνο, στη Μαδρίτη. Εάν τον Μάιο μπει στη διαδικασία να ψάξει διάδοχο του Μουρίνιο, ξέρει καταπού να κοιτάξει για τον καταλληλότερο. Η εικόνα της ομάδας, η σφραγίδα του προπονητή. Κανένα κόμπλεξ έναντι των Καταλανών και λοιπών μάγων, πλήρης και συνειδητή επίγνωση των συν και των πλην, των δικών τους, του αντίπαλου, προσηλωμένοι στο πλάνο, θετικοί στη διάθεσή τους, αισιόδοξοι. Βγήκαν να παίξουν, να κοντράρουν, ν’ αντιμετωπίσουν, να κοιτάξουν κατάματα. Οχι να θαυμάσουν και να συλλέξουν φανέλλες.
Δεν παρακολουθώ ματς στο γαλλικό πρωτάθλημα, μόνο είχα δει τη ρεβάνς της Παρί Σεν-Ζερμέν με τη Βαλένθια, δεν ήξερα, τώρα ξέρω. Ενας θίασος, γεμάτος πανάκριβους σταρ που πηγαίνουν στη δουλειά πατώντας επάνω στο κόκκινο χαλί του αραβικού νεοπλουτισμού. Νόμιζα. Δεν είναι έτσι. Τούτοι δω οι σταρ δεν φοβούνται να τσαλακωθούν. Κυρίως, δεν φοβούνται να κουραστούν. Και δεν ντρέπονται να είναι φίζικαλ. Ούλτρα-φίζικαλ. Εκαναν τη Μπαρτσελόνα να πληρώσει πανάκριβο φόρο διέλευσης απ’ το Παρίσι.
Αν δεν ξέρεις, και δεις ενδεκάδα με κεντρικό χαφ Μπέκαμ, στοιχηματίζεις στην ήττα τους. Χάρηκα, για τα λεφτά που έχασαν όσοι εξ αυτού του λόγου στοιχημάτισαν σ’ αυτήν. Ο Μπέκαμ είναι υπέροχος. Απολάμβανε ένα προημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, το πρώτο παιγνίδι του σε τούτο τον θεσμό ύστερα από τρία χρόνια, όσο απολάμβαναν τον παρθενικό προημιτελικό τους, μια βραδυά μετά, ο Ισκο ή ο Γκέτσε. Αυθεντική χαρά. Αγνή. Χαρά παιδιού. Δεν είναι λεφτά. Είναι η μπάλα στα πόδια. Ο Μπέκαμ έδειχνε ευγνώμων, ότι η ζωή τον αξίωσε να το ζήσει πάλι. Στα 38. Σαν άλλος Τότι, άνοιξε στην πατρίδα του τη συζήτηση να επιστρέψει στην Εθνική.
Είναι η εποχή της πιο ανελέητης δοκιμασίας των αντοχών και του βάθους, για τα ρόστερ. Κρόος, Ματουϊντί, Ουέλιγκτον, Χούμελς, Μπουράκ, Μασεράνο, Μπέιλ, Ιτούρα, Λένον, Πουγιόλ, Κόουλ, Ντεφό, Μπλαστσικόβσκι. Κάρτες, τραυματισμοί, έλειψαν, θα λείψουν. Και…ο Μέσι; Την τελευταία τριετία ο Μέσι δεν έχει τραυματιστεί, επί της ουσίας, ποτέ. Δεν απουσίασε, εκεί που είχε σημασία να είναι παρών, ποτέ. Τώρα; Προς το παρόν, είναι «παιζόμενο». Θα δοθεί, λοιπόν, για μια φορά η τόσο, μα τόσο, δυσεύρετη ευκαιρία να λυθεί το debate, αν ο Μέσι κάνει τη Μπαρτσελόνα ή η Μπαρτσελόνα τον Μέσι; Απ’ την απάντηση εξαρτάται, κατά την εκτίμησή μου, η έκβαση της ρεβάνς. Α, ναι, κι απ’ το ποιον θα βρουν να βάλουν στόπερ δίπλα στον Πικέ. Απέναντι σε Ζλάταν, Παστόρε, Λαβέτσι, Λούκας ίσως αυτό βαρύνει εξίσου στην έκβαση.
