Να βγουν μπροστά και οι υπόλοιποι...!!

Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος γράφουν για την Ολυμπιακό που έδειξε κόντρα στην Εφές ότι... δεν έχει χαρακτήρα και την ανάγκη να βγουν μπροστά και όλοι οι άλλοι παίκτες.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

 

Στο ένα θριαμβεύει, στα τρία κινδυνεύει

 

Οι προπονητές, αναμασούν διαρκώς την ίδια φράση και αποστρέφονται κάθε είδους βλέμμα μακριά από το επόμενο (χρονικά) παιχνίδι. "Κοιτάμε πάντα το αμέσως επόμενο ματς" επαναλαμβάνουν με αναγκαία κουραστικό ρυθμό, αλλά υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που το επόμενο ματς μπορεί να είναι ο καθρέπτης του αμέσως προηγούμενου. Στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός πέτυχε το στόχο του, νίκησε την Εφές, έκανε το 1-0 στη σειρά. Ως εδώ καλά... Αποστολή εξετελέσθη. Ποια είναι όμως η αποστολή ακριβώς; Το 1-0; Φαντάζομαι πως όχι! Στόχος είναι οι τρεις νίκες και μάλιστα σε πολύ στενά χρονικά περιθώρια και με αντιπάλους ομάδες υψηλού επιπέδου. Το 1-0 είναι καλό, αλλά με την εικόνα που είχε ο Ολυμπιακός απέναντι στην Εφές, ο επιθυμητός στόχος των τριών νικών γίνεται πιο μακρινός. Δεν ξέρω αν μειώνονται οι πιθανότητές του για πρόκριση στο Φάιναλ Φορ, αλλά αν την Παρασκευή, στον δεύτερο αγώνα, εμφανίσει το ίδιο πρόσωπο, ο δρόμος θα γίνει πιο δύσβατος. Πολύ πιο δύσβατος.

 

Ναι, ο Ολυμπιακός νίκησε, έκανε αυτό που ήθελε, αλλά τα κατάφερε με τρόπο ομολογουμένως δύσκολο και με την Εφές να σουτάρει 1/19 τρίποντα. Ο,τι κι αν γίνει,όπως και να εξελιχθεί ο επόμενος, ή οι επόμενοι αγώνες της σειράς, αυτό το ποσοστό είναι απίθανο να επαναληφθεί. Και τότε ο Ολυμπιακός θα αρχίσει να έχει πραγματικά προβλήματα. Τόσο καιρό, η υπομονή ήταν αρετή. Τώρα, όμως, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, καλείται να δείξει το χαρακτήρα που θα τολμήσω να πω ότι δεν έχει. Είναι σπουδαίο να κερδίζει και είναι ακόμα σπουδαιότερο να επικρατεί σε ματς που κρίνονται στον πόντο. Αν επιτρέψει όμως, στην Εφές δεύτερη φορά να οδηγήσει το παιχνίδι στο ΣΕΦ στο τελευταίο σουτ, τότε τα ρίσκα που θα αναληφθούν θα είναι πολύ μεγάλα. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει στέρεα βάση (με όποια επικινδυνότητα μπορεί να ανασύρει το γεγονός αυτό) δεν αποδεικνύεται από τους μόλις 67 πόντους που πέτυχε εντός έδρας. Η πιο τρανή απόδειξη είναι η εξής: Παρουσιάζεται εντελώς αδύναμος να επιβάλλει το δικό του ρυθμό σε βάθος και διάρκεια. Νιώθοντας πολύ άβολα στο παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε, αναζητά σαν το πεινασμένο λιοντάρι την τροφή του, το ξέσπασμα, ένα εκρηκτικό ολιγόλεπτο. Οχι για να προηγηθεί, αλλά για να ανασάνει. Να αισθανθεί κυρίαρχος, που τόσο του έχει λείψει τον τελευταίο καιρό. Κι όταν τα καταφέρει (όπως έκανε δύο φορές με την Εφές, όπως έγινε με την Χίμκι κ.ο.κ.), πέφτει στην παγίδα που στήνει ο ίδιος ο εαυτός του. Αδυνατεί να συντηρήσει το προβάδισμά του. Οχι γιατί δε θέλει, αλλά προσωπικά μου δίνει την εικόνα ότι δε μπορεί.

 

Μπορούμε να γράφουμε αναλύσεις για τον θαυμαστό τρόπο παιχνιδιού του Πρίντεζη, ή το πάθος του Χάινς, ή την ηγετικότητα του Σπανούλη και το απύθμενο ταλέντο του Παπανικολάου. Η ουσία είναι ότι, παρότι ο Μπαρτζώκας το παλεύει, ο Ολυμπιακός μοιάζει στην παρούσα φάση (και ιδιαίτερα στο ματς με την Εφές) ένα σύνολο δίχως ταυτότητα. Είναι θεμιτό να αναζητάς τους λιγότερους πόντους από τον αντίπαλό σου (αυτή είναι και η ουσία του μπάσκετ εξάλλου, να δεχθείς λιγότερους), αλλά αν ο ίδιος δεν μπορείς να σκοράρεις το πρόβλημα είναι σημαντικό. Οι ερυθρόλευκοι ήταν ...ευνοημένοι από το γεγονός ότι σε αρκετές περιπτώσεις φέτος έχουν βρει και τον δεύτερο, ή τον πρώτο (όταν ο Σπανούλης δεν είναι καλά) επιθετικό πόλο τους. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι σε αυτή τη σειρά θα φτάσουν. Οτι θα είναι αρκετοί. Δεν αρκεί μόνο να το ζητάς... Χρειάζεται να το μεθοδεύεις κιόλας.

 

Ο Ολυμπιακός δέχθηκε στο ΣΕΦ 62 πόντους, αλλά σημείωσε 67, με τον αντίπαλο να σουτάρει 1/19 τρίποντα με ποσοστό 5.3%!!! Η άμυνα των γηπεδούχων δεν ήταν κακή, είχε όμως κενά διαστήματα. Αν όμως, μία άμυνα που δεν είναι κακή, δέχεται 62 πόντους με τον αντίπαλο να έχει 1/19 τρίποντα (που ακόμα και με τη βάση των πιθανοτήτων συμβαίνει σπανιότατα), τότε το πρόβλημα είναι προ των πυλών. Ειδικά όταν η ίδια ομάδα εκτελούσε με σχεδόν 40% στα τρίποντα στην κανονική σεζόν και 34% στο Τοπ 16. Η σειρά έχει πολύ δρόμο ακόμα. Κι επειδή το ζητούμενο αγαπητοί φίλοι είναι το 3-όσο και όχι το 1-0, ο Ολυμπιακός οφείλει την Παρασκευή να παρουσιαστεί διαφορετικός. Τακτικά; Ισως. Ψυχολογικά; Σίγουρα! Εγκεφαλικά; Οπωσδήποτε! Η Εφές δεν είναι καλύτερη ομάδα επ' ουδενί λόγο, ούτε καλύτερη χημεία έχει, αλλά όταν μία ομάδα έχει 12 χρόνια να πάει σε Φάιναλ Φορ, πιστέψει ότι της δίνεται η ευκαιρία, θα πέσει σαν θηρίο να την αρπάξει.

 

Υ.Γ. Είναι φαιδρό πιθανώς. Μπορεί για κάποιους να ακουστεί ανόητο! Η μεγαλύτερη ανοησία που έχει κάνει ποτέ η Ευρωλίγκα όμως, είναι που ανάγκασε τις ομάδες να παίξουν σε αυτή τη φάση με νέες μπάλες, τις οποίες οι παίκτες παρέλαβαν μόλις πριν από δύο μέρες.

 

Στις προπονήσεις των ομάδων, κατά καιρούς έχει πέσει ακόμα και ξύλο, ή έχουν δημιουργηθεί χρόνιες παρεξηγήσεις, επειδή κάποιος παίκτης τρέχει στο καλάθι για να προλάβει να εξασφαλίσει την μπάλα την "καλή". Ποια είναι αυτή; Η παιγμένη μπάλα, ή ελαφρώς φθαρμένη, από την οποία έχει τριφτεί η γυαλιστερή κόλα της επιφάνειας, έχει ιδανικό μέγεθος, βάρος κι αέρα και κολλάει στο χέρι. Και η Ευρωλίγκα, ξετινάζοντας ακόμα και την κοινή λογική, ανάγκασε τους παίκτες να αγωνιστούν με μπάλες που δεν είναι καν παιγμένες. Με μπάλες που τις πιάνεις και εξαιτίας μίας σταγόνας ιδρώτα, μπορεί να ξεγλιστρήσουν από το χέρι. Είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο στο οποίο μπορεί να υποβληθεί ο οποιοσδήποτε παίκτης. Είτε της μίας ομάδας, είτε της άλλης! Κι όμως, η Ευρωλίγκα το διέπραξε.

πηγή: gazzetta.gr