Η Ρεάλ, σε τούτη τη φάση, δεν έχει τέτοιες έγνοιες. Ενδεχομένως, αργότερα. Σε τούτη τη φάση, τους διευκόλυνε αφάνταστα το στιλ της Γαλατάσαραϊ. Σεβαστόν, αν θέλετε να πούμε και μπράβο στους Τούρκους που το υποστήριξαν αψηφώντας τις συνέπειες, αλλά δεν παύει να ισχύει ότι διευκόλυναν. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο το είχε πει, δυο-τρεις μέρες πριν το 3-0. Τους αρέσει να έχουν τη μπάλα στα πόδια, θέλουν να παίζουν με τη μπάλα, τόσο το καλύτερο για εμάς. Το είχε πει, σε μια συνέντευξη στη Marca, κι ο Ριέρα. Η μπάλα είναι πάντοτε δική μας. Άλλο που δεν ήθελαν, οι
Μαδριλένοι. Αυτοί στενεύονται, όταν τους παίζεις αλλιώς. Όταν τους δίνεις τη μπάλα και τους περιμένεις. Σερ Αλεξ, στο Μπερναμπέου αλλά και στο Μάντσεστερ. Στα 49-51 και στα 40-60, κάνουν γάμο.
Εξέδρα, λάτρεψα τη Ροσαλέδα. Εβλεπα, την Τετάρτη στο 0-0 με τη γλυκύτατη kindergarten Μπορούσια Ντόρτμουντ, και θυμόμουν αντίστοιχες νύχτες. Μεστάγια. Ριαθόρ. Πιθχουάν. Μαδριγάλ. Σαν Μαμές. Ισπανική περιφέρεια. Εκεί όπου νιώθεις, όσο πουθενά αλλού, την τοπική κοινωνία. Πόσο πάλλεται. Πόσο συγκλονίζεται, με το ταξίδι της ομάδας. Πόσο το ταξίδι της ομάδας είναι το δικό τους once-in-a-lifetime ταξίδι. Οικείοι άνθρωποι, σαν τη θεία μας και τον παππού μας ή το ανίψι μας. Ωραίοι άνθρωποι. Λες, το αξίζουν αυτό που ζουν. Ασυνείδητα, μπαίνεις στη θέση τους. Καταλήγεις να παίρνεις το μέρος τους.
Περί βάθους ρόστερ. Απ’ τις οκτώ, η Μπάγερν είν’ η μοναδική που κάνει 18 παίκτες, ό,τι δεν διέθεταν πέρυσι δηλαδή, να σκοτώνουν άνθρωπο…ποιος θα πρωτοπαίξει. Ο σκοτωμός οδηγεί στο να βγαίνει επάνω στο γρασίδι το μάξιμουμ. Της ποιότητας, της σούπερ-φιτ αγωνιστικής κατάστασης για το πιο υψηλό τέμπο, της μαχητικότητας για ο,τιδήποτε είναι φίφτι-φίφτι. Επίσης, απ’ τις οκτώ, η Μπάγερν είναι η μοναδική τόσο αγρίως θυμωμένη. Με τον εαυτό της, για τα περσινά. Ο θυμός είναι καύσιμο, πλούσιο σε οκτάνια.
Της Γιουβέντους, της Γιουβέντους στην εποχή Κόντε, αυτός ο στίβος μάχης μάλλον της ήλθε, νιώθει κανείς, λίγο πρόωρα. Κινείται εκεί έξω, στην αγορά, ο ένας παίκτης που θα της πολλαπλασιάσει τη διάσταση; Ο κατ’ εξοχήν παίκτης που θα την κάνει πιο ανταγωνιστική σε τέτοιους στίβους μάχης, γιατί σε τέτοιους θα διαγωνίζεται κάθε χρόνο στο εξής, δεν είν’ ο Γιορέντε. Είναι, κατά τη γνώμη μου, ο Σουάρες.gazzetta gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου